VR/12/02

Lutin Mary te gast bij Bracke op Vrijdag. Hiervoor is enige geestelijke flexibiliteit vereist. Gelukkig is dat voor de betrokkenen nooit een probleem geweest, en voor de Canvaskijker is het een tweede natuur.

Iedereen weet dat het Bracke was die zijn maçonnieke broeder enkele jaren geleden van de Reyerslaan veegde. Wat de verhaaltjes over het samenspannen van die logerakkers een beetje relativeert. Het was ook Bracke die Mary chanteerde met een opstand binnen de nieuwsredactie indien hij hoofdredacteur Leo De Bock niet aan de kant zou schuiven. De woorden die toen werden gesproken, tijdens een zoveelste dure lunch, staan in het geschiedenisboek van de VRT: ‘Over twee uur hebt u geen hoofdredacteur meer.’

En onlangs haalde Bracke Mary nog eens onderuit in Dag Allemaal, niet vooraleer hij eerst een paar andere bekenden grof had beledigd. ‘We waren te elitair bezig op de VRT’, beweert de geïnterviewde. ‘Ons voorbeeld moest de Neue Zürcher Zeitung zijn, een krant die het nieuws van drie dagen geleden verslaat, bij voorkeur gedrukt in gothische letters. Cas Goossens was daar fan van. Die heeft mij eens een boete gegeven omdat ik in een tijdschrift had gezegd dat de VRT op het failliet afstevende. Ik kreeg sanctie 3, er werd tweehonderd frank van mijn loon afgehouden. Ik heb hem gewoon uitgelachen: “Cas, ik heb al voor veel meer geld veel minder plezier gehad.” Op het einde van zijn termijn zat de VRT nog op twintig procent, dankzij zijn Neue Zürcher Zeitung.’

De geschokte interviewer van Dag Allemaal snijdt snel een ander onderwerp aan: ‘Wat vind je ervan dat Tony Mary zich weer kandidaat stelt als VRT-baas?’ Bracke: ‘Moet ik daar echt iets over zeggen? Wel, het staat iedereen vrij zich kandidaat te stellen. Ook jou. Jij maakt trouwens een iets grotere kans dan Mary. (lacht luid) Laten we eerlijk zijn: die man heeft veel kapotgemaakt.’ Bracke noemde Lutin Mary altijd neerbuigend ‘de kleine’, wat niet van veel beleefdheid getuigt.

Nu Lutin zelf, in een interview met Humo: ‘Probeerde ik voor de camera te debatteren over het decreet, dan slaagde Siegfried Bracke erin om als eerste vraag te stellen: “Hoe zit het met uw ontslagvergoeding?” Het digitale project van de VRT is begonnen in mei 2003 en anderhalf jaar later volgde het nieuwsproject. Een aantal journalisten, de conservatieve, en daar reken ik Bracke bij, proberen dat te saboteren. Die willen geen crossmediale nieuwsredactie want dan hebben we minder Wetstraatjournalisten nodig.’

En dan zitten die twee kerels tegenover elkaar in Bracke op Vrijdag, en maakt geen van beiden daar ook maar één opmerking over. Naar wat voor een klucht zit je dan te kijken? Opnieuw het holle geklets van Lutin over hoe erg het met dit land gesteld is. Allemaal de schuld van de bekrompen Vlamingen. En dat hij zijn appartement in Montpellier al gekocht heeft. Waarschijnlijk van de riante oprotpremie die hij op onze kosten heeft gekregen. Wel, vertrek dan zagevent, niemand houdt u tegen. Het zal het verschil in bekrompenheid tussen Frankrijk en Vlaanderen in één klap heel wat kleiner maken.

‘Mijn vrouw vindt me veel aangenamer sinds ik weer programma’s mag maken’, vertelt Bracke van zijn kant nog in Dag Allemaal. Dat is er dan toch één.

MA/15/02

Nieuwe dreun voor Guy Verhofstadt. Nee, twee. De eerste dankt hij aan De Standaard, de tweede aan Het Belang van Limburg.

Beginnen we met de eerste. Aangezien de politieke rol van het Joenk helemaal uitgespeeld is en zelfs zijn eigen vazallen in de pers niet meer in zijn mening geïnteresseerd zijn, rest hem enkel de uitweg van de open brief. De kwaliteitspers puilt tegenwoordig uit van de opiniestukken van buitenstaanders. Men noemt dit ‘het brede maatschappelijk debat’. In werkelijkheid gaat het om goedkope bladvulling en volumevergroting, het belangrijkste streven van de hedendaagse media. Voor politici is het gratis reclame, voor has-beens als Verhofstadt de laatste strohalm.

Tegen de kernwapens in Europa, wie verzint het? Aan zijn brief aan Europees president Herman Van Rompuy besteedde niemand enige aandacht. Stond kennelijk ook vol institutionele nonsens. Iets meer ophef veroorzaakten zijn verwijten aan de Fransen, die een debat over de nationale identiteit hadden gevoerd. Verhofstadt noemde dat gestuurd door racisme, en maakte een fijnzinnige toespeling op het Duitsgezinde Vichyregime uit de Tweede Wereldoorlog.

Het is niet van harte, maar toch moeten we toegeven dat de ex-premier voor één keer gelijk had. Hebt u die discussies in Frankrijk een beetje gevolgd? Wat te denken van volgend discours? ‘ De vraag is of de islam wel in overeenstemming te brengen is met de liberale democratie en de vrijheid, de verdraagzaamheid, de verscheidenheid en het tegensprekelijk debat zonder dewelke geen open samenleving mogelijk is. Is de zaak Rushdie niet het ultieme bewijs van de onmogelijkheid van de islam om zich in te passen in onze samenleving? Toont zij niet aan dat de islam in wezen een intolerante en totalitaire ideologie is die botst met de culturele, morele en juridische voorschriften die gelden in een democratische samenleving?‘

Nu vragen wij u: is dat racistisch of is dat niet racistisch? Andere gelezen redenering: ‘ Het naast elkaar leven van culturen en godsdiensten in West-Europa kan natuurlijk, maar dan wel met eerbiediging van de waarden die ten grondslag liggen aan onze beschaving en die hun uitdrukking vinden in de elementaire rechten en vrijheden die in onze grondwet opgenomen en gewaarborgd zijn.‘

Over zulke opvattingen windt toch de kalmste zich op? Iedereen weet, zegt de socialist in Verhofstadt, dat niet zozeer de islam het probleem is van de moeizame integratie van mensen uit de ex-kolonies, maar wel de torenhoge werkloosheid en het gebrek aan opleiding voor jongeren. En dan gaan die Fransen zich bezighouden met het verbod op een boerka, of willen ze meisjes met een chador de toegang tot het officieel onderwijs ontzeggen. En met welke argumenten? ‘ De islam is in werkelijkheid niet alleen een godsdienst maar ook een ideologie, een sociaal-politieke leer die door de overheid wordt gecontroleerd. De islam is een maatschappijdoctrine, beleden door circa één miljard mensen die eigen opvattingen hebben over wat politiek en sociaal rechtvaardig is en wat niet. De vrijheid van godsdienstbeleving is een fundamentele vrijheid in een liberale democratie. Zodra de islam echter de staat en de samenleving wil ordenen overeenkomstig haar morele beginselen en haar opvattingen over wat goed en kwaad is, wordt de grens van de verdraagzaamheid overschreden. De verdraagzaamheid in een liberale democratie mag niet zo ver gaan dat zij uiteindelijk uitmondt in een openlijk of zelfs maar stilzwijgend verdringen van de eigen waarden. Die waarden door de islamitische gemeenschap in ons land doen aanvaarden en ernaar laten leven ook, is de weg van de “inburgering” die moet worden bewandeld.‘

Wie dit allemaal durft uit te spreken, komt met een verwijzing naar het Vichyregime nog goed weg, of niet? Dat was echter niet de mening van Mia Doornaert, de politieke adviseuse van huidig premier Yves Leterme. In haar tweewekelijkse column in De Standaard maakte zij chocolademousse van de aanklacht van Verhofstadt. Getoeter. Simplisme. Clichés. Verkeerd gebruikte begrippen. Totaal gebrek aan inzicht in historische gebeurtenissen en verbanden. En de vergelijking met Vichy was obsceen.

Volgens Mia moet een man door wiens beleid België is weggezakt tot het niveau van niet Griekenland maar Albanië zijn mond houden. ‘Weet je wat het is,’ besluit ze sarcastisch, ‘Nicolas Sarkozy en Angela Merkel speelden een belangrijke rol om een Belgische tjeef, en dan nog een praktiserende katholiek, een Europese topfunctie te geven. Dat Frankrijk en Duitsland voor de wijsheid en discrete diplomatieke vaardigheid van Herman Van Rompuy kozen, daar waar Belgiës Grote Liberale Leider nooit een Europese toppost kon krijgen, dat getuigt natuurlijk van een hopeloos slechte smaak.’

Eén ding staat vast: mocht het Joenk nog een miniem sprankeltje hoop hebben gekoesterd op een belangrijke Europese benoeming, dan heeft hij nu zijn laatste intacte ruit wel ingegooid. Faut le faire. Het gaat slecht aflopen met die jongen.

En dan moest dé klap nog volgen: Het Belang van Limburg! Zaterdag 13 februari, bladzijde 48, een mens moet werkelijk alles lezen. Interview met Kanefu Semijejero, Congolese basketbalspeler van tweedeklasser Excelsior Brussel. Kanefu, bijgenaamd Sam, is 32 jaar en 1,96 meter. Hij verhuisde eerst van Congo naar Burundi, daarna naar Tanzania, en belandde in 2002 in ons land om informatica te studeren. Omdat hij in Afrika op hoog niveau gebasket had, kon hij vrij makkelijk ook in de Belgische competitie aan de slag.

En dan komt het. De verslaggever van Het Belang: ‘Toen jullie thuis speelden tegen Hasselt, bleek dat Hilde Vautmans je vaste vriendin is?’

Semijejero: ‘Dat klopt, ja.’

De reporter: ‘Is het niet moeilijk de vriend te zijn van een politica, met al die verplichte activiteiten die ze heeft?’

Semijejero, niet op zijn gemak: ‘We hebben allebei ons werk, dat vraagt dus organisatie.’

De reporter, een vasthoudend type: ‘Ga je ooit met haar mee naar officiële gelegenheden?’

Semijejero: ‘Af en toe.’

Af en toe! Dat zal wel. Wie stapte tot ontzetting van velen vorige maand aan de arm van Hilde Vautmans het koninklijk paleis binnen, op de receptie voor de ‘gestelde lichamen’? Semi Sam. Mee naar de koning, dat is niet hetzelfde als ‘af en toe’, dat is het aan de grootste klok uit de hele toren hangen. Op het paleis zijn ze ooit strenger geweest tegen het concubinaat. Waar is de tijd dat Marijke van den Baard niet binnen mocht. Nu mag den Baard van Marijke niet binnen.

De vraag is of Semijejero, een mens uit onze ex-kolonie, wel eerbied opbrengt voor de waarden die ten grondslag liggen aan onze beschaving en die door onze grondwet gewaarborgd zijn. Hij zou niet de eerste zijn die door Guy Verhofstadt in de cel wordt gegooid. Denk maar aan Abou Jahjah. Tiens, was dat niet een beetje in strijd met zijn kritiek van vandaag op de Fransen?

WO/17/02

Wie is verantwoordelijk voor de ramp in Buizingen? Voor Karel Vinck, tussen 2002 en 2004 baas van de NMBS, is dit niet aan de orde. Karel: ‘Ik denk dat de vraag wie schuldig is niet gepast is in dit geval.’ Dat heeft hij vroeger nog al eens gezegd als wij het ons goed herinneren. We lezen in de krant dat sinds het treinongeval in Pécrot in 2001 vijf ministers de Spoorwegen onder hun bevoegdheid hadden: Isabelle Durant, Johan Vande Lanotte, Bruno Tuybens, Inge Vervotte en Steven Vanackere.

‘Dan hoef je niet verder meer te zoeken’, zullen de cynici onder u al opmerken. Inderdaad: tussen 2003 en 2005 was den Baard minister van Overheidsbedrijven én van Begroting. Blijkbaar zijn de noodzakelijke investeringen in het veiligheidssysteem voor het spoor vooral in die periode niet gedaan.

Wat zei de huidige minister van Begroting, Guy Vanhengel, ook weer in dat interview met De Standaard, waarin hij beweerde dat je een telefoonboek kunt vullen met de kunstgrepen waarmee den Baard zijn begrotingen vervalste? ‘Als Brussels begrotingsminister mocht ik ooit een oudejaarsdag op zijn kantoor doorbrengen om een operatie te regelen waarbij het Brussels Gewest gronden overnam van de NMBS opdat zijn cijfers zouden kloppen.’

En wat zegt Isabelle Durant in Het Laatste Nieuws? ‘Misschien is er beknibbeld op de budgetten. Johan Vande Lanotte was daar kampioen in. Als er geld nodig was om de begroting in evenwicht te krijgen, keek hij snel naar de NMBS.’

Een haastige die te snel conclusies trekt, zoals u, zou nu het volgende kunnen besluiten: wie de gronden van de Spoorwegen voor een appel en een ei verpatst, wie de pakjesdienst van de Spoorwegen voor een appel en een ei verpatst, wie de best betaalde functie van de Spoorwegen cadeau geeft aan zijn eigen kabinetschef, die zal ook wel de veiligheid van de Spoorwegen voor een appel en een ei hebben verpatst.

Welnu, dat is fout. De beschuldigde zelf, ook in Het Laatste Nieuws: ‘Die aantijgingen zijn absoluut onjuist. Er is nooit beknibbeld op het veiligheidsbudget van de Spoorwegen. Wat op het einde van het jaar niet was uitgegeven, werd opzij-gezet.’ In een soort Roestfonds dus. Zaak gesloten, Baard onschuldig. Zoals steeds.

VR/19/02

Post scriptum, voor alle zekerheid: de citaten uit het identiteitsdebat in Frankrijk die wij hierboven hebben aangehaald, komen letterlijk uit het Tweede Burgermanifest, het enige dat Verhofstadt zelf heeft geschreven. Je mag niet veel last hebben van gêne als je daarna een ander de les gaat spellen.

door Koen Meulenaere

Dé klap voor Verhofstadt moest nog komen. Het Belang van Limburg! Interview met Kanefu Semijejero, basketspeler bij Excelsior Brussel.