WO / 10 / 08

Enkele krantenkoppen van begin augustus. ‘Uppercut voor Bekaert.’ ‘Bekaert onderuit na zwakke cijfers.’ ‘Bekaert krijgt grootste klap in 13 jaar.’ ‘Uncle Sam en Uncle Bert dompelen beurs in rouw.’ ‘Bekaert jaagt beleggers stuipen op het lijf.’ ‘Bekaert zwaar afgestraft.’

Tiens, hadden wij nu een paar maanden geleden niet overal de loftrompet, nee, de voltallige loffilharmonie horen schallen over Bert De Graeve en het geweldige succes dat hij had geboekt? Ja toch? Toen hij in Knack opperde dat het niet ondenkbaar was dat zijn bedrijf ooit uit België zou vertrekken, richting China bijvoorbeeld, werd dat zelfs meteen groot nieuws in alle media: ‘Bekaert weg uit België!’ De Ochtend van Radio 1 zette de toon, en dan volgt de rest als een kudde schapen. ’s Avonds moest Johan Van Overtveldt, de hoofdredacteur van Trends, in TerZake gaan verduidelijken dat in dat interview helemaal niet stond dat Bekaert België ging verlaten, alleen dat dit in een verre toekomst niet ondenkbaar was. Zoals het evenmin ondenkbaar is dat er straks uit de lucht een neushoorn op uw hoofd valt. Maar dat is voor onze kwaliteitspers allemaal geen bezwaar: toeteren maar.

Bert De Graeve is een van onze beste ondernemers. Vorig jaar Manager van het Jaar van Trends! Tegen wil en dank, dienen wij daaraan toe te voegen, want geen trofee in het bedrijfsleven wordt meer gevreesd. De laureaten belanden zonder uitzondering binnen de kortste keren ofwel tussen zes planken ofwel tussen vier muren. In de kist of in de kast. En zowat allemaal ‘dompelen ze de beurs in diepe rouw’. In werkelijkheid is het niet de beurs die in de rouw wordt gestort, alleen de beleggers, die eens te meer zo dom waren om alle hoeraberichten in de media te geloven.

Als één man tegen die zwarte hand bestand zou moeten zijn, dan is het Bert De Graeve. Aan de slag met de ‘pinnekensdraad’ sinds 2002, nadat hij voordien in korte tijd de BRTN tot VRT had omgevormd en hem van een rust- en verzorgingstehuis voor vakbondsleden had verbouwd tot een bloeiend bedrijf. Waarna Lutin Mary kwam, alles opat, voor 10.000 euro per maand, en het hele spel even snel weer naar de knoppen hielp als het daar door zijn voorganger uit was opgetild.

Heeft De Graeve niet pas een paar maanden geleden de Vlerick Alumni Award gekregen? Even het archief van onze Reginald Elskens in gedoken, en inderdaad. Uit allerlei reportages over die onderscheiding leren wij hoe Bekaert een wereldleider is geworden, het enige Belgische bedrijf dat de Chinezen plat krijgt, dankzij de feeling van de feesteling, die al een succesrijke voorgeschiedenis in China had bij Alcatel Bell. Bert is zelfs ereburger van Shanghai!

Dat is hij alvast niet van Wambeek. Hier, in dezelfde knipselmap: een artikel uit Het Laatste Nieuws over hoe De Graeve werd gepercipieerd in zijn eigen woonplaats Wambeek, midden in het prachtige Pajottenland. Waar saamhorigheid voorgaat op zelfzucht. Onze chef-Wetstraat woont er. Om maar te zeggen. Kop van het stuk: ‘ Die man maakt het hele dorp kapot!‘ En in een grote streamer blinkt een citaat van Luc Sergooris, de parochiaal voorzitter van Wambeek: ‘ Die man is geobsedeerd. Er mag geen kip kakelen of hij belt de politie.‘ Wie Luc Sergooris kent, weet dat we hier niet te maken hebben met een kwaadmenende. Integendeel, de Wambekenaren danken veel aan hem.

Omdat we het niet beter kunnen verwoorden dan het er staat, en omdat overdreven werklust niet het eerste kenmerk is dat men naar Child Focus zal doorseinen indien uw dienaar wordt vermist, we durven niet te zeggen ‘gemist’, hieronder het artikel van Peter Verbruggen, een van de topreporters van Het Laatste Nieuws. Houd in gedachten dat Bert De Graeve de schoonzoon is van wijlen Maurice De Wilde.

‘WAMBEEK – Boos zijn ze in het Vlaams-Brabantse Wambeek. Ziedend. “Weet je dat hij het lef had om de afbraak van onze parochiezaal te eisen? Zo ver drijft die kerel het, om van ‘zijn’ stilte te kunnen genieten.”

Die “kerel” is voormalig VRT-baas Bert De Graeve. Toen de manager vijf jaar geleden een herenhuis kocht in het centrum van het dorp, werd hij als een held onthaald. Wambeek had eindelijk zijn BV. Vandaag spuwt het hele dorp zijn bekendste inwoner uit. Aanleiding tot de ruzie is de parochiezaal, rechtover De Graeve. Bij de minste lawaaihinder wordt de politie opgetrommeld. Met succes, want de rechter beval vorige week de sluiting van de feestzaal.

Alles moet wijken voor de rust van De Graeve. En met een 60 jaar oude feestzaal tegenover zijn deur, was hem dat niet elk weekend gegund. Parochiefeesten, bruiloften of bijeenkomsten van de postzegelclub: het bracht allemaal overlast mee, vond De Graeve, die geen kans liet liggen om het gemeentebestuur en de politie te wijzen op de “onhoudbare situatie” waarin hij was terechtgekomen.

Na twee jaar geruzie en wederzijdse dreigementen belandde de zaak uiteindelijk bij de rechtbank. Een eerste eis tot afbraak van de “zonevreemde” parochiezaal werd afgewezen, maar de rechter had wel oor naar de klachten over milieuhinder. Resultaat: de parochiezaal moet dicht, met een dwangsom van 350 euro per overtreding én een schadevergoeding van 250 euro voor elk gezinslid van de familie De Graeve en nóg eens 500 euro voor het hele gezin. Immense bedragen voor de parochiale vzw, die de zaal verhuurt vanaf 12,50 euro per avond.

“Met zulke dwangsommen staan we met de rug tegen de muur”, zegt voorzitter Luc Sergooris. “Maar we hebben beroep aangetekend en zolang dat niet behandeld is, gaan we door. Niks brengt mensen dichter bij elkaar dan buurtfeesten. Maar als het van De Graeve afhangt, loopt Wambeek leeg, zodat hij hier heer en meester is. Geen communiefeesten of chirofuiven meer. Begrafenissen zouden nog nét mogen, de rest moet volgens hem verboden worden.”

Navraag leert dat de familie De Graeve inderdaad een rechtstreekse lijn met het nabijgelegen politiekantoor heeft. Bij verjaardagsfeestjes, het kam-pioenenbal van de lokale voetbalploeg, het KWB-gezinsfeest, zelfs bij de jaarlijkse ontmoetingsavond van de Vlaamse Kampeerders stond de politie aan de deur.

“We proberen de man zoveel mogelijk te mijden”, zegt Ben Van den Bossche, voorzitter van de Kampeerders van het Pajottenland. “Als hij ons nog maar ziet, is het al fout. Deuren die dicht gaan, mensen die op straat praten, een motor die aanslaat, iemand snuit zijn neus: het is in zijn oren allemaal lawaai.”

Ronny De Braeckeleer kent de zaal al 40 jaar: “Mijn hele leven. Nooit is er één klacht binnengekomen. De zaal is het hart van dit dorp. Hier wordt gelachen en geweend, getroost en geklonken. Tot die vent hier kwam wonen. Als De Graeve zijn zin krijgt, moeten alle verenigingen weg.”

Bert De Graeve zelf liet ons niet verder komen dan het elektrische hek voor zijn huis.’

Kijk, zo’n sociale figuur, zo’n antigifbom tegen de verzuring, is natuurlijk het ideale uithangbord voor de Vlerick Alumni Award. Wij herinneren ons de mooie tijd toen onze goede vriend Frank De Moor nog leefde en elke week een of andere oplichter of windverkoper tegen het kopijpapier spijkerde. Het is één keer gebeurd dat wij hem zelf een gouden tip hebben gegeven, opgevangen in het gokkersmilieu.

– Frank, achter die vent moet je aan. Die heeft miljoenen verduisterd.

– ‘Jaja, het is wat.’

– Ja maar, je zou dat moeten onderzoeken. Een groot schandaal. Wordt gesteund door de socialisten.

– ‘Elke gangster wordt gesteund door de socialisten. Als ik daaraan moet beginnen.’

– Frank, het is een ophefmakende primeur, misschien een internationale scoop.

– ‘Jaja.’

– We gaan dat toch niet laten liggen? Straks is De Standaard er nog mee weg.

– ‘Dan hebben die jongens ook eens iets. Luister, ik heb geen tijd. Het schijnt dat de Compagnie du Zoute zinnens is een nieuw stuk polder aan te kopen. Ik wil weten wat daarachter schuilt.’

– Maar enfin, Frank, die vent is een Vlerickboy.

– ‘WAT?! Een Vlerickboy? Waarom zegt ge dat niet meteen, slimme? Wat hebben ze u precies verteld?’

De week nadien was er weer een charlatan minder op vrije voeten. In de ogen van Frank De Moor was slechts één specie nog erger dan een Vlerickboy: een Lippens.

Drie maanden na de Award en na alle loftuitingen voor Bert De Graeve lezen wij nu dat de zwakke resultaten en de weinig hoopvolle vooruitzichten van Bekaert zullen leiden tot een herziening van de winstverwachting. Dat de bedrijfswinst met 4 procent zal krimpen in plaats van met 16 procent te stijgen zoals stellig voorspeld door kennelijk zeer deskundige analisten. Dat de waarde van het aandeel in een paar maanden tijd gehalveerd is. Dat de productie van zaagdraad voor zonnepanelen fel is teruggelopen. Dat de productie van staaldraad voor radiaalbanden ingestort is. Dat de economische activiteit in Azië onder grote concurrentiedruk staat en door prijsverlagingen verliesgevend dreigt te worden. Dat het communicatiebeleid nergens naar lijkt. Dat de FSMA, de Financial Services and Markets Authority, gaat onderzoeken of Bekaert de beleggers heeft voorgelogen door geen winstwaarschuwing uit te sturen.

Bert De Graeve heeft ondertussen Wambeek verlaten. De feestzaal staat er nog. En de kans dat Bekaert uit België vertrekt, is plots heel wat kleiner dan de kans dat het uit China vertrekt.

DO / 11 / 08

We moeten het zeggen zoals het is: andere bedrijven doen het veel beter en dat heeft alles te maken met de kwaliteit van de bestuurders. Neem Dexia. Sinds die kloeke uit Vilvoorde daar het beleid in handen heeft genomen, gaat het de bank voor de wind. Vier miljard euro verlies in één kwartaal! In één vierde van een jaar, VIER MILJARD EURO KWIJT. Een bank!

Een normale bank kán geen verlies maken. U hebt spaargeld, u brengt het naar uw filiaalhouder en krijgt daarvoor 2 procent interest. Uw collega wil een huis bouwen, leent bij diezelfde filiaalhouder uw geld tegen 8 procent rente, zijnde uw 2 procent interest en 6 procent voor de werkingskosten en de winst van de bank. Die controleert vooraf of uw collega de lening wel zal kunnen aflossen en eist voor alle zekerheid een hypotheek: kan hij niet terugbetalen, dan wordt de bouwgrond of het al gerealiseerde deel van het huis eigendom van de bank, die het verkoopt en daar uw 2 procent interest uit puurt.

Kan niet mislopen. Tenzij uw filiaalhouder met het hem toevertrouwde geld naar het casino trekt, of het weggeeft aan allerlei ontleners van wie een blinde ziet dat ze het nooit zullen teruggeven. Dat laatste noemt men in het jargon ’toxische producten aankopen’. En dat blijken die kerels dus voor miljarden en miljarden te hebben gedaan, en nadat dit systeem twee jaar geleden tot een catastrofe leidde, zijn ze daar gewoon mee doorgegaan. De overheid betaalt met uw geld de verliezen, én de extra bonussen voor de criminelen die er verantwoordelijk voor zijn. Braaf blijven allemaal.

Geen zinnig mens, behalve misschien Theodore Dalrymple en bijgevolg Siegfried Bracke, zal pleiten voor de herinvoering van de doodstraf. Maar de vergeetput… voor bankiers moet dat toch overwogen worden. Wat is het verschil tussen het plunderen van een Londense winkel en het plunderen van uw zuurverdiende spaarpot? Dat zullen wij nu zeggen: alleen in het eerste geval bestaat er een kleine kans dat de dader gestraft wordt.

VR / 12/ 08

Wie is de belachelijkste mens van België? Dat is, geef toe, niet gemakkelijk te beantwoorden. In uw eigen omgeving vindt u er moeiteloos acht die in aanmerking komen, en zo u in de pers werkt minstens twintig. Maar weinigen kloppen koning Albert.

Hij ging zich een keer kwaad maken. De 21 juliboodschap. Het moest rap gaan nu (koning hief de handen), het moest gedaan zijn met politieke spelletjes (koning gooide armen in de lucht), er moest worden samengewerkt (koning sloeg met klikken en klakken achterover), separatisten moesten zwijgen (koning toonde opgestoken middenvinger naar de camera)… Kortom, de dag nadien moest de nieuwe regering aan de slag.

Hierna renden ze met zijn allen naar Zaventem, de koning zelf op kop. Allemaal drie weken op congé, daar werd een vierde en vervolgens een vijfde week aan vastgebreid, dan een zesde, en omdat er een paar hoofdrolspelers pas half augustus wilden vertrekken, werden daarna eerst aftastende gesprekken gepland waarin zou worden gepoogd om te komen tot voorbereidende afspraken over de modaliteiten van eventuele onderhandelingen…

En er zijn er dus echt die koning Albert nog altijd ernstig nemen.

door Koen Meulenaere

In de ogen van Frank De Moor was maar één specie nog erger dan een Vlerickboy: een Lippens.