ma 05/ 10

Meester Rieder heeft weer een meesterriederlijke stunt uitgehaald. In een druk besproken assisenproces in Gent over de moord op een landbouwer ging hij voor de jury staan, keek het ene na het andere jurylid dreigend in de ogen, rolde vervolgens even met de schouders, en blies dan het hele gezelschap van zijn stoel met het bloedstollende verhaal over een lotgenoot van hen die het onwaarschijnlijke ongeluk had gehad dat hij in twéé processen van meester Rieder had moeten zitten. Statistisch gezien een kans van één op zes miljard, maar deze sukkelaar had prijs.

‘De tweede keer herkende ik de man niet meer’, bulderde meester Rieder met een stem die door beton sneed. ‘Hij liep in lompen en op sandalen. Hij had zo geworsteld met zijn schuldgevoel na de eerste uitspraak dat hij zijn werk verloor, zijn gezin en zijn familie. Hij werd door alles en iedereen in de steek gelaten. Niemand verkocht hem nog een brood of een fles melk. Zelfs zijn hond keerde zich vol walging van hem af. Waarna hij uiteindelijk als clochard in een kartonnen doos aan het Centraal Station belandde. Tot een griffier hem daar kwam vertellen dat hij opnieuw voor een volksjury was uitgekozen. Na één dag in het tweede proces stak hij zich in volle zaal een mes in het hart. Het bloed spoot over al zijn collega-juryleden. Het tailleurke van de madam naast hem: guultegansch noar de kluten. Een tailleurke van veertigduizend frank. Welnu, nadat het lijk van de onfortuinlijke was weggedragen, deed zich iets heel ergs voor…’

Vooraleer meester Rieder hierover nadere details kon verstrekken, had de voltallige jury de benen genomen en moest het proces worden stilgelegd.

dI 06/ 10

In Antwerpen naderen ze stilaan de ontwarring van een onontwarbaar gewaande knoop. Of de ontknoping van een onontknoopbaar gewaande war. Het is namelijk zo dat wéér een nieuwe studie heeft uitgewezen dat rond Sevesobedrijven het gevaar bestaat dat als de tunnel ónder het bedrijf ontploft, de brug bóven het bedrijf instort. In de komende volksraadpleging zal daarom een nieuwe vraag aan de al lange lijst worden toegevoegd: ‘Bent u voor of tegen geen brug en ook al dan niet tegen of voor een tunnel?’

Dat is heel wat duidelijker, nietwaar? Indien tien procent van de Antwerpenaren komt opdagen, en van hen stemt niet meer dan vijftig procent voor geen brug of tegen geen tunnel, dan is dus de andere vijftig procent tegen een brug en tegen een tunnel. Neenee wacht, weer abuis: dan is de andere vijftig procent tegen wel een brug en voor geen tunnel, zo zit het.

Een wiskundige zou nu durven te opperen dat vijftig procent van tien procent van de Antwerpenaren neerkomt op vijf procent van de Antwerpenaren, zodanig dat indien vijf procent van de Antwerpenaren zich uitspreekt voor geen brug maar tegen geen tunnel, vijfennegentig procent van de Antwerpenaren gekant is tegen geen brug, maar wel voor geen tunnel, en dus ipso facto niet voor geen brug en niet tegen een tunnel.

Nu heeft de burgemeester wel al laten verstaan dat hij het referendum niet als bindend zal beschouwen indien de meerderheid zich uitspreekt voor geen brug en tegen een tunnel, maar zijn eigen viceminister-president zegt precies het tegenovergestelde. En zijn belangrijkste schepen heeft zelfs verklaard dat hij geen rekening zal houden met wat voor antwoord op wat voor vraag ook. Maar die schepen heeft nog ooit samen met Vera Dua op een boot in de Stille Zuidzee deelgenomen aan een zeeslag tegen de Franse marine, en heeft daar wat men noemt ‘een klap van de Kamper molen’ gehad: ’s keizers kat is zijn nicht, grote lantaarn maar klein licht.

De oplossing ligt voor de hand: verhuis de haven van Antwerpen in haar geheel naar Zeebrugge, en het probleem is opgelost. Zowel dat van de brug, dat van de tunnel, als dat van de verdieping van de Westerschelde.

wo 07/10

Zorgwekkend telegram ontvangen van onze correspondent in Montpellier. Lutin Mary, de Frans-Belgische schrijver in ballingschap, heeft daar vorige week een brocanterie kort en klein geslagen.

De beroemde schrijver was nochtans uiterlijk kalm de zaak binnengestapt, en vertelde daar dat hij op zoek was naar wat snuisterijen van de Katharen. Maar toen moet Lutin door een vlaag van waanzin zijn getroffen, alweer, want zonder aanwijsbare aanleiding brulde hij plots: ‘ Les Flamands, c’est du caca‘, en vernielde als een dolleman alles wat voor zijn voeten kwam. En dat is in zo’n brocanterie heel wat. De toegesnelde agenten konden de verwilderde Belg niet de baas, en moesten versterking van de CRS inroepen. Veertig elite-soldaten waren uiteindelijk nodig.

‘ Mais c’est un enragé, ce nain‘, vloekte de bevelvoerende officier toen hij het slagveld overschouwde. Toen was de miserie nog niet voorbij, want in de kazerne aangekomen begon Lutin Mary plots rattachistische slogans te roepen, voor de hereniging van het napoleon-tische rijk. En tot overmaat van ramp hief hij plots de Marseillaise aan, iets waar ze in Montpellier niet mee kunnen lachen. De CRS’ers verloren op hun beurt hun kalmte, mepten de Frans-Belgische schrijver in ballingschap tegen de vloer, en timmerden erop los. Waarna Lutin Mary begon te tieren dat zijn zoon een beroemde advocaat was en veel gangsters kende, en dat hij zelf van de loge was. Dit laatste bracht de agenten tot bedaren, want als ze bij de Franse gendarmerie voor iets beducht zijn, dan is het voor dat gajes van de maçons.

Lutin Mary werd via een achterdeur de straat op getrapt en nageroepen dat het de volgende keer zo niet zou aflopen. De Frans-Belgische schrijver in ballingschap vroeg zich een eerste keer af of hij toch niet beter in dat kortzichtige Vlaanderen was gebleven. Van de vaak geroemde Franse ruimdenkendheid van 1789 rest er ook niet meer zoveel.

do 08/ 10

Vorige week schijnen wij op deze pagina te hebben geschreven over ’talrijke bekende journalisten die zich sinds jaren, ook in tempore al meer dan suspecto, culinaire en andere gunsten van Koen Blijweert hebben laten welgevallen. Of devoot knielend aanwezig waren op de begrafenis van vader Renaat Blijweert. Kerels die er niet voor terugdeinzen tegen betaling propagandamiddagen van in opspraak geraakte partijen te gaan verzorgen. Of die zich eerst laten betalen door een socialistische partij, dan door een christendemocratische, tussendoor door een halvezool aan de rand van de groenen en de waanzin, en tot slot door een liberale premier die als dank nadien constant de hemel in wordt geprezen.’

Mailtje van Paul Goossens: ‘Wat gij schrijft, is laster. Dat Siegfried Bracke zijn kas vol slaat op kosten van die Blijweert weet iedereen. Maar ikzelf heb nog nooit een broodje van hem aangenomen.’

Tiens, wij hadden toch geen namen genoemd? Had u begrepen dat het over Paul Goossens zou gaan met die ‘kerel die tegen betaling propagandamiddagen van in opspraak geraakte partijen ging verzorgen’? Nee toch?

Wij hebben blijkbaar nog iets anders geschreven, in verband met de geslaagde antiterreuroperaties in Mechelen: ‘De buurt rond de dure panden van bekende loftsocialisten werd tot no-goarea verklaard, want als er één soort mensen is die ze in Mechelen willen beschermen, dan zijn het wel figuren die hun salaris laten betalen via een commanditaire vennootschap op aandelen, dit om fiscaal zo correct mogelijk te kunnen bijdragen aan de maatschappelijke solidariteit met de zwakkeren.’

Daarover dan weer een mailtje gekregen van Yves De-smet: ‘Ik wens fiscaal helemaal niet correct bij te dragen aan de maatschappelijke solidariteit met de zwakkeren. Het is niet omdat ik dat in mijn artikels van anderen eis, dat ik het zelf moet doen. Een commanditaire vennootschap op aandelen dient net om de belastingen te omzeilen, stommerik. Trouwens, Peter Vandermeersch heeft er ook een, maar over hem klaagt ge nooit.’

Weer een die zich verkeerdelijk herkent in een vage omschrijving. Yves Desmet een loftsocialist… Waar haalt hij het? Een loftkapitalist, ja. Maar iemand die meer dan tien jaar het schandknaapje is geweest van Guy Verhofstadt is toch geen socialist? Of kent u misschien één socia-list die er het zwijgen toe zou doen wanneer vijftien van zijn beste mensen worden ontslagen omdat ze voor de rechten van hun collega’s zijn opgekomen? Kent u één socialist die afwezig zou blijven op een steunfeest voor deze verworpenen omdat hij thuis zijn eigen bonussen zit te tellen? Wel dan.

vr 09/ 10

Het Joenk heeft sua culpa geslagen: de oude generatie van Open VLD zal baan ruimen. Dat wil zeggen: Karel De Gucht en Patrick Dewael moeten weg. Het Joenk zelf blijft, heeft zich unilateraal uitgeroepen tot ondervoorzitter voor het leven, en heeft in zijn eentje gedecreteerd dat het voorzitterschap voortaan door een trio moet worden uitgeoefend. De reglementen zullen hiertoe later wel worden aangepast.

Wat Verhofstadt allemaal ongestraft kan uitvreten, kent zijn gelijke niet in de geschiedenis van de politiek. Negen senaatszetels heeft Open VLD. Twee daarvan heeft hij gegeven of verkocht aan Roland Duchâtelet, een derde heeft hij cadeau gedaan aan een trouwe medewerkster, en een vierde aan een vuige vazal die beweert dat hij niet meer in de politiek zit!

Die medewerkster is Ann Somers, van wie de ex-premier al evenzeer weet wat ze kan en wat ze niet kan als hij dat van Hilde Goudmans weet. Men fluistert dat het zelfs officieel geacteerd is. Somers is schepen in Haacht. Ze is daar onlangs door haar eigen partijgenoten uit het partijbestuur gezet. Vervolgens heeft haar eigen partij haar al haar schepenbevoegdheden afgenomen – uitgezonderd toerisme, wat in Haacht uiteraard zeer belangrijk is. En als klap op de vuurpijl heeft haar eigen partij geprobeerd om haar weg te stemmen uit het Autonoom Gemeente-bedrijf (AGB). Alleen omdat de coalitiepartner noch de oppositie wensten mee te spelen bij deze interne afrekening, kon ze blijven zitten.

In Het Laatste Nieuws lezen wij hierover: ‘Nico Bogaerts, waar-nemend voorzitter van Open VLD, windt er geen doekjes om: “Het bestuur is het vertrouwen in Somers volledig kwijt en wil haar bevoegdheden zoveel mogelijk reduceren. We wilden liever iemand in het Autonoom Gemeentebedrijf afvaardigen die zich wél inzet. Weet u dat ze dit jaar nog niet één raad van het AGB heeft bijgewoond? Dat ze duidelijk niet weet wat er door die raad, waar ze zelf deel van uitmaakt, wordt beslist, bleek maandag nog uit een officiële vraag die ze aan collega-schepen Swiggers stelde.”‘

Dat is dus, dankzij een gekregen plaatsje bij de opvolgers, senator voor Open VLD. Gelukkig zit ze niet in de Kamer, of ze kon er met fractieleidster Hilde Goudmans het gevecht nog eens overdoen dat beide dames ooit in de Lambermont voor de verrukte ogen van een steeds opgewondener rakende ex-premier hebben opgevoerd.

Een vierde liberale senaatszetel wordt bezet door Marc Verwilghen, die vorige week te gast was in Phara. Waar Renaat Landuyt door de onderschriften tot drie keer toe werd voorgesteld als minister van Justitie! En waar de net voor de begingeneriek aangekondigde Sven Mary niet te bekennen was. Wellicht geen toestemming gekregen van zijn vadertje.

De immer bruingebronsde Verwilghen bestond het om te verkondigen dat hij niet meer aan politiek deed, opnieuw fulltime in de advocatuur was gestapt, en nu vrijuit kon spreken. Alles was de schuld van Karel De Gucht, of totum pro parte van ‘het triumviraat’. Het was dus de schuld van De Gucht dat Verwilghen in enkele jaren tijd negentig procent van zijn kiezers was verloren. Van een half miljoen naar hooguit een tiende.

Pas helemaal op het einde van het gesprek schoot Phara plots iets te binnen: ‘Tiens, bent u niet ook nog senator?’ Oh ja, dat was waar, hij was zelfs ondervoorzitter van de Senaat. Maar hij was dus wel uit de politiek gestapt, en hij zat weer fulltime in de advocatuur. En voor dat soort aanstootgevende profiteurs, het woord komt van zijn eigen fractieleider, moeten wij dus maar blijven betalen. Ondervoorzitter van de Senaat, dat is met kostenvergoeding erbij 13.000 euro per maand. Blijkt ook nog geld te trekken van de OVSE.

En dat is dan nog bijlange niet wat Guy Verhofstadt allemaal opstrijkt. Die vult, terwijl hij van de ene politieke nederlaag naar de andere zwalpt, zijn dagen met het proberen bij te houden van alle salarissen, vergoedingen en penningen die in zijn zak vallen. De mens heeft evenwel ook zijn zorgen. Hij heeft als leider van de Europese Aldifractie een auto met chauffeur, maar is verplicht voorlopig genoegen te nemen met een BMW. Stel u voor. Terwijl de ex-premier toch overal rond toetert dat zijn lievelingsmerk Audi is. Buitengewoon erkentelijk ook voor Garage Valckenier uit Aalst, die hem twee jaar lang een Renault ter beschikking heeft gesteld. Benieuwd of hij die al heeft teruggegeven. Ondank is ’s Garage Valckeniers loon.

door Koen Meulenaere

Twee zetels heeft het Joenk weggegeven of verkocht, een derde cadeau gedaan, op een vierde zit een vazal die geen politicus wil zijn.