MA 03-04

Gisteren, zondagavond. Terwijl op één Jan De Ridder via een videoboodschap afrekent met alle verraders die hem hebben omringd, een hoogtepunt in het televisieseizoen van de VRT, blinkt Andréke Vermeulen op VTM. Bij Koen Wauters in Het Verstand van Vlaanderen. Samen met Showbizz Bart en chef-sport Dirk Deferme. Andréke heeft als specialiteit gekozen: het Eurovisiesongfestival! Wie had dat kunnen denken? Dat een zo ernstig verslaggever – pausbezoeken, bomaanslagen, paranormale verschijnselen – er een zo frivole belangstelling op na houdt.

Op één is de afschuwelijke Piet De Ridder weggevlucht met een oranje koffertje, bevattende honderd miljoen euro. Terwijl Ann en Guido, die het samen hebben gedaan, door Jan via de video lelijk in hun hemd worden gezet. En daarna Bruno, pardon Lucas, die niet eens de moed had om zijn ontslag bij Woestijnv… bij De Parelvissers persoonlijk mee te delen. Vervolgens is Xavier aan de beurt, die zonder medeweten van Wouter de verkoop van het vriendenclubje wou regelen. Dan Dick. Hopelijk geeft Tom Lenaerts ooit de volledige lijst van wie wie was, in deze bijzonder gemene sleutelroman.

Ondertussen op VTM: Andréke Vermeulen. Van wie kreeg België in 2002 tien punten, wat Sergio voor een pijnlijke laatste plaats behoedde? Twaalf seconden, de tijd gaat nu in. Twaalf, elf, tien… ‘Turkije!’ Juist.

Showbizz Bart, specialiteit kerkelijke liturgie, zoals Rik Torfs. Wat komt er na ‘dat wegneemt de zonden der wereld’? Twaalf, elf, tien,… drie, twee… ‘Uw rijk kome?’ Mis.

Andréke. Hoe heet de Belg die dit jaar voor Frankrijk zal deelnemen met A chaque pas? Twaalf, elf… ‘Jonatan Cerrada!’ Juist. Andréke is de winnaar. We zien hem over enkele weken terug in de grote finale.

Op één blijkt die Ann, wij bidden dat dat niet Catherine Van Eylen is, het niet alleen te hebben gedaan met Guido, en wellicht ook met Xavier en Dick, ze heeft bovendien in Parijs abortus laten plegen.

En alsof dat nog niet volstond, was ook zij betrokken in het schandelijke complot om achter de rug van Wouter de hele zaak te verkopen. En dan liegt ze nog vlakaf in zijn gezicht ook. Niet te verwonderen dat die mens zich van de Dame Blanche heeft geworpen.

Andréke krijgt op hetzelfde moment een trofee met een reusachtig logo van VTM, en belooft dat op een ereplaats in zijn knusse flatje te zullen zetten. Naast een foto van Johnny Logan.

DI 04-04

Haalt Patricia Ceysens mijnheerke Louis onderuit? Dát, en niet het cordon sanitaire, is de centrale vraag bij de gemeenteraadsverkiezingen van oktober. Verlost van het dood gewicht Rik Daems, kan Patricia eindelijk voluit gaan. Daems zal deze keer in Herent de verkiezingen verliezen. Toen hij aankondigde dat hij daar zou gaan wonen, kort na het uitlekken van zijn affaire met de Waalse socialiste Sophie Pécriaux, schreef de immer schalkse burgemeester Willy Kuijpers hem meteen een welkomstbrief: ‘Herent is verheugd dat je bij ons komt wonen, Rik. We hebben nood aan mensen die goed Frans spreken.’

Kuijpers zou beter wat opletten. Wat weinigen weten, en Rik Daems al helemaal niet, is dat Pécriaux bij een caféruzie in Charleroi ooit vijf skinheads heeft verwond. Het heeft niet veel gescheeld of haar parlementaire onschendbaarheid moest worden opgeheven. U ziet van hier dat zo een straatvechtster zich iets zal gelegen laten aan een pantoffelheld als Rik Daems. Zij dronk ranja met een mietje.

Het opzet is duidelijk. Die verliefde dwaas wordt door de PS gebruikt als een vijfde colonne, om de verfransing van de Brusselse Rand tot aan de poorten van Leuven uit te breiden. Mijnheerke Louis doet er goed aan waakzaam te zijn. Waren wij in zijn plaats, wij belden nu al naar Paul Goossens om zijn oude spandoeken met ‘Walen buiten’ weer uit de kast te halen. En ‘Suenens of Barabbas?’ te overschilderen met ‘Daems of Barabbas?’.

Misschien moet het reglement van de Kamer maar eens worden uitgevlooid: mogen man en vrouw samen zitting hebben in het parlement? In de gemeenteraad alvast niet, dat mocht Celie Dehaene na vierentwintig jaar onverdroten inzet ondervinden. Waarom dan op een hoger niveau wel? En dat niemand komt aandraven met het argument dat Rik en Sophie niet getrouwd zijn, of niet op hetzelfde adres wonen. Want dat is enkel een manifeste vorm van administratief en burgerlijk bedrog, waartegen dringend zou moeten worden opgetreden.

Het zou die Daems leren. Uitgerekend twee dagen nadat hij op de VRT in Panorama moord en brand had geschreeuwd omdat de pers zijn privacy had geschonden, gooide juffrouw Pécriaux in Humo zelf hun privéleven op straat. Wie zoiets doet, zou voorgoed het recht tot spreken moeten worden ontnomen. De Hoge Raad voor Journalistiek kan weinig anders dan dit nieuwe feit mee in overweging nemen, en de klacht van Daems tegen Dag Allemaal naar de prullenmand verwijzen.

Vreemde technieken gebruiken ze trouwens, in Panorama. Met de verborgen camera een simpele politieman van Chapelle-lez-Herlaimont erbij lappen, omdat die zo vriendelijk is om voor het welslagen van jouw reportage Pietro Allatta op te bellen, ons niet gelaten. Al zouden wij dan niet de pretentie hebben om in Morgen Beter de hoofdredacteur van VTM te kleineren, omdat in zijn programma met een verborgen camera werd aangetoond dat tijdens de Europese top de beveiliging in de Brusselse hotels te wensen overliet.

Maar in een uitzending waarin je anderen van tabloidpraktijken beschuldigt, zelf twee collega’s in een val lokken, zonder dat ze het weten een telefoongesprek met hen opnemen, en dat dan nog zonder hun toestemming uitzenden ook, dat lijkt ons nog veel minder in overeenstemming met de journalistieke deontologie, laat staan met de collegialiteit, dan de praktijken die je aan de kaak stelt.

Iemand van u nu Walter Zinzen daarover gehoord? Of Yves Desmet, die in diezelfde Panorama wel weer het vingertje kwam heffen: alleen in ‘zijn krant’ hadden ze wél respect voor de privacy van bekende mensen. Voor ons ligt een berichtje uit De Morgen van 9 maart, bladzijde 16, waarin de lezer wordt kond gedaan van de, inmiddels door de betrokkenen ontkende, echtscheiding van een bekende VTM-presentatrice. Met daarbij naam en leeftijd van haar man en kinderen. Het was De Morgen die een grote foto van Rik Daems en zijn dochtertje publiceerde, het was ook De Morgen die een paginabrede foto van Willy Claes en zijn echtgenote plaatste bij een artikel over echtscheidingen bij vijftigplussers.

En toch anderen de les maar blijven lezen, het is ongeneeslijk. Je zou Freya Van den Bossche nog gelijk geven, wanneer ze in haar licentiaatsthesis wetenschappelijk aantoont dat De Morgen en Yves Desmet synoniem zijn van sensatiejournalistiek. Dat interview in Humo toonde aan dat Rik Daems een nog grotere nitwit is, dan onze chef-Wetstraat onlangs beweerde in zijn Van de redactie. Nog goed dat er door een technische panne een stuk van die tekst was weggevallen, waardoor de lezer verstoken bleef van een voor Daems pijnlijke passage over een paar overheidsgebouwen.

Verlost van die ‘lame duck’, ligt voor Patricia Ceysens de weg in Leuven breed open. Wat de weg in Leuven trouwens voor iedereen gedurende jaren heeft gedaan, maar dan niet door het wegvallen van Rik Daems, maar door de bouwwoede van Nicolae Tobbacescu. Patricia is alvast een charmeoffensief begonnen naar Carl Devlies, kopstuk van CD&V en toekomstig burgemeester van Leuven, zo hij tenminste het verstand heeft zich van Napoleon te ontdoen. Ceysens zelf heeft geen stadhuisambities, haar terrein is de nationale politiek. Nee, meer: het wereldwijde web. Maar Devlies ambieert wél de sjerp. Daartoe heeft hij slechts één kans: een coalitie zonder de socialisten. Wij houden u op de hoogte.

DO 06-04

Voor prins Filip ziet het er niet goed uit. Er was de commotie in de Vlaamse pers over zijn ongeïnteresseerde en contraproductieve optreden tijdens de jongste handelsmissie naar Zuid-Afrika. En er was de premier, die zijn mooie interview met De Standaard en La Libre Belgique helemaal naar de knoppen had geholpen.

Over zijn protocollaire functie bijvoorbeeld, had de prins een goed gedocumenteerd en onderbouwd antwoord geschreven. Hij was niet helemaal tegen, maar hij was ook niet voor. En de grondwettelijke argumenten die hij aanhaalde, getuigden van een groot inzicht in de valkuilen van de Belgische staatkunde. Toen de prins bij het ontbijt De Standaard opensloeg, verslikte hij zich in zijn croissant. Het antwoord op de vraag over een protocollaire monarchie luidde: ‘Daarover beslist de politiek.’

De prins was woest, en nam zich voor dit de premier bij de eerste de beste gelegenheid betaald te zetten. Nadat hij vorig jaar het Vlaams Belang de wacht had aangezegd, en daarna met veel plezier een manifest van het VBO tegen het economisch beleid van Paars had ondertekend, had Verhofstadt gemeend hem, de kroonprins, publiekelijk te mogen terechtwijzen. Het was de laatste keer geweest, of anders… Wel, dat wou de prins nog wel eens zien, of het de laatste keer was geweest. En met die ‘of anders’ moest hij eens lachen. In een eerlijk gevecht van man tot man kon hij, als gewezen paracommando, die snijboon met zijn dwaze bril en zijn melkboerenkarrenhondenhaar gemakkelijk de baas. ‘Ik zal zijn tanden nog wat verder uit elkaar zetten’, grapte hij tegen zijn echtgenote.

Dat Verhofstadt zijn prachtige uiteenzetting over de protocollaire monarchie had verminkt tot dat ene onnozele zinnetje, dat bovendien haaks stond op wat hij echt meende, zat hem meer dan dwars. Filip nam zich voor nog vóór de verkiezingen van 2007 de troon te bestijgen, en aangezien professor Senelle hem had verzekerd dat het staatshoofd de formateur aanstelt, wist de prins al zeker wie dat niet zou zijn. Wie het wél zou zijn wist hij nog niet, maar die vriendelijke Italiaan met zijn schattige strikje maakte veel kans. Tenslotte was mama ook een Italiaanse.

En toen kwam de fatale slag: 30 maart 2006. Een steunbetuiging in De Standaard, ondertekend door Peter Verlinden. De prins dacht dat zijn hart het begaf. Tegenstanders van het niveau Verhofstadt, daarvan ligt niemand wakker. Maar een medestander als Verlinden, dat wenst men zijn ergste vijand niet toe. De prins moest de brief zeven keer lezen, voor hij kon geloven dat er wel degelijk stond wat hij dacht dat er stond. En vervloekte de dag dat voor de kusten van Indonesië de storm weer was gaan liggen.

Wij gaan nu over tot de samenvatting van de brief van Verlinden: ‘ Het kan natuurlijk zijn dat ik na al die jaren televisiejournalistiek blind en doof ben geworden. Het zou zelfs kunnen dat ik plots een aanval van royalisme heb gekregen, of een geheime adoratie voor de prinses. Maar ik heb in Zuid-Afrika geen ondernemers horen klagen over de prins. Ik heb de tsunami verslagen. Ik heb door Congo gelopen. Ik heb Hutu’s geholpen, toen hun leven werd bedreigd door wild geworden Tutsi’s. Ik zeg altijd: “Dit was Peter Verlinden, vanop een gevaarlijke plaats.” Ik pleit voor meer Vlaamse liedjes op de radio. Ik heb Ann Christy gekend. Ik vind de entreeprijzen in het zwembad van Leuven te hoog. Ik ben tegen de sluiting van het Celestijntje. Ik ga nooit af op geruchten. Ik ben flink. Ik voer geen anonieme getuigen op. Ik breng alleen feiten. Ik controleer of mijn informatie klopt. Ik heb bij André Geens gewerkt. Ik krijg complimentjes van Martine Tanghe. Ik vind Martine mooi. Ik mijd clichés. Ik gebruik nooit verhalen van in de hotelbar. Ik trek elke week een proper hemd aan. Ik zie mezelf graag.’

Kortom, ondanks het feit dat zijne koninklijke hoogheid soms even moest nadenken om zich zijn naam te herinneren, had Verlinden niets dan goede ervaringen met de kroonprins. Dankzij Filip waren tijdens de bewuste Zuid-Afrikaanse reis 650 gasten opgedaagd voor het prestigieuze ‘Meet Belgium’, en alleen dankzij hem had Nelson Mandela tijd gemaakt voor het Belgische gezelschap.

Prins Filip was de wanhoop nabij. Dat die clown van de VRT het voor hem opnam in een publieke brief, dat ontbrak er nog aan. Hoe zoiets mogelijk was, begreep de prins niet. Hij had in zijn persknipsels onlangs nog gelezen dat een andere VRT-journalist, Jan Huys, de man die van het saaie binnenlands persoverzicht op de radio een pareltje van satire heeft gemaakt, van het college van hoofdredacteurs een verwittiging had gekregen omdat hij, ook al in De Standaard, zeer terecht had beweerd dat het zevenuurjournaal op televisie vol flauwekul steekt.

En nu komt er een knaap, die nota bene nog lid is geweest van de Volksunie, ongevraagd even de monarchie verdedigen. Terwijl de premier de prins net in de mond had gelegd dat zoiets de taak is van de politiek. Sinds wanneer mogen journalisten van een openbare omroep in het publiek politieke standpunten verkondigen? Dat wou de prins wel eens weten. Nog één stap verder, en die kerels gaan propagandamiddagen van racistische partijen verzorgen, stel u voor.

De beslissing van het college van hoofdredacteurs over de sanctie tegen Peter Verlinden, was ons bij het ter perse gaan nog niet bekend.

Koen Meulenaere