ZO / 25 / 03

Een vriend kwam terug van een verre reis.

‘Iets gemist tijdens mijn afwezigheid?’

‘Jawel. In Sierre in Zwitserland is een Belgische bus, die leerlingen en hun begeleiders van scholen in Lommel en Heverlee terugbracht van skiklassen in Saint-Luc, om een onbekende reden tegen een tunnelwand gebotst waarbij 28 doden zijn gevallen, van wie 22 kinderen, en 24 gewonden.’

Met dat ene zinnetje was die vriend perfect op de hoogte. En werden hem honderden krantenpagina’s en honderden uren radio en televisie bespaard.

MA / 26 / 03

Niets gebeurd vandaag, maar omdat er ook nieuws moet zijn als er geen nieuws is, loopt Het Journaal. Traag maar gestaag. Is al een minuut of twintig bezig, het is saai, en dan plots beginnen de oogjes van Wimmeke De Vilder te blinken, zijn wangetjes vertonen een verdacht rozige gloed, het kost hem zichtbaar moeite niet in kraaien uit te barsten. Gaan we zo meteen naar Andréke Vermeulen in Cuba? Human Rights Watch over het Songfestival in Bakoe? Is er een nieuwe boysband gelanceerd? Komt Luc Appermont terug naar de VRT? Nee: naaktfoto’s! Er zijn naaktfoto’s genomen in het Gentse justitiepaleis. Van vrouwen.

In het Gentse justitiepaleis zijn ze een en ander gewoon. Vooral van wat daar in een zwarte toga gehuld uit zijn nek staat te kletsen. Maar naaktfoto’s in hun eigen gangen en zalen, dat was eens iets anders. In Het Journaal krijgen we ze allemaal te zien, borsten en billen en het hele hebben en houden, men vraagt zich af wie de wet op de openbare zedenschennis heeft afgeschaft. Maar het zijn mooie foto’s, en het decor van het gerechtshof geeft ze extra charme. Laten we het onder ‘kunst’ catalogeren, dan kan het door de beugel.

Zo redeneren ze niet bij de immer al wat strengere Gentse magistratuur: de medewerker die de vrouwen heeft gefotografeerd, op een weekenddag waarop het gebouw verlaten was, is opgepakt en krijgt ontslag, de zwaarste sanctie. Ha, van de zwaarste sanctie gesproken: daar is Annemie Serlippens. Kijkt verontwaardigd en blaast hoog van haar ivoren toren: ‘Het geeft geen pas om in een justitiepaleis schaars geklede dames te fotograferen. Dat is niet verenigbaar met de maatschappelijke status van een gerechtsgebouw.’

Nee, maar daar opzichtig geklede dames die net een pot rode acrylverf over hun kop hebben uitgegoten filmen, dat kan blijkbaar wel. Dat is wel verenigbaar met de maatschappelijke status van een gerechtsgebouw. Meisjes met rode haren, altijd voor opletten. Hoe heette die klojo ook weer die dat zong? Arne Jansen of zoiets. Heeft één hit gehad, en werd daarna al snel Arme Jansen.

Zwijg ons van roodharigen. Els De Schepper, die staat binnenkort op de Sinksenfoor. In het spookpaleis. Kindertjes zullen daar getraumatiseerder van terugkomen dan van een vakantiekamp met nonkel Roger. Mia Doornaert heeft tegenwoordig ook rood haar. Toen ze onlangs in Reyers Laat zat, dachten wij eerst dat de kleurenbalans van ons toestel het had begeven. Maar de cirkel is rond: Mia Doornaert is opnieuw rood. Voorlopig alleen haar kapsel. Als het wat warmer wordt, zal de rest wel volgen, al is het maar door de wetten van de thermodynamica.

Mia zat in de studio met die karmijnen coiffure, mogelijk een pruik, naast Herman Brusselmans. Die voor één keer niet de lelijkste haardracht van het gezelschap had. Twee soulmates, bleek snel. Verenigd in verdriet en lust, al schijnt het eerste het tweede te overvleugelen in het geval van Herman, en is het bij Mia omgekeerd, jammer genoeg. Dat Yves haar zo nu en dan nog een sms’je stuurt, zo troostte ze zichzelf en Lieven Van Gils. Al ben je bij die OESO-filou natuurlijk nooit zeker dat het wel voor jou bestemd was. En terwijl onder de hitte van de studiolampen de rode verf zachtjesaan ontmoedigd naar beneden drupte, concentreerde Mia zich voor alle zekerheid op een gemakkelijker prooi dezer dagen: de treurende succesauteur.

De barones moet stilaan aan de ketting worden gelegd: zelfs roomse bisschoppen zijn niet meer veilig voor haar ongecontroleerde drift. Dat waren ze vroeger ook niet, maar nu is het niet zozeer hun geloof dan wel hun deugd die in gevaar is. Een paar maanden geleden modereerde Mia in Leuven een colloquium van het Interdiocesaan Pastoraal Beraad over ‘Kerk in beweging!’. Wij willen dat desgewenst nog eens herhalen, de klap kan te hard zijn aangekomen, maar u kunt het ook opnieuw lezen, we wachten wel even.

Een colloquium over Kerk in beweging. God mag weten in beweging naar waar. Op de eerste rij zat onze voltallige bisschoppenbrigade. Vergaapte zich aan de roze bril van de moderator, aan haar groene minijurk, haar turquoise schoenen, haar okergele sacoche, en haar oranje jarretelles. En aan een nadrukkelijk geëtaleerd balkon dat dat van de paus op het Sint-Pietersplein urbi et orbi degradeerde tot een vensterbankje.

In die zowel ethisch als esthetisch aanstootgevende outfit, en voor dat in hoge verzoeking verkerende devote gehoor, bestond Mia het te beweren dat ze elke dag bad tot de Heer. ‘Op mijn twee knietjes. Hier, deze twee, zie maar eens goed’, trok ze het groene jurkje nog wat hoger op dan voor haarzelf en haar publiek verstandig was. Haar linkse collega’s zouden haar daar wel om uitlachen, voegde ze er smalend aan toe, maar dat moment van godsvrucht en piëteit zou niemand haar nog ontzeggen.

En voor een onthutste zaal progressieve katholieken dreunde ze de drie aktes op: die van weinig berouw, van nog minder hoop, en van een niet beantwoorde liefde: ‘Mijn Heer en mijn God, ik bemin u bovenal, uit geheel mijn hart, uit geheel mijn ziel, en uit al mijn krachten, omdat Gij oneindig volmaakt en alle liefde waardig zijt. En ik bemin mijn naaste gelijk mijzelf, en zeker Yves, die een schatje is. In deze liefde wil ik leven en sterven.’

Op de eerste rij keek monseigneur Leonard onthutst naar bisschop Bonny, die blikte op zijn beurt geschokt naar monseigneur Harpigny, en allen kwamen tot dezelfde conclusie: stekezot, dat mens. Het overtrof een ander berucht optreden van Mia in Leuven, toen ze daar vorig jaar op een 11 juliviering voor een handvol met stomheid geslagen Vlaams-nationalisten uitbarstte in: ‘Lied van mijn Land, ‘k zal u altijd hooo-ren, uit alle dalen der heriiiee-nnering.’ In een wip was de zaal leeg, en ze was al niet vol. De dag erna eiste Mia in een column in De Standaard dat het veel te agressieve ‘De Vlaamse Leeuw’ als nationale hymne zou worden vervangen door deze zachtere evergreen van Anton van Wilderode.

Voor wie de draad kwijt is, kort het curriculum en humanae vitae van Mia, dat meer gevaarlijke bochten vertoont dan de Rally van de Condroz. Mia was eerst extreemlinks, schreef daarna voor de katholieke krant De Standaard, tezelfdertijd onder de schuilnaam H. Oosterhuys ook voor het weekblad van de Vlaams-nationalistische Volksunie, werd later in de adelstand verheven en transformeerde prompt in een rechts-reactionaire belgiciste, trad daarna officieel in dienst van de christendemocratie met een ongezonde aandrang tot het bespringen van Yves Leterme, en is in de hoop haar kans te vergroten dus ook nog pilarenbijtster geworden. En heeft zich ondertussen vermoedelijk door Herman Brusselmans achterwaarts…

Bestaan er geen batikverenigingen voor gepensioneerden meer in Vlaanderen?

DI / 27 / 03

In onze juridische rubriek vragen wij nu al uw aandacht voor een proces over een geval van zwaar huiselijk geweld dat later dit jaar zijn beslag zal krijgen. Eerst de feiten, wij citeren uit Het Nieuwsblad van 20 maart 2012. Zoals gewoonlijk gebruiken wij, in tegenstelling tot Het Nieuwsblad zelf, alleen de initialen van de betrokkenen.

‘Voor de correctionele rechtbank van Gent is maandag het proces van start gegaan tegen huisarts en ex-politicus M.D. (47) uit Ertvelde. Hij wordt vervolgd voor de moordpoging op zijn ex-vriendin I.N. Op maandag 23 augustus 2010 drong M.D. binnen in het huis waar zijn ex-vriendin I.N. het verjaardagsfeestje vierde van een van haar kinderen. Zijn stoppen sloegen volledig door en hij ging zijn ex te lijf met een mes. I.N. had tien dagen eerder hun relatie verbroken en M.D. kon dat niet verkroppen. Drie keer stak de huisarts de vrouw in haar schouder en buik, voor de ogen van haar drie kinderen en familie. “Ik heb haar wel gestoken, maar niet met de bedoeling haar te doden”, beweert de arts.’

Het proces belooft een titanenstrijd te worden tussen twee kleppers van strafpleiters. Het slachtoffer heeft steradvocaat Jef V. onder de arm genomen. De dader, die dus een moeder voor de ogen van haar kinderen neerstak, wordt verdedigd door Walter V.S. Hij heeft ervaring met geweldzaken. Wij citeren nu uit Het Nieuwsblad van 28 december vorig jaar:

‘ De 26-jarige Gentenaar Sari S. , die in 2009 in een café in de Wondelgemstraat een man een oog uitschoot, is veroordeeld tot vijf jaar cel. Uitbater S. van het café was aan het kaarten toen het slachtoffer binnenkwam. Volgens alle partijen is S. toen opgestaan en haalde hij uit een geldwisselaar een klein pistool. Beiden trokken naar de toiletten waar een schot afging dat Azedine B. in het oog trof. Volgens de advocaat van S., Walter V.S., kon er geen sprake zijn van doodslag, omdat er twee kogels in het pistool zaten. “Als S. de man had willen doden, had hij na het eerste schot een tweede gelost in plaats van een handdoek te geven en de mug te bellen.” Volgens V.S. was het een incident dat gebeurde toen Azedine het wapen wou kopen. De rechtbank van eerste aanleg en het hof van beroep hechtten daar geen geloof aan en veroordeelden S. tot vijf jaar, waarvan twee met uitstel.’

WO / 28 / 03

U leest Knack én Trends. Toch? Hoezo, nee? Alleen Trends? Ha, hoe grappig. Wie slechts één van beide heeft: als de wiedeweerga 078/35.33.13. Dan had u vorige week bijvoorbeeld de twee intro’s naast elkaar kunnen leggen.

Eerst die van Knack, van de hand en pen van Rik Van Cauwelaert: ‘Poenschuivers in haar rangen maken de SP.A niet geloofwaardiger.’

Nu die van Trends, van de hand en pen van Johan Van Overtveldt: ‘ACW drijft graaicultuur ten top.’

Onze nieuwe hoofdredacteur is dus tegen het ACW, onze oude hoofdredacteur is tegen de SP.A, en uw dienaar is tegen allebei. Alle drie zijn we tegen Open VLD. Geen enkel medium geeft blijk van een groter pluralisme.

Over het ACW hoeven wij ons dus, in tegenstelling tot vroeger, niet meer in te houden. Veel tijd en moeite had uitgespaard kunnen worden door het onderzoek van het Dexiaschandaal niet te laten uitvoeren door een parlementaire commissie, maar door ons. Een uur en we waren klaar geweest. Schuldig: Dehaene Jean-Luc, Swiggers Francine, Renders Jan, Leterme Yves. Oppakken, afvoeren, tien jaar cel. Bij goed gedrag: negen en een half. Louis Tobback heeft de Kloeke trouwens ooit, en dit met zichtbaar plezier, opgesloten in het oude tuchthuis van Vilvoorde. Het is ons nog steeds een raadsel waarom iemand hem daaruit verlost heeft.

DO / 29 / 03

De klas van Frieda, zou daar eigenlijk vooraf over vergaderd zijn? Gebrainstormd? Nagedacht in een uiterste geval? Dat volwassen mensen, eventueel met een diploma, in vergadering zijn samengekomen, het scenario hebben bekeken, de keuze van de ietwat uit de toon vallende presentatrice hebben gewikt en gewogen, het lijstje met de geplande gasten hebben bestudeerd, lukraak wat vragen hebben overlopen, wie weet een proefopname hebben uitgezeten, en dat die dan daarna enthousiast hebben uitgeroepen: ‘Dit doen we!’ Dat kan toch niet?

door Koen Meulenaere

Het curriculum van Mia Doornaert vertoont meer gevaarlijke bochten dan de Rally van de Condroz.