MA / 14 / 06

Wat was het meest ontluisterende beeld uit de gelukkig voorbije verkiezingscampagne? Dat is een moeilijke vraag. Aanbod te over, maar na een grondige selectie en na het zorgvuldig verwijderen van het koren van tussen het kaf, blijven twee werkelijk mensonterende foto’s over: de nieuwe N-VA-voorzitter Siegfried Bracke die de polonaise loopt te dansen op een braderie in Zele, en Mia Doornaert die foldertjes van Yves Leterme staat uit te delen op een markt in Brugge.

Dieper zakken dan dit is onmogelijk. Geen grotere hoeren dan journalisten, het omgekeerde geldt ook, de oude Grieken wisten het al. Maar wie van de twee is nu het diepst gezakt? Soms menen wij het te weten: Bracke. Maar dan beginnen we te twijfelen: nee, het is de barones. Die haar kandidatuur bij Phara extra glans kwam bijzetten door daar niet voor het eerst uit te roepen dat ze Leterme zo’n schatje vindt. Leterme! Die rancuneuze nijdas een schatje! En dat zegt ze dan alsof er géén Inge Vervotte bestaat, en alsof zij zelf nog in aanmerking komt. Bracke of Doornaert? Laten we hen ex aequo zetten, daarin zal iedereen zich kunnen vinden.

Tweede vraag: wat was het meest ontluisterende resultaat van de voorbije verkiezingen? Dat is makkelijker: Hilde Goudmans is niet meer verkozen! Zij van wie de ex-premier zo goed wist wat ze kon en wat ze niet kon. Wordt meer dan waarschijnlijk ook niet opgevist als senator. ‘Patrick Dewael staat als een blok achter mij om de gecoöpteerde zetel naar Limburg te halen’, zo boorde Hilde in Het Belang van Limburg haar laatste kans eigenhandig de grond in.

De Open VLD heeft slechts één gecoöpteerd senator, op vier verkozen exemplaren is dat al ondemocratisch veel, en het zou zeer verbazen mocht dat Hilde Goudmans worden, door de nieuwlichters in de partij een beetje oneerbiedig omschreven als een courtisane van het ancien régime. Ook Guido De Padt moet namelijk worden opgevist, en aan hem is de clan De Croo meer verplicht dan aan de wat simpele Goudmans.

Dat zit zo. Een stemmentrekker als De Padt mocht zich niet kandidaat stellen op de Kamerlijst in Oost-Vlaanderen omdat Herman De Croo dan vanaf de laatste plaats wellicht niet verkozen zou raken. In de afdeling Oost-Vlaanderen was er eerst een fikse ruzie geweest omdat Alexander De Croo zijn vader op vier wou zetten, wat niet meteen strookte met het streven naar vernieuwing. Veel protest, veel vijven en veel zessen, goed: lijstduwer dan maar. En achter Mathias De Clercq op plaatsen twee, drie en vier enkele minder bekende kandidaten die ‘de pot’ helemaal leeg zouden eten, zodat De Croo senior er gezwind overheen kon springen. Met Guido De Padt op de lijst was dat heel wat minder zeker, en dus moest die weg, naar de Senaat. Maar de eerste vrije stek daar was de vierde, een strijdplaats. De Padt kreeg in ruil daarvoor de verzekering dat indien hij het niet zou halen, de gecoöpteerde zetel voor hem was. En ondanks 48.000 stemmen, ruim meer dan de nummers twee en drie, Nele Lijnen en Rik Daems, haalde hij het effectief niet.

Wederom past een woordje uitleg. De Senaatslijst van Open VLD is altijd een curiosum geweest. Ook nu heeft Roland Duchâtelet een zetel voor zijn Nele Lijnen afgedwongen via een zekere tweede plaats achter Alexander De Croo. Hoe hij dat iedere keer flikt, valt wel te raden maar het blijft opmerkelijk. Het scheelde bij de vorige regeerperiode niet veel of hij had haar ook fractieleidster gemaakt, dat levert een nog ruimere vergoeding op. Deze maal was het de bekwame juriste Martine Taelman die ruim baan moest maken voor Lijnen. Om haar in de Senaat te kunnen behouden, werd ze op de eerste opvolgersplaats geparkeerd, en moest Dirk Sterckx in allerijl de lijst komen duwen en een mandaat voor die eerste opvolgster in de wacht slepen. Het gevolg dáárvan was dat De Padt, ondanks meer stemmen dan Lijnen en Daems, buiten de prijzen viel en nu, belofte maakt schuld, moet worden gecoöpteerd. Het samenstellen van kieslijsten vereist een diploma hogere wiskunde, en Herman De Croo bezit dat.

De enige kans voor Goudmans is dat de andere VLD’ers zouden vinden dat Oost-Vlaanderen, inzonderheid het kanton Oudenaarde, wel erg goed bedeeld wordt onder Alexander De Croo. Maar die kans is klein, vandaar onze prognose: geen Goudmans meer in het parlement. De Open VLD pakte in Limburg nochtans uit met op één en twee de Kamervoorzitter en de Kamerfractieleidster. Dat is normaal gezien twee zetels in de zak, behalve indien die Kamervoorzitter P. Potager is. Van de laatste acht verkiezingen heeft P. Potager er acht verloren. Of zoals ze in het vak zeggen: één op één. In vergelijking met de al rampzalige uitslag in 2007 speelde hij 6,3 procentpunt extra kwijt. Heeft er slechts 12 over, dat moet de laagste score van de hele Open VLD zijn. Hoe hij ondertussen niet onder nul staat, is rekenkundig niet te verklaren.

Extra zuur voor Goudmans is dat haar zetel werd ingepikt door Ivo Belet, van de overal elders zwaar verliezende CD&V. Ze zoekt nu troost bij Pol, haar trouwe knol. En ze kan misschien tewerkgesteld worden als seizoensarbeidster in de potager van Potager. Le thym, le laurier, la ciboulette… Het kan allemaal een beetje wieden gebruiken en het zal Greet Op de Beeck niet zijn die er haar handen aan vuil gaat maken. Ook voor Potager komt de grote droom waarvan hij ons twee jaar geleden in La Libre Belgique deelgenoot maakte dichterbij: ‘ J’aurais bien aimé ouvrir un petit bistrot.‘ Vermaard, zo onthulde hij in hetzelfde artikel, waren zijn gegrilde sardines.

En zo is de oude garde van de VLD bijna aan de kant gezet. Guy Vanhengel heeft een laatste aandoenlijke poging ondernomen om tweedracht te zaaien, maar dat is een achterhoedegevecht. Om dat definitief te beslechten, is het enkel wachten tot Bart Somers weer van kamp verandert en bij de nieuwe leiders in het gevlij zal trachten te komen. Als dat nog niet gebeurd is, zal het voorzeker niet lang meer duren.

Vanhengel, het genie dat als minister van Begroting publiekelijk verkondigde dat België failliet was, beweerde een maand of acht geleden dat de nieuwe Open VLD-voorzitter voor belangrijke beslissingen hooguit zou mogen aanschuiven bij de grote vier, zijnde De Gucht, Verhofstadt, Dewael en, welja waarom niet, hijzelf. In de praktijk bleek het al snel Vanhengel die hooguit mocht aanschuiven, en meestal ook dat niet.

Daarmee lijkt de verjonging van de Open VLD in korte tijd voltrokken: twee jeugdige kopstukken, geflankeerd door een oude schoonmoeder met grote oren, en op de achtergrond een grijnzende oude vos van 73, als toonbeeld van de verjuvenalisering.

DI / 15 / 06

Vlaanderen heeft zijn symbolische leider gekozen: een uit friet en mayonaise gewonnen spekbuik met veel praat en weinig smaak die ongezond eet en leeft, en wiens vrouw hem de dag voor de verkiezingen via het meest gelezen dagblad van het land liet weten dat ons Liesbeth in haar broek had gedaan. In dezelfde krant vertrouwde ze de leider ook toe dat onze Simon had gevraagd of hij eens bij zijn papa mocht gaan logeren. De jongen leefde in de overtuiging dat zijn ouders uit elkaar waren.

Dat meldde ze via een dagblad aan haar echtgenoot, en meteen aan de rest van Vlaanderen. Wie doet zoiets? In het meest gelezen weekblad vertelden zijn kinderen dat ze niet begrepen hoe hun mama verliefd kon zijn op zo’n dikke man. Wie laat in ’s hemelsnaam zijn kinderen, 2 tot 9 jaar oud, interviewen door Dag Allemaal?

Ook Wallonië heeft een symbolische leidsman gekozen: een pronkzuchtige praalhans die geregeld naar Parijs spoort voor cosmetisch oplapwerk en die aan het hoofd staat van de meest corrupte partij van West-Europa. En daar mag u de Balkan aan toevoegen. Alleen al om alle aan het licht gekomen schandalen binnen de PS op te sommen, is een Knack Extra nodig, aan alle verborgen schandalen mag een mens niet denken. En drink u in Wallonië geen delirium, of u laat vanaf de laatste plaats alle lijsttrekkers ver achter u.

Wat een land, wat een land. Is men verbaasd dat grote geesten, ook in minder grote lichamen, willen emigreren? Wij overwegen stilaan zelf om in Montpellier te gaan wonen. Misschien valt in het appartement van Lutin Mary wel een kamertje te huren, het is daar groot genoeg. Wie een ontslagvergoeding van 750.000 euro in zijn portemonnee heeft zitten, kan zich een iets ruimere behuizing veroorloven.

Waar was Lutin trouwens tijdens de verkiezingen? Iemand iets gehoord van B-Plus, zijn partij die de natie ging redden? Nee: in de hele campagne is van B-Plus of van Lutin niet gesproken. Ja, in het grote verkiezingsdebat van VTM kwam hij één minuut aan het woord, waarvan 58 seconden onverstaanbaar vanwege het luide boegeroep van het publiek. Op de VRT werd hij in de zondvloed van verkiezingsprogramma’s niet genoemd. Idem in de dagbladen.

Of nee wacht, dat is niet waar. In De Standaard één keer, zij het in het katern Economie. Daar brachten ze een uitgebreide reeks met als kop ‘Geld maakt gelukkig’, met elke dag een portret van iemand die schandelijk veel verdient in vergelijking met wat hij uitricht. Eerste in het rijtje: Lutin Mary! Echt waar, wij verzinnen het niet. Geweldige keuze.

‘Bij zijn ontslag op de VRT werd hij afgeschilderd als een graaier, hoewel hij maar de helft verdiende van zijn voorgaande loon’, stond in de inleiding boven het artikel. Lutin kreeg bij de VRT 300.000 euro per jaar. Hij mocht ook elke maand voor 10.000 euro gaan opeten in de duurste restaurants van de stad, dat is voor 5 miljoen frank per jaar! Voor 5 miljoen frank per jaar schransen, dat moet zowat het summum van decadentie zijn. Daar bovenop trok hij een vertrekpremie van 750.000 euro, als beloning voor het slechte werk dat hij blijkbaar had geleverd.

Maar dat alles was, volgens de betrokkene zelf, minder dan de helft van zijn vorige loon bij KPMG. Het wordt je groen en geel voor de ogen als je het leest. Lutin: ‘Van alle plekken waar ik gewerkt heb, was ik het minst graag in Londen. Ik leefde er tussen de traders van de City. Zij kenden maar één gespreksonderwerp: geld.’

Als Mischaël Modrikamen een zetel kon pakken, dan heeft Lutin een grote kans laten liggen. En met hem het hele land.

DO / 16 / 06

Den Baard één dag voor de verkiezingen: ‘Indien we met de SP.A geen 16 procent behalen, gaan we niet in de regering.’

Het resultaat: in de Kamer 14,6 procent, in de Senaat 15,3 dankzij een verbluffende score van de lijstduwer die minder dan een jaar geleden bij het vuilnis was gezet.

Den Baard één dag na de verkiezingen: ‘We gaan in de regering.’

Voor ons ligt een interview met Johan Vande Lanotte uit Humo van 26 februari 2008, met als grote kop: ‘Bart De Wever is compleet nutteloos voor Vlaanderen.’

We lezen: ‘Het enige wat De Wever wil, is de N-VA overeind houden en zorgen dat er na de volgende verkiezingen genoeg mandaten zijn om onder zijn partijvrienden te verdelen. Als er toch een staatshervorming komt, zal het dankzij de SP.A zijn, die vanuit de oppositie meewerkt, en ondanks de N-VA. De Wever is intelligent, een goed debater en conservatief, maar als politicus is hij compleet nutteloos voor Vlaanderen. Jammer voor hem en zijn kiezers. De Wever is aartsconservatief, asociaal rechts en hij is er nog trots op ook. Zijn ideeën sturen Vlaanderen minstens vijftig jaar terug in de tijd. Hij koketteert voortdurend met zijn spitsheid, maar hij is vaak gewoon grof. Hitler en Stalin kwamen soms ook spits uit de hoek, dat neemt niet weg dat hun ideeën huiveringwekkend waren? Ik vind de conservatieve ideeën van De Wever ook huiveringwekkend.’

Dixit den Baard, die nu staat te springen om met De Wever in een regering te stappen. Den Baard heeft op 13 juni alwéér verloren, zelfs in zijn eigen Oostende. Na zijn vorige passage aan het hoofd van de SP.A was iedereen, hijzelf incluis, het erover eens dat geen enkele kluns ooit nóg slechter zou kunnen doen. Fout. Met hem als lijsttrekker was dat zo gefikst. Wanneer zou die vent daar eindelijk de juiste conclusie uit trekken?

En nu we toch in onze archiefkelder zitten, hier zie: De Morgen van 21 september 2002, een interview met drie grote christelijke commentatoren: Manu Ruys, Leo Marynissen en Rik Van Cauwelaert. Van respectievelijk De Standaard, Het Volk en Knack, ooit de drie bastions van de christendemocratische gedachte, slechts één is het gebleven. Alle drie kondigen ze in dat interview de ondergang van de CD&V aan, maar onze chef-Wetstraat het luidst. Kijk, dát zijn voorspellingen. Al volgen de feiten soms met enige vertraging.

za / 19 / 06

Een Jabulani en een vuvuzela. De eerste te rond en te zwabberig, de tweede te luid en te eentonig. Ziedaar het perfecte wapenschild voor een coalitie tussen Bart De Wever en Caroline Gennez.

door Koen Meulenaere

Het samenstellen van kieslijsten vereist een diploma hogere wiskunde, en Herman De Croo bezit dat.