ma 08/ 06

Hoeveel stommeriken zijn er in Vlaanderen? Dat is onlangs exact berekend: 565.359. Twaalf bomvolle Heizelstadions. Daar waar er onder het bezielende bewind van René Vandereycken niet eens genoeg waren om één keer één van de vier tribunes voor een kwart te vullen.

Meer dan een half miljoen. Onder hen geen lezers van Knack. Zo mogen wij toch hopen. Waarom zouden wij hier anders nog elke week het beste van onszelf geven, zeg ons dat een keer. We zouden ‘Van de redactie’ net zo goed kunnen afschaffen en vervangen door een mooie foto. Niet dat degene die er nu prijkt niet mooi is, maar er is altijd goed en beter, soms best. Waarom heeft onze nieuwe jonge kracht Fons Verplaetse zich zo in het zweet gewerkt? Tabellen en tabellen en nog meer tabellen. Statistieken en statistieken en weer andere statistieken. Opgesteld, afgesteld, samengesteld. Naast elkaar gelegd, dooreengehaspeld, vergeleken, uitgelegd. Die jongen gaat ontmoedigd raken. Straks eindigt Fons als hangjongere.

Laten we het dus maar zo samenvatten: onder de niet-lezers van Knack zijn er in Vlaanderen 565.359 dommeriken. Waarmee alweer bewezen is dat de democratie één zwak punt vertoont: het algemeen enkelvoudig stemrecht. Noodlottige beslissing die indertijd onder koning Albert I is genomen te Loppem, niet ver van waar het nieuwe stadion van Club Brugge komt. Als voorteken kan dat tellen.

Kiezers zijn als wielerliefhebbers: men mag hen zwart op wit de bewijzen van oplichting en fraude onder hun neus leggen, net als de wielerliefhebber zal ook de kiezer de schouders ophalen en zich met het grootste plezier opnieuw laten bedriegen. Wil men komen tot efficiënt bestuur, dan is de eerste opdracht geen hervorming van de staat maar van het kiessysteem. Een goed idee zou bijvoorbeeld zijn om opnieuw het aantal schoorstenen op iemands dak als criterium voor stemrecht te nemen. Of de hoogte van de verschuldigde en eventueel betaalde cijnzen en accijnzen. Wij pleiten tevens voor het invoeren van een algemene kiesdrempel voor heel Vlaanderen van 15,35 procent. Al wat daaronder zit het parlement uit.

DI 09/ 06

Met het dumpen van de overbodige Bart Somers is de ex-premier weer helemaal terug waar hij altijd is gebleven: op het Belgische niveau. Het is onvermijdelijk: de kans dat ze in de rest van Europa zijn loze praatjes en plannen ernstig zouden nemen, is nihil. Alhoewel ook dit meer hoop dan zekerheid is. Want als er 10 procent dwazen zijn in Vlaanderen, waarom dan niet in de rest van Europa? Je mag er niet aan denken dat die coco voorzitter van de Europese Commissie wordt. Een spook waart door Europa: het is slecht gekapt, het heeft een gebit vol hiaten, het krijgt zijn kleren twee maten te groot, en het rijdt in een Renault van Garage Valckenier. En het is niet Hilde Goudmans, dat moeten we er expliciet bij zeggen want de aangehaalde kenmerken zouden verwarring kunnen stichten.

Inzake het verkopen van wind en luchtkastelen moet Guy Verhofstadt enkel concurrentie dulden van Barack Obama, de zwarte Fientje Moerman. Wie kan die kerel met zijn dagelijkse speeches nog aanhoren zonder in lachen uit te barsten? Belooft om het even wat, en de kostprijs ervan is de minste van zijn zorgen. Gewone rekenkunde volstaat niet om al die beloftes te becijferen, daar komen logaritmen aan te pas. Twee weken geleden in Caïro scheelde het weinig of hij had een moskee op de hoek van elke Amerikaanse straat aangekondigd. En een jaarlijks geïndexeerde subsidie aan Al-Qaeda.

Maar hoezeer de Amerikaanse president ook zijn best doet, als Kobes Klets moet hij zijn meerdere erkennen in Verhofstadt, die ook de wereld rondtrekt en dat ook via bevriende media graag kenbaar maakt. Gelukkig trommelen de Belgische ambassades en consulaten telkens al hun vrienden en kennissen op, of er kwam geen kip naar de ex-premier luisteren. En maar leuren met zijn boekjes, op uw kosten geschreven door zijn broer Dirk en op uw kosten vertaald in de meest uiteenlopende dialecten. Het zou ons niet verbazen mochten de ambassades die rommel ook nog op uw kosten aankopen. Dat er een buitenlander in geïnteresseerd zou zijn, is te gek om te geloven.

Op een dag vloog de ex-premier naar China! Wij herinneren ons het verslag hierover in het Journaal, gemaakt door de plaatselijke VRT-gezant Tom Van de Weghe, die de Chinese overheid al anderhalf jaar met grote hardnekkigheid van alles en nog wat verwijt. Onder meer het muilkorven van kritische journalisten. Met de komst van Verhofstadt bleek hij plots zelf uit eigen beweging een muilkorf te hebben aangetrokken. Zowel door zijn woorden als door een zorgvuldige kadrering van de beelden kreeg je de indruk dat de halve universiteit van Peking (400 miljoen studenten) te hoop was gelopen voor de visionair uit België. En dat ze elkaar daarna bijna vertrappelden om een gesigneerd exemplaar van zijn petieterige boekje te kunnen kopen. ‘Uitzonderlijk voor 1 euro ( 10 yuan, nvdr) in plaats van 10 ( 100, nvdr)’, liet de verslaggever weten.

Wie beter toekeek en wie een oog heeft voor de vaak minieme verschillen in Chinese gelaten, zag dat het in werkelijkheid ging om hooguit tien studenten die duidelijk verplicht aanwezig moesten zijn, zo niet stokslagen. De meesten hadden voor die tweede mogelijkheid gekozen, maar na extra bedreigingen waren er alsnog tien met een strafblad samengedreven in een klein en benauwd lokaaltje. Daar had, aan een opvouwtafeltje, de ex-premier van het volstrekt onbekende België plaatsgenomen. Dat beweerde althans hun professor in zijn inleiding. ‘Vandaag een dakloze zwelvel uit Oost-Eulopa’, was een meer geloofwaardige introductie geweest.

Toen stak de gast van wal: ‘We need not twenty-seven plans against the crisis, we need only one plan against the crisis. Gelike in the United States…’ Sjonge jonge. Het enthousiasme van de tien Chinese vrijwilligers was vergelijkbaar met dat van de derde klas Metaal tijdens een gastcollege van de gouverneur van Mantsjoerije. Eén plan in plaats van zevenentwintig, dat deed de Chinezen nogal fel denken aan de centraal geleide planeconomie ten tijde van Zhou Enlai, en die hadden ze net afgezworen.

Even later lieten dezelfde tien ter wille van de Belgische camera het boek signeren dat ze niet voor 1 euro maar helemaal gratis hadden gekregen, en dat vijf tellen later in de papiermand lag. Daarna volgde een ultrakorte wandeling van de spreker rondom de aula, aan de kijker van het VRT- Journaal voorgesteld als zijnde de ex-premier die de stad bezocht. Als het de bedoeling was te illustreren dat er veel Chinezen zijn, wat je toch vaak hoort beweren, dan schoot het tafereel zijn doel voorbij. Behalve de ex-premier en de reporter zagen wij een volkomen verlaten omgeving. Niemand. Jawel, in een uithoekje achterin één enkele Chinees: een gepensioneerde veiligheidsagent van het Volksbevrijdingsleger die een spleetoogje in het zeil moest houden.

Toen zat het item erop. De ex-premier vloog terug naar Brussel en Van de Weghe ging weer verder met zijn normale werk: het provoceren van de Chinese regering. Sinds die haar excuses heeft moeten aanbieden aan het college van hoofdredacteurs wegens het onrechtmatig in beslag nemen van enkele videocassettes, is ze wat voorzichtiger geworden met dat kleine Belgische opdondertje. Het wordt nog wel geschaduwd, maar ertegen ingrijpen durven ze in Peking niet meer. Niemand wordt graag geconfronteerd met een tegenstander van het kaliber van wee wee wee punt de vijf idioten punt bee ee.

In de kantoren van de geheime dienst rolden ze diezelfde avond bijna van hun stoel toen ze het onderschepte verslag over het bezoek van Verhofstadt bekeken. Die tien gestrafte studenten kenden ze allemaal: Li Wong, Han Chu-Pen, Gao Ling, Zhang Jun, Ge Fei, Guoliang Liu, Wang Nan, Jing Chen, Xiong Ni en Zheyun Ye. Hun steekkaarten lagen in de archiefkast opgeslagen. Toen een opgevorderde tolk ook nog in het Chinees vertaalde wat aan de VRT-kijker werd wijsgemaakt, steeg een ongebruikelijk geschater op uit de lokalen van de staatsveiligheid.

‘Kameraden, ziehier de beroemde westerse persvrijheid’, hikte een directeur met een hoge militaire rang. ‘Dat durft toch niemand uit te zenden, zoiets? Ik zeg u: dit wordt zelfs op onze staatstelevisie geweigerd. Zouden die mensen in België die onzin echt geloven? Dat ga ik eens navragen bij onze ambassadeur in Amsterdam.’

De kameraad secretaris werd opgedragen een rapport te schrijven voor de hogere partijkaders en voor het eerstvolgende volkscongres. ‘Wat ze in België persvrijheid noemen,’ zo luidde zijn besluit, ‘heet in onze taal: propaganda voor het regime. Door het verdoken karakter ervan is het een wezenlijke bedreiging van de democratie.’

Ze mogen van Chinezen veel zeggen, maar in twee domeinen zijn ze niet te verslaan: in het trekken van juiste conclusies, en in het verbergen van varkensafval onder zoetzure saus.

Wo 10/ 06

Het is oprecht jammer dat Bart Somers geen voorzitter meer is van de Open VLD. Anders hadden wij nu zijn ontslag kunnen eisen. Had het aan Somers gelegen, hij wás nog steeds voorzitter geweest, of in elk geval waarnemend voorzitter tot er een nieuwe werd verkozen, maar daar oordeelde de ex-premier anders over.

Vorige week zond het regionale tv-station ROB een interview uit met de veelbesproken Dirk Vijnck, waarin die eens meer dan tien seconden de kans kreeg om te vertellen wat hem is overkomen. Het echte relaas van zijn overstap naar Open VLD was nog meer onthutsend dan wat tot dan al bekend was. U weet dat Bart Somers hem wegkocht bij Lijst Dedecker met de belofte van ofwel een mandaat, ofwel een kabinetsjob met een gelijkwaardig salaris tot minstens 2015. Daardoor verloor de democratisch gekozen fractie van Dedecker haar rechtmatige werkingsmiddelen. Wie dat doet, met belastinggeld van ons allen, bewijst dat hij geen greintje respect heeft voor de democratie. Een partij die de pretentie heeft om zich in haar naam als ‘democraten’ te etaleren, begeleidt zo’n kerel meteen naar de uitgang, dat mag geen dag duren. Maar bij Open VLD vonden ze dat niet nodig, zoveel respect voor de democratie hebben ze nu ook weer niet.

Niet alleen hadden ze de condities voor zijn overstap op papier gezet, (op zijn eis trouwens, waarmee de alom als dom omschreven Vijnck bewees dat hij alvast minder dom was dan Bart Somers), ze hadden ook de verklaring die hij aan de pers moest afleggen voor hem uitgeschreven. Die luidde dat het sturen van een detective achter Karel De Gucht de druppel was geweest die de porseleinwinkel had doen overlopen. Dat hadden de genieën van Open VLD hem dus voorgekauwd. ‘Om De Gucht wat uit de wind te zetten.’

Kent u nóg grotere bedriegers? Ja, den Baard, akkoord, maar die is buiten categorie. Die koopt zonder verpinken drie basketspelers om de dag vóór ze tegen zijn ploeg moeten uitkomen, en in dit land, en vooral met deze pers, kan dat. Hoeveel stemmen heeft den Baard bij de verkiezingen behaald in Oostende? Interessante vraag, hier het antwoord: 4190! Is dat niet om je een breuk te lachen? In zijn eigen kanton! 4000 stemmen. Niet eens de helft van Jean-Marie Dedecker. Minder dan Hilde Crevits. Minder dan Yves Leterme van Ieper. Minder dan een paar kerels op zijn eigen lijst van wie u nog nooit hebt gehoord. En op het gevaar af dat u het niet meer gelooft: minder dan Bart Tommelein! Dan kun je beter niet meedoen aan verkiezingen.

Maar goed, voor wie het verhaal van Vijnck nog altijd niet stuitend genoeg vindt: toen hij aarzelde bij het ondertekenen van dat contract, sowieso het onnozelste wat een partijvoorzitter ooit op papier heeft gezet, kreeg hij er nog een paar beloftes bij. Omdat Somers haast had. Hij had namelijk bij voorbaat de voltallige pers uitgenodigd, en in het zaaltje ernaast stonden de camera’s al draaiensklaar opgesteld. Vandaar ook dat Vijnck de mist inging toen hij de verklaring voor zijn overstap moest geven: geen tijd gehad om de door de Open VLD uitgetikte tekst vanbuiten te leren.

Dit is toch werkelijk ongelooflijk? Die Somers moet voor de rest van zijn dagen uit al zijn politieke functies worden ontzet. Dat uitgerekend een uilskuiken als hij bij machte is om de persen van de zelfverklaarde kwaliteitskrant De Standaard te doen stilleggen, daarvoor pleegt een marketeer van eer harakiri. Overtreft ei zo na de aankondiging van Linda De Win: ‘Peter Vandermeersch, hoofdredacteur van Het Nieuwsblad.’

Met mensen die Knack aanvallen loopt het nooit goed af, u moet er eens op letten. Laat dit het laatste houvast zijn in deze verwarde tijden.

door Koen Meulenaere