MA/ 1711

Luc Van der Kelen, door onze chef-Wetstraat ooit meesterlijk getypeerd als ‘de boordschutter van Het Laatste Nieuws‘, wil baron worden. Of nee, graaf, dat gaat beter samen met de gedistingeerde Jaguar waarin hij zich verplaatst. Als De Standaard met Mia Doornaert een barones heeft, en met Linda De Win een courtisane, dan heeft Het Laatste Nieuws recht op minstens een graaf. En Van der Kelen is dan vanzelfsprekend de meest geschikte kandidaat. Tevens de enige.

Hoe weten wij dat? Phara. Het was bij Phara, in mindere mate bij Lieven Van Gils, dat Van der Kelen met grote zwier de verdediging van koning Albert kwam opnemen, nadat hij dat dezelfde dag al in zijn beruchte column had gedaan. Nog geen enkele fout gemaakt in vijftien jaar, koning Albert. Althans volgens Luc, schijnbaar niet wetend dat onze koning, die zichzelf graag afficheert als een christelijk mens, een buitenechtelijke dochter heeft die hij weigert te ontvangen, en twee buitenechtelijke kleinkinderen die hij nog nooit heeft willen zien. Wie doet zijn kind zoiets aan? Zeer christelijk. Bijzonder in overeenstemming met wat ons in het Nieuw Testament allemaal wordt opgedragen. Maar wel vroom zitten meezingen tijdens het Te Deum: ‘Nu syt wellecome, Jesu Lieven Heer.’ Jezus Lieve Heer had hem uit de tempel geranseld, dat zullen wij u zeggen.

Weigert plaats te maken voor zijn oudste zoon en speldt hem zodoende een brevet van onbekwaamheid op de borst, spreekt niet meer tegen zijn jongste zoon en komt niet eens van vakantie terug als die in grote problemen verkeert, schept voor zijn clan elk jaar meer dan 10 miljoen euro uit onze staatskas, en heeft volgens insinuaties in het doorgaans goed ingelichte weekblad Knack een fortuin in het buitenland.

Over dit alles veegt Luc Van der Kelen de spons: niets verkeerd gedaan. En dat er vorige week zoveel ophef ontstond over de stijging van de dotatie aan de Coburgs met 6 procent, noemde hij stemmingmakerij. Dat uitgerekend zijn eigen krant met die stemmingmakerij de halve voorpagina had gevuld, moest dan weer worden toegeschreven aan het verschil tussen informatie en duiding, bij Het Laatste Nieuws inderdaad rigoureus van elkaar gescheiden.

Geen drie maanden eerder had zijn krant voorpagina’s te kort om rond te schreeuwen dat de vorst 50 miljoen euro had geboden voor een landgoed in Toscane, terwijl al zijn onderdanen aan hun riem moesten snókken, zo vermagerd van armoe en honger. Nadien werd dat bericht in omfloerste bewoordingen genuanceerd als misschien niet helemaal juist.

Dus mogelijk valt de plotse steun voor de vorst vanuit die voorgeschiedenis te verklaren, maar er is meer. Van der Kelen is de laatste tijd ook opvallend mild voor de familie De Gucht. Bijna enthousiast. Voor Karel De Gucht. Voor Jean-Jacques De Gucht, die hij vier maanden geleden nog afschilderde als ‘dokter Dood’. Voor Mireille De Gucht, geboren Schreurs. Voor Jacques De Gucht, ook geboren Schreurs. Kortom, voor welke De Gucht ook. Dat van die voorkennis bij de verkoop van Fortisaandelen was flauwekul. En het optreden van vader en zoon Michel in de Congokwestie was van een nooit geziene deloyaliteit. Het scheelde weinig of Luc had uit de doeken gedaan waarom Joseph Kabila en zijn entourage die twee Michels zo in hun zak hebben zitten, een van de beter bewaarde geheimen van de Wetstraat.

Nu was De Gucht vroeger niet de beste vriend van Van der Kelen. Dat dateert uit de periode dat Karel nog voorzitter was van de onder zijn bevlogen leiderschap zeer eensgezinde VLD, en hij er bij Christian Van Thillo op had aangedrongen om Van der Kelen buiten te gooien. Het kwam erop neer dat de VLD bereid was een extra kanaal van de VRT tegen te houden, en dus VTM voor zware concurrentie te behoeden, maar alleen als Van der Kelen werd afgedankt. De Gucht heeft dit altijd ontkend, maar er zijn genoeg getuigen die het hem na een televisieopname zelf hebben horen vertellen, bij het genot ener kolossale sigaar.

Sindsdien had Van der Kelen geen lovend woord meer over De Gucht geschreven, maar plots is de toon helemaal veranderd. Hoe kan dat? Wat is het raakpunt tussen koning Albert en Karel De Gucht, naast de gezamenlijke verering van Mireille Schreurs? Wij kunnen maar één antwoord verzinnen: de benoeming van de nieuwe adel.

Dat gaat zo: het paleis stelt een lijst op en daarna moet de minister van Buitenlandse Zaken er zijn goedkeuring aan geven. Een wat vreemde procedure, vermoedelijk heeft die te maken met de verantwoordelijkheid over het corps diplomatique. En dus weet graaf Van der Kelen wat hem te doen staat. Wie graag kritiek leest op Karel De Gucht, de ex-premier bijvoorbeeld, kan zich de komende maanden de kosten van Het Laatste Nieuws besparen.

di/ 18/11

Over Karel gesproken, het was op zijn listige verzoek dat Lieven Verstraete het moest toegeven: bij TerZake gaan ze uit van het principe van schuld. Tout le monde est coupable jusqu’au preuve du contraire. Wij hebben de band vier keer teruggespoeld in de hoop dat wij het verkeerd hadden gehoord, maar hij heeft het wel degelijk gezegd.

Sterke uitspraak, niet? Voor de anchorman van een duidingsmagazine van een openbare omroep. Weliswaar in strijd met artikel 6 paragraaf 2 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, maar er zijn wel meer artikels uit dat verdrag die op de VRT niet van toepassing zijn. Zoals het verbod op slavernij en dwangarbeid (artikel 4). Of het verbod op het geven van verkeerde beurstips (artikel 15 paragraaf 3). En zeker het verbod om altijd zelf in beeld te willen komen (artikel 22, gemeenzaam bekend als het ‘artikel P. Verlinden’).

Lieven Verstraete beleed de stelling dat het vermoeden van onschuld enkel verplicht is voor de overheid, niet voor de pers. Jammer dat Leo Stoops na twee bijdragen al geen duiding meer mag verstrekken bij belangrijke juridische dossiers. Daar was hij nochtans sinds september jongstleden officieel toe gemachtigd door het college van hoofdredacteurs, dat het in een dienstnota als volgt formuleerde: ‘ Leo Stoops begint vanaf september met een nieuwe functie. Hij wordt expert jus-titie. Bedoeling is dat hij duiding gaat geven bij de grote crimidossiers. Naar eigen zeggen is hij daar nu toe bekwaam. Iets wat ik alleen maar kan bevestigen. Leo krijgt een stoel bij Duiding en dus ook een nieuwe baas, maar dat betekent niet dat hij geen commentaar zou kunnen geven in bvb. het TV-Journaal.‘

Van dat nieuwe privilege is tot nu toe slechts spaarzaam gebruik gemaakt. Twee keer, in drie maanden tijd. De laatste keer zat een doodnerveuze Leo te vertellen dat het onderzoek naar malversaties bij Fortis zou worden gevoerd door twee speurders. Twee! In de krant stond honderd, maar Leo was formeel: twee. Nadien hebben we hem in TerZake geen duiding meer horen geven bij grote crimidossiers. Al is hij daar nog zo bekwaam toe.

Jammer, want Leo had zijn minder onderlegde collega zonder twijfel gewezen op het arrest ‘Worm versus Oostenrijk’ van 29 augustus 1997. Daarin legt het Europees Hof voor de Rechten van de Mens namelijk ook de pers de verplichting op om het vermoeden van onschuld te respecteren. Het is het moment om het eens onverbloemd te schrijven: het arrest ‘Worm versus Oostenrijk’ heeft onze stiel aanzienlijk minder aangenaam gemaakt.

WO/ 19/ 11

Iedereen goed gelezen wat Willy Claes in ons vorige nummer heeft gezegd? Nee blijkbaar, want er is nog altijd geen volksoproer gemeld. Er is geen gerechtelijke actie ondernomen tegen de ex-premier, zelfs niet in Dendermonde. Er zijn geen beledigende graffiti gespoten op zijn vier verdiepingen tellende patriciërshuis in Gent. Noch op zijn luxueuze duplexappartement in Ambleteuse. Evenmin op zijn landgoed in Toscane, dat is trouwens zo groot dat je er al tien tankwagens verf op moet spuiten vooraleer iemand het misschien opmerkt. Ook niet op zijn authentieke bakdekkerboot op de Leie. Niet op zijn collectie peperdure Italiaanse oldtimersportwagens. Niet op de van Garage Valckenier uit Aalst gekregen Renault. En vermoedelijk ook niet op Hilde Goudmans, al is bij haar niet altijd duidelijk waar de graffiti beginnen en de natuurlijke teint eindigt.

Men heeft het dus niet gelezen, vandaar dat wij het nog eens afdrukken, Willy Claes over de genocide in Rwanda: ‘ Ik ben naar Kigali getrokken en heb daar harde taal gesproken. Onze militaire inspanningen waren er ook niet alleen op gericht om blanken te ontzetten, zoals achteraf gezegd werd. Maar we hebben toen een ultimatum gekregen van een zekere mijnheer Kagame die me zei: “Jullie krijgen 48 uur de tijd. Als jullie militairen dan niet vertrokken zijn, geef ik bevel om op hen te schieten.” Ik zeg u, en ik wik mijn woorden: ik acht Kagame mede verantwoordelijk voor de genocide.’

Iedereen het nu gelezen? En aan deze massamoordenaar gaat die paljas van een Guy Verhofstadt namens de Belgische bevolking excuses aanbieden voor onze schuld aan de genocide. Dat is toch om uit uw vel te springen?

DO/ 20/ 11

Wij hebben in een vorige Spiegel een fout gemaakt, en geen kleine: er is nog een suisse! In Wommelgem. Hier stond te lezen dat er in heel Vlaanderen nog drie waren, trois suisses, te weten in de Sint-Pieterskerk in Leuven, Sint-Baafs in Gent, en Saint-Potager in Tongeren. InWommelgem is er ook nog een, meldt een opmerkzame lezer. Uit Wommelgem. Dat maakt dus, even rekenen, trois suisses en nog een suisse is quatre suisses.

Over de Leuvense Sint-Pieterskerk moet ons iets van het hart. Onlangs wensten wij met eigen ogen te gaan controleren hoe het staat met de voorbereidingen voor de installatie van het Contiusorgel, het grootste barokorgel ter wereld. Vijfentwintig meter hoog, dertig meter breed, vijftien meter diep, zesduizend pijpen, vijftig ton, zeven miljoen euro. Zet dat maar eens in een kerk.

In de Sint-Pieters moet het in de westbeuk komen, al beweren zeurpieten dat daardoor eerst de zijmuur zal instorten, en vervolgens de hele kerk. Volgens mijnheerke Louis is dat flauwekul. En mijnheerke Louis kent veel van architectuur. Haalde twee nominaties voor zijn eigen Trofee met aan bouwkunst gelieerde oneliners.

De eerste: ‘Van een architect verwacht ik in de eerste plaats dat zijn gebouw niet omvalt, maar tegenwoordig is dat geen vereiste meer.’

En de tweede: ‘Blijkbaar heb ik enkele jaren geleden de opdracht gegeven om een kunstwerk te bouwen: de brandweerkazerne in Wespelaar. In De Standaard de hemel in geprezen als betrof het de nieuwe Taj Mahal. Jammer genoeg zie ik zelf alleen een paar ijzeren rolluiken en een veel te groot venster.’

Mijnheerke Louis is een groot voorstander van het orgel. Teneerste hoeft hij er geen cent voor te betalen, dat doet de Contius Foundation. En ten tweede is hij van mening dat een stad die al de grootste burgemeester ter wereld heeft, ook het grootste barokorgel ter wereld mag hebben. En dus wou uw dienaar, wiens werkijver vaak wordt onderschat, inspecteren of er al nieuwe funderingen waren gegoten, en of dat lelijke glasraam in de westbeuk er al uit was geslagen. Niet gelukt. De kerk was toe!

Kunt u zich dat een beetje indenken? Een doordeweekse maandagochtend, elf uur, en de deuren van de belangrijkste kerk van de stad van de belangrijkste katholieke universiteit waren potdicht. Zowel op het Margarethaplein als op het De Layensplein en op de Grote Markt. Een schande. Ware het niet dat kardinaal Danneels al ontslag heeft genomen, wij zouden het hier eisen. Hier zijn al vele ontslagen geëist, bijvoorbeeld dat van Bettina Geysen (ingewilligd), of dat van het voltallige college van hoofdredacteurs van de VRT (nog niet ingewilligd), maar zelden met zo veel overtuiging. Waar moet een zoekende in Leuven heen, indien de deuren van de grote kerk niet eens open zijn? Naar het stadhuis?

We mogen er niet aan denken dat een Leuvenaar de drang zou voelen om op een zondagnamiddag het lof bij te wonen. Het zou ons niet verbazen mocht dat niet eens meer worden opgedragen. U woont in Leuven en u wilt ’s morgens de metten of de lauden bidden? Bespaar u de tocht naar Sint-Pieter, u kunt alleen terecht in de cafés op de Oude Markt. Waar op dat uur volgens de burgemeester enkel gespuis en crapuul rondloopt. De priem, de terts, de sext, de noon, de vespers, de completen… ze weten in Leuven niet beter of het zijn de nieuwste producten van InBev.

Het wordt tijd dat ze bij het bisdom Mechelen-Brussel eenswakker worden. Het is niet door van de troon van de bisschop van Antwerpen een schietstoel naar Mechelen te maken dat het tij zal keren. Waar is de tijd dat Kathleen Cools, van de urineopening, en Siegfried Bracke, van de propagandamiddagen van het Vlaams Belang, het marketingcongres van het Belgisch episcopaat modereerden?

door Koen Meulenaere