ma 31/ 08

Er zijn erge vakantiefoto’s. Er zijn heel erge vakantiefoto’s. Er zijn afschuwelijk erge vakantiefoto’s. En er zijn de vakantiefoto’s van politici in Het Laatste Nieuws.

Het is altijd opletten met overtreffende trappen, niet te veel en te vroeg gebruiken of ze verliezen hun kracht, maar in dit geval is voorzichtigheid overbodig: politici die in de krant honderduit vertellen over hun vakantie en daarvan ook beelden laten publiceren, waarop ze dan meestal in onverantwoord zomerse kleding hun toch al veel te dikke lijven nog wat voller vreten, zijn weerzinwekkend.

Enkele jaren geleden zette Patrick Dewael op badslippers de toon. Dat werd nog een weinig gecompenseerd door een aantrekkelijke Lolita aan zijn zijde, al zijn er tijden geweest waarin hij voor pedofilie zou zijn opgesloten. Niets aantrekkelijks evenwel was er aan de foto’s van de heer en mevrouw Yves Leterme, beiden met een zuur gezicht pootje badend in een soort zwembad in Zuid-Frankrijk. Hier werd ons, en hem, zelfs het genoegen van een Lolita ontzegd: Inge Vervotte was niet mee gemogen! Wat wellicht de zuurtegraad op de tronie van de heer Leterme verklaart. Heel anders keek Leterme toen hij onlangs bezit nam van het kabinet van Buitenlandse Zaken.

Open de haakjes. U weet dat Yves Leterme en Knack in oorlog zijn? Leterme nodigde onlangs de pers uit om reclame te maken voor zijn eerste officiële buitenlandse trip, naar Vietnam. En schrapte van de lijst van geïnteresseerde medereizigers eigenhandig Piet Piryns, destijds nochtans verzetsleider van de Vietcong tegen de Amerikanen. Reden voor deze brutale vorm van censuur was dat Rik Van Cauwelaert in Van de redactie Leterme met een understatement een deerniswekkende knoeier had genoemd.

Wie oorlog wenst, kan oorlog krijgen. Daarom vertelden wij u al eerder over die eerste dag van Leterme op Buitenlandse Zaken. Nog geen kwartier was hij binnen of daar kwam Inge Vervotte al aan gedrenteld. Wou eens kijken waar Yves voortaan zou werken. Vijf minuten later blafte Leterme naar een in de gang passerende serveuse: ‘Hela, gij daar! Breng ons hier eens een fles champagne. En rap wat. Of kennen ze dat hier niet misschien, champagne?’

De serveuse bleek echter geen serveuse maar de echtgenote van de vorige bewoner. Ze kwam nog een paar van haar in het gebouw uitgestalde privékunstwerken terughalen, vooraleer die boerenkinkel uit Ieper er met zijn fikken aan zou zitten. Laten we kort zijn: dit misverstand was de inleiding tot een voor Yves Leterme bijzonder pijnlijk en vernederend moment. Gelukkig is hij dat gewoon. Sluit de haakjes.

Met de schokkende vakantiefoto’s van het echtpaar Leterme leek een moeilijk te evenaren standaard te zijn neergezet, maar dat was dan gerekend buiten Jean-Luc en Celie Dehaene. Zij blijken hun vakantie al twintig jaar door te brengen in een hok in Sardinië, en doken voor de onthutste fotograaf in badpak de Tyrreense Zee in. Die lag daarna een paar dagen droog. Jean-Luc Dehaene in zwembroek, dat zou onder de Conventies van Genève moeten vallen.

Nu stond het vast: ‘Dit wordt nooit meer overtroffen.’ Niettemin blijven velen proberen. Guy en Ann Vanhengel in afgrijselijke zomeroutfit op Jamaica, je wendt uit pure schaamte je ogen af. Miet Smet, oh nee, ook al op zijn Blankenberges gekleed. Spreken we niet meer over Miet Smet, en haar obscene verliefdheid voor die oude bok van een Wilfried Martens.

Maar wie tegenwoordig het meest van allen op de zenuwen werkt, is Herman Van Rompuy met zijn verpleegster. Geertrui Windels! De klank van die naam alleen al. Wat bezielt die man? Jarenlang was hij een van de weinige uitzonderingen die ons niet hun hele privéleven kwamen opdringen. Zijn haiku’s waren dan wel redelijk onnozel, ze deden verder niet al te veel kwaad. En nu, plotseling, zijn ook bij hem alle remmen los. Geen detail uit zijn dagelijkse bestaan blijft ons nog bespaard.

Ineens was daar een vroeger nooit vernoemde zuster, die blijkbaar een slag van de molen had gehad en voor Amada opkwam. Bleek er ook nog een uit het nest gevallen broer te zijn die kampt met achterstanden van diverse soort. Er was een zoon met voor een jongeman onrustbarende standpunten. En overal was Geertrui Windels: in Humo, in Het Laatste Nieuws, in De laatste show… Iedere keer met datzelfde ondertussen uitgemolken cynische verhaaltje erbij: Herman heeft alles gedaan om géén premier te hoeven worden, en wat was het lastig om na de reis in Australië terug naar België te moeten komen.

Wórd dan geen premier en blíjf in Australië, stelletje zeurkousen. Bestuur het land. Zijn financiën zijn een ramp zonder voorgaande en zonder uitweg, zijn justitie staat op springen, zijn detentiebeleid is hemeltergend, zijn gevangenissen zijn lekke vergieten, geen weg of hij is opgebroken, de kleinste verplaatsing vergt uren file, geen brug of sportstadion raakt nog gebouwd, fabrieken sluiten, de werkloosheid stijgt, in alle internationale lijsten duikelt België als een havik naar beneden, elke maand luidt Fons Verplaetse in Knack de doodsklokken… maar de premier zit in de outback tussen de kangoeroes aan een picknicktafeltje. En wrijft ons dat met zijn vakantiekiekjes extra onder de neus.

In Het Laatste Nieuws: ‘Die berichten uit juridische hoek die plots opdoken, dat er een vermoeden van corruptie is in sommige grote processen die we hebben gekend… Voor de instellingen is dat een catastrofale toestand, dat heeft mij beziggehouden, al heb ik er mijn slaap niet voor gelaten.’

Welnee, waarom zou je daarvoor je slaap laten, nietwaar? Als premier. Heeft eerst acht maanden niets gedaan omdat er verkiezingen waren, je zou zeggen: ga dan in die perio-de op reis, maar nee, pas toen de verkiezingen voorbij waren, werd gepakt en gezakt. Waardoor de inertie nog een paar maanden langer duurde. Het rampzalige gevolg kan men aflezen uit alle nationale en supranationale statistieken. Maar Geertrui was naar pladijzen aan het duikelen aan The Great Barrier Reef. Herman durft niet te duiken, wist u dat? Herman zwemt wel graag hoor, maar als hij kopje-onder gaat, wordt hij door claustrofobie bevangen, dat is bij wel meer christendemocraten zo. Herman heeft het bestek afgewassen. Geertrui lapte de ramen van de mobilhome. Herman deed dan weer… Om ziek van te worden.

Het is nu zo ver dat zelfs onze chef-Wetstraat het op zijn heupen heeft gekregen, en dan moet het al héél erg zijn. Rik Van Cauwelaert was lange tijd de enige geestesgenoot van de premier. Twee verzuurde katholieken die de hoop hadden opgegeven en enkel tegen beter weten in nog geloofden in hun geloof. De ene in het klooster van Affligem, de andere in de Jazzclub van Dendermonde.

Ooit deed zich een halfuur voor de deadline van Knack een ernstig incident voor in de Wetstraat. Van Cauwelaert dwong toen eeuwig ontzag af door in een halfuur tijd een artikel in elkaar te boksen waarin wel zestien bronnen werden geciteerd: een anoniem lid van de regering, een gewezen minister, een ex-partijvoorzitter, een christendemocratisch voorman, een econoom, een intimus van het hof, een ervaren volksvertegenwoordiger, een medestander van de premier, een Wetstraathabitué, een regelmatig bezoeker van de salons van de haute finance, enzovoort enzovoort, tot slot zelfs een bezorgde huisvader.

De hele redactie zat met open mond te staren naar dit staaltje vakmanschap, vol bewondering dat iemand in zo’n korte tijd zo veel mensen had kunnen spreken en een zo goed geïnformeerd stuk had kunnen fabriceren. In werkelijkheid had Van Cauwelaert vijf minuten met Herman Van Rompuy gebeld.

Als dus ook onze chef-Wetstraat er genoeg van krijgt, dan is Van Rompuy niet alleen de Rubicon overgestoken, maar ook de Styx.

dI 01/ 09

De CBFA gaat onderzoeken of de top van de Fortisbank vorig jaar de beleggers heeft bedrogen ten tijde van de kapitaalsverhoging. Goed idee. De CBFA is de Commissie voor het Bank-, Financie-, Assurantie- en God mag weten wat voor wezen nog allemaal. Mocht ze vorig jaar haar werk hebben gedaan, zouden honderdduizenden bonafide spaarders hun geld niet in rook hebben zien opgaan, maar dat de Commissie minder dan vijftien maanden na de feiten al een onderzoek gaat instellen, pleit toch weer in haar voordeel. We zijn in het land van Herman Van Rompuy, hoge eisen zijn uit den boze.

De rubriek Bladspiegel is wel vaker een welgekomen hulp bij officiële onderzoeken. En dus wijzen wij de commissieleden er graag op dat ze bij hun speurtocht vooral oog moeten hebben voor de roadshow die de Fortisbank in augustus 2008 organiseerde. En meer bepaald voor de moderator ervan. De man die, in ruil voor een astronomische vergoeding, op het podium alle lastige vragen vanuit de zaal krachtig en behendig de kop indrukte. Die naderhand eerst zelf Fortisaandelen aankocht en dan in zijn beursbrief zijn lezers opdroeg hetzelfde te doen, zodat hij alvast de zijne nog met winst kon verkopen. En die op de openbare nieuwsdienst bij herhaling mocht verkondigen dat er met de Fortisbank niets aan de hand was, hoewel ze op dat moment over de rand van het bankroet hing.

Als we spreken over het echt misleiden van beleggers, dan spreken we over hem. Indien de achtbare leden van de CBFA dit nu zouden wensen, is uw dienaar bereid hen in strikt vertrouwen de naam van deze moderator bekend te maken.

wo 02/09

‘Oordeel nooit voor woensdag’ is een gouden maar steevast in de wind geslagen raad. Dat is alweer gebleken bij de buiten proporties opgeblazen mediastorm na de fout van Axel Witsel op Marcin Wasilewski in de voetbaltopper Anderlecht-Standard.

Het is nu woensdag, en in De Morgen verschijnt Pauli’s Pen. Een column waarin, luidens de boventitel, ‘Walter Pauli olie op het vuur giet als het brandt’. Nu waren er in de affaire-Witsel veeleer te veel dan te weinig oliegieters, maar toch werd de enige vraag die er echt toe deed door niemand gesteld. En dus deed Walter het van lieverlee maar weer zelf:

‘Zou er op Sclessin ooit iemand gehoord hebben van Dostojewski’s Schuld en Boete, al heet dat werk tegenwoordig Misdaad en Straf? Gehoord, we vragen niet eens: gelezen. In dat boek denkt hoofdpersoon Rodion Romanovich Raskolnikow dat hij beter is dan de modale burger. Dat hij daarom straffe- en dus normloos kan leven, tot hij uiteindelijk het amorele van zijn eigen bestaan en daden (onder meer een dubbele moord) inziet, zich vrijwillig aanmeldt en zijn terechte straf aanvaardt: acht jaar Siberië.’

Hierna had Walter het over brutale overtredingen uit het verleden, schetste kort de ontstaansgeschiedenis van het voetbal, vertelde over de carrières van grote spelers als Wlodek Lubanski en Raymond Braine, maakte een zijsprongetje naar de wielersport en het wereldkampioenschap boogschieten, en ging uiteindelijk dieper in op de kern van zijn betoog: de Russische literatuur. En de Franse. Daarna was de krant vol.

Heeft er op Sclessin iemand Schuld en Boete gelezen? Even nagetrokken en tot onze verbazing luidt het antwoord: ‘Ja.’ Landry Mulemo! Landry heeft niet alleen Schuld en Boete gelezen, maar ook De s peler, en na een aanvaring met zijn trainer ook De idioot. Daarna had hij de smaak te pakken, hij stortte zich op het werk van Ivan Gontsjarov en Leo Tolstoj, kwam te laat op training, en verloor zijn plaats in het basisteam.

Walter Pauli onderschat de spelers van Standard. Steven Defour, de aanvoerder, heeft twee Latijnse spreuken op zijn armen getatoeëerd, plus nog één op zijn borstkas. Dat kunnen er bij De Morgen niet veel zeggen. Elke voetballiefhebber kent ze ondertussen. ‘Exitus acta probat’, de uitkomst vergoelijkt de daden. Daarnaast ‘Voluntas vincendi maior timore perdendi’, de wil om te winnen is groter dan de angst om te verliezen. En ‘Sola victoria satiat’, enkel de overwinning schenkt voldoening, een slogan van Nike.

Bij Anderlecht had ook Jonathan Legear een Latijnse zegswijze laten tatoeëren: ‘Vini, vidi, vici.’ Toen classici hem erop wezen dat het ‘V eni, vidi, vici’ moest zijn, antwoordde Le-gear, die een cartesiaan is: ‘Daar ben ik zo zeker nog niet van.’ Ondertussen heeft hij na grondig opzoekwerk besloten het voordeel van de twijfel toch maar aan Julius Caesar te gunnen, en heeft hij ‘v ini’ in ‘v eni’ laten veranderen. Het zal Pauli plezieren: Jonathan is een van de weinige eersteklassespelers die De gebroeders Kazimirov hebben gelezen.

VR 04/ 09

Wil iemand Phara wakker maken? Anders moet ze straks beginnen met een week vakantie voor Allerheiligen. Gelukkig was er de modespecial van De Standaard Magazine waarin ze te bewonderen viel. Als vader en zoon Mortier daarvoor mogen poseren, waarom dan niet moeder en dochter De Aguirre? Maar ze moet in het vervolg wel het tafelkleed laten liggen.

door Koen Meulenaere

‘Hela, gij daar! Breng ons hier eens een fles champagne. En rap wat. Of kennen ze dat hier niet misschien, champagne?’