Chanel, dat zijn producten veel duurder verkoopt in Peking dan in Brussel, verlaagt zijn prijzen in China. ‘De parallelle handel is een doorn in het oog van veel luxemerken.’
Lange rijen voor de winkels van Chanel. Sinds het merk een prijsverlaging van liefst twintig procent aankondigde voor een aantal iconische tassen, wil iedereen er een hebben. In het chique winkelcentrum Plaza 66 in Peking is zelfs een afzetting nodig. Voor de deur van de winkel wachten tientallen potentiële klanten tussen groene linten tot ze binnen mogen. Doorgaans loopt er meer personeel dan clientèle rond in de luxewinkels van Givenchy, Gucci, Paul Smith en Chanel. Nu moet een vijftal bewakers de plotselinge toestroom van klanten in goede banen leiden. Ze voorkomen ook dat omstanders foto’s maken van de winkel of praten met de wachtenden. Dat is ‘slecht voor het imago van het merk’, legt een medewerker van Chanel uit.
Dertig meter verderop loopt een vrouw met haar zoontje naar de roltrappen. Ze heeft een grote zonnebril in haar haren gestoken, aan haar arm bungelt een lichtroze, gecapitonneerd tasje. ‘Nee, het is geen Chanel’, lacht ze. Ze gaat ook geen tas kopen. ‘Ik heb al genoeg Chaneltassen. Eerlijk gezegd, ik vind het maar niets dat Chanel de prijzen verlaagt.’ Ze trekt haar neus op. Een reden kan ze niet noemen. Omdat de tassen die ze zelf al gekocht heeft minder waard worden? ‘Ja’, knikt ze. En dat vormt net het probleem waarmee Chanel nu kampt. Wat zijn de tassen van Chanel nog waard als alle andere luxemerken hun spullen voor veel geld blijven verkopen? Retaildeskundigen zijn het er alvast over eens dat Chanel imagoschade oploopt door als enige luxemerk zijn tassen af te prijzen.
Maar Chanel heeft nauwelijks een andere keuze. Een Chanel Classic, een van de tassen waarvan het prijskaartje wordt aangepast, kostte in China 5690 euro. Dat is 62 procent meer dan in Brussel of Parijs, waar ze 3550 euro kost. Op Taobao, een onlinemarktplaats, wordt de tas volop aangeboden. De prijs ligt daar rond de 4020 euro. Het is dus een lucratieve handel om een paar keer per maand heen en weer te vliegen tussen China en Parijs, een paar tassen mee te nemen en die op het internet te verkopen. Extra lucratief zelfs, nu de wisselkoers van de Chinese renminbi zo voordelig is ten opzichte van de euro.
Die zogenoemde parallelle handel is een doorn in het oog van veel luxemerken. In de vele met marmer beklede winkelcentra is het opvallend rustig. Wie iets leuks ziet, koopt dat liever online. Dat is ook de reden waarom Chanel, als eerste luxemerk, de prijs van zijn producten in China zo stevig heeft verlaagd. Wereldwijd moeten de prijzen meer uniform zijn, zodat klanten weer gewoon naar de winkel komen. Merken gingen lang uit van hun exclusiviteit en de aantrekkingskracht van het hoge prijskaartje. En Chinezen laten ook graag zien hoe goed ze het hebben. Maar als ze hetzelfde statussymbool voor minder geld kunnen krijgen, zullen ze dat niet nalaten.
In de Chanelwinkel in Plaza 66 gaat intussen een glimmend zwart tasje over de toonbank. De koper voldoet aan het clichébeeld van de Chaneldame. Ze is op leeftijd en draagt een beige mantelpakje. Haar man gaat gekleed in een coltrui en colbertje. Ze zijn chique, anders dan de twintigers en dertigers die in de rij verveeld naar hun mobieltje staren. Hier toont zich het veranderende imago van Chanel.
Eefje Rammeloo
‘Ik vind het maar niets dat Chanel de prijzen verlaagt.’
