ma 27 08

Correctie! Rechtzetting! Misverstand uit de weg ruimen. In een vorige bijdrage hebben wij gemeld dat men des zomers in Beierse Alpenweiden kapitein von Weverr, zijn dienstmaagd Maria, en zijn zeven in Lederhosen gehulde kinderen eenstemmig kan horen kwetteren: ‘ Doe, a deer, a female deer.‘

Fout. Helemaal verkeerd. Een kwaadwillige karikatuur van de werkelijkheid. Bart heeft in een interview met De Standaard de puntjes op de ‘ü’ gezet: ‘ Ik heb ooit gezegd dat ik graag naar Beieren op vakantie ga. En mijn vrouw heeft in een interview verteld dat we dan graag in de bergen gaan wandelen en met het gezin liedjes zingen. Liedjes zingen, stel u voor! Mijn vrouw heeft daar zelfs voor de kinderen wat kleren gekocht in een winkel, ongelooflijk toch? (lacht). Voor alle duidelijkheid: het waren geen Lederhosen en geen Tirolerhoedjes. Ik ben wel gestoord maar niet gek. Het waren hemdjes en sokjes met een edelweissmotiefje ingenaaid, en broekjes met bretellen. U weet wel, dingen die vrouwen schattig vinden.‘

Dat is een heel ander verhaal natuurlijk. Waarom heeft Bart dat toch niet eerder uitgeklaard? Zijn tweejarige zoontje is eerder dit jaar in de dierentuin bijna verdronken in de vijver van de pinguïns. Bart was hem uit het oog verloren nadat hij met andere bezoekers was beginnen te discussiëren over de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Gelukkig had Simon ook toen een schattig broekje met bretellen aan. Zo kon een alerte omstander hem nog net uit het water vissen, vóór de aanstormende pinguïns.

di 2808

De vraag die dit land in de ban houdt, is niet zozeer: wie wordt de nieuwe premier? De vraag is: wie wordt de nieuwe Kamerfractieleider van de Open VLD? Bart Tommelein is kandidaat, de Kennedy van Oostende. Rik Daems ook, de Kennedy van Herent. Die wat extra geld goed kan gebruiken nu zijn vrouw werkloos is geworden en hij dus ook nog eens voor haar en haar kind moet opbrengen, naast twee alimentatievergoedingen, twee afbetalingen van dure villa’s waarin anderen nu sociaal profitariaat bedrijven, en de huishuur van één werkmanshuisje in Herent en één in Manage. En een derde kandidaat is Hilde Vautmans, de Kennedy van Sint-Truiden. De Jacky Kennedy welteverstaan.

Van die drie maakt Hilde de grootste kans, meent ze althans zelf, want zij wordt gesteund door ex-premier Guy Verhofstadt. Nu is dat in deze postelectorale tijden, na een verlies van 21 procent voor de Open VLD, niet noodzakelijk een voordeel. De ex-premier heeft de voorbije maanden in eigen rangen al drie keer pijnlijk in het stof gebeten. Eerst wou hij Pierre Chevalier coöpteren als senator. Dan wou hij Luc Willems aan een door de belastingbetaler goed betaalde job helpen. En daarna wenste hij Kabouter Drift uit Laakdal te doen verkiezen als fractieleider in de Senaat. Drie keer op zijn bek. Ex-premier woest. Toch hoopt Hilde dat zijn stem deze keer wél zal doorwegen. ‘Guy kent me goed,’ liet ze in Knack optekenen, ‘ik heb lang op zijn kabinet gewerkt. Hij kent mijn inzet en werklust. Hij weet wat ik kan en wat ik niet kan.’

Na die uitspraak rolde de hele VLD een week lang over de vloer van het lachen. Over de werklust van Hilde kan de premier inderdaad niet klagen. Haar inzet, op het kabinet, mag als uitzonderlijk worden bestempeld. Daartegenover zou een kleine extra vergoeding als fractieleider niet misstaan, zeg nu zelf.

Bovendien weet Hilde natuurlijk veel van de premier. Heel veel zelfs. Dingen die bijna niemand weet. Wist u bijvoorbeeld dat de premier een zwarte teen heeft? Hilde wel, en uw dienaar ook. Vraag aan geen van ons beiden hoe we dat weten, maar Verhofstadt is ooit geëlektrocuteerd toen hij zich in zijn bad zat te scheren en hij zijn apparaat, zijn scheerapparaat, in het water liet vallen. De hele wijk zonder elektriciteit en een paar duizend volt door het blote lijf van de ex-premier. Op een soortgelijke manier, zij het met een ander apparaat, is Claude François om het leven gekomen. Al zag er bij hem wel meer zwart.

Met Verhofstadt liep het al bij al goed af. Niet alleen overleefde hij de schok, maar bovendien bleef de lichamelijke schade beperkt tot één verbrande teen. Eigenlijk merkwaardig, want zoals u wellicht weet zet bij elektrocutie de stroom zich neer op de meest uitstekende uiteinden van het lichaam. Dat kunnen vingers zijn of tenen, maar het is ook mogelijk dat de stroom toeslaat op andere uiteinden, die wij vanwege het deftige karakter van de rest van dit blad onbenoemd zullen laten.

Nu is dat wat bij de ex-premier zwart had kunnen zijn zo het verder had uitgestoken, niet zwart. Maar wat wel zwart is, naast zijn ziel, is een van zijn tenen. Vandaar dat men hem nooit op sandalen zal zien lopen zoals Willy Kuijpers, laat staan op van die onnozele badslippers waarmee Patrick Dewael vorig jaar nog belachelijker afstak tegen Greet Op de Beeck dan hij alleen al door het verschil in jaren doet.

Van kleine mankementen als die zwarte teen kent Hilde Vautmans er wel meer van de ex-premier. Zo ze geen fractieleidster wordt, is het voor haar een kleine moeite om er nog een paar door te spelen naar uw dienaar, die dan weer niet zal aarzelen om ze hier neer te schrijven.

wo 2908

Dat de koning in zijn zoektocht naar een geschikte verkenner geen enkele vrouwelijke minister van staat heeft ontvangen, getuigt natuurlijk van grote lompheid, maar valt wel te verklaren: de koning heeft in zijn leven genoeg vrouwen gezien. In alle vormen en gewichten, van edelvrouw tot bedelvrouw. Dat hij dan geen zin heeft om ook nog eens Antoinette Spaak, Paula D’Hondt, Annemie Neyts, Magda Aelvoet en Miet Smet uit te nodigen, daarvoor alle begrip. Stel u trouwens voor dat Miet Smet in het paleis op Wilfried Martens was gebotst, dan had Martens thuis weer ambras gehad en zat CD&V weer opgescheept met hetzelfde probleem als ten tijde van de Europese lijstvorming.

Maar kan er iemand verklaren waarom Louis Tobback niet is uitgenodigd op Belvédère? Eén enkele Vlaamse socialist werd naar Laken ontboden: Willy Claes! Terwijl tsjeven en liberalen over elkaar heen tuimelden. Uw dienaar kan maar één reden verzinnen: de koning zal niet genoeg tijd hebben gehad. Want vooraleer Tobback tegenwoordig één zin, laat staan één gedachte, heeft geformuleerd, zijn er een uur of vier verstreken.

In programma’s als TerZake kunnen ze aan mijnheerke Louis tijdens de hem toegemeten acht minuten nog precies één enkele vraag stellen. En dan raakt hij nog niet halfweg zijn antwoord. Sommigen, vooral op de openbare omroep, verwarren dat nog steeds met ‘een goede spreker’. Geen trein ter wereld is bij machte zoveel zijsporen op te rijden als Louis Tobback. Dat hij nooit meer terugraakt op het hoofdspoor van zijn eventuele redenering, is een logisch gevolg. En daar zal de koning voor gepast hebben: genoeg zagemannen gezien in die dagen. Oh, wat moet dat steken in Leuven.

za 01 09

De vakantie van uw dienaar is grondig verstoord door een of meerdere mollen, die zich weinig wensten aan te trekken van het begrip ‘privé-eigendom’ en hun onderaardse gangen gingen in een tuin die niet de hunne was. Onvoorstelbaar hoeveel tonnen aarde dat beest of die beesten naar boven wroeten.

Alles geprobeerd, het gruwelijkste eerst: klemmen in de grond. Eerst tien klemmen, al snel twintig, listig verborgen op diverse plaatsen. De mol groef er vrolijk tussendoor, geen enkele klem dichtgeklapt. Tenzij één keer in onze eigen vingers, wat ons drie hechtingen en een spuit tegen tetanus kostte. Hierna de verlengde tuinslang in een van de pijpen gewrongen en de kraan volledig opengedraaid, de methode tsunami. Zinloos, grond te poreus. Het water sijpelde er netjes doorheen, wat de grondwerken voor meester mol aanzienlijk vergemakkelijkte, zoals een ingenieur van Baggerwerken De Nul ons in die dagen uitlegde.

Volgende tegenzet: Dirk Draulans gecontacteerd. Die vindt dat we mollen gewoon moeten laten zitten! Ieder in de natuur heeft recht op leven. Alzo heeft ons Heerke ’t beschikt, en alzo zal ’t volgens onze chef-wetenschappen zijn. Dat een mooi gazon naar de verdommenis gaat, is het terechte lot van de hebberige grondbezitter. Toen wij op Google ‘mollen bestrijden’ hadden ingetikt, kwamen wij potverdorie op onze eigen Knackwebsite terecht, waar Draulans in zijn blog van zijn oren maakte omdat hij in Man bijt hond twee geschminkte madammekes had gezien die hun dure grasperk lieten beschermen door een gespecialiseerd bedrijf. Wat Draulans betrof, mochten ze eerder die twee madammekes liquideren dan de mol. Dat zegt dan de man die zelf ooit in De laatste show een levende hond in een wasmachine stak en tegen duizend toeren per minuut liet droogzwieren.

Als we Draulans mogen geloven, moffelen professionele mollenvangers ongemerkt zelf een paar dode mollen onder de grond, om die dan twee dagen later triomfantelijk boven te halen en vijfhonderd euro te vragen. De nog levende mol, afgeschrikt door de lijken van zijn minder fortuinlijke broeders, blijft dan wel even weg, maar is er een week later gegarandeerd terug. Laat hem doen, stelt onze chef-wetenschappen. Zouden ze in het Tuin Center klemmen tegen biologen verkopen?

Ernstiger pogingen weer. Een duur apparaat gaan kopen dat om de vijftien seconden geluid en trilsignalen verspreidt, 62 euro. Blijkens een tekening op de verpakking zou de mol van ellende zijn oren bedekken, en op de vlucht slaan. De bijsluiter vermeldde wel dat er eerst een verhoogde activiteit van de mol kon plaatsvinden, maar dat hij zich daarna niet meer zou wagen in een straal van dertig meter rond het toestel. Het eerste klopte, het tweede niet. Mol doof. Zeven hopen in een straal van één meter rond het toestel. De hoop van de een, is de wanhoop van de ander. En beide worden alsmaar groter.

Cruciaal moment in de strijd: de zenuwen van uw dienaar, toch al niet van de beste makelij, begeven het. Bij het ingaan van de vijfde week en de vijfenzeventigste berg aarde ontdekt dat meester mol actief was tussen zeven en negen uur ’s morgens, een ongewoon uurrooster voor een Knackredacteur. Niettemin riek gekocht, 31 euro, en voor dag en dauw opgestaan. Uren en uren vergeefs zitten wachten. Op een keer een volledige zaterdag. Mol joods! Werkt niet op sabbat.

Zevende week. Honderdste hoop. Weer om zeven uur buiten in de steeds killer wordende ochtend. Mol zien graven! Voor onze bloedeigen voeten. Riek geheven en gestoken. Ernaast! Op een dergelijk moment komt een stuk verdrongen christelijke opvoeding blijkbaar toch weer boven het onderbewuste uit. Een week hart is het kenmerk van elke columnist, uitgezonderd Hugo Camps.

Gedaan met dat amateuristische geklungel, tijd voor specialisten. Wenst men een stijlvol pak aan te schaffen, zich wenden tot de Italiaan. Wil men Bourgondisch eten en drinken: aanbellen bij Fransman of Belg. Droge keel? Britse brouwerij. Genoodzaakt andere wezens te vernietigen, één adres: den Duits. Geen doeltreffender massavernietigingswapen dan het door Bayer uitgevonden actief antimierenschuim. Dus van een Duitse kennis, wiens antecedenten ons altijd een beetje duister hebben geleken, een probaat middel gekregen: illegale gaspatronen gevuld met magnesiumfosfide.

Molshoop opengemaakt, gevoeld waar de gang zat, daar een patroon in geduwd, lont boven de grond getrokken en gat weer dicht. Hierna lont aangestoken. Psssssssst…. en dan het heerlijke doffe geluid van een ondergrondse ontploffing. Waarna het volledige gangenstelsel vol Zyklon B werd geblazen. Mol resistent!! Opnieuw zes hopen erbij. En kat buren dood. Oorzakelijk verband gelukkig niet bewezen.

Achtste week, hoop honderdvierendertig. Radeloosheid doet een mens vreemde beslissingen nemen. Naar Krëfel, en daar in de solden een transistorradiootje van 6 euro gekocht. Op zijn beurt in een gang gepropt, op Radio 2 gezet en het volume volledig open. Volgende morgen een cirkel van bovengrondse terpen rondom de onderaardse radio, alsof ze in een kringetje hadden zitten luisteren. Hopeloos en hopenloos is ook volgens het nieuwste Groene Boekje nog altijd niet hetzelfde. Uw dienaar, stilaan ontoerekeningsvatbaar van razernij, ging hierna over tot de ultieme vergeldingsmaatregel: transistor op Radio Klara.

Hij is weg! Geen mol meer gezien. Wij mogen hierbij dus aan de verantwoordelijken van de VRT vragen om bij de restyling van hun stations Radio Klara te ontzien. Er luistert misschien geen kat naar, maar in elk geval ook geen mol.

door Koen Meulenaere