MA/ 25/06

Het is toch niet mogelijk, het is toch niet mogelijk. Wat is dat hier in dit land met het gerecht? Hebben ze voor de Kasteelmoord een Nederlander opgesloten. Een eerzame handelaar in genotsmiddelen, Lauriergracht 37. Deze bonafide middenstander zou getelefoneerd hebben met Pierre S., een additievendealer uit Aalter.

Ja, en dan? Onze chef-Wetstraat belt soms wel met Pierre C., een ertsendealer uit Brugge, van wie het criminele karakter minstens even solide vaststaat als van Pierre S. Pierre C. is nog socialist geweest, wat je van Pierre S. niet kunt beweren. En zit onze chef-Wetstraat in de doos? Nee. Enfin, toch niet in een penitentiaire. Twee maten en twee gewichten, zoals bij Frans Crols en zijn vriend Fouad Belkacem, zo werkt onze Vrouwe Justitia.

Leo Stoops heeft de Kasteelmoord maanden geleden al opgelost tijdens een memorabele uitzending van Vandaag op Radio1. Vergeet het drugsmilieu, laat u niet langer iets op de mouw spelden over religieuze sektes in Australië, sla geen acht op kwakkels over incest, we moeten het niet zoeken bij pedofielen maar bij colombofielen. Bij de blauwe geschelpte, de witpen en de grijsoger.

Duiven. De dader van de Kasteelmoord moet worden gezocht bij lui die met een houten klok bij de hand naar het luchtruim staan te turen en ongeduldig ‘Kooom, kom kom kom’ roepen. Die van een minuscuul stipje aan de einder feilloos kunnen bepalen of het gaat om een doffer of een duivin. Die op een blinde wereldkaart tot op de millimeter precies Quiévrain, Pau en Barcelona kunnen aanwijzen. Die op een milligram na weten hoeveel druppels je moet mengen door het eten van een prijsvlieger op fond of mifond, en hoeveel door het maal van zijn collega op de vitesse. Die verhouding is overigens dezelfde als in de atletiek. Mensen die een dulle duif op weg naar zijn weduwe even trefzeker van zijn ringen ontdoen als Albanese straatschuimers in Knokke een dulle dame op weg naar haar patissier.

De redenering van Stoops, waar zoals doorgaans geen speld was tussen te krijgen: kijk naar de advocaten, en je kijkt naar de sleutel van de zaak. Pierre S. wordt verdedigd door Hans Rieder. En als hij niet snel genoeg betaalt, wordt hij niet meer verdedigd door Hans Rieder. En als hij dan toch maar weer zuchtend betaalt, wordt hij opnieuw verdedigd door Hans Rieder. Dit alles in een speciaal jargon: advocatencodetaal. Dokter André Gyselbrecht, de schoonvader van het slachtoffer, stort zijn geld op rekening van de bekende Gentse strafpleiter Johan Plateau. En Peter Gyselbrecht, de zoon van de dokter en de schoonbroer van het slachtoffer, laat zich bijstaan door Vincent Vereecke.

Leo hierover in Vandaag Vantoen: ‘Diezelfde drie advocaten waren ook alle drie betrokken in het proces-Van Noppen, behalve Vincent Vereecke. Dus we zitten weer helemaal in het hormonenmilieu. Pierre S. is een hormonenhandelaar, de dokter en zijn zoon speelden voor veel geld met de duiven, de meest voor de hand liggende piste is dat de vermoorde Stijn Saelens gedreigd heeft naar buiten te brengen dat die duiven hormonale doping hadden gekregen. Wie heeft het lijk begraven? Zoek de sjapper en je hebt de sjupper.’ Dat laatste leverde Leo een extra bak Duvel op.

Het Gyselbrecht-RAC-team is in duivenmilieus inderdaad wat, eens even nadenken, Astana is in het wielrennen: een succesvolle formatie maar niet helemaal boven verdenking, en na de aantijgingen van Leo zeker niet meer. Net als in het wielrennen is ook hier een Spaanse dokter in het spel, dokter David Madeira. Waarbij velen spontaan zullen denken aan het beroemde lied van Ted De Braak: ‘Een glaasje madeira, my dear?’ Padatakatai padatatataa tatatatatie tadatakitee, patatatoreop en ’t jophoehoehoe hikhikhik. Maar dat doet hier niets ter zake.

Vader en zoon Gyselbrecht en dokter Madeira hadden in elk geval meerdere winnaars op Barcelona, Perpignan, Bordeaux en Montélimar in hun hokken. Topvliegers dus, die fortuinen waard zijn. Ook hun ontelbare nazaten, niet van vader en zoon Gyselbrecht maar van die duiven, kapen overal prijzen weg. Sommige duiven zijn genoemd naar bekende tennissers als Pete Sampras of Rafael Nadal, andere naar wielrenners als Alberto Contador.

Voor Leo Stoops was alleen dat al voldoende bewijs, want als u echt gelooft dat die cero coma cero cero cero, cero cero cero, cero cero cero, cero cinco gram clenbuterol in een gecontamineerde steak uit Spaans-Baskenland zat, dan bent u onze kandidaat voor het komende WK Argeloze Sul.

Het gerecht van Brugge zit er dus compleet naast, het is niet in het drugsmilieu dat ze moeten zoeken, het is bij de hormonentrafikanten. En nu zitten die twee bedrijfstakken strafrechtelijk wel in elkaars verlengde, maar een duif die een pil xtc naar binnen slaat, zal niet ver vliegen. Geloof ons, wij hebben het experiment ooit, per ongeluk, uitgevoerd. Hopelijk neemt de Kamer van Inbeschuldigingstelling van Gent deze week dus een verstandiger beslissing dan de raadkamer in Brugge, en anders moet Annemie Turtelduif maar even fors optreden als in de zaak-Belkacem.

WO/ 27/06

Goed nieuws voor CD&V, hoe lang zou dat geleden zijn: Rik Torfs verlaat de partij. Waar hij eigenlijk nooit in heeft gezeten. ‘Indien de inhoudelijke vernieuwing na de verkiezingen niet wordt doorgevoerd, stap ik eruit’, zo laat de kerk- en zwerkjurist in Humo weten. Die inhoudelijke vernieuwing is daarmee ipso facto stopgezet. Wie laat zo een kans liggen? Dag Rik, leuk je gehad te hebben. Behalve voor je eigen propaganda en een riant salaris heb je voor niet veel anders gezorgd dan ruzie, maar het feit dat iedereen in de partij een hekel aan je had, heeft de samenhorigheid waar de christendemocratie zo naar streeft danig versterkt.

En nu weer terug naar N-VA, want het gaat alleen maar over N-VA. Bart De Wever heeft in Vlaanderen als merknaam Coca-Cola en Bic van de troon gestoten. Of hij is er bij, en alles draait rond hem. Of hij is er niet bij, en alles draait om het feit dat hij er niet bij is. En hoe meer hij afslankt, van Bart Boterbal tot Bart Bonenstaak in vijf maanden, des te zwaarder wordt zijn partij.

Als je vroeger Bart De Wever en zijn Liesbeth Homans zag, vroeg je je af: ‘Wat doet die blitse bie bij zo een dikke gans?’ Tegenwoordig is het omgekeerd. Als Imbo, euh pardon, Homans, Imbo is van die andere dikke N-VA’er, als Homans dus niet snel gaat lijnen en Catalaanse papjes gaat eten in plaats van bladerdeeggebak en romige soezen, kiest onze voorzitter straks nog voor die Veerle hoe heet ze ook weer. Die moeder van zijn kinderen. Eva Braun mocht op het einde ook ophoepelen, het zal niet de enige gelijkenis zijn.

Tussen twee haakjes, iedereen kan zeggen van wel, maar wij zeggen van niet: dat gescharrel tussen onze leider en de immer op een meter achter of naast hem flanerende Homans is niet normaal. Wie Wilfried Martens en Miet Smet dertig jaar heeft weten liegen, laat zich geen tweede keer vangen. Wij zouden het in de plaats van die Veerle in elk geval niet nemen, om de godganse dag met die vier kinderen te moeten rondzeulen terwijl meneer zich amuseert. En op zijn werk is hij niet, dat is de voorbije weken wel bewezen. Rijdt de hele dag rond met zijn methadonbus, waar volgens kwatongen gesnoven en gezopen wordt dat het geen naam meer mag hebben, en over de rest zullen we zedig zwijgen. Maar goed, we komen er niet tussen: als die daarmee content is, tant mieux. De vorige burgemeester van Antwerpen ging wel aan de rol met een jong agentje uit zijn eigen korps, wat zou de volgende het dan niet mogen.

Dus hoe magerder onze leider, en dat is elke dag een kilo of vijf, tegen het eind van de zomer vliegt hij bij de eerste windstoot tot op linkeroever, des te corpulenter zijn partij. Zonder grote uitschuivers tijdens de campagne dreigt N-VA een eclatant succes te behalen op 14 oktober. In dat verband herhalen wij met graagte de woorden van Marc Van de Looverbosch, voorzitter van de persbond, die op maandag 23 april in De Ochtend op Radio 1 verkondigde : ‘Als De Wever in Antwerpen 25 à 30 procent van de stemmen haalt, trek ik op mijn blote knieën naar Lourdes.’

Nu is de voorzitter van onze Sint-Hypocritusgilde geen consequent man, anders was hij geen journalist. Vorig jaar weigerde hij, ondanks herhaald verzoek op deze pagina, om zijn leden via De Journalist te verzekeren dat hij als redacteur van de openbare omroep nooit diensten had verleend aan een politica of een politieke partij. Siegfried Bracke had dat wel gedaan en werd in De Journalist aan de schandpaal gespijkerd. Terecht overigens. Maar over zichzelf zweeg onze voorzitter in alle talen, waarmee hij zich voor al wie het wil zien de facto schuldig verklaarde.

Consequentie is dus het laatste van zijn talenten, maar als Karmeliet kan zelfs hij moeilijk verzaken aan een heilige gelofte om naar Lourdes te kruipen. Op zijn knieën. Uw dienaar is al punaises aan het hamsteren.

DO/ 28/06

Het is nu echt crisis op de beurs: Pascal Paepen, wereldkampioen klemtoon leggen, en dan vooral in de categorie ‘verkeerd’, stopt als bankier in Londen en wil aan de slag, van de molen blijkbaar, in het onderwijs. Voor naar schatting een twintigste van wat hij in de City verdiende. Ofwel is Paepen binnen, ofwel is Paepen zot.

Of hij correspondent van de VRT-radio blijft, zal nog worden bekeken. Wat zouden wij het missen, zijn informele gesprekjes met Annelies Beck ’s avonds rond halfzeven in Vandaag. Aangezien Beck ook van de financiële wereld niets af weet, zelfs niet van de Bolsa de valores de Lisboa, mailt Paepen de vragen zelf door. Dat maakt ook de antwoorden wat makkelijker.

En dan begint Annelies plotseling een vakjargon te hanteren waarvoor een ander vijf jaar economie moet studeren. Maakt bedenkingen bij de recurrente ebitda van een of andere Zwitserse chemiereus die volgens haar wat beneden de verwachtingen zijn gebleven. Of bij het hoge bedrag van disconto ten laste van de onderneming bij de verhandeling van de vorderingen van een Brits petroleumbedrijf. En telkens weer valt Pascal dan in met: ‘Dat klopt Annelies.’

Het zal binnenkort wat minder kloppen. Ene uit het onderwijs! Op de VRT! Bespaar ons dat. De laatste was Hugo Van Dienderen en dat is niet voor herhaling vatbaar.

VR/ 29/06

Slecht nieuws uit Nederland, bovenop hun desastreus verlopen EK voetbal: de oplage van de NRC is in het eerste kwartaal van dit jaar drastisch gedaald. Gewoonlijk is de marketeer er als de kippen bij om op zijn blog uit te schreeuwen: ‘Weer cero coma cero cero cero cero cero cinco procent gestegen! Dankzij mij.’ Maar de voorbije weken: niets. We weten nu waarom.

Prins Johan Friso, hoe zou het nog zijn met die mens, had een zwaar skiongeluk op 17 februari van dit jaar. In het eerste kwartaal dus. Men herinnere zich hoe Jannetje Koelewijn van haar dak af kwam en misbruik maakte van vertrouwelijke informatie die de behandelende geneesheer in Innsbruck aan haar echtgenoot, neurochirurg Cees Tulleken, zou hebben verstrekt. En de manier waarop de NRC daarmee uitpakte. En vooral waarop de marketeer zich overal uitgebreid liet interviewen. En hoe Youp van ’t Hek hem in zijn eigen krant uitschold voor een mediageile idioot die meer op televisie dan op zijn redactie te zien was. Die met luide keel rondgeschalde primeur bleek niet juist en uit een onafhankelijk rapport, nota bene van de gewezen ombudsman van de door de marketeer onbetrouwbaar genoemde de Volkskrant, bleek dat de journaliste en de NRC-hoofdredactie zware fouten hadden gemaakt.

Hier de cijfers van het Het Oplage Instituut. Eerste kwartaal 2012, betaalde oplage NRC 183.906, een daling van 3 procent in vergelijking met het kwartaal ervoor. Nu weten wij beter dan wie ook dat het crisis is, en dat het onbetamelijke overaanbod van gratis bijlagen en gratis internetsites de zelfvernietiging van de pers tegen sneltreinvaart vooruitjaagt. We zuchten er elke dag onder, en onze oplagecijfers nog meer. Maar iemand die het in zelfverheerlijking van de daken schreeuwt wanneer zijn verkoop met 0,2 procent gestegen is, zou iets luider mogen schrikken wanneer hij in één klap 3 procent daalt.

Bert Van Marwijk, bondscoach van het teleurstellende nationale voetbalelftal, heeft ontslag genomen.

door Koen Meulenaere

Goed nieuws voor CD&V: Rik Torfs verlaat de partij. Waar hij nooit in heeft gezeten.