ma/ 29/ 06

Een heimelijk ventje is de Simple d’Anvers altijd geweest en zal hij altijd blijven: nu is hij weer stiekem getrouwd. Met zijn twintig jaar jongere veiligheidsadviseuse Sabine Steels. En schaart zich dus bij het Potager Genootschap van oude politici die via een groen blaadje hopen te ontsnappen aan het genadeloze malen van de molen des tijds. Als ze dan trouwen, moet het om een of andere reden altijd geniepig gebeuren. Wilfried Martens had niet eens zijn eigen kinderen ingelicht, die hebben op de radio vernomen dat ze een nieuwe moeder hadden. Waartoe dient eigenlijk een kinderrechtencommissaris als hij zoiets laat passeren?

Wij herinneren eraan dat Knack over de kwestie Janssens-Steels al berichtte in 2006, kort voor de gemeenteraadsverkiezingen. In dit blad werd toen een artikel uit de Antwerpse faxkrant ’t Scheldt onder de aandacht gebracht. Daarin stond dat het Antwerpse stadsbestuur een vacature voor de nog niet bestaande functie van veiligheidsadviseur had uitgeschreven en dat er maar één kandidate voor was: toevallig het nieuwste lief van de burgemeester. Die dan ook prompt benoemd werd en zonder examen af te leggen meteen in een van de hoogste salarisschalen terechtkwam. Kwestie van het nieuwegezinsbudget een beetje op peil te houden, want een socia-listenloft kost in Antwerpen al evenveel als in Mechelen, om nu maar even het gelijklopende probleem te belichten van de bekendste twee loftsocialisten in Vlaanderen. In datzelfde artikel van ’t Scheldt werd ook gemeld dat de zoon van de burgemeester tot tweemaal toe geverbaliseerd was wegens vandalisme en dat volgens kwaadsprekers, in Antwerpen nochtans niet makkelijk te vinden, de burgemeester tussenbeide was gekomen om iets te regelen.

Die twee beweringen waren door Knack zorgvuldig nagetrokken, en er werd besloten dat van de beïnvloeding van de pv’s géén sprake was, van zijn relatie met die veiligheidsadviseuse wel. Correcte informatie, zoals u van Knack op de meeste pagina’s gewoon bent. Maar volgens de Janssens, die nu dus met diezelfde veiligheidsadviseuse getrouwd is, was álles gelogen. Op de openbare omroep verklaarde hij publiekelijk dat de deontologie van Knack nog niet tot aan de enkels reikte van die van Dag Allemaal.

Drie dagen na de verkiezingen kwam hij in zijn limousine met chauffeur het parkeerterrein van het Brussels Media Center op gereden, om na eigen smeekbede onze chef-Wetstraat even te kunnen spreken. Hij had het allemaal niet zo bedoeld, en of Knack in het vervolg niet wat positiever over hem wou schrijven… Onze chef-Wetstraat heeft wel vaker met onderkruipers te maken, maar van deze stond hij toch te kijken.

Het traject Antwerpen-Brussel legt Janssens doorgaans alleen af om in het Vlaams Parlement in de gauwte zijn geld te gaan ophalen. In het rapport dat De Standaard opmaakte over wat elk Vlaams Parlementslid tijdens de voorbije vijf jaar had gepresteerd, staat Patrick Janssens met een nul over de hele lijn. Met als bijgevoegd commentaar: ‘ Janssens beschouwt het Vlaams Parlement als lobbyplatform voor de belangen van zijn stad, en voerde verder bewust geen klap uit. Zelfs als het in de commissies over Antwerpen ging, was hij er vaak niet.‘

Hallo, dat is er niet naast. Tweede bron checken, u kent Knack. Een soortgelijk rapport in De Morgen, ook daar kreeg de Simple 0 op 10. Begeleidend commentaartje: ‘ Wie op woensdagnamiddag wil weten of er nog tijd is voor een koffie of een plaspauze, moet alleen naar de stoel van Patrick Janssens kijken. Zit hij er, dan is er een stemming nabij. Hij drukt op de juiste knop en verdwijnt meteen weer. Beweert zo de Antwerpse belangen te verdedigen, maar is niet eens aanwezig als er over Antwerpen wordt gepraat. Deed in vijf jaar tijd twee keer zijn mond open.‘

En dan maar klagen over de antipolitiek. Het is niet Patrick Janssens die de politiek zal ontdoen van het cliché van ‘de zakkenvuller’. Zijn deontologie reikt nog niet tot aan de enkels van de grootste knopendraaier van het Vlaams Belang. Als je dan toch zo veel minachting hebt voor het ambt van Vlaams Parlementslid, stel je dan niet opnieuw kandidaat. Of wees op zijn minst zo eerlijk om aan het salaris ervan te verzaken. Maar dát is natuurlijk al te veel gevraagd van een loftsocialist.

di/ 30/ 06

Hilde Goudmans is de nieuwe fractieleider van Open VLD in de federale Kamer. Bij haar tweede poging al, bravo. De vorige keer, na de verkiezingen van 2007, was Hilde door haar eigen partijgenoten nog weggestemd. Nochtans was het Guy Verhofstadt zelf die haar naar voren had geschoven als kandidate. Lichtjes euforisch pakte Hilde toen in Knack uit met de inmiddels historisch geworden frase: ‘Guy weet wat ik kan, en wat ik niet kan.’ Dat weet Guy inderdaad. In de Melsensstraat kwamen ze niet meer bij van het lachen, en Bart Tommelein werd aangesteld als fractieleider. Het was in de periode dat ze bij Open VLD dachten dat het rijk van Verhofstadt uit was.

Bart Tommelein, de Kennedy van Oostende, moet nu echter tegen zijn zin in het Vlaams Parlement gaan zitten, en zo kwam de weg alsnog vrij voor Goudmans. Zodat de ex-premier nu eigenlijk twee keer fractieleider is. In eigen persoon in het Europees Parlement, en in Hilde in het Belgisch. Het gros der liberale fractieleiders rijdt dus voortaan met een Renault van Garage Valckenier.

Eén dag na haar aanstelling werd Goudmans aangekondigd als topact voor de laatste aflevering van De Keien van de Wetstraat. Samen met oudgediende Herman De Croo kreeg ze een gratis platform om Open VLD weer wat positiever te presenteren. De twee anchors waren klaar, de studiospots waren afgesteld, de microfoons getest, wat onder het bewind van wee wee wee punt de vijf idioten punt bee ee nog verboden was, en in zijn comfortabele zetel thuis zat uw dienaar met pen en papier in de aanslag om deze laatste uitzending van de nodige noten te voorzien. En wie verscheen in beeld: Mark Eyskens!

Geen De Croo, geen Goudmans, zelfs geen in andere kranten aangekondigde Baard, nee: Mark Eyskens. Samen met Louis Tobback de stoplap telkens wanneer er bij Phara of TerZake of De Zevende Dag iemand op de valreep verhinderd is. Lezers hebben ons later gemeld dat de gast voor één keer niet om de haverklap onderbroken werd door de interviewers. De verklaring ervoor is eenvoudig: ze hadden geen vragen. Geen tijd meer voor gehad. En zo waren de laatste vier afleveringen van De Keien opgevuld met vier CD&V’ers: Kris Peeters, de ene Van Rompuy, de andere Van Rompuy, en Eyskens. Ook dat moet je het nieuwe college van hoofdredacteurs, wee wee wee punt de drie idioten plus Rudi Vranckx punt bee ee, nageven: geen gedoe meer over politieke evenwichten.

Goudmans mocht niet komen! Van de ex-premier! Hilde was volgens hem niet klaar. En als er iemand is die kan weten of Hilde klaar is of niet, dan is het uiteraard de ex-premier. Maar dat een fractieleider niet bekwaam wordt geacht om in een kletsprogramma op televisie het woord te voeren, dat is straffe kost. Dat meisje ligt echt onder de knoet van die bruut.

En voor hen die hoopten dat het deze week eens niet over de marketeer zou gaan, vorige week werd hij in Knack zelfs door de goedmoedige Gaston Durnez tegen de muur geplakt: ijdele hoop. Dat Hilde Vautmans na een tussenkomst van de ex-premier had moeten afzeggen, stond de dag daarna wel in Het Nieuwsblad maar was in zusterkrant De Standaard uit hetzelfde stukje weggelaten! De per definitie in politiek geïnteresseerde lezer van de zelfverklaarde kwaliteitskrant mocht dat dus niet weten. En was dus eens te meer slechter geïnformeerd dan die van de niet-kwaliteitskrant. Wie kan zoiets uitleggen? Zou ook dat te maken hebben met de herenliefde tussen de marketeer en de ex-premier?

do/ 02/ 07

Sinds Rudi Vranckx het nieuwe college van hoofdredacteurs leidt, gaan de zaken aardig vooruit. De dag na de inauguratie werd Jef Lambrecht ontslagen. Of anders gezegd: er zou ‘een elegante oplossing’ gezocht worden, maar dat is natuurlijk hetzelfde. Jef zal wat vroeger met pensioen moeten, en dat zal ze nog een aardige duit kosten.

Lambrecht steekt Vranckx al lang de ogen uit. Jef bracht vanuit een luxueuze suite in de Hilton van Amman veel beter verslag uit over de Golfoorlog dan Vranckx van in het centrum van Bagdad. Terwijl Rudi na de aanslagen van elf september vruchteloos een inreisvisum voor Afghanistan probeerde los te krijgen, was Jef al diep onder de grond aan het graven in de bergen van Tora Bora. Botste daar eerst tot zijn verbazing op een verwilderde Saddam Hoessein, die hij aan de Amerikaanse strijdkrachten uitleverde in ruil voor twee miljoen dollar. De Amerikanen staken Saddam in de buurt van Tikrit opnieuw in een put, voerden nog een paar maanden de spanning op, en haalden hem dan triomfantelijk tevoorschijn.

Jef was even bovengronds gekomen om zijn twee miljoen dollar op de bank te deponeren, en dook daarna weer de schachten in om te zoeken naar Osama Bin Laden. Die vond hij niet, maar wat hij tijdens zijn odyssee wél vond, waren enkele verborgen schatten uit de tijd van de Babyloniërs en de Assyriërs. Archeologische vondsten waarvan de waarde gigantisch was, zeker op de zwarte markt.

Een en ander zorgde voor een goed gevuld spaarpotje, en dan heeft Jef nog steeds de hoop niet opgegeven dat gerechtigheid ooit zal zegevieren in zijn strijd tegen tabaksgigant Peter Stuyvesant. Die werd door Jef midden de jaren tachtig bedacht met een schade-eis van twintig miljoen dollar. Verhoogd met gederfde interesten en indexaanpassingen, spreken we ondertussen van een bedrag dat schommelt rond het kwart miljard. En dat is dan nog altijd een schamele compensatie voor het leed dat Jef en zijn Belgian Institute for World Affairs destijds is aangedaan.

Stuyvesant beweerde op zijn sigarettenpakjes namelijk dat Peter Stuyvesant de stichter was van de stad New York, terwijl eenieder die de zaak heeft bestudeerd, weet dat het de Belg Pierre Minuit was. Jef was meer dan geschokt: hij was in zijn eer als Belg aangetast! En stapte naar de rechtbank, hopend op een minnelijke schikking van een dollar of tien miljoen, maar die is er nooit gekomen. Het laatste woord in deze onverkwikkelijke zaak is evenwel nog niet gesproken. Dat ze op de openbare omroep met ons geld de onnozelheden van Siegfried Bracke verkiezen boven het ernstige journalistieke werk van Jef Lambrecht of Johan Depoortere is natuurlijk een schande, maar is verder Jefs probleem niet meer.

Nadat zijn belangrijkste rivaal aldus was uitgeschakeld, begon Vranckx aan zijn op een na belangrijkste rivaal: ‘Ik ben Peter Verlinden voor het VRT-Journaal, en ik sta ergens op een hééél gevaarlijke plaats.’ Vorige week keken ze op de nieuwsdienst raar op toen alweer een nieuwe richtlijn van het nieuwe college van hoofdredacteurs in hun mailbox viel: ‘ Allen, in onze programma’s is gekozen voor een mix tussen belangrijk en belangwekkend nieuws en we willen dat ook zo houden. Zowel De Kampioenen als de oorlog in Iran verdienen daarbij hun plaats. Iedereen op de nieuwsvloer mag zijn gedacht hierover zeggen, maar persoonlijke aanvallen zijn wat ons betreft een brug te ver. Het is de bedoeling dat we collegiaal werken en samen zo goed mogelijke nieuwsprogramma’s maken. Wat niet kan, is dat sommigen om de haverklap naar verre streken afreizen met geen andere bedoeling dan zelf zo vaak mogelijk in beeld te komen. Gebeurt zulks in écht gevaarlijke omstandigheden, zoals bijvoorbeeld in het ruime gebied rondom de Perzische Golf of in het Midden-Oosten, dan is de meerwaarde hiervan duidelijk. Gebeurt het evenwel in een Afrikaanse Club Med, waar het enige gevaar bestaat uit een tseetseevlieg en een paar ondervoede zwarte kinderen, dan neigt het voortdurend in beeld verschijnen van de reporter naar ijdeltuiterij en zelfverafgoding, twee eigenschappen die niet betamen voor een verslaggever van een openbare nieuwsdienst. Met wie zich in deze regel niet kan vinden, zullen we de komende dagen praten om te zien hoe we dit snel en elegant kunnen oplossen. Kris, Wim, Liesbet en Rudi.‘

Volgende week begint hij aan TerZake. Al wie niet bewonderend genoeg keek bij de aankondiging van zijn bijdragen uit Kabul of Bagdad, vliegt eruit. Drie stuks.

za/ 04/ 07

Iemand nog niet getelefoneerd met Frank De Winne in het ruimtestation? Haast u dan: 0483 243 262 718. Lang laten bellen. Voor wie liever Linda De Winne eens aan de lijn krijgt: niet meer via Corelio. Haar in boter.

door Koen Meulenaere

Goudmans mocht niet komen! Van de ex-premier! Hilde was niet klaar.En als iemand dat kan weten, dan is het Guy.