MA 02-01

Patrick Dewael is ook voor de mannen! Greet Op de Beeck viel bijna dood achterover toen ze het vernam. Eerst was er Margriet Hermans, die in Het Laatste Nieuws zonder de minste gêne wereldkundig maakte dat ze het zowel met mannen als met vrouwen deed, en met wie. ‘Anissa Temsamani en Kathleen Van Brempt had ik zo plat’, aldus de VLD-volksvertegenwoordigster. ‘Die wrongen niet meer tegen, eens ik erop gedoken was. Kris Peeters, dat was iets anders. Die beet waar ook een vrouw als ik niet graag gebeten wordt. Dan heb ik ook nog eens Karel Pinxten geprobeerd, maar in weerwil van wat ze over hem vertellen was dat maar een mager beestje. Typisch voor zowat alle mannen bij de VLD: hun mond is helaas wat groter dan hun…’

Enfin, wij gaan dat hele interview hier niet herdoen, wat in Het Laatste Nieuws nog net kan, kan in Knack vaak niet meer. En omgekeerd. Dat die Margriet het voor de twee heeft, wisten de meeste insiders wel, maar van Patrick Dewael was het toch even schrikken, vooral voor Greet Op de Beeck.

Dat de minister zijn handen niet kan afhouden van jongere vrouwen, en meent dat hij gezien de macht die zijn positie hem verleent zijn handen ook niet móet afhouden van jongere vrouwen, dat had Greet na een tijdje door. Maar dat die schuinsmarcheerder ook valt op oudere mannen, was wel het laatste wat ze had verwacht. Zeker, er was de altijd wat dubbelzinnige herenliefde met Guy Verhofstadt, in wiens wiel Dewael zich al dertig jaar laat meezuigen, maar dat leek meer een kwestie van opportunisme en carrièreplanning. Dat het verder ging dan dat, had ze nooit durven denken.

Nu heeft Op de Beeck weinig recht van spreken: ze valt zelf op oudere mannen. Men fluistert in dat verband allerlei namen, maar ingaan op gefluister is niet de stijl van dit blad. Dat ze een ouwe pee als Dewael, de vijftig al voorbij, uit talloos vele gegadigden verkoos, zegt alles over de bizarre voorkeuren van deze vrouw. Niet toevallig werd Greet door de hoofdredacteur aangewezen toen in Het journaal een item moest worden gemaakt over kinderbrieven aan Sinterklaas. Ouder dan Sinterklaas kan ze bezwaarlijk aan de haak slaan. Dewael wel. En toen dat in volle omvang tot haar doordrong, was er nog één obsessie die haar bezighield: ‘Hoe geraak ik van hem af?’

Diezelfde gedachte had inmiddels bezit genomen van de grote beschikbare ruimte in het brein van de vicepremier. Haar gezaag over hun nieuwe huis begon hem danig op de zenuwen te werken, en een voorzichtig geopperde kinderwens sloeg de deur met een klap dicht. Patrick Dewael moest voor zichzelf bekennen dat hij er als een groentje was ingetuind. Uitgerekend in de enige materie waarin hij geen groentje genoemd kan worden. Sindsdien hield ook hem maar één obsessie bezig: ‘Hoe dump ik deze trien?’

En toen had de minister een briljant idee, het eerste in zijn hele leven. Koen Wauters! Clouseau, in het Sportpaleis. Schitterende gelegenheid om meteen ook zijn campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen op gang te trekken. U weet dat Patrick Dewael al vier verkiezingen op rij een abominabel slechte uitslag heeft gehaald in zijn eigen Tongeren. En elke keer nog slechter dan de vorige, rekenkundigen houden het vooraf niet voor mogelijk. Vandaar zijn drang om elders op te komen, waar ze zijn streken minder goed kennen.

Hasselt bijvoorbeeld, na het vertrek van Steve Stevaert zei hem dat wel iets. Maar dat was dan weer buiten Hilde Vautmans gerekend, en die staat bij de premier nog iets beter aangeschreven. Om andere redenen weliswaar, of bij nader inzien misschien toch om dezelfde. Ook Vautmans had haar zinnen op Hasselt gezet. Hilde woont op de Luikersteenweg, de beruchte Chaussée d’Amour in Sint-Truiden, en heeft in haar eigen stad te veel concurrentie. Vandaar dat ze niet bereid was om op het paard van Dewael te wippen, toch niet op dát paard.

En dus moet de vicepremier tot zijn eigen afschuw weer in Tongeren opkomen. Waar van de weinige kiezers die hij er nog had, meer dan driekwart de kant van zijn ex-vrouw heeft gekozen. Er zat voor de minister niets anders op dan die Greet te lozen, een specialiteit waarin hij dankzij onze vrienden de asielzoekers enige expertise heeft verworven. Daarna zou hij op de Markt in Tongeren op kosten van het kabinet een bloemetje gaan kopen, en met zijn meest valse glimlach berouwvol aanbellen bij het huis dat ooit het zijne was. Dewael had de biecht van Bill Clinton in gedachten, en hoopte dat net als Hillary ook zijn first lady hem liefdevol weer in de armen zou sluiten, desnoods in een of ander televisieprogramma. Tenslotte had hij daarin toch meermaals haar lof gezongen. Ze zorgde zo goed voor de kinderen.

Greet Op de Beeck moest dus zo snel mogelijk, en ten aanschouwe van het grote publiek, aan een andere kerel worden gekoppeld. En daartoe bood een uitje naar Clouseau de ideale gelegenheid. De dag nadien stond de foto groot en breed op de voorpagina van Het Belang van Limburg. ‘Onze fotograaf’, vertelde het onderschrift, ‘is erin geslaagd de eerste foto van het beroemde koppel in het openbaar te maken.’ Met andere woorden: de fotograaf had hen verrast. In De Morgen sprak Walter Pauli schande over deze paparazzipraktijken. Gelukkig, want wie niet beter wist, had kunnen denken dat de foto in scène gezet was.

Wij zien in een voor de rest helemaal verlaten gang van het Sportpaleis Op de Beeck in innige bewondering voor Koen Wauters, terwijl als derde wiel aan de fiets Dewael grijnzend staat toe te kijken. Zijn buik bollend over de riem van een te smalle jeansbroek, een hawaïhemdje tot bij de derde knoop open, en een okergeel jasje om de schouders. Kortom: de uitbater van een derderangsdancing op de weg Aarschot-Diest. Stem op hem, Tongerenaars.

WO 04-01

Bij de meest recente editie van de Trofee Louis Tobback is een ramp gebeurd: een verkeerd citaat! De Trofee Tobback van Knack bekroont de beste oneliner van het afgelopen jaar, en zij die het na een uiterst strenge selectie tot genomineerde hebben gebracht, zien hun spirituele vondst in ons kerstnummer afgedrukt. Normaal gezien schrijft uw dienaar elke week evenveel tekens, dat is makkelijk om te lay-outen. Dat aantal is overigens beperkt, op uitdrukkelijk bevel van onze chef-Wetstraat: ‘Bij elk teken dat gij schrijft, riskeer ik een proces. En ik ben het beu om de hele woensdag iedereen te moeten opbellen om mijn excuses aan te bieden.’ De Trofee Tobback is de jaarlijkse uitzondering op de regel, de lengte daarvan kan nogal verschillen. En dus willen de mensen van onze lay-out vooraf graag een testtekst opmaken, om te zien hoeveel quotes er moeten worden geschrapt of bijgeschreven. Om dat te doen uitkomen, voegen wij soms links een regel toe, of laten er rechts een weg.

En daar is de vergissing gebeurd. Enkele van die zelf aangedikte quotes zijn in de definitieve versie blijven staan. Onder andere die van Gaston Roelants: ‘Ik heb in de jaren vijftig bij de gerechtelijke politie gewerkt. Ik moest toen dikwijls samen met een verdachte in een rij gaan staan. Negen van de tien keer wezen de getuigen mij als dader aan. Er is nog ooit een vrouw die bepoteld was aan onze vingers komen voelen, toen had ik ook prijs. Maar toen had ik het ook echt gedaan.’

En nu moet Gaston overal gaan uitleggen dat dat niet waar is, dat laatste zinnetje. Dat hij dat nooit heeft gezegd, en nooit heeft gedaan. Dat hij het nooit heeft gezegd, kunnen wij hierbij formeel bevestigen. Dat hij het nooit heeft gedaan, is echter destijds door de line-up tegengesproken. Bovendien had de bepotelde vrouw er nog aan toegevoegd: ‘Toen ik begon te roepen, is hij gaan lopen mijnheer de commissaris. Rap lopen dat hij kon, dat kunt ge niet geloven, juist een trein. En om de tachtig meter sprong hij een gat in de lucht.’ Gaston was olympisch kampioen op de 3000 meter steeple.

vr 06-01

In Indonesië dachten ze met de tsunami van vorig jaar het ergste wel gehad te hebben. Niet dus. Dit jaar was hij er weer: Peter Verlinden. De hoender en de vrouwlu stoven aan de kant, kinderen zochten in paniek een onderkomen, en mannen krabden zich zuchtend in de haren. In de studio haalde Martine Tanghe haar meest zorgelijke blik boven. Vroeger was die voorbehouden voor Arnold Karskens, maar die heeft eieren voor zijn geld gekozen en is van de aardbodem verdwenen. Oorlogsgebieden bezoeken is slechts een kwestie van een beetje ervaring, als Rudi Vranckx het kan, kan iedereen het. Maar de genegenheid van Martine Tanghe moeten doorstaan, dat went nooit. Verlinden laat ze zich graag welgevallen.

‘Peter, wat doet het jou om terug te komen op de plek waar je vorig jaar in zo dramatische omstandigheden zulke mooie reportages voor ons hebt gemaakt?’ Dat was ongeveer de openingsvraag. Blijkt dat ze op het eiland Phi-Phi, en ook in Atjeh, in minder dan een jaar de boel weer hebben opgebouwd. Wat mogelijk mede verklaart waarom hij vorig jaar in minder dan een halfuur van de kaart werd geveegd.

Verlinden wist niet welk gevoel nu bij hem moest overheersen. ‘Je weet, Martine, dat ik als verslaggever veel in Afrika heb gewerkt. Daar ben ik ook voortdurend met gevaar en gruwel geconfronteerd geweest, en toch ken ik de Afrikanen als opgewekte mensen. Maar wat ik hier heb gezien, heeft zelfs mij met verwondering geslagen.’ Daarna zagen we een filmpje van iemand die naast Verlinden door de hotelwijk van Banda Atjeh wandelde.

En toen volgde een interview met de reporter van een plaatselijk radiostation. De man vertelde over hoe het een jaar geleden geweest was, terwijl achter hem in de studio een deuntje weerklonk dat ons zeer vertrouwd in de oren klonk: Ann Christy! Verlinden had de diskjockeys van Radio Banda de nieuwe cd van Ann Christy in hun maag gedraaid.

Het was begin december, toen de tsunami-reporter zich plots ging bemoeien met de platenkeuze op de VRT-radio. Die leek namelijk op niets, zo liet hij in menig landelijk dagblad noteren. Voor een dergelijke kritiek op het eigen huis vloog je onder Paul Vandenbussche buiten, maar vandaag de dag kan op de Reyerslaan alles. Aanleiding voor de woede van Verlinden was een nieuwe cd van Ann Christy. De zangeres is al wel meer dan 21 jaar dood, maar blijft geregeld voor incidenten zorgen. Is het niet met Edwin Ysebaert, dan wel met zijn alter ego Peter Verlinden.

Op de nieuwe cd stond onuitgegeven werk van Christy. Lees: nummers die 25 jaar geleden al zo slecht waren bevonden, dat de uitgever had geweigerd om ze uit te brengen. Maar het Christy-oeuvre is grotendeels bij elkaar gecomponeerd en geschreven door vader en moeder Verlinden, vandaar dat hun zoon het niet nam dat uitgerekend op zijn eigen VRT die cd niet gedraaid werd.

‘Te slecht om nog maar uit de hoes te halen’, oordeelde de muzieksamensteller van Radio 1 Dirk Blancke. En als Dirk dat zegt, mogen we ervan uitgaan dat het zo is. Maar dat was buiten Balthazar Boma en Peter Verlinden gerekend, die beiden hard van leer trokken tegen alle VRT-radionetten ineens, zelfs tegen Klara. Marijn De Valck had zich eerst druk gemaakt, en toen dat geen effect bleek te hebben, gooide Verlinden het zwaarste in de strijd dat hij had: zijn eigen gewicht.

‘Het is godverdomme elke morgen van dzjingel dzjangel en yee-yee’, trok hij in Het Laatste Nieuws van leer. ‘En allemaal in het Engels of iets dat daarvoor moet doorgaan. Boenke boenke boenk. Maar een elpee met mooie liedjes van bij ons, liedjes met een inhoud, gevoelige liedjes zoals “Als je eenzaam bent”, die mogen de diskjockeys niet draaien van hun bazen. Ik ben al flessen wijn op hun bureau gaan zetten, Sinterklazen in marsepein, speculaas, chocolade en puur goud, omslagen met geld, reisbonnen naar Indonesië van Thomas Cook… al boter aan de galg. De vooroordelen en de koppigheid van die mannen zijn stuitend. En dat ze niet komen zeuren over de technische kwaliteit van de songs, ik heb ze indertijd zelf op mijn Grundig opgenomen, op een band met liefst víer sporen. Ik heb ze onlangs in een montagecel van de nieuwsdienst van geruis en gekraak ontdaan, en hermixt om er wat meer tempo in te brengen. Het resultaat is een prachtige cd, ideaal om met de kerst aan vrienden of familieleden te schenken. Maar nee, in plaats van daar een beetje aandacht aan te schenken, promoten ze bij ons liever een of andere gedrogeerde aap uit de Bahama’s. En dat met uw en mijn belastinggeld. Ik zeg u één ding: was ik zo slecht in mijn vak als die muzieksamenstellers in het hunne, er zou niet veel geld voor de tsunami zijn opgehaald.’

En bij dit laatste kreeg hij plots een gouden ingeving. Datzelfde kreeg in Ieper Geert Bourgeois, toen hij op 28 december een pakje ontving van Hugo Schiltz. Met daarin naast nieuwjaarswensen ook een fonoplaatje: Je hebt me duizendmaal bedrogen van Laura Lynn. Bourgeois, als nationalist extra gevoelig voor bloed van eigen bodem, was totaal van de kaart: zo een mooie stem. Toen hij vernam dat net als Ann Christy ook La Lynn geboycot werd door die hautaine bende van de VRT, besloot hij gebruik te maken van zijn injunctierecht.

Koen Meulenaere