zo 1908

Is die Tersago toch opnieuw doodgeschoten zeker. Op precies dezelfde manier als vorig jaar. Dat gelooft toch geen mens? Als wij ons niet vergissen, is dit nu de derde keer. Je zou veronderstellen dat die kerel stilaan wel door heeft dat hij een hysterische jongen met een pistool niet langs achteren moet bespringen. Dat Witse het zelf opknapt, hij verdient het meest en aan hem is het minst verloren.

Een halfuur op voorhand zien wij al met zijn allen aankomen wat zich gaat afspelen op het binnenplein van het commissariaat, alleen Dimi Tersago ziet het niet. Als deze klungelaar model staat voor de alertheid van het politiekorps van Halle, dat men dan inderdaad maar onverwijld overgaat tot de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. En geef Halle aan de Walen.

ma 2008

Dirk Tieleman is zot geworden. Wij leggen met opzet de nadruk op het woord ‘geworden’, want volgens velen is hij het altijd geweest. Maar dat is niet zo, niet tussen 1984 en 1991. Uw dienaar werkte toen zelf op de radio, zij het op de sportredactie, en kwam dus vaak in contact met Dirk, die bij Actueel ronddraafde. In vergelijking met andere VRT-rariteiten als Wim Offeciers, Maurice De Wilde of Dirk Lesaffer, was Tieleman een normale mens.

Dirk Lesaffer, wij zullen eens iets vertellen dat weer niemand zal geloven maar dat de volle waarheid is, heeft zich ooit in het eigen Journaal laten interviewen omdat hij tijdens zijn ochtendgymnastiek in de tuin een ufo had gezien! En dan zijn er nog mensen die beweren dat het Journaal van tegenwoordig op het randje van de infantiliteit balanceert.

Lesaffer werd gefilmd in een spannende witte maillot, die een bijzonder ongemakkelijk zicht bood op wat hij elke dag als kroonjuwelen diende mee te torsen. En hij droeg witte turnpantoffels, u kent ze wel: met zo’n elastieken riempje eroverheen. Omdat ook toen al niet enkel de inhoud maar ook de vorm van de reportages belangrijk was, een trend die was ingezet door Reddy De Mey en Paul Jambers, hadden ze tussenshots nodig. En dus stond Lesaffer tussen zijn rododendrons met zijn armen te zwaaien en door zijn benen te buigen, en beweerde daarna in volle ernst dat hij een vreemd groen lichtschijnsel had zien passeren. Het kwam van boven Leuven, en het bewoog zich in de richting van Diest.

Dirk was in die dagen een graag en vooral een veel geziene gast in de cafés op de Grote en de Oude Markt van Leuven, waar ook uw dienaar soms kwam, maar dat hij turnde wist niemand. Naast dat soort kerels was Tieleman een gewone jongen. Wiens interesse voor het Midden-Oosten en voor Aziatische genezingswijzen misschien een tikje excentriek was, maar niet verontrustend.

Voor na 1991 staan wij niet meer in. Dat schijnt bij momenten erg te zijn geweest. Dirk trok per motor een maand door Siberië. In december! Hij ging drie weken mediteren in een ondergrondse spelonk in Afghanistan, een vorm van vakantiebesteding die later veel navolging heeft gekregen. Lag een maand zonder eten op een spijkerbed in India, slechts gehuld in een lendendoek. Beleefde een door ‘ brown sugar’verhevigde zijnsverruiming in de bergen van Nepal. Ontsteeg dankzij de Siddhimethode aan de zwaartekracht, een op zich al vrij gevaarlijke levitatietechniek die indien toegepast tijdens de livepresentatie van TerZake onverantwoord mag worden genoemd. Werd daarna helemaal kierewiet door de geur van jonge vrouwen, met wie hij zich ruimschoots omringde in Koppen. Huis afgebrand! Magerzucht, afgewisseld met boulimie. Jonge vriendin. Op de VLD gestemd! Mensen, mensen, mensen.

Enfin, gelukkig zonder al te veel schade aan zijn pensioen geraakt, een jaar of vijf geleden, en nu gaat hij meedoen aan Sterren op het ijs, de ijsrevue met BV’s op VTM. Wij hebben het bericht vier keer moeten lezen om het te kunnen geloven. Rik Daems was er ook bijna bij geweest, maar die mocht uiteindelijk niet van Sophie: ‘Stel u voor dat ge op uw gezicht valt, het staat nu al zo schots en scheef.’

Opdat u het niet zou moeten doen, zullen wij ons opofferen en de strapatsen van Tieleman op schaatsen voor u volgen. Hopelijk breekt hij zijn rug niet. En nog meer hopelijk wordt hij niet gekoppeld aan Leen Demaré, dat zou spotten zijn met de derde leeftijd. Dan lijkt Katerine ons een geschiktere partner. Katerine is de winnares van Star Academie en… het ex-lief van Pim! Tieleman legt elke morgen vier Pims tussen zijn boterhammen.

Sterren op het ijs is het programma waar een bende grapjassen via televoting telkens weer Luc Appermont opviste, hoewel die door de vakjury keer op keer met 1 op 10 werd bedacht, en dan enkel voor de moeite. Luc kende niet eens het verschil tussen een lage noor en een klapschaats, laat staan tussen een Friese doorloper en een houten schaverdijn uit het Pajottenland. Dankzij de televoters moesten elke week veel betere schaatsers tot hun stijgende woede de wedstrijd verlaten, terwijl die houten klaas van een Appermont, die nauwelijks de omheining durfde los te laten, altijd mocht terugkomen. Uiteindelijk is de televoting afgevoerd, naar sommigen fluisteren op bevel van Christian Van Thillo, en lag Appermont er tot zijn eigen grote opluchting toch uit. Schitterend programma.

Davy Brocatus doet deze keer ook mee. Al liep hij bij de eerste training wel meteen een barst in de elleboog op. U herinnert zich Davy van Sterren op de dansvloer, waar hij in een strenge jury voor de menselijke toets zorgde, en vooral van Celebrity Shock. Hij was de man die close in beeld eerst de volledige inhoud van zijn maag in een plastieken kom uitkotste, hierna die van zijn gal, dan die van zijn lever, en tot slot die van zijn darmen. Wie aandachtig keek, kon zien wat die groene smurrie voordien in de rekken van Delhaize was geweest.

Daarna liet Davy zich een lavement zetten, close in beeld in primetime, met een darm van vier en een halve meter in zijn anus. Toen ook dat letterlijk en figuurlijk achter de rug was, belde hij trots naar zijn vriend op het thuis- of wat voor front ook, met de verblijdende mare: ‘Schatje, ze hebben mijn darmen gereinigd. Jaja, langs mijn poep.’

Op hetzelfde moment at in Mongolië Bert Anciaux een in zijn eigen urine gedrenkt zandkoekje op, alvorens zich te goed te doen aan die van Elke Van Elderen. Davy Brocatus stond bij de vorige verkiezingen 21e op de Senaatslijst van de Open VLD, en behaalde 19.754 stemmen, bijna zoveel als Jef Valkeniers. Bert Anciaux kwam ook op, maar behaalde geen stemmen.

do 2308

Als Laken het gaat oplossen, berg u dan. De koning zou de vastgelopen formatiegesprekken eens snel deblokkeren. Kwam speciaal terug uit vakantie in Zuid-Frankrijk. Die mens is dikwijls met vakantie, als u het ons vraagt. Telkens er iets gebeurt, met zijn land, zijn volk, of met de villa van zijn zoon, moeten ze hem uit Italië of Frankrijk terugroepen. En geen bot in het koningspaar, of ze hebben het op vakantie al gebroken.

Het viel op dat koning Albert tijdens zijn informatie-entracte noch Beatrice Delvaux noch Peterke Vandermeersch in Belvédère heeft ontboden. De twee helden uit zijn 21 julitoespraak. De samenwerking tussen De Standaard en Le Soir, dat was nu ne keer zoals ’t moest zijn zie, in een tweetalig land als België. De koning kwam woorden te kort om het in de verf te zetten, en wenste beide hoofdredacteurs nog eens expliciet te bedanken omdat hij hen op visite had mógen ontvangen. Uit goede bron weten wij dat Beatrice en Peterke al op de lijst stonden om volgend jaar een adellijke titel te krijgen. Dan zouden ze bij De Standaard met drieën zijn: Mia baronne, Peterke vicomte, en Reynebeau bouffon de cour.

Wij hebben de vorst in deze rubriek op zijn vergissing gewezen. Twee jaar geleden had hij in zijn nieuwjaarstoespraak geen halve letter veil voor het soortgelijke initiatief van Knack en Le Vif, die samen een speciale editie uitbrachten onder de kop: ‘ Wij Walen, Nous Flamands‘. Dát was een project dat voor een grote toenadering tussen de twee landsgedeelten heeft gezorgd. Wie daaraan twijfelt, was niet aanwezig op de receptie die naar aanleiding van het extra nummer aan de beide redacties werd aangeboden. En waarop dingen zijn gebeurd die bij een strikte toepassing van het arbeidsreglement van Roularta eigenlijk tot een paar onmiddellijke ontslagen hadden moeten leiden.

Het gemeenschappelijke magazine van Knack en Le Vif was nogal wat oprechter en origineler dan het plagiaat dat De Standaard en Le Soir twee jaar later hebben opgevoerd. Het bewijs is de voorbije weken ten overvloede geleverd: het scheelde weinig of beide kranten riepen hun lezers op om naar de wapens te grijpen. Dat stak schril af tegen de veel constructievere verslaggeving in Knack.

De enige die bij ons een radicale toon aansloeg, was professor emeritus Robert Senelle, die de Vlamingen aanspoorde om de federale grondwet op te zeggen, voor een constitutionalist geen gemakkelijke beslissing. Maar ook hij pleitte nog voor het behoud van de monarchie, omdat we bij een presidentsverkiezing naar een regelrechte burgeroorlog gaan.

Men zou er, in Laken en in de Wetstraat, goed aan doen om de woorden van professor Senelle niet in de wind te slaan. De professor was namelijk jarenlang een van de prominente leden van De Kroonraad van Knack. Uw dienaar had in die periode de eer die rubriek te mogen schrijven, en trok altijd met veel plezier naar Watermaal-Bosvoorde, waar Robert Senelle samen met zijn zoon Marc een prachtig kantoor in het Zoniënwoud betrok. Recht ertegenover bevond zich de hippodroom, en één verdieping lager huisde de Koninklijke Belgische Golf Federatie, dat waren voor ons dus meerdere vliegen in één klap.

Professor Senelle gaf dan eerst Brenda, zijn blitse secretaresse, de opdracht ons van voldoende koffie te voorzien, en startte vervolgens een eloquent betoog dat altijd op hetzelfde neerkwam: het moest afgelopen zijn met de transfers van Vlaanderen naar Wallonië. Waarvan niemand de juiste omvang durfde bekend te maken, maar Senelle wel. Een halfuurtje voor onze komst had hij dan nog snel naar het VEV gebeld voor een allerlaatste stand van zaken: tweehonderdvijfenzeventig miljard, vierhonderdeenendertig miljoen, achthonderdvierenzestigduizend tweehonderddrieëndertig frank!

Er viel dan telkens een beklemmende stilte, de professor keek ons van over zijn bril een tijdje indringend aan om te zien of de ernst van de toestand wel goed was doorgedrongen, overhandigde ons een papiertje waarop hij het bedrag voor alle zekerheid had uitgeschreven, en zei toen: ‘Zet dit in ons artikel.’ Daarna begon hij anekdotes te vertellen over koningin Fabiola en prins Filip, maar die waren niet meer voor ons artikel. Meermaals rolden de tranen ons over de wangen, want niemand kan smakelijker vertellen dan professor Senelle. Zeker niet over koningin Fabiola.

Als wij aan de professor denken, denken wij automatisch ook aan Kristien Hemmerechts. Dat komt zo. Op een zonnige ochtend waren wij weer een keer naar Bosvoorde afgezakt, hadden eerst met Marc Senelle de laatste ontwikkelingen bij Anderlecht besproken, om dan door Brenda te worden binnengeleid in het kantoor van Robert. Op diens bureau lag De Standaard van die dag opengeslagen op de cultuurpagina’s, waarop een onthutsende naaktfoto van Kristien Hemmerechts prijkte. Frontaanzicht, bloot van kop tot teen, en alle heerlijkheden daar tussenin vrijelijk uitgestald. Professor Senelle vergat voor één keer de koffie, vergat ons een hand te geven en een stoel toe te wijzen, en bleef met de handen onder de kin gevouwen met afgrijzen staren naar de pornografie op zijn schrijftafel, waar doorgaans slechts artikels uit de grondwet plachten rond te kuieren.

Wij stonden zonder een zucht te slaken als een standbeeld naast zijn bureau. Pas na een lange poos leek hij te voelen dat er iemand was binnengekomen, keek ons opnieuw met priemende blik aan, wees op de foto, en vroeg: ‘Hebt ge dit gezien?’

Dat viel niet te ontkennen, dat wij ‘dit’ gezien hadden. Weer verzonk de professor een tijdje in gepeins, schudde het hoofd, en sprak toen een zin uit die wij van ons hele leven niet zullen vergeten: ‘Maar mijnheer Meulenaere, wat een lelijke vrouw zeg.’

Hierna riep hij Brenda terug binnen, als om het bewijs te leveren dat het ook anders kon, verordende een volle thermos koffie en twee glazen cognac, schoof de blote Hemmerechts terzijde, en begon aan een uiteenzetting over de transfers van Vlaanderen naar Wallonië. Driehonderdentwaalf miljard, honderdzesentwintig miljoen…

door Koen Meulenaere