DI 03 04
Jos Geysels beklaagt zich nog altijd de dag dat hij aan onze chef-Wetstraat voorstelde om Luc Van den Bossche te gaan interviewen. Jos meende een goed gesprek te hebben gevoerd, en dat het kundig was weergegeven door Ann Peuteman, daaraan valt bij voorbaat niet te twijfelen. Toch niet door wie gesteld is op het intact houden van lijf en eventueel leden. Maar uitgerekend op dezelfde dag dat het interview met Luc Van den Bossche in Knack gepubliceerd werd, kwam Dag Allemaal met het lichtjes onthutsende nieuws dat het huwelijk van Freya Van den Bossche al na minder dan drie maanden op de klippen was gelopen. Een wereldrecord. En daarover stond in het stuk van Jos niets.
Onze chef-Wetstraat was in alle staten. Die Ilse Beyers is een mooie madam, maar dat ze hem uitgerekend op zijn eigen terrein van de Wetstraat kwam verslaan, viel toch moeilijk te verteren voor een mannetjesputter als Rik Van Cauwelaert, ex-kampioen middengewicht boksen.
Toen dan ook nog Luc Van der Kelen in Het Laatste Nieuws zoveel details gaf over de huwelijksplechtigheid van Freya in Thailand, dat het niet anders kon of hij was er zelf ter plekke bij geweest, daalde het humeur van onze directeur onder het vriespunt: niemand had hém uitgenodigd. Volgens Van der Kelen hadden vader en moeder Van den Bossche indertijd niet naar Freya omgekeken, en was het daarom in haar jonge jaren misgelopen. Wíj zeggen dat niet, of toch niet in deze kolommen, Van der Kelen schrijft het. In zijn krant. En Luc is de beschermengel van Freya.
Een dag later onthulde hij ook nog dat Freya, ondanks alle georchestreerde mediaheisa eromheen, niet eens officieel getrouwd ís. Althans niet voor de Belgische overheid. De temperatuur van onze chef-Wetstraat schoot nu aan de andere zijde van de thermometer uit de kwikbuis. Eerst kreeg uw dienaar ervan langs: ‘Gij ligt in proces met haar. In dat gerechtelijk dossier moet toch alles over haar jeugdjaren staan? Waarom schrijft ge dat dan niet in Knack?’
‘De wet-Franchimont, Rik. En het geheim van het onderzoek. In tegenstelling tot sommige anderen hier op de redactie, ben ik een legalist. Ik weet inderdaad alles over Freya, dingen die nog niemand weet en die nogal opschudding zouden verwekken zo ze bekend raakten. Maar van mij zult ge ze niet horen. Nu toch nog niet.’
‘Belachelijk’, bromde onze chef-Wetstraat. ‘Was het niet dat er elke week zulke mooie foto’s bij stonden, ik had uw rubriek al lang afgeschaft.’
‘Dat is dan toch al één ding dat hij voorheeft op die van u’, verdedigden wij ons zo goed als mogelijk.
‘Verlaat onmiddellijk mijn bureau’, schreeuwde Van Cauwelaert boos, ‘en roep die andere kluns binnen.’
Buiten stond Jos Geysels zenuwachtig heen en weer te drentelen. ”t Is aan u Jos. Pas op, want hij is tamelijk slechtgezind. En hij is geobsedeerd door dat huwelijk van Freya. Behekst.’
Twee tellen later ging aan de overkant van de Leopold III-laan het alarm af bij de NAVO. Een zware trilling was door de seismograaf waargenomen. Dat konden alleen de Iraniërs geweest zijn. De eerste berichten over een ondergrondse kernproef in Teheran bereikten binnen de halve minuut doctor Rice op het State Department. Die belde in paniek naar Berlare. Karel niet thuis! Doctor Schreurs! Mensen, mensen, wat een toestanden.
Datzelfde dacht Jos Geysels, toen hij van onze chef-Wetstraat niet de wind maar een dubbele orkaan van voren kreeg: ‘Journalistiek, in tegenstelling tot politiek, is een ernstig vak, Jos. Een vak waarmee men nooit klaar is. Men staat ermee op, men gaat ermee slapen, en men is er zelfs in zijn dromen mee bezig. Ik heb niet de indruk dat gij uit het juiste hout gesneden zijt. Ge maakt er u wat al te gemakkelijk van af. Met een paar gemeenplaatsen over het Charter van Quaregnon leidt ge een lezer van Knack niet om de tuin. De draagwijdte van het confederalisme… enfin, het is niet omdat dat verstandig klinkt, dat het ook verstandig is. Als hij zegt dat een goede minister eerst ruime ervaring moet hebben opgedaan in het parlement of op een kabinet, komt het dan niet in u op om eens te vragen of er naar zijn mening momenteel geen ministers zijn die daaraan niet voldoen?’
Jos Geysels vroeg zich af waarom ze bij De Morgen nooit moeilijk deden over zijn bijdragen . Twee artikels voor Knack, en hij kreeg nog meer verwijten naar zijn hoofd dan in de tijd toen hij als secretaris van Agalev geconfronteerd werd met het wonderbaarlijke fenomeen van de basisdemocratie. ‘Luister goed vriend, ik geef u nog één kans’, snauwde Van Cauwelaert. ‘Ik zal u zelf tien vragen opgeven, daarmee gaat ge opnieuw naar Luc Van den Bossche, en waag het niet zonder serieuze antwoorden terug te komen.
Eén. Waarom trouwt een gemeenteraadslid van Gent, bovendien ex-schepen en aspirant-burgemeester, niet in haar eigen stad? Vindt ze die te min? En geeft een vicepremier die haar burgerlijk huwelijk niet in eigen land wil sluiten blijk van slechte bedoelingen, of van minachting voor haar eigen instellingen en wetten?
Twee. Wie heeft er in Thailand de huwelijksakte opgesteld? Als dat de gouverneur van Phuket was, wat ik vermoed, hoe is het dan mogelijk dat die huwelijksakte na drie maanden nog altijd niet in België is geraakt, zoals Van der Kelen beweert? Zijn ze op de Belgische ambassade misschien al drie maanden in staking? Slapen ze daar? Zijn ze aan het dansen in Het Zottekot bij Marc Serneels?
Drie. Aangezien de Belgische overheid een in het buitenland verleende huwelijksakte eerst nog moet bekrachtigen, kan de schepen van Burgerlijke Stand van Gent die akte van Freya, mocht ze al ooit in Gent raken, dan nog weigeren? En zo ja, is die brave Sint-Jozef van een Dennis dan zijn recht op alimentatie en op de helft van hun gemeenschap van goederen kwijt?
Vier. Als een vreemdeling in België een huwelijk sluit en dat na minder dan drie maanden ontbindt, dan wordt hij correctioneel veroordeeld wegens een schijnhuwelijk en binnen 48 uur door Patrick Dewael het land uitgejaagd. Geldt dit ook voor een schijnhuwelijk dat een Belg in den vreemde heeft gesloten?
Dat is allemaal om het ijs wat te breken, Jos. Daarna gaat ge echt scherpe vragen stellen. Wie zijn, naast die glamourfotograaf Henk Van Cauwenbergh, de andere eigenaars van The Sixth Sense, dat luxedomein waar Freya dagenlang al haar invités heeft laten logeren? Wie heeft de vliegtuigtickets betaald om dat hele gezelschap naar Thailand en terug te vliegen? Zo één ticket kost algauw achthonderdvijftig euro. Duur grapke, niet, voor een farce van drie maanden?
Vervolgens. Klopt het dat de vader van de bruid alle Thailanders heeft geschoffeerd door in een boeddhistische tempel een sigaar op te steken en een fles sterke drank aan zijn lippen te zetten, en daarna een gekleurde tuinman een schop onder zijn kont te verkopen? Klopt het dat de vader en de moeder van de bruid met elkaar hebben gevochten de dag vóór het huwelijk? Klopt het dat Goedele Liekens en Steve Stevaert met elkaar hebben gevochten de dag vóór het huwelijk? Klopt het dat de bruid en de bruidegom zelf met elkaar hebben gevochten de dag ván het huwelijk? En geen rond-de-pot-draaierij zoals over de hervorming van de ambtenarij. Met een “nee” neemt ge geen genoegen, ik heb hier alle bewijzen van het tegendeel.
Aan hoeveel waren we? Acht. Wat heeft hij te zeggen over de bewering van Van der Kelen dat hij zijn dochter aan haar lot heeft overgelaten toen ze in de miserie zat? En tien: wie zat er samen met hem op de canapé en in wier oor heeft hij gebeten, tijdens die beruchte ochtendlijke vergadering met de rectoren van de Vlaamse universiteiten, toen hij nog minister van Onderwijs was?
Dat zal het zo ongeveer zijn. Dat ze liegt over haar begroting, tant pis. Dat ze liegt over haar studentenjaren, dat is den Bladspiegel zijn probleem. Maar dat ze liegt over een huwelijk, dat wens ik, als telg van een geslacht vol katholieke voormannen, niet te laten passeren. Toon u een waardig redacteur van Knack, Jos, en haal de waarheid boven. Voor dit aanvullende stuk zult ge niet extra vergoed worden. Maandagochtend vóór acht uur inleveren bij de eindredactie.’
Het was zonder veel geloof in een goede afloop, dat Jos Geysels die middag aanbelde bij BIAC.
WO 04 04
Als er onnozel moet worden gedaan, doet niemand tevergeefs een beroep op Bert Anciaux. Vergeleek onze chef-Wetstraat een tijdje geleden met Joseph Goebbels. Van Cauwelaert had zich danig opgewonden over het verlies van de Gruuthusehandschriften aan Nederland. Zij het dat volgens hem niemand daarover verbaasd mocht zijn, in een land waar de federale wetenschappelijke instellingen zijn toevertrouwd aan een minister van wie de leeservaring niet verder reikt dan de handleiding bij zijn nieuwe zeilplank, en waar de zorg over de cultuur in handen is gegeven van een kind.
Die zat. Maar in plaats van nu beschaamd te zwijgen, en te beseffen dat de goede zorgen die hij als jongmens van dokter Jef Lawijt heeft gekregen op langere termijn niet veel resultaat hebben gehad, noemde Anciaux onze chef-Wetstraat dus Joseph Goebbels. En in de familie Anciaux weten ze over wie ze spreken.
Niets is zo aangenaam als iemand uitschelden voor een nazikopstuk. Jammer genoeg begint die mooie traditie wat in onbruik te raken, omdat de jongere generatie die nazileiders niet meer kent. Dat is misschien niet erg, maar het verkleint de mogelijkheden van een forse belediging. Bert Anciaux is de Rudolf Hess van de SP.A! Men moet er al de encyclopedie bij halen om na te gaan of dit nog wel echt een schimpscheut is, en wat Anciaux betreft niet veeleer een compliment.
Maar goed, als er onnozel moet worden gedaan, belt niemand tevergeefs aan bij Bert den Bleiter. Ook niet bij Bart den Bleiter trouwens. Celebrity Shock. Met Elke Vanelderen naar Mongolië. Bert hierover in de krant: ‘Nee, ik heb deze keer niet geweend. Alleen toen ik in het ziekenhuis door vier kloeke Mongoolse vrouwen een hardhandige massage kreeg terwijl ik in mijn onderbroek lag, dacht ik even: zit Vlaanderen hierop te wachten?’ Het antwoord op deze vraag is: neen.
Bert kende Elke Vanelderen duidelijk van haar noch pluim, maar was ons Damienne, van wie hij net met tranen in de ogen afscheid had genomen, al vóór de paspoortcontrole vergeten. In Mongolië was het min vijfentwintig graden. Bert en Elke werden ondergebracht in een voormalig staatspension van de communistische partij, en kregen toen te horen dat enkele plaatselijke monniken hen een reinigingskuur zouden doen ondergaan. Of ze alvast een jampot met hun urine wilden vullen.
Anciaux kreeg slechts langzaamaan door in welke val hij nu weer was getrapt. Celebrity Shock is niet wat men noemt ‘een smakelijk programma’. In de rimboe rond Bangkok werd Rani De Coninck anaal leeggespoten met een Kärcher K8 hogedrukreiniger. In het Amazonewoud zat Anne De Baetzelier over te geven na een behandeling met een plaatselijke drug, en openbaarden zich aan haar en ons de eerste gevolgen van een krachtig laxeermiddel. En op datzelfde moment werden in een Mongoolse legerkazerne Bert Anciaux en Elke Vanelderen ingesmeerd met een dikke zwarte brij, die bestond uit bedorven koeiendrek en beschimmelde varkenskots. Daarover werden een plastic folie en een deken gedrapeerd en in die stinkende vuiligheid lag onze minister van Cultuur een paar uur te marineren. Op het thuisfront werden intussen de Gruuthusehandschriften opgekocht door de Nederlanders.
In Mongolië was het tijd voor een ijskoud stortbad. Wij zagen Elke Vanelderen gluren achter een muurtje dat een kennelijk poedelnaakte Bert Anciaux verborg, want met een luide gil deinsde ze verschrikt achteruit. Hierna moesten Elke en Bert hun eigen urine drinken, en vervolgens elkaars fecaliën opeten.
Soms hebben wij, echt waar, heimwee naar de eerste reeks Beste Vrienden van Bruno Wyndaele. Waarin Karel De Gucht en Dirk Sterckx in een Portugees dorpje op zoek moesten naar een foto van het Atomium. Ze was op de deur van een restaurant gekleefd, die extra tip had Bruno hen nog meegegeven om de opdracht toch enigszins menselijk te houden. Toen Karel, op het autoritaire toontje dat hij zich heeft eigengemaakt, aan de eerste voorbijganger vroeg hoeveel restaurants er in het dorp waren, antwoordde die: ‘Eén. Het is hier achter de hoek. U kunt niet missen, er hangt een foto van het Atomium aan de deur.’
Koen Meulenaere
