Di 10 02

Niet schrikken de volgende keer dat Mia Doornaert op televisie komt om een of ander politiek probleem van de noodzakelijke achtergrondinformatie te voorzien. Ze zal er namelijk enigszins anders uitzien dan u gewoon was. Gelukkig bent u het al gewoon dat ze er anders uitziet dan u gewoon was. De schok van de vorige gedaanteverwisseling is nauwelijks verteerd.

Het moet vorig jaar geweest zijn: nieuw kapsel, nieuwe neus, nieuwe oren, bredere lippen, verstevigde wangen, kleurende lenzen in plaats van een lelijke bril, alle rimpels opgevoegd, één borstverkleining en één borstvergroting, volledig nieuwe garderobe, elegante schoenen (in leder), exquise juwelen, zachtere handen, wittere tanden, verlengde nagels… Kortom: alles wat aan een vrouw verbouwd kan worden, was aan Mia verbouwd. Dit dankzij het indrukwekkende vakmanschap van haar broer, dokter Joos Doornaert, de wereldvermaarde plastisch chirurg die zijn praktijk uitoefent in Roeselare. Net als Rik De Nolf. Dokter Joos Doornaert is de beschaafde Jeff Hoeyberghs, alle verhoudingen in acht genomen.

Toen Mia in haar andere gedaante voor het eerst in TerZake opdook, zullen veel mensen gedacht hebben dat hun televisietoestel het had begeven. Dat flitste en blitste naar alle kanten, dat schitterde en glitterde, de helderheidsknop moest tot op nul gedimd worden en de kleurenafstemming was totaal verstoord. Mia gaf nog meer straling af dan die blinkende viezerik die af en toe duiding komt verstrekken bij de toestand in Amerika. Op een avond kwam ze de outfits van Sarah Palin bespreken. Zelf had ze een waanzinnig flashy blauw pakje aangetrokken. Zo een waarin alleen Tina Turner nog zou durven buiten te komen. Mega Mia. Dat overtrof de helaas te weinig verhullende maillot waarin Frieda Van Wijck onlangs van de trap van De laatste show kwam getuimeld. Het leek wel of Mia in een bad met zilverpoets was gevallen, zo glom ze.

Maar wat je dan altijd zult zien bij dergelijke vrouwen, is dat ze de kolder in de kop krijgen. Weten geen grens meer liggen. Worden door iedereen geprezen, en niet altijd uit medelijden, het komt zelfs in de Knack, en dan gaan ze van ijdelheid verblind plots een stap te ver. De giraffevrouw!

Wacht even, wij zouden niet graag hebben dat u door onze schuld het leven laat. Zit iedereen goed? Hebben al degenen die een pilleke moeten nemen van de dokter hun pilleke genomen? Oké, dan gaan we verder. Mia is op bezoek geweest bij een voorhistorische stam in het noorden van Thailand. Waar jonge meisjes verplicht worden om ringen rond hun hals te dragen. En alsof dat niet erg genoeg is, een ander zou erover zwijgen, heeft ze er in De Standaard een bijdrage over geschreven in haar tweewekelijkse rubriek ‘Doorgeprikt staat netjes’, een titel die ontleend is aan haar vernieuwde oren.

De kop van het artikel belooft al weinig goeds: ‘Jacht en pluk’. In de eerste paragraaf vertelt Mia dat ze net terug is van een reis. Dat vertelt ze overigens iedere keer dat ze het woord neemt, en dat is vrij vaak. Zal nooit zeggen: ‘Ik las vandaag in Het Laatste Nieuws…’ Nee, zal zeggen: ‘Toen ik van Johannesburg kwam en in de luchthaven van Hongkong een uurtje moest wachten op mijn aansluiting naar New York, las ik in The Independent on Sunday…’

Wij herinneren ons een aflevering van Morgen beter waarin Mia aan tafel zat met Herwig Van Hove. Het ging over roken in restaurants. Mia had al een paar maal, een stuk of zeventien, laten horen dat ze de voorbije weken in Peking, Washington, Sao Paolo, Londen én Berlijn was geweest, en Herwig kreeg het daarvan danig op zijn heupen. Toen hem naar zijn mening werd gevraagd, antwoordde hij: ‘Ik heb onlangs in Singapore vastgesteld dat de mensen in hun eigen tuin niet meer mogen roken.’ Waarna Kathleen Cools verwonderd vroeg: ‘Is dat zo?’ En Herwig inpikte met: ‘Dat weet ik niet, maar ik wil maar eens laten horen dat ik ook al in het buitenland ben geweest.’

Mia was dus net terug van een reis en had tussen de opgestapelde mails een alarmkreet over de Awá gevonden. De Awá! Kent u, jamaar blijf nu even ernstig, kent u de Awá? De Awá, verduidelijkt Mia voor de eventuele dommeriken onder haar lezers, is een geïsoleerde stam van driehonderd mensen in het Amazonegebied. Ze zijn samen met de Haspengouwers de laatste bekende stam van jagers en plukkers, en ze worden bedreigd door oprukkende graafmachines van een of andere ongetwijfeld Amerikaanse firma die boomstammen nodig heeft. Bijvoorbeeld om het papier van te maken waarop De Standaard wordt gedrukt. En nu had een bezorgde ngo bij Mia alarm geslagen omdat die primitieven bedreigd werden in hun traditionele levenswijze.

Van aan het verkeerde adres aanbellen gesproken. Mia: ‘Ik zie eerlijk gezegd het probleem niet. Leven wij nog als de Menapiërs of de Eburonen misschien?’

Nee, dat moeten we eerlijk toegeven: wij leven inderdaad niet meer zoals de Eburonen. Zelfs niet in Tongeren, al zijn er recente inwijkelingen die toch nog hun best doen. ‘Waarom’, vervolgt Mia, ‘moeten sommige bevolkingsgroepen verstoken blijven van kleren, moderne werktuigen, geneesmiddelen, draadloos internet en plastische chirurgie?’

Daarna volgt het onvermijdelijke gekoketteer met politieke incorrectheid: ‘Het zal wel politiek incorrect zijn, maar toen ik jaren geleden tv-beelden zag van een pas ontdekte Amazonestam die ook al onaangetast was door de moderniteit, zagen de gerimpelde mannetjes en de vrouwtjes met hangborsten er als een stel uit inteelt voortgekomen cretins uit.’

Daar had dokter Joos werk aan gehad. Mia vindt dat afgezonderd leven van de moderne buitenwereld niet de boeiendste en aangenaamste levenswijze is. En dan komt het: haar laatste reis. Bij de Karen. En dan niet die rosse van K3, die het nog met Gert Verhulst heeft aangelegd, neen, de Karen is een stam in het onherbergzame berggebied in Noord-Thailand. En dáár is Mia dus geweest. Zoals gezegd: kolder in de kop.

Bij die Karen wonen nog ‘giraffevrouwen’, die al van in hun prilste jeugd metalen spiralen om de hals hebben moeten dragen om een lange nek te krijgen. Zoals Kathleen Van Brempt, maar met dit verschil dat echte giraffevrouwen hun hoofd recht houden. Ze kunnen ook moeilijk anders met die ringen errond. Wij herinneren ons ‘Beo de verschrikkelijke’, een van de sublieme albums van Nero, waarin madam Pheip in zo een stam is terechtgekomen. Nachtmerries hebben wij als kind gehad van het beeld van al die zwarte vrouwen met hun lange nekken. Nog trouwens.

In het noorden van Thailand zijn een paar dorpjes waar voyeurs naar deze dames kunnen gaan kijken, zoals vroeger naar De pantervrouw op de Sinksenfoor. 500 bath voor een entreeticket. En daar heeft Mia ook van die ringen rond haar nek laten hangen! Om eens te voelen hoe dat voelt. Dat viel niet mee: vier tot vijf kilo per ring, en sommige meisjes dragen er vijf of zes. ‘Een pijniging’, zo lezen we. ‘Bovendien zeer ongezond want de spiraal rekt de bovenkant van de ruggengraat zodanig ver uit dat die het hoofd niet meer kan torsen en die vrouwen niet meer zonder hun dwangbuis kunnen. Maar in de kijkdorpen moeten ze toegetakeld blijven met die marteltuigen om de toeristen te lokken.’

Bij Mia gingen er negen rond! Vijfenveertig kilo. De hele stam kwam haar bewonderen, de andere giraffevrouwen groen van jaloezie. Maar toen bleek dat ze die ringen er niet meer af kregen. Hoe er ook aan gesleurd en getrokken werd, de ringen zaten rond haar hals en bleven rond haar hals. ‘Madam,’ merkte het vertwijfelde stamhoofd op, ‘u hebt een te dikke nek.’

Dat heeft Mia zich nog door niemand laten zeggen. Het stamhoofd kreeg een knal voor zijn kop en tuimelde tien meter ver. En de barones eiste met luide stem haar 500 bath terug, omdat ze in genen dele wenste bij te dragen tot de uitbuiting van die arme meisjes. Veertien uur later landde ze op het vliegveld van Wevelgem, waar een speciale cargotruck klaarstond om haar naar het ziekenhuis van Roeselare te transporteren. Daar verwijderde Joos Doornaert de negen ringen met behulp van een ijzerzaag waarmee hij ook bij de vorige behandeling van zijn zuster in de weer was geweest.

Als u dus Mia binnenkort weer in TerZake of bij Phara ziet en haar hoofd steekt boven uw beeldscherm uit, bel dan niet naar de hersteldienst, zet de klank af en wacht tot het item voorbij is. Zoals vroeger al was aangewezen wanneer Mia op tv kwam.

Wo 11 02

Patrick Janssens heeft het niet onder de markt met Knack. Sinds hij op de VRT eens openlijk beweerde dat de deontologie van dit blad nog niet aan de enkels van die van Dag Allemaal kwam, is niet echt vaak meer in positieve zin over hem gesproken. Voordien eigenlijk ook niet. De grootste ploert uit de Belgische politieke geschiedenis, zo is Patrick Janssens in deze rubriek al genoemd, en dat zal niet ver naast de waarheid zijn geweest.

Drie dagen na de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 liet hij zich door zijn chauffeur naar het Brussels Media Center voeren en kwam bij onze chef-Wetstraat smeken of hij in Knack niet wat positiever aan bod kon komen. Altijd aangenaam om een huichelaar door het stof te zien kruipen. Jammer genoeg is onze chef-Wetstraat nogal vergevingsgezind, gevolg zijner katholieke opvoeding en inborst. Een christen-journalist, zo stond het vorige week in Tertio.

En dus is Janssens sindsdien niet meer weg te slaan uit dit blad. De Oosterweelverbinding en de Lange Wapperbrug. Van niemand op deze redactie hadden wij ooit één zinnig argument gehoord tegen een brug over de dokken. Integendeel, dat al die parvenu’s in hun lofts op het Eilandje de vrachtwagens binnenkort door hun salon zouden zien denderen, werd door een restant van mei 68’ers zelfs toegejuicht. Tot bleek dat Janssens vóór die brug was. Heel Knack tegen. Aan het voortouw Stijn Tormans, die indertijd nog een vurig pleidooi heeft gehouden voor het behoud van de IJzeren Brug aan de opera, laatst gesignaleerd in Burkina Faso, maar de ene brug is kennelijk de andere niet.

Het Zeemanshuis zou worden afgebroken? Stijn kreeg steun van onze chef-Wetstraat, die aankondigde zijn kop voor de bulldozers te zullen leggen. Bloemperk verwijderd uit het Stadspark? Op onze website werd meteen een druk bezochte protestpagina geopend. Het Volkskundemuseum bedreigd? Vier bladzijden interview met een bedroefde professor in de volkskunde. De Stapelplaatsen tegen de grond? Een gereputeerd architect klaagt zijn nood in Knack. Tram 4 twee straten verlegd? De Bond van Trein-, Tram- en Busgebruikers krijgt een vrije tribune. Straatmadelieven uit het Schipperskwartier gejaagd? Hot Marijke in de Knack!

Een hotel in de Handelsbeurs, de Stadsfeestzaal afgebroken, de Rooseveltplaats heraangelegd… Namens de gedupeerden komt een advocaat twijfel zaaien over de eerlijkheid van de openbare aanbestedingen. Een winkel die nog door Huib Hoste was gebouwd. Je zou nu toch zeggen: Huib Hoste. Plat! bOb Van Reeth spreekt schande. Hoofddoekenverbod: Abou Jahjah wordt op kosten van de VRT uit de Libanon overgevlogen, en vanuit Leuven spreekt Louis Tobback.

Een volksraadpleging. De stad organiseert dan toch buurt-inspraak, zoals in Knack herhaaldelijk geëist. Tweehonderd sociologen verdringen elkaar om de tendentieuze vraagstelling aan de kaak te stellen.

Stadsambtenaren manipuleren tijdens de diensturen mensen om formulieren in te vullen ten gunste van de plannen van de burgemeester? Een expert sociologisch onderzoek komt bevestigen dat het hier om methodes van een dictatuur gaat, het woord ‘omko-ping’ blijft ternauwernood in de tekstverwerker steken.

We naderen nu stilaan de eerste verwijzing naar de nazi’s. Misleidende communicatie van het Schoon Verdiep? Heel onze parkeerplaats staat vol voertuigen van communicatiedeskundigen die in het volgende nummer hun zeg mogen doen. De naam Joseph Goebbels valt een eerste keer. En een tweede. Anti-Janssens-T-shirts op de markt? Knack biedt ze in promotie.

Samengevat: wij zijn tegen alles wat Janssens afbreekt, en wij zijn tegen alles wat Janssens opbouwt. Een mens zou nog het idee krijgen dat wij tegen Janssens zijn. Welnu, dat is zo.

DO 12 02

De oplossing voor de problemen bij Fortis is simpel. Geen enkele spaarder heeft de bank of de holding ooit toelating gegeven om met zijn geld in het casino te gaan gokken. Toch is dat gebeurd. Dus moet het verlies op die rommelkredieten maar worden gedragen door de onverantwoordelijke die verantwoordelijk is voor de aankoop ervan, en dat is klaar en duidelijk Maurice Lippens. Derhalve moet de Compagnie du Zoute verbeurd worden verklaard, met de opbrengst ervan worden die rommelkredieten afgeboekt, en met wat nog overblijft zetten we in de inkomhal van het Fortis-hoofdkwartier een standbeeld voor Frank De Moor.

door Koen Meulenaere