DI/01/05
Er was vorige week enige opschudding omdat Jean-Marie Dedecker had verklapt dat de Dexia-holding een nieuwe kapitaalinjectie nodig heeft. Die Dexia-holding betekent het einde van de Belgische staat, met dank aan het ACW, maar hou dat voorlopig stil.
Dedecker deed zijn onthulling tijdens een politiek debat met alle grote politieke kopstukken in de Vooruit in Gent. En dat viel op om nog een andere openbaring: Mia Doornaert! Ook zij was aanwezig, als… Ja, als wat eigenlijk? Als Mia. Oranje schoenen, oranje sacoche, oranje blouse, oranje sjaaltje, oranje lippenstift en oranje haar. Alsof ze recht uit het Glazen Straatje was gekomen. Oranje is de kleur van de christendemocratie, de van oudsher veilige haven waar Mia op haar tocht over de ideologische en politieke zeeën voorlopig ligt aangemeerd.
Het publiek mocht aan de discussie bijdragen via tweets die op een groot scherm te lezen waren. Verscheen daar plots de vraag: ‘Hebt u geen oranje broek?’ De hele zaal in een deuk, het voltallige panel rolde schuddebuikend over de grond. Alleen Mia zelf kon er niet om lachen en reageerde woedend: ‘Ik zit hier niet als clown, weet u!’
Dat was voor de toehoorders, die net een ander idee hadden gekregen, nog de verrassendste mededeling van de avond. Verrassender dan de kapitaalverhoging bij Dexia.
WO/02/05
Drukke dagen voor onze gerechtsmedewerker. Graag uw aandacht voor een uitloper van de beruchte kasteelmoord. Lees mee in Het Nieuwsblad van 28 april. Eens te meer hebben wij alle namen van de betrokkenen vervangen door initialen.
‘ Pierre S., een van de hoofdverdachten in de kasteelmoord, is volgens het Gentse parket ook de spilfiguur in een van de grootste drugszaken ooit in ons land. De Gentse raadkamer oordeelde gisteren dat hij en vier kompanen binnenkort voor de rechter moeten verschijnen.
De drugszaak dateert uit het voorjaar van 2009. Na maanden intensief speurwerk stootte de drugseenheid van de Gentse federale politie in de haven van Antwerpen op een container met daarin niet minder dan 380 kilo cocaïne. Straatwaarde: 19 miljoen euro. De politie was zo slim de drugs niet meteen in beslag te nemen, maar de container een tijd in de gaten te houden. De dag nadien al werd de container opgehaald en overgebracht naar een loods in het West-Vlaamse Harelbeke. Diezelfde dag nog werden Didier L., die de loods huurde, chauffeur Alexander D.M. en een vrouw ingerekend.
Gisteren, meer dan drie jaar na de feiten, werd de zaak verwezen naar de correctionele rechtbank. Behalve Pierre S., Didier L. en Alexander D.M. zijn er nog twee andere verdachten.
Meester Walter V.S., de advocaat van Didier L., reageerde niet verbaasd op de verwijzing van zijn cliënt. “We gaan geen verzet aantekenen. Mijn cliënt werd voor de kar gespannen door de grote jongens in dit dossier en dat zal duidelijk worden tijdens een openbare zitting.”‘
We houden dit in de gaten. De kasteelmoord zelf is ondertussen opgelost. Door Leo Stoops. Leo heeft de daders nog niet gevat, dat is een kwestie van dagen, maar al de rest is nu zonneklaar bewezen. Duiven! Vergeet het incestverhaal, laat u niet misleiden door fabeltjes over een sekte in Australië, gedopeerde prijsduiven, ziedaar het echte motief voor de misdaad.
U herinnert zich dat twee weken geleden huiszoekingen werden verricht in Hechtel-Eksel en in Peer. Dat was een beetje verwonderlijk omdat de moord in Wingene was gepleegd en het lijk in een bos in Sint-Maria-Aalter was gevonden. Nabij de chalet van Pierre S., van beroep hormonenhandelaar, al staat dat mogelijk niet zo op zijn SIS-kaart.
In Vandaag op Radio1 kwam Leo Stoops uitleg geven aan Annelies ‘Ik kan Portugees’ Beck. Bieke van FC De Kampioenen. Dat werd al snel humor van hetzelfde niveau als FC De Kampioenen. Waarom de huiszoekingen? Leo: ‘Op basis van het telefoonverkeer van Pierre S. Als speurders een huiszoeking doen, zijn er twee mogelijkheden. Ofwel hopen ze iets te vinden, ofwel hopen ze niets te vinden. Als ze iets hopen te vinden, dan is dat bijvoorbeeld het moordwapen of de vluchtauto of informatie over de moord. En als ze niets hopen te vinden, hopen ze niets te vinden om zeker te zijn dat er niet iets te vinden was, of dat ze het toch zeker niet hebben gevonden.’
Die uitleg is zelfs in het Portugees quatsch, maar omdat de vermoede specialisten die in Vandaag aan het woord komen allemaal zelf de vragen opgeven waarop ze willen antwoorden, weet Annelies Beck sowieso van toeten noch blazen. Não sabe de buzina nem du sopro. Had Stoops plots in het Chinees beginnen te praten, en dat scheelde weinig, dan was het haar niet eens opgevallen. Ze las gehoorzaam de volgende vraag van Leo aan Leo van Leo’s papiertje: ‘Merkwaardig was dat advocaat Hans Rieder zich eerst terugtrok als verdediger van Pierre S., en hem nu plots toch weer verdedigt.’
In Reyers Blaat had meester Rieder daarover al een naar krankzinnigheid neigende uitleg verstrekt, die kort samengevat behelsde dat we daar geen zaken mee hadden. Daarmee imponeer je misschien Lieven euh, eum, aah Van Gils, maar niet een door de juridische wol geverfde ancien als Leo Stoops.
Leo: ‘Welja, men vraagt zich af: waarom wou Rieder eigenlijk geen advocaat meer zijn, maar in mijn ogen is dat duidelijk: hij heeft het zelf gezegd, maar weliswaar in advocatencodetaal. Hij zei, in een fax naar de Kamer van Inbeschuldigingstelling, dat hij Pierre S. niet meer kon verdedigen omdat hij geen opdracht meer had om hem te verdedigen. Wel, dat is advocatencodetaal om te zeggen: mijn cliënt betaalt niet meer. En als hij hem nu toch opnieuw verdedigt, betekent dat gewoon dat hij wel betaalt. Die advocatencodetaal is dikwijls wel interessant om te weten. Ik geef nog een ander voorbeeld, heel klassiek ook. Als een advocaat zegt: “Mijn cliënt zegt dat hij onschuldig is”, dan zie je die cliënt soms gelukkig kijken. Van: “Kijk, mijn advocaat verdedigt mij.” Maar een advocaat mag niet liegen. Als een advocaat dus zegt: “Mijn cliënt zegt dat hij onschuldig is”, dan betekent dat eigenlijk: “Maar ikzelf geloof er geen snars van.” Dus in die advocatencodetaal heeft Rieder eigenlijk gezegd: mijn cliënt betaalt niet meer. En nu dus: mijn cliënt betaalt weer.’
Annelies Beck maakte uit de stilte die volgde op dat ze de volgende vraag van Leo’s papiertje moest aflezen. Het was de inleiding tot zijn moment suprême, zijn grootste stunt sinds de veroordeling van Denise Tyack tot dertig jaar op het moment dat Leo buiten op de stoep van het justitiepaleis haar vrijlating rechtstreeks in het VRT-nieuws stond aan te kondigen. Beck: ‘Ondertussen zijn er heel wat bekende advocaten in deze zaak aan de slag. Rieder voor Pierre S. Dan Johan Plateau voor de dokter. En Vincent Vereecke voor de schoonzoon.’
Leo veinsde enige verrassing en haakte dan in: ‘Tja, dat heeft mij enigszins doen nadenken. Want diezelfde drie advocaten waren ook alle drie betrokken in het proces-Van Noppen, behalve dan Vincent Vereecke. Dus we zitten weer helemaal in het hormonenmilieu. Pierre S. is een hormonenhandelaar en nu ja, misschien gaan we nu een stap te ver, maar de dokter en zijn zoon speelden voor veel geld met de duiven. En een van de pistes is dat de vermoorde man, Stijn Saelens, gedreigd zou hebben om naar buiten te brengen dat die duiven hormonale doping hadden gekregen. Je ziet: we zitten op dit ogenblik via de advocaten toch helemaal in het hormonenmilieu. En nog een laatste stuk misschien dat mij ook deed terugdenken aan de moord op Karel Van Noppen: ook in die zaak is er gepleit dat het eigenlijk een strafexpeditie was die uit de hand is gelopen, net zoals nu wordt gezegd voor de moord op de kasteelheer.’
Op het papiertje stond niets meer, en dus sloot Annelies Beck af: ‘Dank u Leo, voor het oplossen van de moord.’ Jammer dat je op de radio het glunderende gezicht van Stoops niet kon zien: in één klap twee bakken Duvel gewonnen, één voor die advocatencodetaal en één voor die duiven.
DO/03/05
Inzake ongewenste intimiteiten manifesteerden zich recent drie soorten vrouwen. Zij die namen noemden van wie hen had lastiggevallen. Zij die geen namen noemden van wie hen had lastiggevallen. En zij die namen noemden van wie een ander had lastiggevallen. Die laatste soort bestond uit Kris Smet. Die eigenlijk ook tot de tweede soort behoorde, en in zekere zin dus soortoverschrijdend was. Er was ook nog een vierde soort: zij die nooit waren lastiggevallen. Die bestond uit Mia Doornaert en Ingrid Lieten.
Het plezierigst was de tweede soort. Zij getuigden in interviews en opiniestukken dat ze waren betast en befriemeld, sommigen preciseerden expliciet waar en wanneer, maar namen noemden ze niet. En dan is het gissen geblazen: over wie gaat het? Neem Annemie Turtelboom, in De Standaard: ‘Ik heb één keer zelf te maken gehad met seksuele intimidatie.’ Eén keer, dat is ook niet erg flatteus. Komt ervan als je ’s morgens exact zeven minuten nadat je uit bed bent gestapt al in de auto naar Brussel zit. De raagbol: ‘Eén keer heb ik heel expliciet “neen” moeten zeggen. Bij mij speelde het zich af in het politieke milieu, onder gelijken.’
De weddenschappen zijn geopend: over wie heeft ze het? In het politieke milieu, onder gelijken? Rara. Rik Daems? Dat kan altijd. P. Potager? Een quasi zekerheid. De Rat, die Turtelboom van de CVP mee deed overlopen naar de liberalen? Marino Keulen? Het Joenk! Die moet het geweest zijn, het Joenk. Toen Hugo Coveliers nog deel uitmaakte van de VLD heeft hij ooit ge- en verzucht: ‘Bij ons kun je de ongewenste intimiteiten van de partijtop aflezen van onze kieslijsten en van de samenstelling van onze Senaatsfractie.’ En Hugo wist waarover hij sprak.
Kris Smet was, zo schreef ze in De Standaard, in haar lange carrière bepoteld door tal van meerderen. We zijn de tel gaandeweg kwijtgeraakt, zeventig minstens. In de toneelwereld en op de VRT. Ook zij gaf geen namen, maar ze noemde in Reyers Blaat wel de naam van iemand door wie een ander was lastiggevallen. Iemand met wie ze overigens geen contact had opgenomen. Wat de secretaris van de persbond er dan weer toe bracht om een sneer uit te delen aan Reyers Blaat wegens het niet toepassen van ‘woord en wederwoord’, een heilig principe dat dezelfde secretaris van dezelfde persbond exact één week vroeger zelf aan zijn laars had gelapt bij de veroordeling van Pol Van Den Driessche. Plezant vak, de journalistiek. Loopt vol potten. Wacht, dat punt komt te vroeg: vol potten die ketels verwijten dat ze zwart zien.
Mensen als Kris Smet, wij denken bijvoorbeeld aan Walter Zinzen, fulmineren in andere omstandigheden graag over de principes van de rechtsstaat. En vooral het gebrek daaraan. In een nieuw opiniestuk in De Standaard, een pleidooi pro Deo en pro domo, probeerde Walter te redden wat er nog te redden viel en dat was niet veel. Jazeker, het vermoeden van onschuld bestaat, gaf hij schoorvoetend toe, maar we mogen daarmee ook niet overdrijven. Dat stuk stond zo bol van de kromme redeneringen, dat het op de duur verontrustend werd. Te veel bananenbier gedronken in zijn tijd als missionaris, dat is wellicht de verklaring.
Wordt het niet stilaan tijd voor de publicatie van een lijstje van wat ze in de volksmond en met een ietwat vulgaire term omschrijven als… nee, dat krijgen we niet uit het toetsenbord. Het rijmt op glazensnoepster. Vrouwen die via het verleiden van de chef privileges of promoties loskrijgen. Daar zullen, naast de opeenvolgende samenstellingen van K3, ook een paar verrassende namen op verschijnen, geloof ons. Wist u dat wij zelf lang geleden, uit acute geldnood na een paar slecht afgelopen paardenraces, gesolliciteerd hebben bij Omroep Limburg? Bij Jos Ghysen. Niet aangenomen! Leg dat maar eens uit. Ireen Houben een paar maanden later wel. En wij snappen nu pas waarom. Wat voor hoerenstreken zijn dat?
Koen Meulenaere
‘Oranje schoenen, oranje sacoche, oranje blouse, oranje sjaaltje, oranje lippenstift, oranje haar. Mia!’
