ma 29/ 10

Sinds wij hier zijn begonnen met het spuien van mist en twijfel over zijn indrukwekkend onroerend vermogen, heeft de ex-premier geen moment rust meer. Om het halfuur staat er wel een nieuwe inspecteur of controleur voor zijn deur in Mariakerke om het betalingsbewijs te eisen van een karpet of een badmat, of om uitleg te komen vragen bij het feit dat blijkens de factuur enkel betaald is voor oranje badkamertegeltjes, terwijl er toch duidelijk ook een paar blauwe tussen hangen.

Van wie heeft hij zijn nieuwe dakgoten gekregen? Wanneer is de oprit gelegd? Is een marmeren vloer in de keuken niet wat hooggegrepen voor het bescheiden salaris van een eerste minister? Bij welk tuincentrum zijn de twee cipressen in de tuin aangekocht? En hoe komt het dat hij geen last heeft van mollen?

Elke keer weer kan de ex-premier een paar uur in zijn paperassen gaan graven en wroeten, om dan zuchtend vast te stellen dat hij de rekeningen niet meer terugvindt, wat de onderzoekers altijd bijzonder verdacht voorkomt en tot bijkomend gesnuffel en geneuzel aanzet. De ex-premier moet dan om een kopie van zijn betaling gaan bedelen bij alle handelaren die ooit iets aan hem hebben geleverd, en die krijgen op hun beurt prompt een nietsontziende doorlichting van hun boekhouding aan hun been. Zodat ze de ex-premier liever zien gaan dan komen.

Weer thuis ontdekt Verhofstadt dan tot zijn ontzetting dat de mannen van het kadaster zijn tuin aan het afstappen zijn, en aan de hand van stafkaarten en bijzondere plannen van aanleg tot het besluit komen dat een tuinschuurtje illegaal is gebouwd en onverwijld dient te worden afgebroken.

Bijna kwam het tot een handgemeen toen een expert die de mogelijk onrechtmatige aanschaf van twee heteluchtblazers kwam uitpluizen onverhoeds het bureau van de ex-premier binnen dook, en daarna wenste te weten wie de corpulente jongedame was op de foto die de ex-premier inderhaast probeerde weg te moffelen.

Vier notarissen zijn al opgevorderd om alle erfenissen uit de eigen en aangetrouwde familie van Verhofstadt tot in de kleinste details uit te kammen, en aan de Kamer van Koophandel is discreet gevraagd naar de ervaringen van hun leden bij de verkoop van goederen of diensten aan de ex-premier. Op de grote luchthavens van Toscane is de carabinieri opgedragen een extra oogje open te houden, en op de prefectuur in Ambleteuse ligt een arrestatiebevel klaar. De kans dat de ex-premier nog op vrije voeten de eedaflegging van zijn opvolger zal meemaken, wordt kleiner met de dag.

Het mag niemand verbazen. Als hij zoveel geld kan uitgeven aan huizen, landgoederen, appartementen, en sinds kort ook nog eens aan oldtimer sportwagens, waarom kan hij dan de twee miljoen frank niet terugbetalen die hij destijds van eresenator Leo Goovaerts heeft gestolen? ‘Gekregen’, houdt de ex-premier vol, maar men kan bezwaarlijk over een gift spreken indien de gever het ontvreemde bedrag niet als een gift wenst te beschouwen. Anders zitten er vele begunstigden onterecht in de gevangenis.

Het koehandeltje dat de ex-premier daarop wou sluiten door aan senator Goovaerts een goede plaats op de kieslijst te beloven, was het ultieme bewijs van zijn schuld. Gelukkig voor hem houdt ons gerecht zich liever gedurende jaren onledig met de rechtsgeldigheid van een afstand van schuldvordering die ondertussen al lang weer is ingetrokken, dan met de vraag of dit land acht jaar lang geleid is door een dief van gemeenrecht.

Voor de volledigheid die deze rubriek zo kenmerkt: over het vastgoed van de vorige twee premiers kan geen enkele discussie bestaan. Het buitenverblijf van Jean-Luc Dehaene in Sardinië komt uit de Brico, en de studio van Wilfried Martens is eigendom van het OCMW van Elsene.

di 30/ 10

Als Bart De Wever in het vervolg eerst zijn excuses zou aanbieden en pas daarna spreken, zou hij het iedereen veel gemakkelijker maken. En als hij vrouw en kinderen zou willen weghouden uit Humo en Dag Allemaal, had hij wat meer recht van spreken als de Waalse pers met zijn in Wallonië stempelende zus uitpakt, of als zijn kinderen aan de schoolpoort onheus worden bejegend.

In het maken van excuses heeft De Wever Guy Verhofstadt ondertussen achter zich gelaten. Met dit verschil dat Verhofstadt zijn verontschuldigingen altijd aanbiedt voor wat anderen hebben gedaan, en zodoende die anderen alleen maar extra beschuldigt, terwijl Bart telkens weer zijn eigen chronische stommiteiten moet proberen recht te praten.

Zijn uitlating over de excuses van Patrick Janssens aan de Joodse gemeenschap was des te onbegrijpelijker omdat over de verantwoordelijkheid van het Antwerpse stadsbestuur bij het deporteren van Antwerpse Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog geen discussie meer kan bestaan. Die werd voor eeuwig de kop ingedrukt toen Phara de Aguirre in TerZake de vloer aanveegde met Leo Delwaide junior, en dat moet al een jaar of zeven geleden zijn.

Ook toen was er in een academische studie beweerd, volgens Phara bewezen, dat Leo Delwaide senior als Antwerpse oorlogsburgemeester de deportaties niet al te zeer had tegengewerkt. Voor Phara was hij er zelfs de drijvende kracht achter geweest. En het was zeker niet omdat zoon Delwaide nu tegenover haar zat dat ze zich zou inhouden, wel integendeel.

Eerst kregen we een filmpje te zien waarin professor Lieven Saerens kort en helder uitlegde hoe vader Delwaide medeverantwoordelijk kon worden gesteld voor het wegvoeren naar de kampen van vele honderden, zo niet duizenden burgers. Daarna hakte Phara in één minuut tijd de volledige familie Delwaide aan spaanders. Ooms, tantes, neven, nichten… geen van hen allen had ooit gedeugd. Waarna ze de moeder aller vragen stelde, de vraag waarmee haar leermeester Maurice De Wilde zo beroemd is geworden: ‘Waar was u zelf tijdens de oorlog?’

De verdediging van baron Delwaide steunde op twee pijlers. Die niet lang standhielden onder het kanonvuur van aan de overkant. Hijzelf was ten tijde van de oorlog maar drie jaar geweest, en hem kon dus weinig ten laste worden gelegd. Daar was Phara het niet mee eens. ‘Drie jaar bij het begin van de oorlog, of drie jaar bij het einde van de oorlog? Want dat is een groot verschil. Als ventje van acht kun je al heel wat Joden verklikken bij de Duitsers.’

Leo Delwaide ging hier niet verder op in, wat deed vermoeden dat hij drie was bij het begin van de oorlog. Hij schakelde over naar het tweede sluitstuk van zijn pleidooi en betoogde dat zijn vader, in tegenstelling tot wat alle wetenschappelijke studies suggereerden, net heel veel had gedaan om Joodse Antwerpenaren uit de klauwen van de nazi’s te redden. ‘Ik heb hier een brief bij me van vader zaliger waarin hij dat precies uitlegt’, sprak de baron ontroerd. ‘Als u mij toestaat zal ik hem even voorlezen.’

Dat stond Phara niet toe. Delwaide had zijn bril nauwelijks op zijn neus gezet, en was met een snik in de stem nog niet verder dan ‘Beminde zoon, waarde stadsgenoten’, toen Phara hem het woord alweer afnam: ‘Daar hebben we nu geen tijd voor, we gaan over tot het volgende onderwerp: overstromingsgevaar in Duffel.’

Hoe is het mogelijk dat ze die Phara TerZake niet meer laten presenteren.

Wo 31/ 10

De crimicel van de VRT-nieuwsdienst blijft zich van haar sterkste kant tonen. Dinsdagmiddag werd Nordin Benallal in Den Haag gearresteerd, en woensdagavond was Leo Stoops al ter plaatse. Pal voor de etalage van Motor Mercuur, waar Benallal zich als een dilettant had laten klissen, bracht hij zijn verslag. Stoops stond er het hoofd bij te schudden toen Martine Tanghe toelichting vroeg bij de arrestatie van de topgangster.

‘Wat een knoeier’, zuchtte Leo. ‘Maar wat een deerniswekkende sukkelaar. Nordin Benallal is helemaal niet de topgangster voor wie hij versleten wordt. En nog minder heeft hij een goed georganiseerd netwerk achter zich, zoals ik hier en daar heb moeten lezen van mensen die geen snars verstand hebben van misdaad maar zich niettemin geroepen voelen om een mening niet alleen te hebben maar ook nog te geven. Benallal heeft zich hier laten pakken als een koddebeier uit de Karpaten.’

Dit beeld komt uit Lucky Luke en was de inzet van de weddenschap die Leo deze keer met zijn vrienden had afgesloten. Wij hebben het hier al verklapt en u moet er in het vervolg eens op letten: telkens wanneer Leo een stand-up doet, wedt hij vooraf met zijn kameraden dat hij een uitdrukking zal gebruiken die met de context absoluut niets te maken heeft. Het sterkste staaltje was toen hij voor het gerechtsgebouw van Aarlen met een uitgestreken gezicht beweerde dat het proces-Dutroux deed denken aan een Poolse landdag. Daar gaf hij verder geen enkele verduidelijking bij, alsof elke kijker wel begreep wat hij bedoelde. Weer een bak bier gewonnen.

Leo, die graag met echte criminelen te maken heeft, met vaklui zoals Patrick Haemers en vooral Denise Tyack, begon zich plots op te winden. ‘Hoe is dat nu mogelijk? Hij, zogezegd de supergangster, die drie of vier auto’s ter beschikking zou hebben, is geen achtenveertig uur op vrije voeten en wat doet ‘m? Hij overvalt uitgerekend een motorenwinkel en steelt een motocyclette uit de showroom. Ik heb nog nooit iets zo belachelijks meegemaakt. Een kind begrijpt toch dat in de tank van zo een uitgestalde motor net genoeg benzine zit om tot aan de hoek van de straat te raken. En zelfs dat was nog te moeilijk.’

Er komen nu twee getuigen aan het woord, vermoedelijk twee broers, want de ene heet blijkens de onderschriften Dolf Verack en de andere Marc Verack. Zij leggen uit hoe Benallal en zijn kompaan op hun mobylette op het einde van de straat in plaats van links de weg naar de autostrade in te slaan, rechts een doodlopend fabrieks- terrein waren opgedraaid. Achtervolgd door vijf politiewagens.

Leo heeft, om zijn reportage wat spannender te maken, bij Motor Mercuur zelf een lichte Yamaha geleend, en maakt een reconstructie. Met de cameraman op de duozitting scheurt hij op zijn beurt het fabrieksterrein op. Wij zien de muur van het hoofdgebouw opdoemen in de verte. De muur komt dichterbij. De muur komt nog dichterbij. We zien de hand van Leo in lichte paniek grijpen naar wat hij denkt de rem te zijn, maar wat in werkelijkheid de turbo is. Het hele scherm is plots gevuld met de muur, en dan komt het beeld met een schok tot stilstand.

Vanuit de studio moet na een beeldfragment altijd een volstrekt overbodige vraag worden gesteld, omdat de reporter ter plaatse dat filmpje niet ziet of hoort en dus ook niet weet wanneer het eindigt. Tanghe: ‘Hoe moet het verder, Leo?’

Stoops, nu met pleister op het voorhoofd, begint aan een nieuw exposé over het uitleveren van Benallal, en dat daar geen problemen rond verwacht worden. Wij krijgen de indruk dat Leo hem zelf wel zal meebrengen en in Ittre gaan afleveren. ‘Men noemt hem de ontsnappingskoning,’ haalt hij de schouders op, ‘maar dat is hij duidelijk niet. Vergeet niet dat hij nu voor de vierde keer gepakt is door de politie. Een echte ontsnappingskoning ontsnapt één keer.’

Dit slaat natuurlijk nergens op, maar dat is zelden een bezwaar voor een redenering van Leo. Een helikopter die landt op de binnenplaats van de gevangenis, een arsenaal wapens dat aan de gedetineerden wordt uitgedeeld, de gijzeling van een paar cipiers, een vluchtauto die voor de poort staat te wachten, een tweede vluchtauto die vijf kilometer verder klaar staat… prutsers. Amateurs. Petit Robert Van Oirbeek, ja, die liet zich voor de lol weer inrekenen, om nog een keer te kunnen gaan lopen. Dat was voor de sport. ‘Maar mensen als Benallal’, besluit Stoops, ‘degraderen het beroep, ook het mijne.’

Machteld Libert mocht dan wel twee dagen met de schrik in de ogen in de studio hebben gezeten, schichtig rondspiedend alsof Benallal daar elk moment schietend en plunderend kon binnenvallallen, maar professionals als Leo zijn meer gewoon. Het proces-Van Themsche heeft hij aan Caroline gelaten, van Jef Vermassen krijgt hij puisten.

za 03/ 11

Fientje en haar paard zijn nu gesignaleerd in het noorden van Rusland, dravend over de steppen tussen Petrograd en de Barentszzee, in de richting van Fientje Moermansk. Fientje was volgens een geschokte getuige gekleed in een kozakkenbroek, droeg hoge laarzen, en maakte rare diepe keelgeluiden. Dit laatste kan ook haar paard geweest zijn. Er gaan mensen bloeden, let op onze woorden.

door Koen Meulenaere