ma 06 11

De eerste vijf Berlaarse burgers zijn bij de nieuwe, titelvoerende, burgemeester thuis gaan aanbellen. Terwijl die ergens in Azië de mensen de les aan het spellen was. En dus alleen zijn titelvoerende vrouw aanwezig was. Ze kunnen het niet meer alle vijf navertellen.

De eerste, die kwam klagen over een lek in de riolering, werd nog gewoon afgeblaft. Dat hij zelf zijn lek maar moest dichten, en of hij het verschil misschien niet kende tussen een gewone en een titelvoerende burgemeester. De tweede (burenlawaai) kreeg een emmer water over zijn hoofd. De derde (sociale woning) een ketel kokend frietvet. De vierde (kandidaat-gemeentesecretaris) werd vergast op een schot hagel. De vijfde (administratieve boete) werd aangevallen door Dot, de titelvoerende hond van de nieuwe burgemeester.

In Berlare weten ze het nu wel: wie nog iets wenst te bekomen, begeeft zich het best naar het gemeentehuis, en probeert daar nog een gaatje in de agenda los te krijgen vóór eind 2008. Niet bellen bij de burgemeester thuis! Cave canem, et cave maritam.

di 07 11

Als de sport is afgehandeld, het weer voorspeld, en de eindgeneriek al begint warm te draaien, dan is het in Het journaal meestal tijd voor madam Dewael. Een optocht met reuzenpoppen in Antwerpen. Een oma uit Gent heeft een merkwaardige verzameling haarspelden. Een frituur in Leuven serveert blauwe mayonaise. In Ieper gaat de Kattenstoet uit.

Vandaag: de Japanner Akizomi Suzuki heeft een batterij op water uitgevonden. Greet in de wolken, de uitstoot van CO2 kan hiermee definitief worden teruggedrongen. We zien de Jap een kleine batterij van anderhalve volt onder de kraan vullen, en in het reservoir van een zaklamp stoppen. Hij kijkt even gespannen in de camera, drukt dan op een knopje, en… het lichtje brandt! Sensationeel.

Volgens madam Dewael opent dit revolutionaire procedé tal van perspectieven. De uitvinder zelf is maar al te graag bereid er enkele nader toe te lichten. ‘Stel dat je in de bergen verloren gelopen bent,’ horen wij hem tot onze verbazing vertellen, ‘dan volstaat het even aan mijn batterij te likken, en je hebt licht.’ Nu u.

Mocht madam Dewael nog de kritische journaliste zijn die ze was toen ze de Europese politiek versloeg, en toen ze de minister van Binnenlandse Zaken op de rooster legde over uitgewezen asielzoekers, dan had ze die Japanner ongetwijfeld duidelijk gemaakt dat er in België, op de Kemmel na, geen bergen zijn. En dat het niet is omdat je in het donker een lichtje van vijf watt hebt, dat je de weg terugvindt. Maar Greet is nu jongste bediende van de cultuurcel, en daar reageren ze minder alert. En dus komt de Japanner weg met zijn dwaze voorbeeld, en zien we even later een speelgoedtreintje aan een rondje over zijn keukentafel beginnen. En nog voor halfweg stilvallen. Maar dan spuwt de heer Suzuki op zijn batterij, en kan de trein zijn reis voortzetten.

Nee, qua carrièrezet heeft die Greet met Dewael een uitstekende keuze gemaakt. Hij heeft zijn eigen verkiezingen nog verloren ook.

do 09 11

‘De begroting, die door de federale regering, premier Guy Verhofstadt op kop, met veel bravoure is voorgesteld, is niet serieus. Ze negeert op flagrante wijze de werkelijkheid, ze is totaal ondoorzichtig, ze maakt gebruik van technieken die op lange termijn een veelvoud kosten van wat ze opbrengen, en ze legt vernietigende uitspraken van eerbiedwaardige instellingen als het Rekenhof en het Arbitragehof simpelweg naast zich neer. De regering heeft een fatsoensgrens overschreden.’

Steller van bovenstaande passage is Bart Sturtewagen, de hoofdredacteur van De Standaard. Die ooit samen met uw dienaar als zondags- en avondmedewerker op de sportredactie van Het Nieuwsblad is begonnen. Slechts één van ons beiden is goed terechtgekomen.

Er is een tijd geweest dat een zo vernietigende commentaar in De Standaard de zittende premier tot een eenzame tocht door het park van Brussel noopte. Naar het paleis aan de overkant, om daar het ontslag van zijn regering mee te delen, en er van de koning een fikse bolwassing bovenop te krijgen. Dat was de tijd toen de geest van stichter Frans Van Cauwelaert de redactie van De Standaard nog beheerste. Die geest is door Peter Vandermeersch uit de kolommen gejaagd, samen met het trotse AVV-VVK. Sindsdien mag de krant beweren of bewijzen wat ze wil, geen minister die er nog van wakker ligt.

Tweede citaat, uit dezelfde publicatie: ‘Als er volgend jaar een socialist(e) in het Elysée komt, zal die Jacques Chirac mogen bedanken. Het lijkt erop dat de Franse president zijn UMP liever de presidentsverkiezingen ziet verliezen, dan zijn partijgenoot Nicolas Sarkozy ze te zien winnen.’

Steller van deze tweede passage is Mia Doornaert. En reken maar dat het alarm meteen is afgegaan in Elysée, Matignon, Quay d’Orsay, en in wat er nog voorhanden is aan cenakels van de Franse politiek. In Parijs wordt het voormalige vlaggenschip van de Belgische persvloot nog wel ernstig genomen. En dat heeft alles te maken met de pen, en vooral met het karakter van de barones.

Mia, die allang hoofdredacteur had moeten zijn, is niet van plan de Franse presidentsverkiezingen onopgemerkt te laten voorbijgaan. Ooit was ze de geheime aanbidster van Dominique de Villepin, al is ‘geheime’ in dit geval niet de beste omschrijving. Mia schreeuwde het dagelijks paginabreed uit.

Dominique de Villepin is het strategisch genie dat als adviseur van president Jacques Chirac verantwoordelijk was voor de grootste gaffel uit de politieke geschiedenis van Frankrijk: het ontbinden van de Assemblée in 1997. Daardoor verspeelde de president zijn meerderheid in het parlement, en zat hij voor vijf jaar opgescheept met een cohabitation met de socialisten van Lionel Jospin. Mia’s passie was, zoals vaker, groter dan haar gevoel voor rede, en vandaar dat ze die kolossale blunder nooit heeft laten doorwegen in haar beoordeling van de huidige Franse premier. Als ze er al over sprak, was het zijdelings.

Maar haar liefde was snel over, de dag dat Villepin in de controverse over de oorlog in Irak de kant van Guy Verhofstadt en Louis Michel koos: tegen den Amerikaan. En tegen het zere been van Mia. Villepin ging wel niet zo ver als onze minister van Landsverdediging André Flahaut, die de Amerikanen de toegang tot ons luchtruim wou ontzeggen, maar veel scheelde het niet. En het een gezegd lijk het ander: zo bloedmooi als ze zelf altijd had beweerd, vond Mia die gepommadeerde nicht uit de Parijse beau monde nu ook weer niet.

En dus nam ze een drastisch besluit, gaf Villepin de bons, en schaarde zich resoluut achter zijn grootste rivaal: partijgenoot Nicolas Sarkozy, de minister van Binnenlandse Zaken. Die vorig jaar enig opzien baarde toen hij in de Parijse banlieue ‘het canaille’ van de straten wou spuiten. Mia is nog altijd de enige in de hele internationale pers, die deze uitspraak in haar juiste context blijft plaatsen, zoals dat eigenlijk de plicht van de journalist is. Het was niet Sarkozy die dat had gezegd, van dat canaille, maar een allochtone moe die in een of andere grijze voorstad van Parijs uit haar raam op de vierde verdieping geleund hing.

Voor wie van politiek houdt, zoals de lezer van Knack, zijn de Franse presidentsverkiezingen van volgend jaar zoals de saus van markies de Béchamel aan het hof van Lodewijk de Veertiende: om duimen en vingers van af te likken. Alle ingrediënten van een Grieks drama zijn voorhanden. Er is Mia, er zijn Sarkozy en Villepin, er is Chirac, er is Ségolène Royal, er zijn tal van oudere politieke coryfeeën in zowel linkse als rechtse hoek om olie op het vuur te gieten, en er zijn de alleen door Siegfried Bracke te overtreffen aanstellers van de Franse televisiestations.

Nicolas Sarkozy wordt vooral belaagd vanuit zijn eigen UMP, de Union pour un Mouvement Populaire, een kartel van de vroegere gaullisten en de liberaal-democraten. Een regelrecht zootje, waarbij vergeleken de VLD een eendrachtig en eensgezind blok vormt. Voor de UMP is het woord ‘krabbenmand’ ontoereikend. Nog liever zien zijn kartelgenoten Jean-Marie Le Pen winnen, dan Sarkozy. En het zijn premier Villepin en president Chirac eux-même, die het pad van Sarkozy bezaaien met wolfijzers, vossenklemmen, en clustermijnen van Rudi Vranckx.

Premier en president hebben nu beiden minister van Defensie Michèle Alliot-Marie, afgekort MAM, opgejut om zich ook kandidaat te stellen. Volgens Mia past dit in de operatie TSS: ‘Tout sauf Sarkozy.’ En ze maakt er geen geheim van dat die operatie over haar dood lijk zal zijn. Daarmee zijn al drie fanatieke vrouwen in het strijdperk getreden: Ségolène Royal voor de socialisten, Michèle-Alliot-Marie voor de UMP strekking Chirac-Villepin, én Mia Doornaert voor de UMP strekking Sarkozy. Daar gaat bloed vloeien, zoveel is zeker.

Mia heeft, om goed voorbereid aan de strijd te beginnen, alvast een abonnement op een fitnessclub genomen. Vermoedelijk de enige barones die een dergelijk etablissement bezoekt. Elke morgen, vooraleer ze naar de redactie spoort, onderhoudt ze haar conditie op de loopband, met de halters, in de roeiboot, op de hometrainer, en aan het klimrek. Gekleed in spannend latex neemt ze ook deel aan de sessie jazzballet. Om soepel te blijven. Mia blaakt van conditie en strijdlust, en ziet er door al die culture physique zo stralend uit dat ze stilaan mag gaan denken over het weer uit de kast halen van de hotpants, waarmee ze destijds zoveel ophef maakte bij de hogere staf van de NAVO.

Er staat die Fransen een en ander te wachten, volgend voorjaar. En mochten de Amerikanen opteren voor een grondaanval tegen de As van het Kwaad, dan kan België eindelijk eens iets beters naar het front sturen dan een doos sparadrap.

vr 10 11

Sommige lezers hebben de indruk dat Derk Jan Eppink niet hoog oploopt met Paars in het algemeen, en met de VLD in het bijzonder. Ze hebben gelijk. Derk Jan drie weken geleden in Knack: ‘Vrouwen tellen in de VLD niet mee. Wie te oud is, wordt afgeschreven. Wie jong is, kan dienen als onderlegger voor de leiders die hen, in geval van welbehagen, belonen met een mandaat.’

Derk Jan vorige week in Knack: ‘De VLD is verworden tot een leugenpaleis, bestuurd vanuit een andere partij, en strategisch geleid door een bedrieger die door de strafrechtbank werd veroordeeld tot twintig maanden gevangenisstraf met uitstel en een effectieve boete van 2,4 miljoen euro. In een leugenpaleis als de VLD is een schriftvervalser als Noël Slangen een grote aanwinst.’

Volgens Derk Jan heeft Bart Somers als voorzitter al meer leden buitengewerkt dan binnengehaald. En heeft hij bovendien de verkiezingen die hem tot voorzitter kroonden, gemanipuleerd. De stemformulieren moesten in de plaatselijke afdeling in een versleten kartonnen doos van de Aldi worden gedropt, die dan door de voorzitter naar de Melsensstraat in Brussel werd getransporteerd. Toen daar bleek dat Somers nog niet aan de vereiste vijftig procent geraakte, werden de 524 ongeldige stemmen tegen de eigen partijstatuten in niet meer meegeteld bij het totaal, waardoor het percentage van Somers tóch over de vereiste drempel geraakte. Die VLD-verkiezingen waren een klucht die zelfs in de donkerste binnenlanden van Afrika niet wordt opgevoerd.

Op wie Eppink wél stemt, weten wij niet, maar op wie niet weten wij wél. Wij zijn benieuwd wat hij zal vinden van het nieuwe Mechelse bestuurscollege. Eens zien hoe ver die Somers durft te gaan.

za 11 11

Annemie Dillen heeft de Rik Van Cauwelaertprijs 2006 gekregen. Het is, dixit Belga, de meest prestigieuze wetenschappelijke prijs in Vlaanderen. Hij brengt 7500 euro op, maar academisch prestige moet volgens onze chef-Wetstraat losstaan van geldelijke verlokkingen. Net als bij het directeurschap van nieuwsmagazines met hoge deontologie. De Van Cauwelaertprijs wordt plechtig uitgereikt in het Paleis der Academiën in Brussel op woensdag 22 november. Iedereen is uitgenodigd, onze chef-Wetstraat trakteert.

Annemie Dillen is 28, en de jongste doctor in de theologie ooit op de Katholieke Universiteit Leuven. Ze heeft een proefschrift gemaakt over gezinsethiek vanuit een theologische context, een onderwerp dat dezer dagen vele jonge meisjes bezighoudt. Voor de Dirk Draulansprijs lijkt ze niet in aanmerking te komen, daarvoor zijn andere kwaliteiten vereist.

Koen Meulenaere