Advocaat Mischaël Modrikamen heeft in het Fortisdossier een belangrijke slag thuisgehaald. Hij doet zijn faam als verdediger van kleine en gedupeerde aandeelhouders opnieuw alle eer aan.
Vastberaden en niet impulsief: zo omschrijft advocaat Mischaël Modrikamen zelf zijn manier van werken. In het Fortisdossier treedt hij op namens meer dan 2100 misnoegde aandeelhouders. Tegelijk hebben zijn juridische stappen om hen de kans te bieden om zich uit te spreken over de ontmanteling en de verkoop van Fortis, volgens hem een veel grotere betekenis. ‘Het is de revolte van alle beleggers tegen een bepaald systeem’, zei hij in een interview met de krant De Tijd.
Mischaël Modrikamen (42) studeerde rechten aan de Université Libre de Bruxelles. Na enkele korte werkervaringen, onder andere bij het gerenommeerde advocatenkantoor Stibbe, richtte hij in 1993 een eigen kantoor op. Hij werkt er samen met vier andere advocaten, onder wie zijn echtgenote Yasmine Dehaene. Onder de wervende naam Modrikamen en met een herenhuis in Watermaal-Bosvoorde als uitvalsbasis legt het kantoor zich toe op vennootschaps- en financieel recht en het oplossen van complexe geschillen. Op de website van het kantoor (www.modrikamen.com) luidt het in krakkemikkig Nederlands dat Modrikamen ‘er niet voor terugschrikt om de uitdaging aan te gaan met de gevestigde en traditioneel denkende praktijken en autoriteiten’.
Modrikamen wordt niet graag als een Robin Hood gezien, maar met het Fortisdossier (‘mijn grootste zaak tot nu toe’) is hij als boeman van het grootkapitaal niet aan zijn proefstuk toe. In 1994 sleepte hij bij de toenmalige ASLK 25 miljoen euro uit de brand voor een aantal beleggers van de failliete Canadese verzekeringsmaatschappij Confederation Life. Vier jaar later dwong hij KBC om bijna 3 miljard euro neer te tellen voor Cera-coöperanten die zich tekortgedaan voelden bij de fusie van de toenmalige KB met Cera en ABB. Nadien volgden al even geruchtmakende zaken tegen Tractebel, Copeba, Ubizen, Electrabel, ArcelorMittal, Petrofina en de Nationale Bank.
CONFRONTATIESTRATEGIE
In tegenstelling tot Deminor, een organisatie van minderheidsaandeelhouders die voor een zachte aanpak kiest, hanteert Modrikamen een confrontatiestrategie. Dat die aanpak hem, zoals in het Fortisdossier, niet altijd door iedereen in dank wordt afgenomen, raakt hem niet. ‘Ik ben iemand die ervan houdt een citadel te bestormen, ook al lijkt die onoverwinnelijk’, zei hij in De Tijd. Modrikamen schuwt daarbij de media niet, waar hij zonder veel omwegen zegt waar het volgens hem op staat.
Mischaël Modrikamen komt uit een Pools-Joodse familie, die tachtig jaar geleden naar België emigreerde. Zijn grootvader werkte in de staalindustrie in Charleroi. Zijn vader volgde diens voorbeeld, was syndicaal geëngageerd en klom op tot voorzitter van de socialistische bediendevakbond Setca. Daarnaast was hij ook vijftien jaar PS-schepen en burgemeester van Couillet, nu een deelgemeente van Charleroi. Van hem erfde Modrikamen naar eigen zeggen vooral de financiële discipline.
Linkse genen heeft Modrikamen niet van zijn vader meegekregen. Van het socialisme heeft hij geen hoge dunk, van de PS van Elio Di Rupo nog veel minder. Politieke leiders als Winston Churchill en de voormalige Spaanse premier Jose Maria Aznar bewondert hij dan weer wel. Na de dood van Pim Fortuyn in Nederland dacht Modrikamen er in 2003 zelfs even aan om met een eigen partij aan de verkiezingen deel te nemen. Dat initiatief stokte toen zijn vrouw met een echtscheiding dreigde. De MR van Didier Reynders heeft bij de verkiezingen van 2007 voor het laatst zijn stem gekregen. Modrikamen sympathiseert nu met LiDé, een rechts-liberale partij waarmee de ontslagen Vlaamse topambtenaar Rudy Aernoudt beweging wil krijgen in de Waalse politiek.
Patrick Martens
