Karel De Gucht (VLD) is zijn partij donkerblauw aan het kleuren. Hoe meer overlopers hij binnenharkt, hoe blauwer de VLD zal worden.
Deze wetenschappelijk absoluut onverantwoorde conclusie volgt onvermijdelijk uit een analyse van het wedervaren van de voorloper der overlopers: Jaak Gabriëls. U weet het misschien nog, Gabriëls was de eerste in een ondertussen fors rijtje voorzitters van wat toen de Volksunie heette die zijn partij in de steek liet.
Ondertussen is de vader der overlopers beloond voor zijn verraad. Hij werd minister, eerst van Landbouw in de federale regering van Guy Verhofstadt, vervolgens van Economie bij Patrick Dewael.
En hij toonde zich loyaal ten opzichte van de partij die hem onderdak gaf. Als minister van Landbouw viel hij onder meer op door zijn denigrerende houding ten opzichte van biologische landbouw. Als minister van Economie door een pleidooi voor meer (en dus goedkopere) industrieterreinen, en recent door zijn oprisping dat het voor onze bedrijven weinig heilzaam zou zijn mocht België de in het Japanse Kyoto ondertekende klimaatakkoorden naleven. Wij moeten onze uitstoot van broeikasgassen tegen 2010 beduidend verminderen om aan de internationale afspraken te voldoen.
Met zijn opmerking treedt Gabriëls in de schaduw van illustere voorgangers als de Amerikaanse president George W. Bush en de Australische eerste minister John Howard, die weigerden de Kyoto-akkoorden te ratificeren omdat ze jobs zouden kosten en de industrie remmen.
Het duurde niet lang voor woordvoerders van de chemische industrie op Gabriëls’ kar sprongen. Ze lieten weten dat ze al genoeg inspanningen geleverd hadden, en dat nog meer moeite jobverlies en desinvesteringen zouden impliceren.
Hoe kortzichtig kan een mens zijn. De cijfers van dit jaar, de kiezers van volgend jaar… Als er eventueel over vijftig jaar zware effecten zullen zijn van het broeikaseffect, zal niemand zich Gabriëls herinneren – of het moest zijn dat hij alsnog met iets historisch voor de dag komt.
Berekeningen van de belangrijkste Amerikaanse klimaatonderzoeker en een vooraanstaand Zweeds econoom, die binnenkort in het vakblad Ecological Economics gepubliceerd worden, wezen ondertussen uit dat de Kyoto-akkoorden als enige economische effect op lange termijn zullen hebben dat we iets trager nog rijker zullen worden dan we al zijn. In een tijdspanne van honderd jaar zou er twee jaar extra nodig zijn om vijf keer rijker te worden dan nu.
Met andere woorden, een op termijn minimale inspanning kan veel miserie vermijden. Want niemand weet precies wat de gevolgen voor de mensenbevolking van een stijging van de gemiddelde temperatuur zullen zijn.
Gabriëls zou beter wat voorzichtiger met dat broeikaseffect omspringen. De kans bestaat dat hij binnenkort niet meer zal kunnen sneeuwscooteren in Finland.
Dirk Draulans
