MA 27/03
Als wij één ding hebben geleerd in de al te vele jaren in dit vermoeiende vak, en om eerlijk te zijn hebben wij in al die jaren effectief maar één ding geleerd, dan is het wel dat toeval niet bestaat. In het schriftelijke interview met prins Filip in De Standaard, stond een kanjer van een dt-fout. En er stond eveneens een kanjer van een dt-fout in de enige twee bladzijden die Freya Van den Bossche gegarandeerd zelf heeft geschreven in haar licentiaatsthesis, met name het dankwoord vooraf. Waarin ze op één na iedereen bedankte.
Dus rijst nu de vraag: heeft prins Filip die thesis van Freya Van den Bossche geschreven, of Freya Van den Bossche de antwoorden van de prins? Of heeft dezelfde persoon én de thesis van Freya Van den Bossche, én de antwoorden van prins Filip geschreven? En was dat dan Guy Verhofstadt, die in zijn eigen naam al een kanjer van een dt-fout heeft staan?
Wij zouden er niet op terugkomen, en de vraag schijnt het merendeel van pers en politici niet eens te interesseren, maar ze werd vorige week toch weer opgeworpen door Rik Torfs, die in maart in geen enkel televisieprogramma heeft ontbroken. Volgens Rik zal het niveau van de universiteiten nog verder dalen, indien het outputfinancieringsplan van minister Frank Vandenbroucke werkelijkheid wordt.
Outputfinanciering! De universiteiten zouden voortaan niet meer worden gesubsidieerd naar rato van het aantal studenten, laat staan naar rato van de kwaliteit van hun opleiding, maar wel op basis van het aantal diploma’s dat ze afleveren. Wij vatten de consequenties van dit plan niet helemaal, maar intuïtief zouden wij durven stellen dat dit in het voordeel is van de universiteit van Gent, waar ze soms al eens wat guller zijn met het verlenen van een diploma.
Nu komt er van dat plan van Vandenbroucke uiteraard niets. Van geen enkel plan van Vandenbroucke is al ooit iets gekomen. VDB wordt in de zelfverklaarde kwaliteitspers al jaren omschreven als een van de meest bekwame ministers, een studax, een dossierkenner, een man die weet waarover hij spreekt. Maar dat levert in de praktijk allemaal niets op. Op elk niveau en in elk departement waar die knaap wordt ondergebracht, moet hij na korte tijd gaan lopen. Zijn opvolgers kunnen dan het puin ruimen. Of de as opvegen, in geval van verbranding van liquiditeiten.
Van het idee om subsidies te verlenen naargelang van het aantal afgeleverde diploma’s komt dus ook niets, dat staat nu al vast. Te dol om nog maar te overwegen. Maar, de als steeds breed grijnzende en daardoor een voor anderen onbenaderbare slimheid voorwendende minister, heeft in de media weer ruime publiciteit gekregen, op meer wil hij niet hopen.
Ook Rik Torfs heeft er alweer publicitair voordeel uit gehaald. Geen krant, geen radiostation of geen televisieomroep die de hoogleraar Kerkelijk Recht hierover níét om zijn mening heeft gevraagd. Wie niet beter wist, had kunnen denken dat Rik de rectorverkiezing in Leuven had gewonnen, in plaats van verloren.
Volgens Torfs, en nu komen we bij ons uitgangspunt, zou dit nieuwe systeem de universiteiten ertoe verleiden hun normen en niveau fors te verlagen. ‘Op de duur’, voorspelde hij in TerZake, ‘gaan we universiteiten krijgen waar studentinnen, met medeweten van hun faculteitsoverheid, hun licentiaatsthesis door anderen laten schrijven. En zo een systeem kan toch de bedoeling niet zijn? Althans niet aan mijn universiteit.’
En toen monkelde de professor, zoals alleen professoren Kerkelijk Recht kunnen monkelen.
DI 28/03
Wij kijken naar Peking Express. Enkele koppels uit de Zwalmstreek moeten de Mekong overzwemmen. Met een rugzak van vierendertig kilogram om hun nek. Er drijven hongerige krokodillen in de rivier. Vanuit de bomen op de ene oever worden de deelnemers onder vuur genomen door een paar verdwaalde ex-Vietcongrebellen, die bij gebrek aan Amerikanen dan maar vuren op elke westerling in hun blikveld. Vanaf de andere oever schieten de laatste overlevende Rode Khmers.
Wij zappen weg. Temptation Island, aankondigingstrailer. Rebecca Loos, kortstondig een aspirant-mevrouw Beckham en gehuld in niets meer dan enkele minuscule stukjes doorschijnende lingerie, strijkt enkele mannelijke deelnemers over de dijen. ‘Zullen zij zich kunnen beheersen?’ leest buiten beeld een bezorgde commentaarstem. Wij in hun plaats in elk geval niet.
Expeditie Robinson. Vijf Vlamingen en vijf Nederlanders op een onbewoond eiland. Hangen vier meter boven de grond met één arm aan een touw dat tussen twee bomen is gespannen. Hun voeten hebben geen enkele steun. Wie het het langst volhoudt, krijgt immuniteit en kan niet uit de groep worden gezet. De eerste die moet lossen is een Vlaamse vrouw, haar schouder is uit de kom geschoten. Kort daarna geeft ook een Hollander met een tatoeage op: ligamenten gescheurd. Bij het vallen komt hij nogal ongelukkig neer, en breekt zijn heup en dijbeen. Daarna dondert een vrouw uit de Kempen op haar hoofd: schedelbreuk.
Weer wegzappen: 71° Noord. We bevinden ons op de noordpool. Het is min zevenentwintig graden, en een groepje Belgen moet met een kajak vijfendertig kilometer door de Barentszzee roeien. Naar een landtong, die vaag staat aangeduid op een rudimentaire kaart. Maar omdat dat te gemakkelijk zou zijn, worden ze eerst allemaal met hun boot omgekieperd in het ijskoude water. Na vier kilometer is het donker, en krijgt de leider van de groep de indruk dat ze in de verkeerde richting peddelen. Rechtsomkeer dan maar.
Tegen het ochtendgloren bereikt de uitgeputte vloot alsnog de bestemming. Voedsel is daar niet meer, dat is opgegeten door de wolven. Er is wel een kleine tent, waarin ze even kunnen slapen. Droge kleding is er niet, en het hout is te nat om nog een vuurtje te stoken. Anderhalf uur later moet de verkleumde groep in zijn vieze klamme kleren alweer op weg. Een berg van drieduizend meter hoog over. Temperatuur boven: min tweeënvijftig. Eerst wordt nog een zaag naar huis gestemd die altijd maar liep te klagen dat haar knieën zeer deden. Ze heette bovendien Caroline.
Nu Bruno Wyndaele met zijn queeste. We staan in een zonnig dorpje in Andalusië, en Bruno heeft een grote foto van het Atomium in een restaurantje aan de muur gehangen. De vraag is: in welk restaurantje? De minister van Buitenlandse Zaken en zijn vriend het Europarlementslid kuieren naar het eerste van de twee eethuisjes die het plaatsje rijk is. Ze liggen trouwens recht tegenover elkaar en het andere is gesloten. En jawel: daar hangt de foto van het Atomium! Gewonnen.
wO 29/03
Toen Marie-Rose Morel onlangs naast onze chef-Wetstraat mocht zitten in Morgen Beter, hoopte ze aanvankelijk hem met haar charmes aan haar kant te krijgen. Het ging over de ruzie met N-VA-hopman Bart De Wever. Rik Van Cauwelaert was in bevlogen volzinnen aan het vertellen over zijn grootoom Frans, en over de sluwe manier waarop die het retabel van De Rechtvaardige Rechters had gestolen. Marie-Rose hield in bewondering het hoofd schuin. Zoals Kathleen Van Brempt doet, als ze hoopt dat het haar iets kan opleveren. Morel toverde tegelijkertijd een blik van zowel ontzag als verleiding op haar gelaat. Altijd prijs bij onze chef-Wetstraat! Hoeveel redactrices van Knack hebben wij daarvan al geen misbruik zien maken. Maar Morel was aan het verkeerde adres. Ze had zich op veel voorbereid: het scheldproza in Welkom Echo, het cordon sanitaire, de veroordeling wegens racisme, haar zwembad, Rob Verreycken… alles hadden ze op het hoofdkwartier vooraf met haar doorgesproken. Maar op één ding was ze niet voorbereid: een discussie met onze chef-Wetstraat over Staf De Clercq, Gerard Romsée, en Joris Van Severen.
Marie-Rose hoorde het in Nürnberg donderen toen Van Cauwelaert het VNV op de korrel nam, maar de schade die het aan de Vlaamse zaak had berokkend klein bier noemde in vergelijking met de schade die het Vlaams Belang aanricht. ‘Uw partij’, besloot onze chef-Wetstraat die onverbloemd woordgebruik zelden schuwt, ‘is geen knijt geïnteresseerd in de Vlaamse zaak. Geen knijt. Mijn nonkel Frans zaliger heeft in zijn eentje meer gedaan voor de ontvoogding van het Vlaamse volk, dan uw hele zootje samen.’
Daar moest Marie-Rose even van bekomen, en toen beging ze de vergissing om onze chef-Wetstraat op zijn zwakke plek te willen treffen: de christelijke arbeidersbeweging. Schandelijk hoe het ACV zijn leden had verboden kandidaat te zijn voor het Belang. Van Cauwelaert werd nu echt kwaad, iets wat hem in Morgen Beter wel vaker overkomt. ‘Waar zoudt gij zonder het werkvolk staan, helleveeg?’ bulderde hij de verschrikte Morel bijna van haar stoel. ‘Waag het niet in mijn bijzijn de nagedachtenis te besmeuren van Jozef Cardijn. Evenmin als die van Pierre Cardijn trouwens. Uw partij is anti-Vlaams en anti-christelijk. En gijzelf zijt een schande voor uw arme ouders.’
Marie-Rose wierp nog op dat het VNV van vóór haar tijd was geweest, maar als onze chef-Wetstraat onder stoom staat is hij al niet vatbaar voor rede, laat staan voor onzin. ‘Het VNV is van voor uw tijd, ja. En van de Frontpartij hebt ge wellicht nog nooit gehoord. Maar bij elke herdenking van Staf De Clercq staan uw collega’s met gestrekte arm op de eerste rij. Vraag dat Siegfried Bracke de volgende keer dat hij uw matinees komt verzorgen, daar eens wat uitleg over geeft.’
En toen begon Bart De Wever te wenen omdat die van het Belang altijd lelijke dingen naar hem roepen, en kreeg het debat toch nog een gezellig tintje.
DO 30/03
De Raad van State heeft vorige week het sluitingsuur voor restaurants en cafés in Waregem vernietigd. Het gaat om een maatregel die werd genomen in… 1995. En die in 2000 door het nieuwe gemeentebestuur al was afgeschaft! Veertig personeelsleden van de Universiteit van Gent, die in 1991 verplicht met pensioen werden gestuurd, kregen tien jaar na het indienen van hun klacht gelijk van de Raad van State. Pas daarna konden ze een eis tot schadevergoeding indienen, maar die is nu afgewezen omdat de feiten na vijf jaar verjaard waren.
De Vlaamse en de Franstalige auditeur van de Raad van State hebben twee diametraal tegenovergestelde adviezen verstrekt over de geluidsnormen boven Brussel.
Tot daar de kranten van deze week. Heeft iemand van u Herman De Croo gehoord? Twee weken geleden schreeuwde hij nog moord en brand toen onze chef-Wetstraat, alweer in Morgen Beter, de Raad van State een onbekwaam en partijdig orgaan noemde. Van Cauwelaert had geen respect meer voor de rechtsstaat en zette de democratie op de helling, veinsde De Croo een grote verontwaardiging. Hij werd hierbij gesteund door Yves Desmet van De Morgen, die zichzelf ’s vrijdagavonds via meerdere stations graag hoort spreken. Volgens Desmet was het einde zoek indien we geen respect meer hadden voor de uitspraken van het gerecht. Dat moet je als hoofdredacteur van De Morgen maar durven verkondigen.
Inmiddels mag het gelijk van onze chef-Wetstraat, en het ongelijk van De Croo, bewezen worden genoemd. Wist u dat De Croo en Willy Kuijpers ooit hebben gevochten in de gangen van het parlement? Een hilarische en voor hem nogal gênante scène, waaraan de Kamervoorzitter niet graag herinnerd wordt. Vandaar dat wij ze hier eens zullen oprakelen.
Het was eind jaren zeventig, De Croo was minister van Onderwijs, en had een ingrijpende hervormingswet geschreven. Willy Kuijpers had daarop honderd amendementen ingediend, en die waren alle honderd afgewezen. Zelfs het amendement om in staatsscholen de lessen elke dag te laten beginnen met het zingen van de Vlaamse Leeuw. Toen de parlementsleden het halfrond verlieten, stond De Croo Kuijpers treiterend op te wachten, en sneerde goed hoorbaar voor alle omstanders: ‘Ge weegt een beetje te licht, kameraad.’
We spreken nu over de tijd dat Willy Kuijpers in de fleur van zijn leven verkeerde, en werkelijk van plan was om persoonlijk Spaans Baskenland, Turks Koerdistan, de Baltische staten, Zuid-Ossetië, én Kosova te gaan bevrijden van het nationale juk waaronder ze kreunden. Willy vond zelfs dat Kalmukkië recht had op zelfbestuur. Kalmukkië. Wie het weet liggen, mag het zeggen.
De venijnige opmerking van De Croo liet hij dan ook niet over zijn kant gaan. ‘Ik zal eens zien hoe zwaar gij weegt’, beet hij terug, pakte De Croo vast, tilde hem van de grond, en droeg hem zeker dertig meter de gang van het parlement door. Omstuwd door deels geschokte en deels enthousiaste collega-volksvertegenwoordigers.
De Croo, die inderdaad niet zwaar bleek te wegen, spartelde hulpeloos met zijn beentjes in de lucht, en piepte amechtig: ‘Zet me neer, laat me onmiddellijk los, ik roep de politie.’ De minister van Onderwijs in een dergelijke pose, dat was nooit gezien, en is nadien ook nooit meer vertoond. Toen Kuijpers De Croo ten langen leste losliet, snauwde hij hem nog toe: ‘Eindelijk terug op aarde Herman, probeer daar nu een tijdje te blijven.’
‘Er is geen koe in dit land’, beweerde Kuijpers ooit in De Kroonraad van Knack, ‘of De Croo heeft erop gereden.’ En dat lijkt ons een juiste samenvatting.
Koen Meulenaere
