VR/ 28/ 12
Weinigen hadden het durven te voorspellen, maar op de valreep van het voorbije jaar is het toch gebeurd: de VRT heeft een Journaal uitgezonden zonder één enkele technische fout.
De generiek begon op tijd, mét de juiste klank eronder. De hoofdpunten draaiden niet in de soep. Alle microfoons gingen tijdig open en dicht. Alle filmpjes startten zonder haperen en, wat men uitgesloten waande, eindigden zonder dat het beeld plots drie seconden stil stond of dat men de geïnterviewde nog wel drie zinnen zag spreken maar hem niet langer hoorde.
De anchorman keek niet één keer in een verkeerde camera, wat sinds er meer dan één camera in de nieuwshoek staat nooit was voorgevallen. Er liep niemand door het beeld, noch per ongeluk noch uit boertigheid, ook een zeldzaamheid sinds de studio’s op de nieuwsredactie zijn ingericht. De ondertitels, u zult het niet geloven, lieten het niet afweten en liepen min of meer synchroon met wat in een vreemde taal werd gezegd. Naam en functie van de geïnterviewden kwamen overeen met wie in beeld was.
De verbinding met de onvermijdbare stand-upcomedian te velde werd vlekkeloos tot stand gebracht, al hebben ze in deze tijden van hoogtechnologische vernieuwing bij de VRT nog altijd geen systeem gevonden om de vertraging op de klanklijn op te lossen. De anchorman iets langer frontaal in beeld houden zou het ongemak al op zijn minst halveren, maar dat is iets voor later.
Let op voor wat wij nu gaan beweren: ook de microfoon van de sportpresentator, die erbij was komen zitten, werd op het juiste moment opengeschoven! Zodat de eerste woorden van zijn eerste zin eens niet verloren gingen. De tussenjingles weerklonken op het juiste moment, het promofilmpje voor TerZake kwam zonder haperen op de buis.
Over de inhoud zullen we het niet hebben, maar dit moet het eerste Journaal sinds de grote Digitale Revolutie van juni 2007 zijn geweest waarbij technisch niets verkeerd liep. Een dergelijk huzarenstukje moet men natuurlijk niet elk jaar verwachten.
ma/ 31/ 12
Van alle toppen die op het einde van een jaar opduiken, is geen enkele top zo leerrijk als de top 100 van Het Laatste Nieuws. De top populi. Wie staat erin, en vooral: wie staat er niet in? We nemen de lijst van 2007. Karel De Gucht staat erin. Weliswaar net achter Debby & Nancy, maar de niet te stelpen mediaoptredens van Karel beginnen stilaan in dezelfde entertainmentcategorie thuis te horen. Ook Guy Verhofstadt is present. Staan niet in de top 100: Bart Somers en Patrick Dewael.
Dit bewijst dat de lezers van Het Laatste Nieuws een veel beter inzicht hebben in het Wetstraatcircus dan de meeste Wetstraatjournalisten, van wie sommigen écht hun eigen berichten geloven als zou Bart Somers niet langer de marionet zijn die hij altijd is geweest. Wetstraatjournalisten vormen samen met de politici over wie ze verslag uitbrengen een zo gesloten en inteelterig kringe-tje, dat wat de buitenwereld denkt of voelt compleet aan hen voorbijgaat. En dus is er sinds 1991 één constante in hun werk: de avond van de verkiezingen stellen ze keer na keer na keer verbijsterd vast dat al hun beweringen en voorspellingen totaal verkeerd waren. Wat geen van hen belet om de volgende dag opnieuw te beginnen.
Zo ook met de nieuwe status van Bart Somers. De kans dat Leterme I een klassieke tripartite wordt, is aanzienlijk gestegen sinds Somers verklaard heeft van niet. Het zou dan zonder hem zijn, gaf hij de voorstanders nog een ultiem argument. Op letterlijk hetzelfde moment waarop Somers tijdens een persconferentie aankondigde dat er géén noodregering zou komen en dat er géén sprake was van een terugkeer van Guy Verhofstadt, zat die laatste bij de koning en aanvaardde de leiding van de door hem zelf gesuggereerde noodregering. Er bestaat geen belachelijker politicus, nergens op aarde, dan Bart Somers. Hij wil niet in een regering met de socialisten van Caroline Gennez, maar in zijn eigen Mechelen vormt hij wel met haar een coalitie. Zoiets kan de beste psychiater toch niet meer verklaren? Men wende zich hiervoor tot de criminoloog.
Somers dus terecht niet in de top 100, de lezers van Het Laatste Nieuws zijn niet zo gek als de redacteurs van De Standaard. En wie staat er evenmin in? Patrick Dewael! En Greet Op de Beeck ook al niet meer. Reken maar dat dat steekt, in Tongeren.
We hebben Greet en haar legendarische vuilnisbakonderwerpen een tijdje moeten missen in het Journaal, want na het uitlekken en het meteen daarna schorsen van haar lucratieve contract met Fientje Moerman is ze een paar maanden buiten strijd geweest. Men zou voor minder, wanneer 35.000 euro plotseling wordt teruggebracht tot 3500 euro. Zelfs in het beruchte college van hoofdredacteuren van de VRT zijn er nu toch al een paar die beginnen door te krijgen dat het hier allerminst om een tikfout ging.
Dewael breekt zich intussen het hoofd over twee vragen. Eén: hoe vermijdt hij een zesde verkiezingsnederlaag op rij? En twee: voor wie is het babybed-bouwpakket dat de mannen van Ikea zijn komen afleveren?
di/ 01/ 01
2008 was exact zes en een halve minuut oud, toen het parket van Dendermonde alweer alle nationale media haalde. Twee paarden, vermoedelijk opgeschrikt door het stilaan ellendige oudejaarsvuurwerk, waren uit hun weide gebroken en hadden een dodelijk ongeluk veroorzaakt op de E17. Drie minuten later had procureur Christian Dufour zijn mensen ter plaatse en om twintig over middernacht gaf parketwoordvoerder Theo Byl zijn eerste persconferentie van het nieuwe jaar.
Wie is verantwoordelijk voor dit dramatische ongeluk? Daarover zal de politierechtbank van Dendermonde het salomonsoordeel moeten vellen. Was het een kip geweest, die door vuurwerk opgeschrikt de autosnelweg op was gespurt en er het leven had gelaten, het vonnis stond nu al vast. Maar met een paard liggen de zaken toch anders.
Dendermonde, Dendermonde, en nog eens Dendermonde. Er gebeurt in dit land niets of Dendermonde is erbij betrokken. Mocht de gerechtelijke en politionele bevoegdheid van Dendermonde ook officieel tot het hele Belgische grondgebied worden uitgebreid, men krijgt weleens de indruk dat dat de facto al zo ís, dan was er van misdaad in dit land geen sprake meer. Geen gerechtelijke ijver zo groot als die van de Dendermondse onderzoekers, aangevoerd door de lastige Christian Dufour en de lustige Evy Muylaert. Geen vonnissen zo scherp en onversaagd als die van de Dendermondse zaalrechters, onder commando van Freddy Troch en Peter D’Hondt.
Het enige wat hen in Dendermonde ongerust maakt, is het in deze rubriek met plezier gelanceerde gerucht dat de Aalsterse politierechter Mireille Schreurs binnenkort hun voorzitster wordt. Dat ze daartoe niet officieel heeft gepostuleerd, doet niet ter zake. Dat had Freddy Troch ook niet, en toch werd hij als interim-voorzitter geïnstalleerd, toen de opvolging van Johan Serrus door Dirk Van der Kelen door de Raad van State werd vernietigd.
Een zo belangrijke benoeming als voorzitter van de rechtbank van Dendermonde verloopt niet via de normale procedures. Daarover wordt op het allerhoogste niveau beslist. Dat maakt deel uit van regeringsonderhandelingen. Is het u niet opgevallen dat Karel De Gucht plotseling afstand deed van de post van vicepremier? En heeft Mireille Schreurs zelf niet de Trofee Louis Tobback gewonnen met haar uitspraak: ‘Strikt genomen ben ik ook een politieke benoeming. De beste die ze ooit gedaan hebben.’
De komst van Mireille Schreurs is vooral voor Peter D’Hondt een nog grotere nachtmerrie dan een nieuwe dioxinecrisis.
do/ 03/ 01
Er is een vermakelijke controverse aan de gang tussen Pol Deltour, secretaris van de Vlaamse Vereniging voor Beroepsjournalisten (VVJ), en Peter Vandermeersch, hoofdredacteur van De Standaard, Het Nieuwsblad en Het Volk.
Niemand zal de VVJ beschuldigen van corporatisme. Je ziet dat namelijk weleens in andere beroepscategorieën, dat de vakvereniging het opneemt voor haar leden als die door externen worden belaagd. Niet zo bij de VVJ. Integendeel, daar haast men zich de externe klager gelijk te geven. Eerst Pol Deltour op radio en televisie en in alle kranten, daarna voorzitter Marc Van de Looverbosch in De Journalist, ons eigen orgaan. Alleen bij de Getuigen van Jehova is de kloof tussen prijs en opbrengst van het lidmaatschap nog groter dan bij de VVJ.
Deltour wil nu de perskaart van Vandermeersch intrekken omdat die is uitgeroepen tot ‘Marketeer van het Jaar’. Volgens Pol mag dat niet. Een marketeer is geen journalist, en de wet op de titel van beroepsjournalist stelt uitdrukkelijk dat de drager ervan geen commerciële activiteiten mag verrichten. Op basis van die wet is het bijvoorbeeld verboden om tegen betaling propagandamiddagen voor politieke partijen te presenteren, ook voor partijen die door het gerecht zijn veroordeeld wegens racisme.
Voor één keer heeft Pol een punt. Voor ons ligt Het Nieuwsblad van 13 december. Wij zien over de volledige voorpagina een foto van een papieren warenhuiszak, gevuld met sinaasappelen, eieren, een doos Zwanworstjes, een fles yoghurt, een pak macaroni, een sla, en een fallussymbool waarvan de correcte vegetarische benaming ons onbekend is. Wij lezen nu de tekst: ‘ Uien + 89 %. Aardappelen + 53 %. Appelen + 17 %. Hondenbrokken + 13 %. Koffie + 11 %. Pizza + 9 %. Spuitwater + 8 %. Pils + 5 %.’ Op de één van Het Nieuwsblad! Dit is marketing waarvoor het gazetje van de Aldi zou terugschrikken.
Volgens Vandermeersch is Pol Deltour een zeveraar. En ook voor die stelling is iets te zeggen.
vr/ 04/ 01
Finnen blinken uit in drie disciplines: drinken, speerwerpen en zelfmoord plegen. Daarnaast zijn ze ook begiftigd met een uitzonderlijk gevoel voor humor, wat men gezien de drie vorige eigenschappen niet zou verwachten. Wij hebben u hier al meermaals geattendeerd op de boeken van Arto Paasilinna, waarmee de droogste stoppel zich een ongeluk lacht.
Van hetzelfde niveau is Eric Wahlström, half Fin half Zweed, die vorig jaar met Jumala een meesterlijke biografie van God heeft uitgebracht. Men moet wel het Fins voldoende beheersen om alle nuances te vatten, maar naar verluidt zou er ook een Nederlandse vertaling (‘God’) op de markt zijn.
‘Jezus gaf eens een demonstratie van zijn techniek en dreef een hele horde demonen uit een bezeten man, om ze te verplaatsen naar een kudde varkens, die zich vervolgens in een meer stortten en verdronken. De inwoners van het dorp, die het verstand van een van hun bewoners terugkregen maar tweeduizend varkens kwijtraakten, vonden het een slechte ruil en vroegen Jezus om op te hoepelen.’
Van die passages. God die een wet uitvaardigt die de mensen beneden verbiedt om nog gemarineerde garnalen te eten. ‘Waarom?’ vragen de aartsengelen Rafaël en Gabriël verbaasd. ‘Omdat ik het zeg’, schreeuwt God kwaad. Waarna Michaël aan zijn twee spitsbroeders uitlegt dat macht pas volledig is als ze gepaard gaat met willekeur. Er mag geen enkel redelijk of onredelijk motief gepaard gaan met een bevel, want anders zou men het kunnen opvolgen om een andere reden dan pure schrik. Het had van Louis Tobback kunnen komen.
De conclusie van Wahlström is eigenlijk dat niet de Israëlieten het uitverkoren volk van God zijn, maar de Finnen. De geschiedenis bulkt van de rampen en plagen die het volk van Israël hebben getroffen, terwijl in Finland nog nooit iets ergs is gebeurd. God kan trouwens geen Fin straffen, want vooraleer hij de sanctie kan uitvoeren heeft die Fin al lang zichzelf van kant gemaakt.
Wahlström vergist zich. Het stond vorige week zwart op wit in de krant: samen met Oberösterreich is Vlaanderen de welvarendste regio ter wereld. U leest het goed: ter wereld. Dat is te danken aan Dirk Van Mechelen, die ervoor gezorgd heeft dat ons gewest volgend jaar een van de enige twee zal zijn met een overschot op de begroting. Dat kunnen ze in Finland niet zeggen. En in Vlaanderen is ook nooit iets ergs gebeurd, in tegenstelling tot Oberösterreich waar Adolf Hitler geboren is. Als dat niet erg is, wat dan wel? Daarbij vergeleken, en alle verhoudingen in acht genomen, is de geboorte van Bart De Wever een kleinigheidje. Akkoord, er was 1302 en er was de Slag bij de IJzer, maar die hebben we alle twee gewonnen.
Laten we het dus maar eens onbeschroomd en viva voce uitroepen: wij Vlamingen zijn het door God uitverkoren volk. De vraag is alleen: wie is onze Mozes?
door Koen Meulenaere
