MA 08 05
Den Baard heeft vorige week het ontslag aangekondigd van vicepremier Freya Van den Bossche. Den Baard in Den Standaard: ‘Ik ken de situatie op de universiteit van Gent vrij goed, en kan dit ook beoordelen. Eén ding: als de verhalen over ( het niet zelf schrijven van) haar thesis klopten, dan zou Freya vandaag geen vicepremier zijn. Dat is toch duidelijk, nietwaar?’
Dat is zeer duidelijk. Exit Freya Van den Bossche.
DI 09 05
Dat Dominique de Villepin het kan schudden als toekomstig president van Frankrijk, en als man in het algemeen, wisten de lezers van Bladspiegel weer enkele maanden vroeger dan de lezers van de reguliere rubrieken. De dag dat Mia Doornaert haar genegenheid voor de ‘bloedmooie’ prins van de Quai d’Orsay afzwoer, was zijn lied gezongen. Hij werd daarna nog wel premier, maar dat was slechts de laatste halte voor de guillotine.
Villepin had zich bij de barones al onmogelijk gemaakt door een internationaal vedergewicht als Guy Verhofstadt te steunen bij zijn gestook tegen de Verenigde Staten, de onlusten in de banlieues hadden zijn onkunde nog meer bewezen, en zijn jongerenbanenplan draaide uit op de meest smadelijke nederlaag voor een Frans leider sinds de tocht van generaal Huntziger naar de wagon in Compiègne.
En toen moest het ergste nog komen: het Clearstreamschandaal. Weinigen die daar nog klaar in zien, maar Mia Doornaert wel. Wij hebben voor ons het artikel liggen waarin Mia, weken geleden al, alles haarfijn uit de doeken deed. ‘Een Grieks drama’, waarschuwde ze gevoelige zielen al in de inleiding, ‘omdat passie er de hoofdrol in speelt.’
Aha, passie! Haal een sigaartje en een glas Franse wijn, dit wordt genieten. Volgens Le Monde, een kwaliteitskrant van het type De Standaard, zou Ville- pin in 2004 een geheim onderzoek hebben bevolen naar de wandel en vooral de handel van zijn rivaal en partijgenoot Nicolas Sarkozy.
‘Inmiddels is gebleken dat de berichtgeving van Le Monde allesbehalve correct was, maar het kwaad is geschied’, stelt Mia niet zonder genoegen vast. ‘Alsof president Jacques Chirac en zijn premier nog niet onpopulair genoeg waren, hebben de Fransen nu ook de indruk dat regeringsleden de geheime diensten van het land hebben misbruikt voor hun persoonlijke vetes.’
Wat is er gebeurd? In 2004 krijgen de onderzoeksrechters Renaud van Ruymbeke en Dominique de Talancé van een anonieme bron lijsten van geheime rekeningen en ‘occulte transacties’, bij het Luxemburgse clearingbedrijf Clearstream. Wat een clearingbedrijf precies is weet u ongetwijfeld niet, maar dat doet er niet toe: erg proper klinkt het niet. Zoals meestal ging het ook nu om smeergeld dat bij wapenbestellingen zou zijn uitgekeerd. En op de lijst stonden, ook al zoals gebruikelijk, namen van bekende politici en industriëlen. Het moet zijn dat ze hiervan bij De Morgen niet op de hoogte waren, of ze hadden Didier Reynders en Michel Nihoul eraan toegevoegd.
Let nu op: een van die industriëlen was Philippe Delmas, vicevoorzitter van Airbus, sinds kort een onderafdeling van het Frans-Duitse consortium EADS. Delmas was voor het voorzitterschap van EADS in een felle strijd gewikkeld met zijn aartsvijand Jean-Louis Gregorin! Wie beide mannen kent, zoals Mia, weet over welk lichtjes criminogeen niveau we hier praten. Dit overstijgt Jannie Haek en Luc Van den Bossche.
Delmas wordt in voorhechtenis genomen! Een donderslag bij heldere hemel. Huiszoeking, computer in beslag genomen, rijbewijs ingetrokken, maar volgens Mia werd geen gram bezwarend materiaal gevonden. Gregorin kwaad natuurlijk. Nee, wacht, we zijn verkeerd: Delmas kwaad. Hoe zou u zelf zijn? Stelt zich burgerlijke partij en gewaagt van een gemene streek vanuit EADS.
‘Merkwaardig genoeg’, aldus een haar sarcasme niet langer verbergende Doornaert, ‘had de steeds lelijker wordende Villepin, op dat moment minister van Buitenlandse Zaken, eind 2003 al die geheime lijsten gekregen.’ Van wie dan wel, vraagt iedereen zich af. Van Renaud van Ruymbeke? Van Dominique de Talancé misschien? Van Brice De Ruyver? Nee, van Jean-Louis Gregorin!
Nu breekt onze klomp. En dat is vicevoorzitter van de EADS. Gregorin is volgens Mia zelfs een van de briljantste geesten van zijn generatie. Hoe ze dat precies heeft uitgerekend, is niet duidelijk. De generatie-Gregorin bestaat tenslotte uit meer dan acht miljoen mensen in Frankrijk alleen. En van die acht miljoen vindt Mia hem dus een van de briljantsten. En Villepin ook, die heeft ze vroeger altijd tot de top tien gerekend, ze kan nu moeilijk plots iets anders gaan beweren.
Zoals het met briljante geesten vaak gaat, kijk naar de redactie van Knack, kennen Gregorin en Ville- pin elkaar. Als het over Frankrijk gaat, vereist het cliché dat dan achteloos de naam ENA even valt, de Ecole nationale d’administration. Een elite-instituut voor de ambtenarij en de politiek, een beetje te vergelijken met de faculteit Politieke Wetenschappen van de Katholieke Universiteit Leuven, waar uw dienaar gevormd is. Gregorin is hoofd geweest van de strategische cel van het ministerie van Buitenlandse Zaken, en heeft daar ooit de jonge énarque, daar zijn we ermee, Dominique de Ville- pin aangenomen.
WO 10 05
Allez bon, iedereen nog mee? Wat vond er nu plaats op het kabinet van Villepin, begin januari 2004? Een geheime vergadering! Daar waren naast Villepin en Gregorin ook enkele gaullisten met goede banden met de geheime diensten aanwezig. U voelt het al aankomen: Charles Pasqua. Het zou weer moeten lukken. ‘En dat is niet alles’, meldt Mia, die er blijkens het gemak waarmee ze de bijeenkomst beschrijft ook zelf bij moet zijn geweest. ‘Plots verschijnt een nieuwe hoofdrolspeler in het drama ten tonele: generaal Philippe Rondot!’
Tadadaa. Laat het niet waar zijn, generaal Rondot. Herinnert u zich hem? Inlichtingendienst ministerie van Defensie. Arabist. Kenner Midden-Oosten. Over Rondot lopen de meningen uiteen, maar over één ding is iedereen het eens: met hem valt niet te spotten. Een ijzervreter van de oude stempel, die gewoon is om te rekenen in divisies, en voor wie de loop van het recht uit de loop van een kanon komt. ‘ D’abord la guerre, puis on verra‘, zo is ten voeten uit de generaal. Mia kent ook zijn broer, François Ron-dot, maar dat is een heel ander geval. Uit welke loop voor hem het recht komt, zullen we om redenen van goed fatsoen niet nader toelichten.
Het is aan generaal Rondot dat Villepin heeft gevraagd om een onderzoek uit te voeren naar de Clearstreamlijsten, en met name naar de ambtenaren die daarop staan. Daar moet geen tekeningetje bij natuurlijk. Mia schrijft het letterlijk: ‘In tegenstelling tot wat Le Monde beweert, heeft Villepin dus niet officieel gevraagd om een onderzoek naar Sarkozy in te stellen, maar aan een half woord heeft een hele verstaander als generaal Rondot genoeg.’
Het vervolg laat zich raden. Rondot doet zijn onderzoek, en meldt via de geijkte weg aan zijn minister, Michèle Alliot-Marie, dat volgens hem de lijsten een manipulatie vormen! Val nu omver. En Alliot-Marie en Villepin, we gaan niet zeggen dat het zo ver gaat als Onkelinx en Verhofstadt, maar alles in de juiste verhouding gezien scheelt het toch niet veel.
Later dat jaar, we spreken nog altijd over 2004, komt ook de contraspionagedienst DST tot dezelfde conclusie. Wie aandachtig heeft gelezen zal nu de vraag stellen die moet worden gesteld: wie heeft die contraspionage ingeschakeld? Mia verspilt er in haar artikel niet te veel tijd aan: Dominique de Villepin! Hij kon dat, omdat hij eind maart minister van Binnenlandse Zaken was geworden, want die knaap heeft in drie jaar tijd nog vaker van departement gewisseld dan Freya Van den Bossche. Tot ook hij op een post zat waarvoor hij werkelijk geen enkele bekwaamheid meer bezat.
Denkt u nu dat Villepin zijn eigen partijgenoot Sarkozy een briefje schrijft, of desnoods even opbelt, om te zeggen dat zijn naam ten onrechte aan die Clearstreamlijst is gelinkt? Nee. Van krommenaas. En Renaud van Ruymbeke en Dominique de Talancé idem. Zulke kinderachtigheden verwacht men bij de VLD, maar niet bij de leiders van Frankrijk. Waar is de trotse tijd van Raymond Poincaré of maarschalk Foch?
Mia is niet te beroerd om toe te geven dat ze zich in Ville- pin lelijk heeft vergist. In meer dan één opzicht. ‘Wat deed Jean-Louis Gregorin op die geheime vergadering met generaal Rondot?’ draait ze het mes nog eens extra in de wonde. Dat zouden wij ook wel eens willen weten. Net als de onduidelijke rol van Mia zelf in de rest van de zaak trouwens.
Is het niet al te toevallig dat eind mei 2005 Sarkozy, op zijn beurt pas minister van Binnenlandse Zaken geworden, meteen een onderzoek beveelt naar de salopard die die valse rekeningen de wereld in heeft gestuurd? Wie heeft hem dat onderzoek ingeblazen? En wie heeft daarna de mannen van de contraspionage opgejut om deze keer eens een huiszoeking te doen bij Jean-Louis Gregorin? En bij diens medewerker Imad Lahoud, alweer volgens Mia ‘een computergenie’? Eén ding is zeker: de dag dat Mia te weten komt wie le corbeau is , de kraai die Frankrijk in dit politiek-industrieel imbroglio heeft gestort, zullen het zijn beste uren niet zijn.
En dat staat dus allemaal van naaldje tot draadje uitgelegd in De Standaard. Die Vandermeersch zal nog gelijk krijgen, met zijn opschepperij over een kwaliteitskrant.
DO 11 05
Verkiezingen in Leuven, aflevering drie. Deze keer is een socia-listisch gemeenteraadslid achter haar stuur betrapt met 1,88 promille in haar bloed. Terwijl ze al parkerend een andere auto tot schroot herleidde. Niet te verwonderen dat InBev zijn prijzen verhoogt, de Leuvense socialisten drinken de hele brouwerij leeg. En een basiswet van de economie zegt: wat schaars is, is duur. De enige uitzondering op deze regel wordt gevormd door de verkeersboetes in Leuven: talrijk en tóch duur.
De tussenrangschikking ziet er voorlopig als volgt uit: op één de eerste schepen Denise Vandevoort (SP.A) met 2,11 promille. Op twee, met stip, het gemeenteraadslid Mieke Wellens (SP.A) met 1,88 promille. Op drie de korpschef Hugo Michiels (SP.A) met 1,42 promille plus de autodeur van een onthaalmoeder uit Wilsele.
Voor een nuchter beleid: stem op de lijst van mijnheerke Louis. Schol.
vr 12 05
Het is zover: de antichrist is onder ons neergedaald. Hij woont te Wetteren, en heet Etienne Vermeersch. Dit althans, is de onwrikbare overtuiging van onze chef-Wetstraat.
Wij hebben het al geschreven: wij zijn het over alles eens met Rik Van Cauwelaert. Paars is slecht, Freya is een bedriegster, Red Rum is het beste steeplechasepaard ooit, aan Duke Ellington kunnen veel blazers van vandaag een puntje zuigen, en kardinaal Cardijn zij geprezen. Alleen over Etienne Vermeersch lopen onze meningen uiteen.
Via de talloze bezoeken aan de professor in het kader van ‘De Kroonraad’, hebben wij niet alleen een beminnelijk mens leren kennen, maar ook veel nieuwe inzichten. Onder meer over de venusheuvel van Joyce De Troch. Nu wij in De Morgen, heraut van de privacy, hebben gelezen dat het uit is tussen Joyce en Peter Hoogland, gaan onze verdenkingen overigens uit naar een womanizer uit Wetteren.
Toen Rik Van Cauwelaert de samenstelling vernam van de Commissie van Wijzen die onze waarden en normen zou bepalen, om ze daarna aan de migranten ter lering op te leggen, ontstak hij in woede. Marc Bossuyt! Rik Torfs! Etienne Vermeersch!! Allemaal onchristelijke mensen. ‘Pretacademici’, mepte Van Cauwelaert hen met één rake omschrijving uit de ring. Die wijzen kwamen na lang vergaderen tot vijf waarden en normen. Vijf. ‘De Universele Verklaring voor de Rechten van de Mens vertaald naar de patatcultuur.’ (Onze chef-Wetstraat)
Ik zal u zeggen hoeveel waarden er zijn’, brieste Van Cauwelaert op de redactievergadering. ‘Er zijn tien waarden. Bovenal bemin één God. Zweer niet ijdel, vloek noch spot. Heilig steeds de dag des Heren. Vader, moeder zult gij eren. Dood niet. Geef geen ergernis. Doe nooit wat onkuisheid is. Vlucht het stelen en bedriegen. Ook de achterklap en ’t liegen. Wees steeds kuis in uw gemoed. En begeer nooit iemands goed. Hoeveel zijn er dat? Elf? Tiens. Schrap dan dat van die achterklap en ’t liegen. Of er zouden hier sommigen rond de tafel hun job verliezen. Naast deze tien waarden, zijn er ook vijf normen. Zon- en feestdag zult gij eren. Op boet- en vrijdag vlees ontberen. Houd de vasten ongeschonden. Biecht minstens eens per jaar uw zonden. Nut rond Pasen ’t brood des Heren. En oordeel nooit voor woensdag. Voilà, en wie zich daaraan niet wil houden, mag vertrekken. We hebben daarvoor geen Commissie van Wijzen vandoen.’
Hierna was het hoog tijd om de schaal met belegde broodjes te laten rondgaan, een wekelijks hoogtepunt van de redactievergadering, nu het bezoek aan de Bosniër om de hoek is gesneuveld onder de verhuizing naar een modern kantorencomplex.
Koen Meulenaere
