ma 01 02

Bij al het andere goede dat hij is, is onze chef-Wetstraat vooral een goede stijlfiguur. Alles wat wij zelf niet durven te verkondigen, leggen wij in zijn mond. Dan wordt het, om een duistere reden, meteen grappig en bovendien denkt iedereen: ‘Die Rik zou dat best wel eens echt gezegd kunnen hebben.’ En dat is dan meestal nog juist ook. Geweldig systeem.

Het komt alweer goed van pas wanneer wij het thans, noblesse oblige, dienen te hebben over de beruchte nieuwjaarsrecepties van onze politieke partijen. Eerst vatten wij voor u samen wat daaruit te onthouden valt.

Beste speech: Caroline Gennez. Wat een bevlogen redenaarster. Wat een buitengewone declamatrice. Wat een uitzonderlijk oratorisch talent. Welk een kracht in die gebalde vuist. De muren van de rijken daveren wanneer zij de massa’s opzweept tot verzet tegen de onderdrukking. Het was haar partijgenoot Kurt De Loor die het treffend verwoordde: ‘Oké, onze voorzitster heeft een stem als een ronkende kettingzaag, maar bij AC/DC klinkt de zanger net zo en over hem klaagt niemand.’

Meeste volk: Open VLD. Sommige waarnemers meenden daar al de wederopstanding van de partij uit te mogen concluderen, maar dat is te voorbarig. De waarheid is heel wat simpeler: vader Herman De Croo had vanuit Brakel twaalf autocars laten aanvoeren, vol gepensioneerden, bejaarden, grijsaards en ouden van dagen. Allemaal gelokt met het vooruitzicht op gratis eten en drinken, doet het altijd in Brakel.

En zo liepen in de te kleine zaal van het Paleis voor Schone Kunsten allerlei figuren te hoop uit Elst, Everbeek, Michelbeke, Nederbrakel, Opbrakel, Parike, Sint-Maria-Oudenhove en Zegelsem. Voorop, als steeds, de leden van duivenmaatschappij Eendracht & Vooruit. Van dichtbij gevolgd door een goedgemutste delegatie van de Landelijke Rijvereniging Sint-Pieter, van handbooggilde De Ware Vrienden, en van dansgezelschap ’t Danskliekske. Zij botsten bij de natjes en de droogjes op hun begerige dorpsgenoten van Fanfare OBK (Oefening Baart Kunst), petanqueclub De Rijdt, hengelvereniging ’t Stropke, het Davidsfonds Brakel-Lierde, en het altijd jolige feestcomité Berendries.

Ruime afvaardiging ook van voetbalgigant Olsa Brakel, de Schutters der Vlaamse Ardennen, wielerclub De Zwalmridders en de kunstenkring Doctor Triverius. Het hoeft geen betoog dat ook de Werkgroep Wasteelsbeiaard, het immer actieve oudercomité Parike/Everbeek, en het befaamde Geutelingengenootschap aanwezig waren.

Tot slot waren er een paar liberale mandatarissen. Kamerlid Hilde Vautmans en senator Ann Somers, beiden ex-medewerksters van wie Guy Verhofstadt goed weet wat ze kunnen en wat ze niet kunnen, prijkten op een foto in De Standaard zowaar op minder dan één meter van elkaar, en alweer drentelend rond de nieuwe baas. Nog een tapijt en ze kunnen er weer vechtend overheen rollen.

Meeste volk dus bij Open VLD dankzij de oudste truc uit de politiek, en toch viel de beste luim te noteren bij de N-VA. Deejay Phil! Die alverman van de VOKA. Rood aangelopen en onder zijn open houthakkershemd van 3 Suisses met zichtbaar genoegen een woud van krullend borsthaar tentoonspreidend. Raymond uit de boxen, ‘Vláán-de-ren bo-ho-ven’, en dan Bryan Adams. Deed wreed denken aan Het eiland. En Bart De Wever maar pleiten: ‘Bescheiden blijven. Laten we bescheiden blijven. Twee voeten op de grond.’ Het hielp niet, de N-VA danst op wolken. En dát brengt ons weer bij onze chef-Wetstraat.

Enkele weken geleden publiceerde Knack namelijk in primeur de resultaten van het postelectorale onderzoek dat TNS/Dimarso na de verkiezingen van juni 2009 had uitgevoerd. Op de VRT-radio bestonden ze het overigens om in De ochtend hierover Marc Reynebeau te ondervragen! Daar moeten ze een ontslag gemist hebben. Dat onderzoek veroorzaakte heel wat ophef in de Wetstraat. Het ontkrachtte om te beginnen de hardnekkige mythe dat De slimste mens ter wereld de verklaring was voor het eclatante succes van De Wever en de N-VA, die 400.000 stemmen winst boekten en volgens TNS/Dimarso een potentieel van 33 procent hebben.

Volgens veel kletsologen was dat succes dus te danken geweest aan het optreden van De Wever in een populaire televisiequiz, maar de echte oorzaak is heel wat eenvoudiger en werd de dag na de verkiezingen al gegeven door onze chef-Wetstraat: ‘De N-VA dankt haar succes aan de collaboratie tijdens de Tweede Wereldoorlog.’

Lang voor Dimarso publiceerde Knack al een eigen en, hoeft het gezegd, diepgravende studie waarin een vergelijking werd gemaakt tussen de streken waar de Volksunie in de jaren zeventig goed scoorde en die waar vandaag de N-VA sterk staat. En zie: dat waren precies dezelfde dorpen en gehuchten. Toevallig ook die waar ze in 1939 al een Kommandantur hadden ingericht nog voor de Duitsers Tsjecho-Slowakije waren binnengevallen.

Vandaar dat onze chef-Wetstraat concludeerde: ‘Het zijn de nog levende collaborateurs en hun vele nazaten die op de N-VA stemmen. Ook Staf De Clercq was trouwens voor het maximaal uitbuiten van de eigen bevoegdheden.’

Zo, dat was er niet naast. En het is nu door TNS/Dimarso, weliswaar in meer academische bewoordingen, bevestigd. Het was vroeger ook telkens de samenvatting van de gevreesde strijdredes van Valeer Portier, toen het Sportpaleis nog volliep voor het Zangfeest, lang voor die Koen Dinges en zijn broer geboren waren. Wat Portier elk jaar uitriep, kwam in feite neer op: ‘Vlaandegen is zwagt, Vlaandegen moet zwagt blijven.’ Valeer kon de ‘r’ niet goed uitspreken, daar heeft die deejay Phil merkwaardig genoeg ook problemen mee.

Wat denkt u: zou onze chef-Wetstraat dat echt gezegd hebben, van die collaborateurs, of is het weer een stijlfiguurtje? Op de duur weten wij het zelf niet meer.

di 02 02

Van tijd tot tijd vragen mensen, aan ons: ‘Hoe ziet uw werkweek eruit?’ Tenzij die vraag vanuit de hoofdzetel van de Roularta Media Group in Roeselare komt, en enige inventiviteit geboden is, antwoorden wij daar niet op maar wij zullen vandaag, bij gebrek aan iets beters te doen, een uitzondering maken.

Hoe verloopt onze werkweek? Wel, geordender dan men afgaande op wat hier staat zou denken. Op maandag en dinsdag kletsen wij alles wat door onze geest flitst op papier. Op woensdag gooien wij vier vijfde daarvan weg en houden één vijfde over, de vereiste lengte voor Bladspiegel. Op donderdag zitten wij de hele dag met de handen in het haar te zuchten: ‘Dit kan toch echt niet.’ En op vrijdag geven wij het binnen.

Is dat een hard leven? Neen. We moeten eerlijk zijn: vergeleken met bijvoorbeeld mijnwerker of nethoofd bij de VRT valt dit best mee. Maar, aan elke medaille zijn twee kanten, er zijn dus ook aan ons bestaan minder aangename facetten: het lezen van kranten! Voor anderen een hobby, mogelijk een moment van verpozing na geleverde inspanningen, voor ons een gruwelijke plicht. Wat een ellende, die berg papier. De zondvloed aan informatie, dat zijn toch de zeven plagen van Egypte in één? Wat een terreur. De weekendkranten zijn pure foltering, schending van de Conventies van Genève.

Hulde aan koningin Elisabeth van Roemenië, die ooit neerschreef: ‘Als Gutenberg de kranten had kunnen voorzien, zou hij zijn uitvinding voor zich hebben gehouden.’ Koningin Elisabeth sprak vlot zeven talen en maakte behalve als koningin ook furore als grafica, sopraan, pianiste en paaldanseres. Ze publiceerde daarnaast onder het pseudoniem Carmen Sylva tal van dichtbundels, romans, reisverhalen en essays. Voor haar bijzonder geestige Les Pensées d’une reine kreeg ze in 1888 de driejaarlijkse prijs van de Académie française, dat is wel even iets anders dan de AKO Literatuurprijs. Was elke koningin maar zo lucide.

De kranten van tegenwoordig zijn verschrikkelijk. Vroeger was de kunst van het samenvatten de kern van de journalistiek. Totaal verdwenen. Uitgestorven. Geven maar, hoe meer hoe liever. En om de twee dagen een ander item waar ze met z’n allen zoveel mogelijk lucht in pompen.

En tóch, toch valt er soms ook vreugde te beleven aan een dagblad. Wij hebben het dan uiteraard niet over de kwaliteitspers, de laatste halte voor de totale ontreddering, maar over Het Laatste Nieuws. Neem nu vandaag, op bladzijde 12, in een zijportiekje: ‘In Miami is het lijk van de 43-jarige lottowinnaar Abraham Shakespeare teruggevonden in de betonnen muren van het huis van zijn boekhoudster.’

Zo één zinnetje, dat maakt toch de hele dag goed? Berichtje eronder: ‘Pool speelt veertien dagen non-stop piano.’ Wat staat er vandaag in De Standaard op bladzijde 12? Interview met Luc Van den Brande. Over twee volle pagina’s uiteraard, minder mag niet. Laat dit een pleidooi zijn voor het verbod op vrije drukpers. Opnieuw naar één enkele krant, en aan de muur, zoals bij Mao.

vr 05 02

Te veel, veel te veel informatie en duiding, het is ook bij de VRT een echte plaag. Zou niemand dat daar zelf zien? Ze vangen elkaar vliegen af, ze kunnen niet meer door dezelfde deur, en ze kampen met een schrijnend tekort aan onderwerpen en interessante gasten. En aan redacteurs om de gesprekken voor te bereiden, met soms pijnlijke gevolgen.

Gelukkig is er Bracke op vrijdag. Jaja, wij horen Van Cauwelaert alweer komen: ‘Zat daar, behalve hijzelf, nu iemand op te wachten? Afgemeten aan de kijkcijfers alvast niet.’

En die opmerking is, hoewel boosaardig en door persoonlijke aversie ingegeven, niet helemaal onterecht. Inderdaad, de cijfers van Bracke op vrijdag waren al van bij de eerste aflevering rampzalig. Nochtans was ex-premier Guy Verhofstadt te gast. Men zou vooraf kunnen denken: ‘Dat wordt interessant.’ Welnu, dat werd het niet. Twee has-beens die niet verder kwamen dan wat platte propaganda. Die Bracke is daarin geschoold.

En dus werd voor de tweede aflevering de populaire toer opgegaan: Marie-Rose Morel. En om zoveel mogelijk voyeurs te lokken, werd in de trailers rondom het Journaal al uitgepakt met oude beelden van Morel in verleidelijke lingerie en in een suggestieve bedscène met Bart De Pauw.

Nu moeten wij hier onze chef-Wetstraat toch enigszins bijtreden: platter dan dit kun je het niet maken. Dat vond ook Lisbeth Imbo. Mogelijk niet helemaal zonder eigenbelang, want wie weet heeft die viespeuk van een Bracke ook van haar beelden in lingerie. Op haar blog, op de website van de VRT-nieuwsdienst zelf dan nog, haalde Imbo haar collega en vroegere meester con brio onderuit:

‘Je bent een jonge vrouw en je wil wat. Alleen weet je nog niet goed wat. En nog minder waar je later zal eindigen. En dus zie je wat er op je pad komt en doe je wat je op dat moment leuk en goed lijkt. Tot opeens, soms pas jaren later, je leven een heel andere wending neemt en je beslissingen van toen je achtervolgen als een vervelende vlieg. Daar sta je dan. In je blootje. Dat overkwam Carla Bruni, het overkwam Jelle Van Riet, en gisteren stond nu ook Marie-Rose Morel in haar ondergoed bij ‘Bracke op vrijdag’.

“Een jeugdzonde?” vraagt Siegfried Bracke dan nog. Marie-Rose Morel antwoordt slim en snel: het is helemáál geen “zonde”, ze heeft er geen seconde spijt van, elke leeftijd heeft zijn dingen om te doen en te laten. Zo is dat, heel juist.

Mensen, ook jonge vrouwen, hebben recht op een verleden dat hen niet zomaar gratuit in hun gezicht wordt gegooid. Het is zo makkelijk, een politica even doen wankelen door wat filmpjes van vroeger te tonen. Heel leuk voor wie kijkt en een duimpje omhoog voor de durvende journalist. En de betrokkene doet er best aan er zelf ook mee te lachen, want anders verliest ze nog eens. Maar is het fair? En nodig? Hoe zou u zich voelen, mocht u opeens poedelnaakt in de krant staan, niet omdat het op dat moment relevant is voor het gesprek, maar gewoon omdat het nu eenmaal een fijn plaatje oplevert?’

Zo, wat zegt u daarvan? Bravo Imbo. Het heeft ooit beter geboterd tussen haar en Bracke. Mogen pikanterieën uit de oude doos worden opgerakeld? Het Laatste Nieuws legde de kwestie voor aan Miet Smet, thuis in beide onderdelen van de vraag. Miet vond het tonen van dat filmpje ook ongepast, máár… volgens haar heeft Marie-Rose wel exhibitionistische trekjes en loopt ze te veel te koop met haar privéleven.

Dat zegt Miet Smet! Die in álle media tot in de gênantste details heeft uitgepakt met haar prille geluk met die schuinsmarcheerder van de CVP. Die Het Laatste Nieuws uitnodigde op haar vakantieadres. Die de camera’s toeliet bij het ontbijt met de kinderen van een van de vele andere mevrouwen Martens. Uitgerekend zij zal een ander eens de les spellen dat ze te koop loopt met haar privéleven. Op zo’n uitspraak zou gevangenisstraf moeten staan. Zero tolerance, het is in Lokeren uitgevonden.

In de derde uitzending nodigde Bracke Geert Hoste uit.

door Koen Meulenaere

Koningin Elisabeth van Roemenië schreef: ‘Als Gutenberg de kranten had kunnen voorzien, zou hij zijn uitvinding voor zich hebben gehouden.’