ma 1705

Is hij toch in Thailand begonnen, zeker! Heeft eerst elk van de anderhalf miljard Chinezen tegen hun regering en hun partij opgezweept, is hij nu in Bangkok iedereen gaan opruien tegen het leger. Met dramatische gevolgen. We spreken over Tom Van de Weghe, dat gele opdondertje van de VRT-nieuwsdienst. Op straat vlogen de kogels om de oren van de onfortuinlijke roodhemden, vestimentaire versie van de vroegere roodhuiden, maar veilig verborgen achter een dikke boom op de stoep slaagde de onverschrokken verslaggever er nog in om zichzelf voor de camera te wringen, met op het hoofd een te ruime zwarte pothelm waarop de uit krantenpapier gesneden letters T en V waren gekleefd.

De toegevoegde waarde van zo’n beeld blijft duister, afgezien van wat aanstellerij en wat indruk maken op een simpel buitenmeisje als Annelies Van Herck, maar in Het Journaal is het onvermijdelijk geworden. Waren wij scherpschutter van het Thaise leger, en dat heeft niet eens zo veel gescheeld, dan was zo’n opsnijder met ‘TV’ op zijn helm de eerste die wij naar het hiernamaals schoten.

Na een paar dagen werd Van de Weghe zo overmoedig dat hij boven op de muur van brandende autobanden klom voor zijn stand-up. Een makkelijker doelwit dan een pijpje in het schietkraam op de Sinksenfoor. Aan de kant van het leger werd geaarzeld: ‘Blazen we hem eraf, sergeant?’ Dat durfde die laatste niet uit eigen beweging te beslissen. De meeste Belgen die naar Bangkok afzakken, doen dat uit toeristische overwegingen, zij het sommigen met Reizen Vangheluwe en niet iedereen gedraagt zich keurig. Guido Van Liefferinge woont er. Maar één die met geweld een staatsgreep wil plegen, daarop waren de Thaise autoriteiten niet voorbereid. De sergeant belde inderhaast zijn hoofdkwartier, en deelde even later de officiële beslissing mee: ‘Niet schieten. Het zou een list kunnen zijn, herinner u het paard van Troje. Laat hem maar staan, het zal gauw warm worden aan zijn voetjes.’

Op dit punt overschatte de militaire leiding het geheugen van de doorsnee VRT-reporter. Die stand-ups, de geteleviseerde vorm van zelfbevlekking, duren niet langer dan twee zinnen, meer kunnen ze er niet onthouden. En dus sprong Van de Weghe al na tien seconden weer van de barricade naar beneden en rende naar een veiliger plaats, waar hij de rebellen inlichtte over de posities van het zware geschut zodat ze met hun katapulten wat nauwkeuriger konden mikken. Qua vuurkracht waren de krachtsverhoudingen in dat Thaise conflict niet helemaal in evenwicht.

Hoever ligt Thailand van China? Lannoos Grote Wereldatlas uit de kast gewrongen en opengeslagen op bladzijde 74: ‘Azië staatkundig.’ Zozo, dat is een heel eind. Daar liggen Noord-Vietnam en Laos tussen. Wie in Peking vertrekt, moet eerst heel China door tot aan de zuidgrens met Vietnam, en dan heel Thailand want Bangkok ligt onderaan aan de kust. Met een tekenlat ruw opgemeten bedraagt de afstand Peking-Bangkok 4000 kilometer. Het is korter vanuit Schaarbeek. Maar een buitenkans om in zo’n prangende omstandigheden in beeld te komen, laat een haantje van de publieke nieuwsredactie niet liggen. Alle bijdragen van Van de Weghe werden bovendien ook op de Nederlandse televisie uitgezonden. Pas had hij ge-Anneliest of ge-Kathleent in Het Journaal en TerZake, of op Nova was het met presentator Twan Huys al ge-Twan van hier en ge-Twan van daar, alsof hij zijn beste vriend aan de lijn had.

Thuis in hun fauteuil zaten Peter Verlinden en Rudi Vranckx verslagen naar het scherm te staren. Belachelijk gemaakt, alle twee. Verlinden was voordien al vernederd toen de onpartijdige hoofdredactrice Liesbet Vrieleman niet hem maar Vranckx naar de Congo stuurde voor een reportagereeks over vijftig jaar onafhankelijkheid. Zes weken in een plezierboot op de Congostroom. Het bangelijkste dat hij had meegemaakt was een rat aan boord. Een rat! Beikes. Werd door een diervriendelijke biologe onmiddellijk de kop ingeslagen en opengesneden. Eerst peuterde ze met een pincet het hart uit het arme beest, daarna een lintworm die zich in zijn darmstelsel had gevestigd. Op een ochtend werd Rudi ook bijna gestoken door een mug, dat was schrikken, amai niet. Maar voor de rest is het minder gevaarlijk op de Congostroom dan op de vijver van Plopsaland.

Wij hebben gebeden dat er nog één stam koppensnellers in het oerwoud zou leven die ‘onze ploeg in Congo’ in de pot had gestoken. Aan die kloeke zit vlees genoeg. Maar nee… alle inboorlingen dreunden braaf de vooraf ingefluisterde quote van twaalf seconden af. Op een dag kroop er van onder de struiken een verwilderde tevoorschijn die vroeg: ‘Is het voor Het Journaal of voor TerZake?‘

En dan komt Van de Weghe, met een omgekeerde po op zijn kop, en die degradeert de andere twee tot beginnelingen. Greet De Keyser was al met een helikopter boven de spuwende krater van de Eyjafjallajokull gaan hangen, en Sofie Demeyer stond open en bloot voor het gerechtsgebouw van Dendermonde, maar wat Van de Weghe flikte was een regelrechte provocatie. Vranckx besefte het beter dan wie ook: als hij niet oplette, sloop hij voortaan door de gangen van het omroepcentrum als het watje van de VRT.

di 1805

En toen zette het Thaise leger zijn offensief in, veegde in een uur tijd alle barricades en alle roodhemden van de straat, en plots was Tom Van de Weghe in geen weghe meer te bekennen. Nergens meer te horen of te zien. Er werd ook niets over hem gezegd, alsof hij er de vorige dagen niet was geweest.

Ineens was onze man ter plaatse een Nederlandse correspondent, Michel Maas, die bovendien live in de ether werd omver- geschoten. Onze jongens in hun fauteuil groen van afgunst. Hierna hoorden we een andere Nederlandse, Annelie Langerak. En toen Greet Op de Beeck! Wat? Wij zwanzen? Niets van. Greet Op de Beeck. Vanuit haar nieuwe jacuzzi in Tongeren. Dan werd telefonisch contact opgenomen met Peter Cauwelier, ‘een Belg die al lang in Bangkok woont’.

Dat zal wel. Twee dagen eerder was diezelfde Peter Cauwelier de centrale figuur in een van de reportages van Van de Weghe. Nam Tommeke dwars door de vijandelijke linies mee naar de superette, voor wat voedsel en drank voor zichzelf en wat Scotchtape voor Van de Weghe omdat de V van TV op zijn helm was losgekomen. De superette werd bij de raid van het leger met een bulldozer uit het stratenplan gewalst. Cauwelier, die blijkbaar snel aanleert, bracht nu zelf verslag uit van het geweld dat zich voor zijn deur afspeelde.

Met geen woord, met geen letter werd nog gesproken over Van de Weghe. Gevangengenomen? Doodgeschoten? Gevlucht? Wij kijkers hadden er het raden naar. Of wacht, misschien had hij een langere bijdrage gemaakt voor TerZake en had hij geen tijd meer voor Het Journaal? Gekeken om acht uur. Opnieuw Annelie Langerak. Door Lieven Verstraete afgekondigd als Annelie Langerok.

Hier moeten wij kort nadere duiding verstrekken. In West-Vlaanderen gonst het van de geruchten dat Lieven Verstraete een neef is van monseigneur Vangheluwe. Is hij dé neef van monseigneur Vangheluwe? Daarover behouden wij de discretie, maar u weet dat Peter Adriaenssens, voor de rest de terughoudendheid in persoon, al heeft aangegeven dat de bisschop zich niet tot één neef heeft beperkt.

Sinds de dag dat het schandaal rond Vangheluwe aan het licht kwam, hakkelt en stamelt Verstraete erop los. Noemde onze chef-Wetstraat Rik Cauwelaert, kondigde een reportage aan over de Britse premier Gordon, bedankte mevrouw De Wever voor zijn komst naar de studio, en liet op een gegeven moment iemand een volledige zin afmaken zonder hem boertig te onderbreken. Die Langerok was niet zomaar een verspreking. Dat was een sublimatie van de bisschopssoutane én de uiting van een onverwerkt jeugdtrauma.

Na Annelie Langerok zat de Thaise ambassadeur in de studio, de heer Pisan Manawapat. Aan zíjn naam waagde Verstraete zich niet. De ambassadeur vond dat die roodhemden hun verdiende loon hadden gekregen. Over Van de Weghe alweer geen woord. Ernstig blijven: zouden mannen als Peter Verlinden of Rudi Vranckx gaan lopen als de hel echt losbarst? Wellicht wel.

do 2005

Hoeveel leden heeft het ACW? Dat is gemakkelijk, het is met Rerum novarum op televisie geweest: vier miljoen zeshonderdduizend. Min of meer, want in feite heeft het ACW geen individuele leden. Hoeveel trouwe lezers heeft uw dienaar? Ook dat is berekend: zestien. Tellen we die twee getallen op, dan hebben het ACW en ondergetekende samen vier miljoen zeshonderd zestien duizend volgelingen, of zoiets. Als die allemaal het bevel van hun leiders gehoorzamen en niet op de N-VA stemmen, haalt die partij de kiesdrempel niet. Dat is wat anders dan de 26 procent die ze in de geheime peiling van Open VLD kreeg. Die peiling wás niet alleen geheim, ze moest het ook blijven omdat Open VLD zelf tot onder de 12 procent was gezakt. In de tijd van Verhofstadt hadden ze dat cijfer naar 16 opgetrokken.

Een partij die uitpakt met een opportunist als Siegfried Bracke, een logebroeder die vanwege het smeer de katholieke kandeleer likt, heeft geen principes. Ook geen scrupules. Evenmin besef van moreel of moraal. Zo’n partij heeft geen fatsoen. En een partij zonder fatsoen hoort niet in het parlement te zitten.

U zult nu opwerpen: ‘De SP.A zit er toch ook in?’ Juist, maar dat is het bewijs ex contrario. Het vele werk van uw ijverige dienaar zou voor niets zijn geweest indien nog één enkele lezer van deze rubriek op den Baard zou stemmen. Twee weken geleden heeft als laatste in een lange rij nu ook Guy Quaden, de gouverneur van de Nationale Bank, in Knack verklaard dat de begrotingen van Johan Vande Lanotte zuiver bedrog waren. Opgesmukt door het aantrekken van pensioenfondsen die ons generaties-lang fortuinen zullen kosten, en door het verpatsen van gemeenschapsbezit dat we nu al voor een veelvoud van de prijs moeten terughuren.

Iedereen die het kan weten, heeft dat inmiddels bevestigd. We hebben het op de VRT in een documentaire over zijn laatste regeringsjaar zelfs open en bloot zien toegeven door de ex-premier zelf. Er is nooit iets onthutsenders uitgezonden dan de passage waarin Verhofstadt zijn kabinetschef Wouter Gabriels verplicht om in de regeringsverklaring te zetten dat de begroting in evenwicht zal zijn. De kabinetschef roept verontwaardigd: ‘Maar dat is onzin.’ Waarna Verhofstadt repliceert: ‘Dan zet ik het er zelf in.’ En in dit ellendige land kan dat allemaal zonder dat het gerecht ingrijpt, zonder dat de kiezer ingrijpt.

Als de gouverneur van de Nationale Bank zegt dat den Baard u heeft opgelicht, moet het toch ondenkbaar zijn om nog op die charlatan te stemmen? Weet u dat het gemeentebestuur van Oostende begin deze maand de onroerende voorheffing op zijn basketbalzaal heeft betaald? Ongelooflijk: 28.000 euro, dat kon de club niet meer aflossen. Het moet zijn dat den Baard een specia-le verhouding heeft met mevrouw de schepen van Sport, anders kan zoiets niet.

Een jaar geleden heeft hij voor een fortuin de beste drie spelers van Aalst weggekocht. Omgekocht is een beter woord aangezien hen een contract werd aangeboden de avond voor ze met Aalst tegen Oostende moesten spelen en, raar maar waar, met 32 punten verschil verloren. Tijdens het lopende seizoen heeft hij opnieuw vele honderdduizenden euro’s uitgegeven om nieuwe Amerikanen aan te trekken, omdat degenen die hij eerst had gekocht weer eens niet voldeden. Hij heeft een zware opzegvergoeding moeten uitkeren aan een door hem uitgekozen kluns van een Sloveense coach. En hij heeft zijn ex-vrouw haar alimentatie weer geschonken onder het mom van het riante salaris van general co-ordinator. Maar 28.000 euro voorheffing voor de zaal, dat moet de Oostendse burger afdokken. Het is aan de lamentabele toestand van de stad Oostende te zien hoe de Grote Leider het geld van zijn inwoners besteedt. Het enige wat nog mankeert, is dat hij de opbrengst van de parkeermeters aan de luchthaven in zijn eigen zak zou steken.

En dan moet hij binnenkort nog een standbeeld financieren voor zijn nieuwe coach Jean-Marc Jaumin, die in geen tijd het puin heeft geruimd dat hij had aangericht. Jaumin is op weg naar de dubbel, beker én titel, wat trouwens niet meer dan logisch is gezien het budget van BC Oostende. Al goed dat de gewone Oostendenaar niet weet hoeveel van dat budget uit zijn beurs komt.

Samengevat: stem niet op een partij die Siegfried Bracke op zijn lijst zet, en stem zeker niet op een partij waarvoor een zwendelaar als den Baard de Senaatslijst trekt, met daarenboven op de derde plaats de wereldkampioen plattepostjespakkerij Bert Anciaux. Stem uit ethische overwegingen ook niet op CD&V en uit esthetische niet op Groen. Voor de rest kiest u zelf maar, u bent groot en wijs genoeg.

door Koen Meulenaere

Een partij die haar lijst laat aanvoeren door een logebroeder die vanwege het smeer de katholieke kandeleer likt, heeft geen principes.