MA 1904

TerZake is een mooi kleedje gepast door de dochter van Jef Geeraerts. Jef zelf ook, trouwens. Met afgewezen dochters moet je opletten. Ze houden zich een tijdlang koest, soms een jaar of twintig, dertig, maar dan slaan ze plotseling toe, trefzeker en genadeloos. Koning Albert heeft het mogen ondervinden, en niets zal de aflevering van Mijn Vader op Canvas overtreffen waarin Anne Martens het portret schilderde van haar vader Wilfried: een zelfingenomen egoïst die met niemand in zijn gezin rekening hield, zijn eigen dochter opdroeg om haar moeder in te lichten dat hij er met een ander vandoor was, en die niet eens naar Spanje wou afreizen toen zijn zoon daar een zwaar verkeersongeluk had gehad.

Zonder de minste terughoudendheid vertelde dochter Martens hoe haar vader op vrijdagavond vaak heel laat thuiskwam, en dan de kinderen verplichtte uit hun bedjes te komen en nog mee te rijden naar zee omdat hij daar de volgende dag wou gaan fietsen. In zijn eentje. Had waarschijnlijk met Miet Smet afgesproken in de duinen. Dat laatste zat niet in de uitzending, maar lijkt ons een plausibele veronderstelling.

Een hond. Je moet zo blind zijn als Miet Smet om het niet te zien. En dat vertelde die Anne allemaal open en bloot voor de camera, terwijl Wilfried nota bene meesmuilend naast haar zat. Om het even welke vader die een dergelijk verdict van zijn eigen kind te horen krijgt, rent naar de dichtstbijzijnde spoorwegberm en gooit zich onder de trein. Volgens Wilfried had hij nu een hartelijke relatie met zijn dochter. Er zijn mensen die het nooit beseffen.

De dochter van Jef Geeraerts heeft ook toegeslagen, met een onthutsend interview in De Standaard. Ze is historica en een verstandige vrouw, vandaar dat ze in de media nooit eerder was opgevoerd. Over wat ze Jef aanwrijft, en dat is voorwaar niet weinig, zullen wij het niet hebben. Jef was een gewaardeerd lid van onze Kroonraad en over leden van onze Kroonraad hoort u van ons geen slecht woord. Dat getuigt niet van objectiviteit, maar wij zeggen het er onverbloemd bij zodat u het weet. Over wat ze TerZake aanwrijft, hebben wij het wel: een totaal gebrek aan kritische instelling en niveau, en een schaamteloze medewerking aan de komedie die door en rond haar vader werd opgevoerd.

TerZake had een reeks gemaakt over de terugkeer van Jef naar het gebied in Congo waar hij vroeger de goede orde moest handhaven. Lees: het varken uithangen. Wat een nepreportage was me dat. Gemaakt door Lieven Vandenhaute, cultuurspecialist van de openbare nieuwsdienst. In feite ging het om een reclamespot voor het boek dat Erwin Mortier over de retour van Geeraerts naar Congo zal schrijven, en waarvan gelijktijdig met de TerZake-uitzendingen al elke dag een volledige bladzijde in De Morgen verscheen.

Vandenhaute en Mortier zijn dorpsgenoten van Geeraerts, en Lieven is het lief van Erwin. Stond in zijn eigen VRT-Journaal een minuut lang vol in beeld met hem te tongzoenen toen hij de AKO Literatuurprijs had gewonnen. Een tafereel dat niet meteen de indruk wekte van een grote afstand tussen de journalist en zijn onderwerp. We mogen alleen bidden dat Erwin Mortier niet op kosten van de VRT is meegereisd naar Congo. Hier ligt werk te wachten op Carl Decaluwé.

Wij lezen nu in Humo een interview met Jeroen Brouwers, die onthult dat de naakte negerin op de cover van de roman Black Venus een fotomodel was, en niet de fameuze Congolese vrouw van Jef Geeraerts. Dat was nochtans het thema van een van die afleveringen in TerZake. Als Brouwers gelijk heeft, en wij zijn geneigd dat te denken, weet u naar wat voor bedrog u hebt zitten kijken.

DI 2004

Zowat alle ellende uit de geschiedenis is veroorzaakt door het feit dat de mensen niet thuis kunnen blijven. Ook alle ellende in de media. Een week aan een stuk gekreund onder al die verhalen van families uit Gent die vastzaten in Sri Lanka, een uit Overijse kon niet weg uit La Paz, Ben Crabbé raakte niet terug voor de tournee van De Kreuners, en P. Potager, het moest weer eens lukken, zat geblokkeerd in het red light district van Singapore. Samen met Hilde Vautmans.

Mocht de helft van alle getroffen reizigers besluiten om in het vervolg ten verste naar het Zwarte Woud te rijden, dan heeft de uitbarsting van de Eyjafjallajokull haar nut gehad en zijn we die IJslanders dank verschuldigd. Niet alleen hebben ze ons met hun Kaupthing Bank geleerd dat ons financiële systeem meer op virtualiteit dan op virtuositeit berust, met hun vulkaan hebben ze nu ook aangetoond dat ons systeem van wereldwijde handel en toerisme op drijfzand is gebouwd. Dank aan alle -sons en -dotturs uit het koude noorden.

Als zich vroeger zoiets had voorgedaan, dan had je er op de radio over gehoord in de nieuwsbulletins van 8 uur ’s morgens, 1 uur ’s middags, en 6 uur ’s avonds. In Actueel had een pedante luiaard met een pijp een saai stukje over de zaak voorgelezen. En voor de rest zou Brussel 1 rustgevende kamermuziek hebben uitgezonden, opgefleurd door een kwartiertje ochtendgymnastiek met Michel Bottu, aan de piano begeleid door Irene Van Rijsselberghe. Op televisie had Het Journaal van kwart voor acht er kort aandacht aan besteed, en Armand Pien had uitgelegd dat het door de straalstroom kwam.

Maar nu! Here Gods. Van ’s morgens tot ’s avonds op radio en televisie elke vastgelopen Vlaming aan het woord. Andreeke Vermeulen stond ze te interviewen op de luchthaven van Barcelona, waar hij toevallig zelf was gestrand onderweg van El Salvador naar het Eurovisiesongfestival in Oslo. Greet De Keyser deed hetzelfde op JFK in New York. En de volgende dag hing ze in een helikopter boven de spuwende krater van de Eyjafjallajokull zelf! Wij mochten hier in West- en Midden-Europa niet vliegen, maar zij hing pal boven de vulkaan. Op zondag bracht Radio 1 zelfs een extra uitzending van Peeters & Pichal, de pro-Deoadvocaten van de zeurende consument.

Wij richten ons rechtstreeks tot Piet Van Roe, de Slachter van de Reyerslaan: Piet, verbied. Verbied in ’s hemelsnaam die onstelpbare eruptie van informatieprogramma’s op radio en televisie. Het incasseringsvermogen van de belastingbetaler is niet onbeperkt, al lijken ze op de dienst Programmering van de VRT uit te gaan van het tegendeel.

Na de vulkaan volgde de regeringscrisis. Dan monseigneur Vangheluwe.

WO 2104

Er is ook schitterend nieuws uit het omroepcentrum: Ivan De Vadder verlaat Het Journaal. Leve Piet! Dat standbeeld mag stilaan uit puur goud worden gehouwen. De Vadder gaat nu naar De Zevende Dag, maar dan vraagt een kritische toeschouwer zich toch af of je zoiets uit vrije wil doet. Misschien is Ivan naar De Zevende Dag verbannen? Het gevaar is nu wel dat Siegfried Bracke zich opnieuw in TerZake binnenwringt. Er zijn van die mensen van wie je in je hele leven niet verlost raakt. Bert Anciaux is zo iemand, en Siegfried Bracke eveneens.

Bij een afscheid als dit passen enkele lovende woorden. Wat te onthouden van de carrière van Ivan De Vadder? Een weinig eigendunk, het is waar. Er is een tijd geweest dat mensen die zichzelf graag zagen een spiegel kochten, maar tegenwoordig moet die nood blijkbaar via een openbaar televisiestation worden gelenigd. Daarnaast de documentaire over de vorming van de regering-Leterme. Met veel poeha aangekondigd, jammer genoeg twee weken nadien belachelijk gemaakt door De Standaard, die uitpakte met een verbluffende reeks over de totstandkoming van dezelfde regering. Daarin stonden, wij hebben het geteld, zesentachtig schokkende onthullingen. Van die zesentachtig zaten er in de documentaire van De Vadder nul. Het boek dat zou volgen en dat voor wat extra inkomsten moest zorgen, werd door de uitgever in alle haast afgeblazen.

Dat is wat schraal om een lofrede te stofferen, dus het documentatiemapje over De Vadder uit ons archief geplukt. Daar zit weinig in. Niets eigenlijk. Of wacht eens… Wat is dit hier? Een interview uit Humo van 3 januari 2006. Vijf volle bladzijden met Katrien Vossaert, de tweede vrouw van Ivan. Die overigens zelf ook bereid is gevonden te poseren voor de foto’s.

Vossaert: ‘Toen ik Ivan de eerste keer zag, dacht ik meteen: wat een ambitieuze jongen.’ Dat was goed gedacht, maar niettemin is ze met hem getrouwd, tien jaar na die eerste ontmoeting. Het is geen drie weken na de plechtigheid dat Humo al op bezoek mag komen om van naaldje tot draadje alles over het dagelijks bestaan van het nieuwe koppel te vernemen.

‘Bij zijn vrouw in Sint-Niklaas was het leven ondraaglijk geworden’, neemt de tweede mevrouw De Vadder snel de maat van de eerste. Vraag van Humo, we spreken van vóór de fusie met Woestijnvis: ‘Na één etentje haal je een man in huis met een dochter van acht, een man die bovendien volop aan het scheiden is en die je nauwelijks kent: besefte je wel waaraan je begonnen was?’

Het antwoord van Katrien Vossaert: ‘Toen ik Ivan na al die jaren terugzag, voelde ik mezelf thuiskomen, dat gevoel had ik nooit eerder bij een man gehad.’ Maar madam.

Laten we wat volgt samenvatten: vijf bladzijden lang krijgen we de meest gênante en kleffe details over het opwindende privéleven van de superstar Ivan De Vadder. Humo: ‘Hoe heeft hij je ten huwelijk gevraagd?’ Vossaert: ‘We waren samen naar zijn advocaat geweest, die de laatste paperassen voor zijn scheiding in orde had gebracht. We stapten naar buiten en hij riep: “Schat, nu kunnen we trouwen.” Ik kon alleen maar uitbrengen: “Dat zou fantastisch zijn.” We zijn snel naar huis gereden en hebben daar twee flessen champagne gekraakt om onze verloving te vieren.’

Humo: ‘Jullie zijn op huwelijksreis geweest naar Réunion. Ik mag hopen dat jij als dermatologe Ivans bleke velletje daar goed hebt ingesmeerd tegen de tropenzon?’ Dat is dus letterlijk een vraag uit een van die beroemde Humo-interviews, hoor. En dan spreken de mensen soms over Knack…

Zin in kindjes? Nooit kunstmatige inseminatie overwogen? Ja, over gepraat met de gynaecoloog, maar niet gedaan. ‘Toen kwam Ivan in mijn leven. Ik was 42, net niet te oud om zwanger te worden. Maar hij kwam pas uit zijn vorige relatie, hij hád al een dochter en hij was bovendien gesteriliseerd.’ De Vadder gesteriliseerd! Goed dat we het weten, zou dat de verklaring kunnen zijn?

Humo: ‘Huilt Ivan gemakkelijk?’ Je gelooft het niet als je het niet voor je neus ziet staan. Vossaert: ‘Veel mensen weten het niet, maar Ivan is een emotionele man. Als hij op televisie een kind ziet lijden, zapt hij onmiddellijk weg. Ivan lijkt misschien een arrogante zelfverzekerde bullebak ( nvdr: inderdaad), maar dat is schijn. Hij is juist een tedere gevoelige man die heel veel nood heeft aan liefde en bang is om zich kwetsbaar op te stellen.’

Enzovoort. Een goede zet van de Piet om deze gevoelige ziel naar De Zevende Dag te verplaatsen. Rest nog één vraag: zou u zo een interview geven? Of publiceren?

ZO 2504

Wij hebben de laatste tijd veel kwaad gesproken over Witse. Over anderen ook, en hoe dichter de Dag des Oordeels naderbij komt, des te meer angst ons hart vult. Volgens de Azteken zou het einde der tijden plaatsgrijpen in 2010, en de Azteken hebben er niet te vaak naast gezeten. Vooral in ons land zijn alle tekenen voorradig.

Veel slechts verteld over Witse, maar eerlijk is eerlijk: nooit in de voorbije veertig jaar hebben wij zo gelachen als toen Dams tijdens de carnavalsstoet in Halle vanaf een balkon een emmer drek over zijn kop kreeg. Tra-nen! En dan Wytinckx in zijn heli-kopter. Neem alle komieken in dit land, en God weet dat ze met veel te veel zijn, en allemaal samen komen ze niet aan de enkels van Wytinckx die vanuit de lucht een aanslag tijdens de carnavalsstoet in Halle moest voorkomen. Gegierd! Buikpijn. De onnozelste aflevering uit de hele geschiedenis van alle televisiekrimi’s.

Komt Sammeke Deconinck het commissariaat toch niet binnen zeker? Is niet op wereldreis, zoals ieder van ons dacht, maar werkt nu bij intern toezicht. En moet ze allemaal ondervragen over hun optreden tijdens de stoet: Witse, Van Deun, Dams. Ook Wytinckx: ‘Waarom had de helikopter niet getankt vóór de interventie?’ Ja, dat hadden wij ons ook al afgevraagd. Awel, hier het antwoord: ‘Hij was op de terugweg van een interventie in de Ardennen!’

Hierna een flashback: vanaf het dak van een flatgebouw wordt Prins Carnaval, Free uit Het Eiland, met een telescopisch geweer onder vuur genomen door zijn eigen broer. Die is jaloers omdat hij zelf geen Prins Carnaval is geworden, en is boos omdat Free zijn lief heeft afgepakt. Dat lief is Nathalie Meskens! Prinses Mathilde uit Wij van Belgiëop VTM! De stap van prins Filip naar Prins Carnaval is blijkbaar niet groot.

Piet, allez man. Dit kan echt niet meer, hoor, de mensen gaan zich doodlachen.

door Koen Meulenaere

Met afgewezen dochters moet je opletten. Ze houden zich lang koest, maar dan slaan ze toe: trefzeker en genadeloos.