MA 24 04

Nadat Wilfried Martens, onder wiens wanbeleid ons land onherstelbaar om zeep is geholpen, zichzelf met zijn memoires in alle radio- en tv-programma’s, en in alle kranten en weekbladen had gewrongen, werd hij de laatste dag van zijn feestweek op een fameuze uppercut getrakteerd: een interview met zijn dochter in Het Nieuwsblad.

Anne Martens is CD&V-kandidate bij de gemeenteraadsverkiezingen in Gent. Ze werd door een lucide partijgenoot naar voren geschoven als: ‘Onze Freya, maar met inhoud. En met een eerlijk verdiend diploma.’ Anne Martens is juriste. Naar aanleiding van die kandidatuur, en van de memoires van haar vader, werd ze door Het Nieuwsblad aan het woord gelaten. Mensen toch. Een schrijnender aanklacht van een dochter tegen haar vader hebben wij nooit gelezen.

Ja, ze had grote bewondering voor zijn politieke carrière. Maar… Hij was nooit thuis. En als hij er wel was, had hij het aan zijn hart of aan zijn lever en moesten de kinderen stil zijn. Hij heeft nooit naar hen omgekeken. Hij had geen respect en waardering voor het vele werk dat haar moeder in hun gezin heeft gestopt. Als dank daarvoor werd ze botweg gedumpt voor een jonger exemplaar. Hij heeft haar met haar verdriet in de steek gelaten toen hun zoon een zwaar ongeluk had. En toen hij dan eindelijk begreep dat een mens ook buiten zijn werk verantwoordelijkheden heeft, gaf hij al zijn aandacht en liefde aan zijn ex-woordvoerster en aan drie kleine kinderen die hij na zijn zestigste verwekte, en met wie hij uitgebreid koketteerde in allerlei interviews en reportages.

De dochter hierover: ‘Wij kregen het op onze zenuwen, van die pamperverhaaltjes over die tweeling. Hij kwam toen toch zo regelmatig als nieuwe vader in de krant. Ik gun die kinderen alles, maar het was bijzonder pijnlijk voor ons gezin, mijn moeder en mijn broer. Het leek wel alsof wij niet meer bestonden, omdat hij alleen over die kleine kinderen sprak, en niet over ons. Dat was zeer pijnlijk.’

Wilfried Martens heeft zijn memoires opgedragen aan zijn kleinkinderen Lucas en Alexander, de twee zoontjes van zijn dochter. Wij citeren weer: ‘Dat doet me plezier. Na jaren doodgezwegen te zijn, verwijst hij nu wel naar zijn kleinkinderen.’ Toen ze besloot om haar kandidatuur op een persconferentie bekend te maken, had ze hem gebeld om wat raad te vragen: ‘Ge moet maar één ding zeggen, antwoordde hij. En dat is dat ge de traditie van uw vader gaat verder zetten.’

Slotvraag: ‘Hebt u de memoires van uw vader al gelezen?’ Antwoord: ‘Ik hoop op een presentexemplaar van mijn vader. Ik hoop dat ik er een zal krijgen.’

Zo, einde van Wilfried Martens, daar kunnen duizend bladzijden niet tegenop. Merkwaardig genoeg stond dezelfde dag in zusterkrant De Standaard een kortere versie van hetzelfde interview, maar om god weet welke reden was dat ontdaan van alle scherpe kanten. Met kwaliteitskranten moet je altijd opletten.

DI 25 04

‘Goed nieuws mannekes!’ Het was onze chef-Wetstraat die bijna juichend de redactie kwam binnengestormd, zwaaiend met een telex waarvan de inkt nog niet droog was: ‘Tony Mary dreigt op te stappen bij de VRT.’ Van Cauwelaert opende met een indrukwekkende sleutel de deuren van zijn vergrendelde barkast, en liet de flessen rond gaan.

Jarenlang al, eist onze chef-Wetstraat in elkaar opvolgende Van de redactie’s het ontslag van die kabouter op de Reyerslaan, die hij persoonlijk verantwoordelijk noemde voor het succes van het Vlaams Blok. En dat was nog vóór Mary’s logebroeder Siegfried Bracke een propagandamiddag van deze voor racisme veroordeelde partij ging verzorgen. Even zoveel keren bleef het stil aan de overkant.

‘Ik schrijf zelf dat nieuwe decreet’, bromde Van Cauwelaert na een tijdje vertoornd. Hij belde Geert Bourgeois dat die zich om de zaak niet meer hoefde te bekommeren, de mannen van de Knack zouden het wel weer oplossen. Waarna de minister Laura Lynn ging stalken. Het ontwerp van decreet is ondertussen al lang klaar, en is eindelijk zijn lange weg doorheen het Vlaams Parlement gegaan. Wij vatten het kort samen: ‘De gedelegeerd bestuurder van de VRT heeft niets meer te zeggen. Alle beslissingen aangaande personeelsbeleid, programmering, strategie, positionering en diversificatie van de openbare omroep, worden voortaan genomen door de raad van bestuur, waarin de meerderheid van de stemmen zal worden geleverd door vertegenwoordigers van de christelijke arbeidersbeweging.’

De eerste praktische gevolgen mogen binnenkort worden verwacht. Minder programma’s over de oorlog, en meer over de periode kort erna. De herinvoering van de Christelijke Eucharistieviering op zondagochtend. Gedaan met de stuitende gratis reclame voor De Morgen op de nieuwsdienst. Bracke buiten. Historische documentaires over monseigneur Cardijn, kanunnik De Mey, en Gust Cool. Een reeks over leven en werken van de Vlaamse katholieke voorman Frans van Cauwelaert. Toeristische info uit het Pajottenland. Minder voetbal en wielrennen, meer hondenraces en hanengevechten. Alle wereldkampioenschappen boks. Vulgariteiten als van Marc Reynebeau zijn voortaan enkel nog op VT4 te zien. Geen Rick De Leeuw meer. En na elk nieuwsbulletin de vakbondskroniek. Geef toe: het zal in elk geval beter zijn dan nu.

WOE 26 04

Vorige week stond in De Standaard een interview van televisiefarceur Marc Reynebeau met Paul en Jan Goossens. Merkwaardig, want Reynebeau en Goossens hebben beiden jaren voor Knack gewerkt, of beter gezegd geschreven, en konden elkaar niet luchten.

Reynebeau was nog maar net het bureau uit van onze chef-Wetstraat, waar hij op het ontslag van Goossens was gaan aandringen, of daar beende Goossens zelf binnen om te eisen dat Reynebeau zijn C-4 kreeg. En beiden hadden daarvoor blijkbaar zeer goede argumenten, want ze kregen elk hun zin.

Reynebeau beweerde altijd dat Goossens onbetrouwbaar was, en meehuilde met elke wind die hem om de oren kwam. ‘Luistert goed, Rik’, ging hij er eens gemakkelijk voor zitten, ‘want gij zijt veel te mild voor bedriegers van zijn slag. Hij schrijft geen artikel of er zit een verborgen agenda achter. Eerst ging hij in een klooster, en dan nog bij de Dominicanen, de paters van de inquisitie. Vandaag nóg kan hij geen brandstapel zien, of hij moet er een vuurtje aan steken. En waarom denkt ge dat hij drie pakjes blauwe Johnson per dag paft? Daarna is broeder Paul terug naar de wereld gegaan, om ineens links soldaten- en studentenleider te worden. En flamingantisch agitator. Terwijl de Vlaamse identiteit niet bestaat, dat heb ik intussen genoeg bewezen. Vervolgens is hij bij de meest conservatieve katholieke krant van het land gaan werken. Ik persoonlijk zou me liever ophangen dan voor de VUM te moeten schrijven, maar voor hem steekt het allemaal zo nauw niet. Daarna werd hij baas van De Morgen, een krant die nota bene door de Socialistische Partij werd betaald. Van een onafhankelijk journalist gesproken. En als Karel Van Miert dan weigert om nog eens een partijgebouw te verkopen om de putten te dempen die mijnheer de hoofdredacteur heeft gegraven, wordt hij op den één voor moordenaar uitgescholden. Dankbaar niet? Erkentelijk ook. Net voor hij door de nieuwe baas Christian Van Thillo ontslagen ging worden, stapte hij snel zelf op, zogezegd omdat hij te zwaar aangeslagen was na Zwarte Zondag van 24 november. Haha, ge moet dat eens terug lezen, Rik, ge gelooft uw ogen niet.’

Op dit punt gekomen moest onze chef-Wetstraat een glas water gaan halen, want onze voormalige chef-boeken had zich zodanig opgewonden dat een beroerte nabij was. ‘Sus Verleyen heeft hem dan uit de goot gehaald’, stak Reynebeau met evenveel vuur opnieuw van wal, ‘de grootste vergissing uit zijn carrière. En zo is hij helaas voor Knack beginnen te schrijven. Intussen begeleidde hij, wars van deontologische bezwaren, de linkse Patsy Sörensen, smeedde de banden met Agalev, presenteerde de televisie-uitzendingen van de CVP alstublieft, en schurkte zich zowel tegen de rechtsliberale Guy Verhofstadt als tegen de katholieke europopulist Wilfried Martens aan. Rik, dat getuigt allemaal niet van standvastige principes, om het voorzichtig te zeggen. Des te meer van opportunisme. Die Goossens is dringend toe aan een denkpauze.’

Paul Goossens, van zijn kant, had een argument dat alle kwaadsprekerij van Reynebeau platsloeg: Marc Reynebeau was volgens hem lid van de loge. Toen hij dat hoorde nam onze chef-Wetstraat geen enkel risico meer.

Van lieverlee trok Reynebeau naar De Standaard, en begon aan een parcours dat gevaarlijk lijkt op dat van de door hem zo verguisde Goossens. Al dienen wij in alle objectiviteit vast te stellen dat die laatste zich op televisie toch iets minder belachelijk maakt dan de eerste, wiens onovertroffen flauwiteiten alleen hemzelf niet schijnen op te vallen.

Meer: ‘Confidenties in Toscane’ beschouwen wij nog steeds als de moeder van alle zomerprogramma’s, en geen enkele van de inmiddels veel te talrijke epigonen komt nog maar in de buurt van de sfeer en inhoud die Goossens in zijn uitzending kon leggen. ‘Rotten & Reynebeau’ nemen wij in deze vergelijking niet op.

Diezelfde Reynebeau heeft nu dus diezelfde Goossens geïnterviewd voor De Standaard. Ofwel was dat op bevel van boven, ofwel heeft hun gezamenlijk verleden als misdienaar voor de nodige flexibiliteit gezorgd.

DO 27 04

Omdat elke Knackredacteur in de aanloop naar 8 oktober één stad of gemeente van dichtbij moet volgen, heeft uw dienaar na lang wikken en wegen en voor en tegens, gekozen voor het Vlaams-Brabantse Leuven. Een stadje waar men een antwoord geeft op die verzuchtingen van de bevolking, waarvoor men in andere gemeenten doof, blind en stom blijft.

Neem nu de eis voor meer blauw op straat. Bij elk dramatisch incident klinkt ze luid en klaar, alleen rond het park van Brussel blijkt ze nooit te worden gehoord. In Leuven wel! Wie uiterst behoedzaam anderhalve kilometer over de Leuvense vesten schuift, heeft nog voor het einde van de maand vier pro justitia’s in zijn bus. Wie parkeert, heeft al een boete nog vóór hij naar de betaalautomaat een kilometer verderop is kunnen stappen, en die automaten zelf geven als enige in de wereld geen wisselgeld terug! Wie twee euro in de gleuf duwt terwijl hij maar anderhalve moet betalen, is vijftig cent kwijt. Wie in Leuven op straat nog durft een liedje te zingen, wordt via cameraregistratie vijf minuten later opgepakt en 24 uur opgesloten. Elke inbreuk op het uitgebreide gemeentereglement dient cash te worden vereffend.

Tenzij natuurlijk men zelf tot het Leuvense politiekorps of schepencollege behoort. De lezer zal zich herinneren hoe korpschef Hugo Michiels twee jaar geleden in de Tiensestraat de deur van onthaalmoeder Anna Cockx uit Wilsele aan scherven reed, en bij controle door een paar van zijn eigen agenten, ondertussen beiden werkzaam bij de vuilnisophaling, 1,43 promille alcohol in zijn bloed bleek te hebben. Volgens ervaringsdeskundigen inzake alcoholmisbruik, aan wie in Leuven geen gebrek is, stond dit gelijk met de voorafgaande consumptie van veertien glazen bier.

Desondanks stapte de korpschef toch achter het stuur, en bracht zijn voertuig in het verkeer. Na minder dan twee kilometer was het al prijs. De onthaalmoeder werd nog tot een stuk in de nacht onder druk gezet in het Leuvense politiekantoor, nadat ze eerder op de plaats van het delict al was geïntimideerd door een toevallig passerende substitute van het Leuvense parket. De korpschef, een politieke benoeming van de burgemeester, werd overigens niet ontslagen. Daarvoor miste minister van Binnenlandse Zaken Patrick Dewael eens te meer de nodige moed.

Vorig jaar werd de schepen van Cultuur en Sociale Zaken, net als de korpschef tot het socialistische kamp behorend, slapend aan haar stuur aangetroffen met 2,11 promille alcohol in haar bloed. 2,11 promille! Daar moeten zelfs Britse voetbalhooligans voor passen. ‘Ze vertoonde nochtans geen uiterlijke tekenen van dronkenschap’, noteerden de bijgeroepen agenten. Wat de politierechter deed besluiten dat wie bij 2,11 promille nóg geen tekenen van dronkenschap vertoont, wellicht in een vat bier geboren is. Blijft overigens gewoon in dienst, mevrouw de schepene. Om verder wetten en regels voor de andere Leuvenaars op te stellen. In oktober staat ze op de tweede plaats op de SP.A-lijst, net achter mijnheerke Louis.

Maar bent u zelf géén lid van het Leuvense schepencollege of van de Leuvense politieleiding, hoed u dan voor Leuven, het Singapore aan de Dijle. Vorige maand nog resulteerde een scherpe actie onder leiding van dezelfde korpschef Hugo Michiels in het verbaliseren van 240 fietsers, die zonder licht of bel op schok waren, over het voetpad waren gereden, of sterker nog: in de verboden richting in een eenrichtingsstraat. Eén was zelfs onbeleefd geweest tegen de commissaris. Die zit in voorarrest.

De korpschef toonde zich na afloop van de actie tevreden over het resultaat, en wij stemmen volmondig met hem in. Fietsers in Leuven begrijpen niet altijd hoeveel gevaar ze lopen in het verkeer. Er kan altijd iemand van het schepencollege of van de politieleiding voorbijkomen.

Koen Meulenaere