WO/ 09/02

Het is dezer dagen dringen voor de begeerde Trofee Paul Goossens, uitgereikt aan de grootste hoer van de Belgische journalistiek. Paul zelf, die zich door ongeveer alle politieke partijen heeft laten betalen, mag niet meedoen, anders is de spanning er meteen af. Hij werd trouwens al lang geleden in het SP-blad Doen door Valère Descherp berispt voor zijn hand- en spandiensten aan allerlei politiek gespuis.

Einde eerste versie Bladspiegel. Stuk naar afzender teruggestuurd door de directeur van Knack. Dat is vroeg, want normaal gezien gebeurt dat pas na de derde of vierde paragraaf. Wij geven u lezing van de bijgevoegde memo: ‘De grootste hoer van de journalistiek, wil een beetje opletten met uw woordgebruik. Stel u voor dat er die mens de komende dagen iets overkomt. Dit kan ik niet laten passeren. Rik.’

‘Beste Rik. Gij moet spreken. Wie heeft er op onze website vorige week een stuk geplaatst met als kop: “Boel in de hoerentent”?’

Het is toch waar zeker? Onze chef-Wet-straat denkt dat als hij een stukje op onze site zet en dat ondertekent met RVC, dat dan niemand weet dat hij het is. Oei, daar is hij al, inkomend mailtje, snel openen: ‘Ik, maar “Boel in de hoerentent” is de vertaling van een gangbare Franse uitdrukking: “Le feu dans le bordel”. Komt van Sartre. Rik.’

Haha, hoe verzint hij het, de vertaling van een gangbare… ‘Beste Rik. “De grootste hoer van de journalistiek” is de vertaling van een gangbare Duitse uitdrukking “Die grösste Nutte des Journalismus”. Komt van Nietzsche.’

Nu zijn we benieuwd zie. Wacht even op het belletje, dat gaat niet lang duren, hopla, daar is het al: ‘Godverdekke zageman, zet het er dan in. Maar het is op uw verantwoordelijkheid, en als er een proces komt, is het voor uw eigen portemonnee. Ik vind het bijzonder onkies jegens Paul, die ik altijd heb gewaardeerd als een eerlijke en betrouwbare collega en medewerker. Rik.’

Jaja, dat zal. Over die twee kunnen wij een boek schrijven. Anderhalf jaar geleden werden bij De Morgen vijftien mensen ontslagen: hun beste redacteurs en hun actiefste vakbondsafgevaardigden, zoals dat nu eenmaal gaat bij een linkse krant. Toen onze chef-Wetstraat op een solidariteitsavond een bevlogen redevoering afstak als teken van steun aan de slachtoffers, stond Paul Goossens in de zaal als enige ‘boe’ te roepen. Yves Desmet was er niet, die zat thuis zijn bonussen te tellen.

Paul een eerlijke en een betrouwbare collega… Maar het argument van die eigen portemonnee snijdt misschien meer hout, dus we herbeginnen.

Het is dezer dagen dringen voor de begeerde Trofee Paul Goossens, uitgereikt aan de lichtste kooi van de Belgische journalistiek. De trofee komt niets te vroeg, want wat de voorbije weken allemaal boven water is gekomen over de vierde macht, verheft de andere drie in één klap tot een hoog niveau van ethiek en rechtschapenheid.

Goossens mag niet meedoen, en Siegfried Bracke evenmin want hij is geen journalist meer. Elke dag wordt duidelijker dat hij het nooit geweest is. Een infiltrant, een onderzeeër van de socialistische partij en van de loge, dat was Bracke. Van de loge heeft hij nooit een geheim gemaakt, hij koketteerde er zelfs mee want dat stond goed – in bepaalde kringen althans. Maar de socialistische partij moet gevoeliger gelegen hebben, want die dienstverlening heeft hij heimelijk en achterbaks gedaan. Tot twee weken geleden is hij het blijven ontkennen, zo amateuristisch dat men zich bezorgd afvraagt wat er is geworden van al wie van hem mediatraining heeft gehad. Kim Geybels moet zich een ongeluk hebben gelachen. Voor één keer op basis van natuurlijke middelen, al heeft ze wel in volle stad een overdosis homeopathische pillen geslikt.

Zo het inmiddels al niet gebeurd is, is het alleen wachten tot de SP.A de bevriende media ook nog influistert op welke manier Bracke betaald is voor zijn bijdragen, want alleen een gediplomeerd idioot kan geloven dat hij dat gratis deed. Met zwart geld zal het inderdaad niet geweest zijn, dat had Frank Vandenbroucke allemaal doen verbranden, maar er zijn genoeg alternatieve beloningswijzen, zeker met de vele rijke nevenorganisaties in de socialistische zuil.

Bracke staat voor de rest van zijn leven geboekt als een miserabel leugenaartje en er zijn weinig kiezers die dat een pluspunt vinden. Daniël Termont hoeft in 2012 niet veel concurrentie meer te vrezen van de mol uit Mol. Knap gedaan van de SP.A met haar gerichte lekken, dat moeten we toegeven. De socialisten hebben hun overlopers altijd vakkundig geliquideerd, denk maar aan Pierre Chevalier.

Begin jaren negentig hield het Joenk in Antwerpen het grote verruimingscongres van de liberalen. Een hotel was afgehuurd, de zaal zat vol, de speeches waren al begonnen, alle cameraploegen stonden klaar, maar jammer genoeg was er geen enkele verruimer om mee uit te pakken. Pierre Chevalier moest de grote stunt worden, maar die bleef tot op het laatst aarzelen: uit welke partij kon hij het meeste persoonlijke profijt halen?

Omdat het hele promotiefeest de mist dreigde in te gaan, is Paul Goossens, bekend van de naar hem genoemde trofee, Chevalier met zijn eigen auto in Brugge gaan ophalen, heeft hem nog net op tijd in het Antwerpse hotel afgezet, en heeft zo op het uiterste nippertje het gezicht van Guy Verhofstadt gered. Zoals dat de taak is van een journalist. Een dag later maakte Frank Vandenbroucke bekend dat Chevalier op kosten van de belastingbetaler met zijn minnares grote sier had gemaakt in hotel Athenée in Parijs. Dat viel slecht ten huize Pierre in Brugge.

DO/ 10/ 02

Mag men voor het torpederen van de immens verwaande Bracke dus een pluim geven aan de SP.A, dan past enkel medelijden voor de zo hoog met zichzelf oplopende VRT-hoofdredacteurs. Wat voor dommeriken moeten dat geweest zijn, dat ze ofwel niet wisten wat Bracke uitstak, ofwel het gedoogden of zelfs goedkeurden. Een van hen, Jos Bouveroux, pakte in De Morgen uit met een opmerkelijke open brief aan Bracke onder de kop ‘Weinigen bakten het zo bruin als jij’. Jos kan nauwelijks vatten dat de deontologische code die hij had uitgevaardigd zo scrupuleloos met de voeten is getreden door zijn vriend van toen.

Jos Bouveroux is een Vlaams-nationalist, en die komen altijd met een beetje vertraging achter de waarheid. Ze spreken ook altijd met een beetje vertraging de waarheid, zo blijkt. Bouveroux was de hoofdredacteur die Greet Op de Beeck geloofde toen ze hem vlakaf kwam voorliegen dat ze niets had met Patrick Dewael, hoewel dat al vier keer in deze rubriek had gestaan. Je moest blind zijn om het niet te weten. Wie weleens in Knokke kwam, had de tortelduiven daar arm in arm zien rondfladderen. Ze zaten te flikflooien in Brusselse bioscopen. En op 14 februari gingen ze innig Valentijn vieren, open en bloot in een befaamd Italiaans restaurant op de Brusselse Brand Whitlocklaan, nota bene op 200 meter van de VRT.

Wij hebben de mails vol verwijten en beledigingen nog liggen, zowel van Bouveroux als van Leo Hellemans, de man onder wiens hoofdredacteurschap Bracke ongestoord de propagandabladen van de SP mocht vullen. Niet alleen bedienden beiden zich van het woord ‘riooljournalistiek’, maar meer: wat wij schreven, was gelogen! Toen zwart op wit bewezen was dat Op de Beeck wel degelijk meerdere malen de minister had geïnterviewd met wie ze een paar uur voordien in bed had gelegen, werd ze wegens schending van de deontologische code bevorderd naar de nieuwsredactie van de televisie. Om maar aan te geven hoe ze de hiërarchie van hun diensten daar zien.

Bouveroux was blijkbaar simpel om de tuin te leiden, een euvel dat Vlaams-nationalisten in de geschiedenis vaker parten heeft gespeeld. Hij spreekt bovendien niet zonder een zweempje rancune. Want dat hij als hoofdredacteur aan de kant werd geschoven, had hij te danken aan Bracke, die zijn vroegere kompaan geen mes maar een multifunctionele Black&Decker hammerdrill in de rug stak. Van je Siegfrienden moet je het hebben, zegt de volksmond.

Ook Bouveroux pretendeert dat hij nooit heeft beseft wat Bracke allemaal deed en wat voor een pathologische mythomaan hij is. De allerdomste mens ter wereld hoeven ze in elk geval niet meer te programmeren, die is bekend. Waarom beseffen mensen niet beter wanneer ze moeten zwijgen? Of heeft er iemand Onan De Vadder al gehoord in deze zaak? Onan en Siegfried waren getuige op elkaars tweede huwelijk, maar is dat een reden voor Onan om zich nu achter zijn buddy te scharen, zoals toen hij daarmee nog promotie kon maken? Geenszins. Dat Bouveroux hieraan een voorbeeld neme.

Het is ook wachten op het standpunt van Marc Van de Looverbosch, voorzitter van de persbond en als lid van de VRT-nieuwsdienst een ex-collega van Bracke. We mogen hopen dat op z’n minst de voorzitter van onze gilde geen boter, zelfs geen streepje margarine op zijn hoofd heeft. Vrienden hanen, schraapt toch maar alvast uw kelen.

Op de Reyerslaan hebben ze het niet gemakkelijk gehad. Er was de kleine vergissing met het ontslag van Luc Cortebeeck, minder dan twee weken nadat de betrouwbaarheid van de nieuwsredactie op hun eigen station belachelijk was gemaakt door de makers van Basta. En in de zaak-Bracke miste de communicatie een tikje eenduidigheid. Eerst verklaart hoofdredacteur Kris Hoflack dat Bracke het redactiestatuut niet overtreden heeft. Dan schrijft ex-hoofdredacteur Jos Bouveroux dat hij het wel overtreden heeft. Hierna beweert de officiële VRT-woordvoerster Brigitte Vermeersch dat hij het niet overtreden heeft. En een paar uur later verspreidt de VRT-directie een communiqué dat hij het wel overtreden heeft. Staat men stom dat Bracke het op de duur zelf niet meer weet?

VR/ 11/ 02

Maar goed, daarmee is de Trofee Paul Goossens nog altijd niet toegekend. Uw dienaar, die als organisator ook niet in aanmerking komt, heeft vorige week Mia Doornaert genomineerd, omdat ze als redactrice van De Standaard in het geniep meewerkte aan het Volksunie-partijblad Wij. De carrière van Mia volgt een coloristische logica. Eerst was het Rode Mia, dan Zwarte Mia, bij Leterme Gele Mia, en als men dit alles samenvoegt komt men uit bij Zwart-Geel-Rode Mia, de fanatieke belgicistische militante die ontstond nadat de koning haar tot barones sloeg.

Bij het ter perse gaan van deze rubriek, op vrijdagmiddag, was daarover in De Standaard nog geen letter verschenen. Het kan niet anders of ze hebben er in de weekendeditie een groot dossier aan gewijd. Het is toch volstrekt ondenkbaar dat ze wel wekenlang elke dag op Bracke hebben geschoten, en dan zouden zwijgen wanneer blijkt dat hun eigen sterredactrice precies hetzelfde heeft gedaan. Voor een krant die zo schandelijk de berichtgeving en de feiten manipuleert, zou niemand nog respect opbrengen.

Om het goede voorbeeld te geven vermelden wij nu eerst dat Sus Verleyen indertijd het eerste Burgermanifest van Guy Verhofstadt heeft geschreven. Mee-geschreven, om het jargon van Bracke te gebruiken. Jammer dat Verhofstadt in de praktijk op alle punten het tegenovergestelde heeft gedaan van wat Sus had opgedragen.

Tot op heden in De Standaard geen woord over Mia, maar de kwaliteitskrant heeft wel de affaire De Gucht-Van Hecke nog eens opgerakeld. U weet hoe Yves Desmet, de commanditaire loftsocialist van De Morgen, en Dirk Achten, gewezen hoofdredacteur van De Standaard, samen met Karel De Gucht en de Rat naar Toscane waren getrokken om daar een boek te vullen met de redelijk waanzinnige ideeën van beide heerschappen. De Gucht wordt daar ongaarne aan herinnerd.

In werkelijkheid waren de loftsocialist en Achten niet alleen getuige van maar ook deelnemers aan een complot waarbij de VLD via de Rat en een paar aanhangers de CVP probeerde te destabiliseren. Beide kwaliteitsjournalisten hebben dat in hun kranten zo lang mogelijk verzwegen. En toen dat niet langer kon, hielden ze nóg achter dat premier Guy Verhofstadt bij die vuige samenzwering aanwezig was geweest. In De Standaard hadden ze het vorige week over ’twee journalisten’, alsof ze bij politici de namen niet zouden vernoemen. Dat een van die twee hun eigen ex-hoofdredacteur was, werd het zedigst van al verzwegen. Hypocrisie is een niet uit te roeien plaag in ons vak.

Die historie levert ons wel de twee topfavorieten voor onze trofee. Dirk Achten is nadien door De Gucht beloond met meerdere vetbetaalde functies, maar heeft geen perskaart meer. Enfin, dat hopen wij, want met onze persbond weet je nooit. Dat herleidt het aantal gegadigden tot één, sowieso een certitude, niet te krijgen bij de bookmakers: de commanditaire loftsocialist. Boven op zijn vakanties bij vooraanstaande liberalen in Toscane, korte tijd nadien gevolgd door lovende artikels in zijn krant, is vooral zijn recente interview met de meer dan dubieuze lobbyist Koen Blijweert, van wiens gulheid hij zelf met volle teugen heeft genoten, een troef waar geen andere mededinger tegenop kan. En zo blijft de Trofee Paul Goossens bij De Morgen, waar hij in feite is ontstaan.

door Koen Meulenaere

De communicatie van de VRT miste een tikje eenduidigheid.