MA 06 03

Niet alle vrouwen op de VRT vallen voor Patrick Dewael. Op één na eigenlijk geen enkele. En bovendien heeft de minister met zijn overhaaste beslissing van vorige zomer heel wat afgunst gewekt op zijn eigen kabinet, waar de schoonheidskoninginnen over elkaar heen tuimelen. Niets zo gevaarlijk voor een man, leksgewijs toch, als een verongelijkte godin.

Wie zeker niet vallen voor Patrick Dewael, zijn Goedele Devroy en Phara de Aguirre. Phara had hem vorig jaar al eens tot razernij gedreven, toen hij een bezoek had gebracht aan wonderful Kopenhagen, om te leren hoe de regering daar asielzoekers de state of Denmark uit borstelt. Dewael had de hele pers meegenomen om zichzelf in het nieuws te werken, en had zich ook verzekerd van een optreden in TerZake. Dat bekwam hem slecht, wij hebben dat hier uitvoerig beschreven.

De donderdag dat de zaak-Fehriye Erdal in volle hevigheid losbarstte, zat Dewael níét in TerZake, omdat hij om acht uur al opnieuw in de Franse Alpen vertoefde. Niet elke minister geniet het voorrecht zijn kruisverhoor bij Phara vooraf te mogen opnemen. En het desnoods een paar keer te mogen overdoen, zoals licentiate communicatiewetenschappen Freya Van den Bossche.

Mochten die donderdag naast Erdal ook nog de andere veroordeelde DHKP-C-terroristen zijn gaan lopen, plus Dutroux, Lelièvre en Martin, plus alle leden van de GICM, én Freddy Horion, én dominee Pandy, én Michel Nihoul, dan nóg zou Dewael niet zo veel schade hebben opgelopen als in het anderhalve uurtje waarin eerst De-vroy en daarna de Aguirre zijn rekening maakten.

De feiten kent iedereen: pas na drie dagen en veel gezeur van de premier, die zelf in Toscane de muren van zijn datsja aan het witten was, besloot Dewael zijn vakantie te onderbreken. En dan enkel voor één dag, omdat het weer zo slecht was dat er toch niet geskied kon worden. Dat het regeringsvliegtuig hem dan maar kwam oppikken, en vooral ’s avonds als de wiedeweerga weer terugbrengen. Vóór het eten, want Greet wacht niet graag.

Om halfzes in de namiddag was er de beruchte persconferentie met Laurette Onkelinx geweest, en terwijl Dewael zoals een duif op weduwschap nerveus op en neer stond te springen om terug te vliegen, verscheen plots Goedele Devroy voor zijn neus. Dat is voor geen enkele man een gemakkelijk moment. Wie vroeger opgewonden raakte bij films met Miou-Miou, zoals bijvoorbeeld uw dienaar, wordt het zeker bij Devroy-De-vroy. Dewael bekwam het alweer slecht. Want hoe meegaand Goedele ook kan zijn voor andere liberalen, van Dewael moet ze niet weten. Zoals alle vrouwen met smaak overigens.

‘Wel, Jan Lawijt?’, klonk de voor een vraag aan een minister weinig gebruikelijke aanhef. ‘Toen Dutroux ging lopen zat gij op de oppositiebanken om ter luidst het ontslag te eisen van de minister van Binnenlandse Zaken. Vertel mij een keer wat het verschil is met nu?’

Op de inhoud van die vraag hadden zijn medewerkers hem voorbereid. Erdal was vrijgelaten door een gerechtelijke instantie, er was geen wettelijke basis om haar op te pakken, het is hier geen politiestaat, en tutti en quanti, we kunnen het ondertussen allemaal wel afratelen. Maar op de tóón van de vraag, was Dewael niet voorzien. En die toon was meer dan vijandig.

‘Dat ge geen wettelijke basis had, doet er niet toe’, maakte Devroy korte metten met het ingestudeerde nummertje. ‘Dat heeft u nog nooit tegengehouden. Om overspel te plegen was er ook geen wettelijke basis. Dat tweeendertig agenten met vier auto’s niet bij machte zijn om één simpel meiske op een tram te volgen, daarover gaat het. En steek u niet weg achter Laurette Onkelinx, wees voor één keer eens zelf flink. Ge hebt indertijd voor veel minder het ontslag van uw voorgangers geëist. Voor het geval ge dat vergeten mocht zijn, kijken we even naar een filmpje.’

In beeld kwam Dewael terwijl hij, acht jaar geleden als oppositieleider in het parlement, een aanmatigende rede afstak over ministers die hun kop in het zand verborgen, zich alleen bekommerden om het doorschuiven van hun verantwoordelijkheid naar collega’s, over de schade voor het imago van de politiek en het land, enzovoort enzoverder. Wie de liberalen de voorbije zeven jaar aan de macht heeft gezien, kruipt van plaatsvervangende schaamte in de grond telkens wanneer men diezelfde kerels nog eens tekeer hoort gaan in hun oppositieperiode.

Het tonen van die oude toespraak van Dewael was nogal pijnlijk. De irritatie stond dan ook op zijn gezwollen wangen te lezen, en hij was zich nog volop aan het afvragen wie hij zou bellen om maatregelen te eisen tegen dit onbeleefde wicht, toen Goedele haar fraai geboetseerde rug naar hem toedraaide en afsloot met: ‘Misschien had de minister beter zelf achter deze jonge vrouw gelopen. Dan zou ze minder gemakkelijk ontsnapt zijn.’

Een uur later werd Dewael op het einde van TerZake opnieuw onderuitgehaald, deze keer door de onnavolgbare Phara de Aguirre. ‘Nog een rechtzetting’, sprak die gejaagd, alsof ze op de valreep een zware blunder van eerder in het programma diende te corrigeren. ‘In het begin van deze uitzending zei ik dat de sneeuwpret uit is voor Dewael. Maar volgens onze informatie is hij al terug op weg naar de sneeuwpret. Die persconferentie was dus een vluggertje.’

Hoog in de Franse Savoie, hoorde Dewael de doodsklok luiden. Dat van Fehriye Erdal zijn de mensen volgende maand vergeten, dat van die skivakantie krijgt hij nooit meer rechtgezet. De volgende ochtend hing de zaag van Toscane weer aan de lijn: hij moest stante pede opnieuw naar Brussel, en deze keer met de auto, want van de peperdure trip met het regeringsvliegtuig stonden zowel de foto’s als de rekening al in de krant. ‘Het beste wat ge kunt liegen’, brieste de premier die van tijd tot tijd graag laat horen wie echt de baas is, ‘is dat ge niet zijt teruggekeerd om uw vakantie voort te zetten, maar om uw bagage te gaan ophalen.’

’s Avonds zat Goedele Devroy bij Wim Devilder in de journaalstudio: ‘We weten niet of de minister gisteren echt is teruggevlogen om zijn bagage te gaan ophalen, ofwel dat hij zijn vakantie tot zondag wou voortzetten maar door de premier is verplicht om terug te komen. Volgens vooraanstaande VLD’ers die ik gecontacteerd heb, zou zijn vorige vrouw zijn koffers wel mee terug hebben gebracht, maar daar voelt zijn huidige luxetrien zich waarschijnlijk te goed voor. Het is nog te veel gevraagd dat ze de tafel afruimt.’

Om zich populair te maken bij de collega’s van zijn nieuwe verloofde, heeft Dewael nog werk op de plank. Bij Siegfried Bracke, vier dagen later, gooide hij het plots over een andere boeg. Zijn kinderen! Hij had wel verklaard dat hij was teruggegaan voor zijn bagage, maar goed, iedereen mocht het nu weten: in werkelijkheid was hij teruggegaan voor zijn kinderen, die arme bloedjes. Mocht ook hij eens niet een paar dagen gelukkig samenzijn met zijn kinderen? Had hij ze al niet veel te weinig gezien, in hun leven?

Soms zijn ouder wordende playboys gewoon een beetje zielig.

DI 07 03

Iemand op de VRT moet van oordeel zijn dat de mening van Louis Tobback nog altijd interessant is, anders is het niet te verklaren dat de keizer van Leuven de voorbije weken bijna evenveel op het scherm was als Bart Peeters en Ben Crabbé samen. Het scheelde weinig, of het aantal programma’s met Louis Tobback overtrof zelfs dat over de Tweede Wereldoorlog.

Ha, die Tweede Wereldoorlog. Mochten de nazi’s niet hebben bestaan, Canvas had ze uitgevonden. Het gevaar dat men de gruwelen van de Holocaust zou vergeten, is onbestaande zolang er Canvas is. Elke dag Hitler. Het brein van Hitler. De vrienden van Hitler. De vrouw van Hitler. De kinderen van Hitler. De hond van Hitler. De jeugd van Hitler. De schoenen van Hitler. De auto van Hitler. De fiets van Hitler.

Goering. Het brein van Goering. De vrienden van Goering. De vrouw van Goering. De kinderen…

Goebbels. Het brein van Goebbels. De vrienden van…

Hess. Het brein van…

Spehr. Riefenstahl. Mussolini. Hirohito. De partijdagen. De treinwagon in Compiègne. Het bombardement van Dresden. De Spelen in Berlijn. De Luftwaffe. Staf De Clercq. De Gestapo. SS, SA en SM. De families Krupp en von Trapp. Argentinië. Het proces van Nürnberg. Spandau…

En als werkelijk alle programma’s zijn uitgezonden, beginnen ze gewoon opnieuw. Op de duur zou men blij zijn dat Louis Tobback opdaagt. Tobback zou trouwens een goede nazi geweest zijn. Volgens sommige opposanten in de Leuvense gemeenteraad ís hij dat ook. De juiste vierkante kop, men ziet er zo een Duitse legerkepie op staan. Koppelriem rond de burgemeestersbuik. En het vergt weinig verbeelding om zijn stem over het exercitieterrein te horen schalmen: ‘Vorwääääääärts…. marsch! Eins, zwei, drei, vier. Eins, zwei, drei. Wenn wir marschieren in dem frühen Morgen, ziehen wir, zum deutschen Tor hinaus. Ei darum wink, mein Mädel, wink wink. Und links, zwei, drei, vier.’

Dat zou hem goed afgaan, Louis Tobback. In alle debatten waaraan hij deelneemt, gebruikt hij al jaren dezelfde truc: traag spreken. Maar dan echt traag. Trager dan traag. Over één gedachte, zo daarvan al sprake is, doet mijnheerke Louis moeiteloos een kwartier. Hij begint met twee woorden van zijn hoofdzin, herhaalt die drie keer, telkens gevolgd door een ondersteunende ‘Ja?’, begint aan de eerste van zeventien bijzinnen en nevengedachten waarvan hij er met geen enkele nog maar halfweg raakt, maakt een zijsprong links en hierna een rechts, doet vier passen achteruit om dan weer aan te zetten voor een sprong voorwaarts die midden in de aanloop blijft steken, en er is maar één constante door heel zijn betoog: hij blijft aan het woord.

Met Tobback discussiëren is onmogelijk. En uiteindelijk komt hij toch altijd op hetzelfde uit: de Staatsveiligheid moet bij Binnenlandse Zaken. Zoals het geval was tot in 1934, een periode die Tobback blijkbaar met grote heimwee vervult. Pas getrouwd, gezinnetje gesticht, huisje gehuurd, wie denkt niet met weemoed aan die jaren terug?

DO 09 03

Morgen Beter is zo een programma waarvan je na afloop vaak betreurt dat je er voor wakker bent gebleven. Tenzij als onze chef-Wetstraat en Herman De Croo vechtend over het tapijt rollen, zoals vorige vrijdag. Volgens onze chef-Wetstraat was de Raad van State partijdig en op het randje af corrupt. Volgens De Croo had onze chef-Wetstraat geen respect voor de rechtsstaat. Volgens onze chef-Wetstraat was De Croo een clown van het niveau Eddy Wally. Volgens De Croo was onze chef-Wetstraat een japneus, een tsjeef, en een pilaarbijter. Volgens onze chef-Wetstraat was De Croo een marionet in de handen van de regering, en de slechtste parlementsvoorzitter van de hele Europese Unie. Volgens De Croo…

Wij hebben in Morgen Beter onlangs nog een andere verhelderende discussie gezien: of men seks mocht hebben met dieren, dat was de vraag. Rond de tafel waren ze het snel eens: dit behoorde tot de privésfeer. Zoals wanneer een journaliste van een openbare omroep… Enkel wanneer zoöfilie gepaard gaat met zwaar dierenleed, en een scherpslijper dus van een overtreding van de wet op het dierenwelzijn zou kunnen spreken, kan eventueel het oordeel van een rechter worden gevraagd. En daarover moet men dan niet meer komen zeuren, zoals Michel Vandenbosch. In wat voor tijd is die kerel eigenlijk blijven steken?

Mag het met alle dieren, was de logische volgende vraag. Met een koe? Dat mag, daarover was geen discussie. ‘Die voelt dat toch niet’, wist met grote zekerheid Midas Dekkers. En hij kan het weten, als bioloog. ‘Je kunt daar een hele arm in steken’, preciseerde hij voor kijkers die eventueel toch nog een spoor van twijfel zouden hebben, ‘wat zou zo een koe zich storen aan uw…’

Een paard? Mag, maar wees voorzichtig. Als het paard het niet graag heeft, zult u het zelf ook niet lang meer graag hebben. Een schaap? Mag. Een geit, in de biologische betekenis van het woord? Doe gerust, mèèèhèhè. In de ogen van Kristien Hemmerechts zagen wij tot ons afgrijzen een nieuwe roman vorm krijgen. Of erger: een nieuw kerstverhaal voor Knack. Over het vorige krijgen wij nu nóg verontwaardigde brieven, negen jaar na de feiten. Feiten die zich afspeelden tussen Leopold en Kaatje, en waaraan wij nauwelijks durven terug te denken. Knack mocht niet bang zijn om taboes te doorbreken, had onze toenmalige chef-boeken vooraf op de redactievergadering aangevoerd. Ja wat.

Diezelfde Kristien Hemmerechts, eerst nog wat lacherig, begon algauw in volle ernst mee te redeneren. Een pony? Even denken, een pony, ja dat mag. Nu een hond. Het was Tim Pauwels, met wat rood aangelopen wangen en oortjes, die het in de groep gooide. Mag je seks hebben met een hond? Dat hing er toch een beetje van af: een Deense dog is tenslotte niet hetzelfde als een dwergpoedel. Maar ook hier kwamen de panelleden snel tot eensgezindheid: als de hond zelf het initiatief neemt, mag het.

Geschokte kijkers werd nog duidelijk gemaakt dat ze niet hypocriet moesten doen over seks met dieren. Kijk naar de grote meesters uit de schilderkunst. Of naar de muurtekeningen in de grotten van Altamira en Edegem. Je ziet niets anders. Toch jammer dat juist in die afleve-ring Louis Tobback ontbrack.

Koen Meulenaere