Alleen toegeven dat er in het Dexia-debacle ‘een inschattingsfout’ is gemaakt, zal de tegenwind voor het ACW en zijn deelorganisaties niet in kracht doen afnemen.
De gevolgen van de instorting van Dexia zijn niet onbesproken gebleven tijdens Rerum Novarum, het feest van de christelijke werknemersbeweging. Door de betrokkenheid van haar finan-ciële holding Arco bij het voor de belastingbetaler peperdure Dexia-debacle blijven die gevolgen als een donkere wolk boven de koepelorganisatie ACW hangen.
Samen met deeltakken zoals het ACV, de CM, de KWB en KAJ, Femma en Okra, heeft het ACW al zijn belegde spaarcenten bij Dexia in rook zien opgaan. Het dispuut over de overheidswaarborg voor de inleg van de particuliere vennoten van Arco is evenmin voorbij. En een ‘modern’ alternatief voor de winstbewijzen van Belfius, die het ACW al decennialang ontvangt voor het aanbrengen van spaarders en van het geld van afdelingen, verbonden en talloze voorzieningen, is er ook nog niet.
Hoewel ACW-voorzitter Patrick Develtere in de aanloop naar Rerum Novarum werd aangemaand om de ‘zuinige’ en ‘schoorvoetende’ communicatie op te geven, laat hij de defensieve opstelling niet los. Volgens hem heeft het ACW destijds met het inbrengen van de bank Bacob en de verzekeraar DVV in de Dexiagroep ‘een inschattingsfout’ gemaakt. Vicepremier Steven Vanackere, die zijn ACW-roots niet verbergt, noemt die stap nu ‘een ongelukkig huwelijk van de coöperatieve gedachte met de beursgenoteerde haute finance’. Develtere blijft ook herhalen dat de andere aandeelhouders van Dexia evenmin goed hebben opgelet. En tussendoor krijgen de media van hem een veeg uit de pan omdat ze met een amalgaam van berichten bijdragen tot ACW-bashing. Zo. In de zomer van 2011 gebruikten Develtere en Arco-topvrouw Francine Swiggers de media nochtans graag als een forum om waarschuwingen over een mogelijke implosie en splitsing van Dexia af te doen als ‘wilde verhalen en fantasieën’. Nauwelijks drie maanden later was het zakenmodel van Dexia compleet vastgelopen, moest de overheid grote financiële reddingsboeien uitwerpen en lag de Dexia-spaarpot van het ACW helemaal aan diggelen. Van een foute inschatting gesproken.
Inschattingsfout? Ongelukkig huwelijk? Door die verhullende woordkeuze trekt de ACW-leiding een boetekleedje aan, en niet meer dan dat. Gezien de diepe en blijvende wonden die de Dexia-historie bij de beweging heeft geslagen is dat misschien enigszins begrijpelijk. Maar dat zorgt er ook voor dat de geloofwaardigheid van haar verhaal – maatschappelijke betrokkenheid, sociale rechtvaardigheid en kwalitatieve groei was het toch? – heel moeizaam herstelt. De politieke slagkracht van dat verhaal wordt zo ook afgebot. Maar het ergste is misschien wel dat die eufemismen vreten aan de onmiskenbare kracht van de beweging, die als een mammoet van het middenveld duizenden beroepskrachten inzet en vooral ontelbare vrijwilligers aanzet om zich te engageren in verenigingen, sociale projecten en coöperatieve organisaties.
Een samenleving die steeds meer individualiseert en atomiseert, kan net die bijdrage aan het behoud van sociale samenhang heel goed gebruiken. De honger naar dividenden en het grote geldgewin staat haaks op de waarden van het ACW. Dat wordt het best zonder veel vergoelijking gezegd.
WWW.KNACK.BE/OPINIE
Door Patrick Martens
Al die vergoelijkende woorden zorgen ervoor dat de geloofwaardigheid van het ACW-verhaal heel moeizaam herstelt.
