MA 22 05
De hemel bestaat, en Frank De Moor zit erin, dat is nu onweerlegbaar bewezen. Wij hebben het al geschreven nadat we veel te vroeg afscheid hadden moeten nemen van onze chef-justitie: ‘Een paar weken om zijn draai te vinden daarboven, en berg u dan als hij de sleutels van de archieven te pakken heeft.’ In die hemelarchieven vond Frank, tot zijn verbazing, vooral zijn eigen stukken terug. Dat ze in Knokke als eerste prijs hebben, mag dan ook niemand verbazen.
Zijn hele carrière lang heeft Frank De Moor strijd gevoerd tegen de familie Lippens. ‘Strijd’ is een eufemisme. Totalkrieg, dat was het. In zoverre dat op onze beruchte redactievergadering Sus Verleyen op de duur De Moor oversloeg. Onze directeur had de gewoonte aan eenieder rond de tafel te vragen wat zijn plannen voor die week waren. Of voor die maand. Bij elk onderwerp bleek dan dat Verleyen er uit het blote hoofd veel meer van wist, dan de betrokken redacteur na dagenlange studie. Na een kwartier een referaat te hebben gehouden waarbij iedereen ademloos zat toe te horen, sprak Sus dan de volgende in het rijtje aan, en herhaalde het tafereel zich. Bij De Moor gekomen vroeg hij alleen: ‘Hoeveel?’
Frank: ‘Vijf plus een kader.’
Sus (zuchtend): ‘Vooruit dan maar. En gij jonge vriend, wat is er van de sport?’ Dat laatste was tegen ons. Daarna legde onze directeur van naaldje tot draadje uit wat er scheelde aan de veldbezetting van Deportivo La Coruna, of aan de tactiek van Telekom in de Dauphiné Libéré.
Geen halm mocht in de Zwinbosjes door een Lippens worden vertrapt, of een uur later was De Moor op de hoogte. Daartoe had hij in Knokke een net van informanten uitgebouwd, waaraan de CIA een puntje mocht zuigen. Op een dag had hij die mensen allemaal naar de Tervurenlaan uitgenodigd, voor een briefing en nadien een gezellig etentje bij de Bosniër om de hoek. Dat gezellig etentje ontaardde al na vijf minuten in een vechtpartij, waarna bleek dat veel van die undercoveragenten van de Frank hun taak nogal fanatiek hadden opgevat.
De toegesnelde politie noteerde in haar proces-verbaal zeventien messen, twaalf geladen pistolen, meer dan veertig sets donkere brillen, zes gleufhoeden, een raketlanceerder, een fles zelfmoordpillen, een half magazijn clandestiene afluisterapparatuur, en een getrukeerd exemplaar van De Zeewacht waarmee van op grote afstand haarscherpe foto’s konden worden genomen.
Alles wat nu aan het licht komt over de Compagnie du Zoute, heeft De Moor zevenhonderd keer geschreven in Knack. Achthonderd kan ook. Helaas heeft hij, door ziekte geveld, zijn kruistocht tegen het schandaal van de Swimming Pool niet kunnen voltooien. Die Swimming Pool is door de Compagnie jarenlang met opzet verwaarloosd, om er luxeflats en een congrescentrum op te kunnen bouwen. Eén maand na het overlijden van Frank zag de Compagnie haar kans schoon, verlapte de Zwinbosjes aan het Vlaams Gewest, en had in ruil haar bouwvergunning voor de Finnis Terrae op zak, een project waaruit ze een paar miljard frank winst hoopt te persen.
Maar nu is vanuit de hemel ingegrepen. En daar zal het niet bij blijven, let maar op. Het Casino en La Réserve komen nog aan bod, en kort daarna zit graaf Leopold Lippens in Guantánamo.
DI 23 05
Verkiezingen te Leuven. Reclameman Wim Schamp is aan het stuur van zijn auto betrapt met 2,62 promille alcohol in zijn bloed. 2,62 promille, dat is stilaan op weg naar de grens van het delirium. Gelukkig rookt hij niet meer. Schamp was naar eigen zeggen onderweg van zijn kantoor naar huis, driehonderd meter verder. Zijn rijbewijs werd voor veertien dagen ingetrokken.
Schamp is voormalig communicatieadviseur van de socialisten in het algemeen, en van mijnheerke Louis in het bijzonder. En net als de titel van ‘premier’, of van ‘collaborateur’, draag je de titel ‘communicatieadviseur van Louis Tobback’ voor de rest van je leven, ook als je de functie niet meer uitoefent. Als een litteken zeg maar.
Dus ziet de nieuwe tussenstand, vijf maanden vóór de verkiezingen, eruit als volgt. Binnengekomen met stip op één: communicatieadviseur Wim Schamp (SP.A) met 2,62 promille. Op twee, één plaats achteruit: eerste schepen Denise Vandevoort (SP.A) met 2,11 promille. Op drie: gemeenteraadslid Mieke Wellens (SP.A) met 1,88 promille. Op vier: korpschef Hugo Michiels (SP.A) met 1,42 promille plus de autodeur van onthaalmoeder Anna Cockx uit Wilsele.
Voor een nuchter beleid: stem op de lijst van mijnheerke Louis. Zum Wohl.
WO 24 05
Wie niet beter wist zou kunnen denken dat onze chef-Wetstraat iets heeft tegen de gebroeders Verhofstadt. Dat is niet zo. ‘Ik rangschik de gebroeders Verhofstadt in mijn top vijf aller tijden’, heeft Rik Van Cauwelaert al op menige lezing verklaard. ‘Juist onder Sus Weyn, maar op hetzelfde niveau als Alex Jacobs en Jo Delpire.’
Het gaat dan wel over de top vijf van de beste Belgische handballers aller tijden. De gebroeders Dirk en Koen Verhofstadt waren in de jaren tachtig topspelers bij Avanti Lebbeke, de club van Marc Stassijns. Dirk Verhofstadt werd tussenin zelfs enkele seizoenen naar Neerpelt gelokt, en haalde in zijn eentje voor de Limburgers de ene na de andere landstitel binnen.
Van wie onze chef-Wetstraat evenwel niet moet weten, wij herhalen: niet, zijn de gebroeders Dirk en Guy Verhofstadt. Vorige week kreeg de arme Dirk de volle laag in Van de redactie, een rubriek die normaal gezien is voorbehouden voor scheldpartijen op zijn broer Guy. Dirk Verhofstadt heeft in zijn leven nog nooit gewerkt, ziedaar het uitgangspunt van Rik Van Cauwelaert. Hij leest op onze kosten boeken.
Om het anderhalf jaar, als zijn broer de behoefte voelt om weer eens voor intellectueel te spelen, schrijft Dirk een vrije tribune die Guy ondertekent. Dat gaat dan over Milton Friedman, MarioVargas Llosa, of Francis Fukuyama… allemaal auteurs waarin Guy Verhofstadt geen vijf bladzijden ver raakt. Dirk wel, en dat doet hij dus op onze kosten, betaald door het kabinet van de schuinsmarcheerder van Tongeren. Maar op Binnenlandse Zaken zal niemand u kunnen vertellen wat Dirk Verhofstadt, zo hij er al eens opduikt, daar eigenlijk uitricht. Dit in tegenstelling tot de zeer precieze taakomschrijving van de vele babes die er door de minister zelf tewerkgesteld zijn.
Rik Van Cauwelaert heeft er indertijd voor gezorgd dat van Dirk Verhofstadt enkele artikels in Knack werden opgenomen. Daar kwam toen op de redactievergadering een storm van protest tegen, en het was maar omdat onze grootste baas Rik De Nolf uitgerekend die dag had uitgekozen voor een verrassingsinspectie, dat een dreigend handgemeen in de kiem werd gesmoord. Volgens Van Cauwelaert zouden we het later wel begrijpen, en hij heeft alweer gelijk gehad.
Het was in Knack dat de jongste Verhofstadt Ayaan Hirsi Ali interviewde, en haar nogal twijfelachtige boeken de hemel in prees. En dat is hem nu zuur opgebroken. Alle argumenten die hij vóór Hirsi Ali heeft aangevoerd, zijn namelijk precies dezelfde die worden aangehaald door de asielzoekers en sans-papiers in de Belgische kerken. ‘Alleen’, merkte onze chef-Wetstraat in Van de redactie subtiel op, ‘hebben we in die dagen niets vernomen van Dirk Verhofstadt. Tenzij dan dat zijn minister de Kerk ervan beschuldigde aan politiek te doen.’
‘Voilà,’ constateerde Van Cauwelaert vergenoegd toen hij zijn tekst naar de drukkerij had gebracht, ‘die schrijft nooit meer voor ons. Kon ik van mijn andere redacteurs maar hetzelfde zeggen.’ Hierna begonnen de races in Newmarket en sloot hij de deur van zijn kantoor.
Deze week is in Van de redactie, als vanouds, Guy Verhofstadt weer aan de beurt. Hooggeplaatste VLD-personaliteiten hebben namelijk laten doorschemeren dat de premier van plan is om de hele VLD ten onder te laten gaan, als hij zelf volgend jaar geen eerste minister meer mag zijn. ‘Na mij de zondvloed’, wie de geschiedenis van PVV en VLD bekijkt, zal moeten toegeven dat dit altijd de strategie van Guy Verhofstadt is geweest. De partij is van hem, en hij is de partij.
Zijn ultieme droom is om nog eens van de trap in de Lambermontstraat neder te schrijden, en daar voor de tweede keer het ontslag van Karel De Gucht aan te kondigen. Tegen Jean-Marie Dedecker heeft Verhofstadt zich nog nooit uitgesproken, maar van Karel De Gucht krijgt hij de zenuwen. De Gucht is namelijk heel wat slimmer dan de premier zelf, en heeft de boeken die Dirk Verhofstadt op onze kosten leest, niet alleen op zijn eigen kosten óók gelezen, maar bovendien zelfs begrepen.
Vandaar dat de premier De Gucht al eens zijn veel gebruikt mes in de rug heeft geplant. U herinnert zich dat hij toen officieel de leiding van de VLD weer overnam. Rik Daems, de immer nuttige partijclown, zat nog in TerZake deze weinig vertoonde cumul te verdedigen, toen Verhofstadt er alweer afstand van had gedaan. Dat hij De Gucht publiekelijk op zijn nummer had gezet, was voor Verhofstadt een voldoende compensatie.
Men spreekt soms over de macht van Elio Di Rupo in de PS, zij het de jongste weken wat minder, maar die zinkt in het niet vergeleken met de machtshonger van Guy Verhofstadt in de VLD. Wat Di Rupo daartoe mist, zijn zolenlikkers van olympisch gehalte als Bart Somers en Patrick Dewael.
De premier en De Gucht, u kunt het in deze Knack op verschillende plaatsen lezen, kunnen nauwelijks nog door dezelfde deur. Voor de terechte uithaal van De Gucht naar de Vlaams Belangkiezers zijn Verhofstadt en Dewael zelf te laf, en bovendien was de premier meer dan verontrust over een andere passage in een interview met De Gucht in De Morgen.
Wij citeren: ‘Wie bij de VLD op zijn vrouw klopt, staat de volgende dag op straat.’ In Karels eigen geval is dat zeker. Mocht hij op Mireille kloppen, wat wij hem ontraden, stond hij de volgende dag zonder enige twijfel op straat. Zij het niet noodzakelijk die van de VLD. Het prachtige huis in Berlare, enigszins ontsierd door de veranderingen die Karel er zelf heeft in aangebracht, is namelijk eigendom van de familie Schreurs, iets waar andere Schreursen hem op familiefeestjes graag eens aan herinneren.
Maar of alle VLD’ers zo terughoudend zijn inzake huiselijk geweld, is minder zeker. En dan spreken we nog niet over VLD’ers uit de periferie van de adviseurs. En wat met VLD’ers, of meer specifiek met VLD’ sters, die op elkáár kloppen? Want zo kent de premier er ook een paar. Moeten die ook uit de partij?
Enfin, het makkelijkste was, zo besloot Verhofstadt, om eindelijk die Karel definitief eruit te werken. Pierre Chevalier kan wel minister van Buitenlandse Zaken spelen, en dan krijgt Rik Daems de postjes die Chevalier nu volgens ingewijden schijnt te bekleden.
DO 25 05
Goed nieuws van het kippenfront. Peter D’Hondt, politierechter in Dendermonde en grote concurrent van dezelfde Mireille Schreurs, heeft een kinesist veroordeeld omdat hij zijn wagen correct had geparkeerd! ‘Eens zien of die trien van Aalst dit kan overtreffen’, gromde D’Hondt na afloop tevreden, alvorens zich naar de markt te spoeden en via de verkoop van kip en gevogelte het gezinsinkomen op peil te houden.
Lokeren streepje. Wij lezen voor uit Het Laatste Nieuws. Op donderdag 2 december parkeerde kinesist Dirk Wollaert (59) zijn Volkswagen Beetle voor zijn praktijk in de Luikstraat, een smalle eenrichtingsstraat in het centrum van Lokeren. Mooi binnen de lijnen en met een ticketje. Wat later parkeerde een Ford aan de overkant, waar geen auto’s mochten staan, waardoor het andere verkeer niet langer door kon. Binnen de kortste keren stond er een monsterfile. De politie kwam ter plaatse maar kon de bestuurder van de Ford niet vinden. Daarom belden de agenten aan bij Dirk Wollaert, maar die was net een patiënt aan het behandelen en weigerde zijn reglementair geparkeerde auto te verplaatsen. Pv en een boete van 300 euro in de bus. Die hij uiteraard weigerde te betalen. En dus politierechtbank, en Lokeren valt helaas onder het rechtsgebied Dendermonde.
Van Peter D’Hondt kreeg Wollaert één maand rijverbod en 500 euro boete. Omdat hij zijn auto correct geparkeerd had! Hij riskeert ook nog een klacht voor smaad aan de rechtbank omdat hij bij het verlaten van de zaal duidelijk hoorbaar ’toktok toktok tòòòòk’ naar de rechter had geroepen.
ZA 27 05
De kletsprogramma’s van de VRT hebben nu werkelijk iederéén verantwoordelijk gesteld voor het xenofobe klimaat in Vlaanderen, en voor het geweld dat daaruit voortvloeit. Iedereen, behalve de categorie van journalisten die propagandamiddagen verzorgen van wegens racisme veroordeelde partijen, of die verkondigd hebben dat deze partijen op dezelfde manier moeten worden behandeld als alle andere. Een vergetelheid wellicht.
Koen Meulenaere
