ZO/ 05/ 12

Wie achter François De Keersmaecker stond toen het optimisme werd uitgedeeld, heeft niets meer gehad. Op. Niemand evenaart in goedgemutstheid de voorzitter van de Koninklijke Belgische Voetbalbond, voor wie optimism geen moral duty maar een natuurlijke en bijna pathologische aanleg is. Zijn huis is net tot op de grond afgebrand? Met een brede grijns sust hij alle omstanders: ‘De garage staat er nog!’ Auto gestolen? ‘Ik heb nog een fiets.’

De organisatie van de wereldbeker voetbal is toegekend. Je hebt twaalf miljoen euro geïnvesteerd in je kandidatuur en je hebt zopas drie (3!) stemmen behaald in de eerste ronde en één (1!!) in de tweede ronde. Officieel vier en twee, maar we mogen ervan uitgaan dat Michel D’Hooghe, de enige stemgerechtigde uit België en Nederland, pro domo heeft gestemd.

De hele Belgisch-Hollandse delegatie zit murwgeslagen te duizelen in de zaal. Slechts één man glundert van kop tot teen, vuurrode blos op beide wangen, verzaligde lach van oor tot oor, alsof hij net zowel de organisatie van de wereldbeker 2018 als die van 2022 heeft binnengehaald: François De Keersmaecker. Beurt de bedremmelde Belgische journalisten op: ‘U moet niet denken hè, dat die investering nu verloren is hè.’

Dat dachten wij aanvankelijk wel. Wij dachten dat die investering tot de allerlaatste cent verloren was. Twaalf miljoen euro, voordien nooit beseft dat er zo veel geld in dat fameuze ‘bid’ was gepompt. Dat er kosten werden gemaakt, dat was duidelijk. Ambassadeurs vlogen de wereld rond. Coryfeeën als Gert Verheyen en Gilles De Bilde gingen wedstrijdjes spelen in Afrika, in Azië, in Australië, in Noord-Amerika, in Zuid-Amerika, in Midden-Amerika, in Oost-Amerika, in wat voor Amerika ook. Een commissie van de Wereldvoetbalfederatie FIFA kreeg beboterde pistolets, toen ze werden ontvangen in de futuristische installaties van vierdeklasseclub Tempo Overijse, kandidaat-trainingscentrum en door de ‘bidders’ uitgekozen als eerste bezienswaardige halte op de inspectietocht. Er voer een bootje op de Maas. Er werden vijf fietsen gekocht! Dit om, na een wankel ritje van precies vijfentwintig meter naar de ingang van het FIFA-hoofdkwartier in Zürich, het bidbook te gaan afgeven. Op de fiets van Johan Cruijff was een extra toeter gemonteerd.

Dat zal allemaal wel een flinke duit gekost hebben, maar dat het was opgelopen tot twaalf miljoen euro hadden wij ons niet gerealiseerd. Hoe hebben ze die som bijeengescharreld? Sponsors? Wij kunnen er ons geen enkele herinneren. De overheid? Welke? De federale? Philippe Muytechs? Is dat goedgekeurd door het parlement, en zo ja door welk? Heeft het Rekenhof de btw-briefjes onderzocht? Nooit bij stilgestaan.

Hadden wij geweten dat er zo’n bedrag ter beschikking was, wij hadden ons zelf aangeboden bij Alain Courtois en François Colin. En dan waren nu massa’s ingevoerde Polen en Bulgaren volop aan het metselen en het timmeren op Petroleum Zuid en in de Chartreuse-weiden. In Gent zou weldra de tweede steen van het nieuwe Arteveldestadion worden gelegd.

Er waren 22 stemgerechtigde leden van het uitvoerend comité. Opscheppen ligt niet in onze aard, maar als wij met twaalf miljoen euro geen 11 FIFA-leden kunnen omkopen, is onze naam niet meer Uw Dienaar. Eén miljoen per man, en voor Michel D’Hooghe de laatste nieuwe cd van Franz Schubert (6,75 euro in de Fnac). Daarmee had je de twaalf benodigde stemmen op zak, en dan was er nog één miljoen euro over voor een paar promotiefilmpjes, een blokje Hollandse kaas met een vlaggetje, en een tabletje Belgische chocolade.

Twaalf miljoen euro, daarmee koop je het volledige IOC om. Maar nee, ze gingen het eerlijk spelen. Ze gingen, hou ons vast of we vallen omver van het lachen, voor een groen en integer WK. Dat laatste is gelukt. Drie stemmen in de eerste ronde, één in de tweede. En twaalf miljoen euro naar de knoppen.

Gelukkig is er Johan Cruijff, die alweer een fantastisch idee heeft gehad, het moet weer van een Hollander komen. Cruijff wil onze expertise, op schrift gesteld in het draaiboek van het Belgium/Holland Bid, verkopen aan de Russen. Het gaat om een aangepaste versie van ‘de bijbel’ van Euro 2000, een gebruiksaanwijzing waarin tot in het kleinste detail staat beschreven hoe en met welk tijdschema je zo’n organisatie moet aanpakken, en hoe je moet reageren op alle tegenslagen die zich tijdens het project kunnen voordoen. Volgens Cruijff hebben ze daar in steppe en taiga geen idee van, en hebben ze evenmin een gebrek aan geld. Twee elementen die simpel en in ons voordeel te combineren vallen: we verlappen onze planning aan de Russen. Voor 13 miljoen euro. Cruijff heeft vast al een ideetje over de verdeelsleutel: twaalf miljoen voor de Belgische en Nederlandse overheid.

En zo heeft François De Keersmaecker opnieuw gelijk gehad met zijn goede luim. Nooit wanhopen. Ook het motto van Knack.

MA/ 06/ 12

Kijk snel in de bak met oud papier voor u hem in het containerpark gaat uitkappen. Zit De Standaard van 6 december er nog in? Bijhouden. Achter slot en grendel. Binnen dit en een paar jaar veel geld waard op de internationale collectioneursbeurs. De enige editie sinds mensenheugenis waarin niets stond over of van Rik Torfs. Geen column, geen vrije tribune, geen interview, geen brief, geen reportage, geen verwijzing, geen citaat. Ja, wij weten het, het is moeilijk te geloven, maar wij hebben er via digitale weg drie zoekmachines overheen gestuurd: niets. Zodra de Japanners hiervan horen, zal er geld geboden worden.

Tussen ons gezegd en gezwegen: de manier waarop De Standaard dat senatortje van CD&V blijft promoten, eerder al in zijn functie van universiteitsprofessor en antiklerikaal, is stilaan schandelijk aan het worden. Kwaliteitskranten hebben natuurlijk hun eigen usances waar gewone stervelingen geen benul van hebben, maar dit lijkt ons erger dan wat Silvio Berlusconi doet met zijn bladen.

In de vorige weekendbijlage werd de kerkjurist , boven op alle andere reclame die hij nu al jaren krijgt, met nóg maar eens drie volle bladzijden begiftigd. Een reportage over Torfs op bezoek in het Brusselse café de Monk, waar de CD&V-leden zich naar zijn mening wat vaker moeten ophouden. Tot ze er zo doorzopen uitzien als hij. Drie volle bladzijden, voor iemand die al dag na dag op wat voor manier ook aan de lezer wordt opgedrongen.

Zo veel lippendienst aan één politicus is in de Vlaamse pers nooit vertoond. Of het moest De Standaard zelf zijn met Bart De Wever. Bij hem is ook alle maat zoek, het was Jean-Marie Dedecker die suggereerde om AVV-NVA op de eerste bladzijde te zetten, maar tegen Torfs moet De Wever het afleggen. Wij herhalen onze vraag, intussen onze eis, aan minister van Media Ingrid Lieten: stop de perssteun voor dat propagandablaadje. Geef hem maar aan ons, het zal beter besteed zijn.

Maar op 6 december meenden wij dus even dat het sinterklaas was: geen Torfs in De Standaard. Hij zat ook niet in Het Journaal van de VRT, zéér ongebruikelijk. Hij was niet aanwezig in TerZake, vreemd. En een snelle blik en klik op teletekst leerde dat hij evenmin in Reyers Te Laat zou opdagen. Daar hadden ze Hilde Van Mieghem en Marie Vinck, een prettige keuze, naast meester-oplichter Paul D’Hoore. Die had eerder al openlijk verklaard dat hij eerst zelf de aandelen koopt die hij nadien aan lezer of luisteraar aanbeveelt, en moest onlangs ook nog toegeven dat hij zijn boeken niet eens zelf afschrijft, dat doet een ghostwriter voor hem. Allemaal geen bezwaar voor de VRT.

Maar dus geen Torfs, wij konden ons geluk niet op. En toen begon de eerste aflevering van De allerslimste mens ter wereld.

DI/ 07/ 12

Yves Leterme heeft in korte tijd twee goede beurten gemaakt. Eerst gaf hij, ein-de-lijk iemand die het doet, die onbeschofte vlegels van de VRT-praatprogramma’s lik op stuk door zich niet te laten onderbreken, en door Onan De Vadder te reduceren tot wat hij is: een heteluchtballon. Wist zich geen blijf meer met zichzelf nadat hij van de set was weggelopen. Degenen onder u die graag hadden meegedaan aan het wereldkampioenschap Dwaze Knuppel: laat u niet ontmoedigen, zilver kan nog.

Het moment waarop Onan van lieverlee weer in zijn stoel moest gaan zitten, terwijl Leterme nog altijd bezig was aan een best interessant exposé over de asielproblematiek, was de grootste vernedering sinds 1077, toen Hendrik de Vierde drie dagen op blote voeten in de sneeuw van Canossa moest ronddabberen vooraleer paus Gregorius de Zevende eventueel wou overwegen om zijn uitsluiting uit de kerk op te heffen.

Dju, dat waren nog eens tijden. Uw dienaar gelooft in God noch gebod en is de grootste antipaap van dit land, maar niettemin betreuren wij dat de katholieke kerk haar grootheid en haar macht heeft verloren. Een mens mag er toch niet aan denken dat de pompeuze burchten van Vaticaanstad, gebouwd om elke nietige bezoeker van bij zijn aankomst meteen zo plat als een vlieg te slaan, ooit in handen vallen van ordinaire projectontwikkelaars. Of dat de prachtige abdijen, oases van rust en bezinning, en van perverse fantasieën, mismeesterd zouden worden door seculiere entrepreneurs.

Is het niet triest om te zien hoe alleen Herman Van Rompuy en Geertrui Windels nog naar de kerk gaan? De Europese president, gevraagd naar zijn mening over het incident tussen Leterme en De Vadder, twee heerschappen die hij met grote zekerheid nimmer tot zijn vriendenschaar zal rekenen: ‘Ik kijk nooit naar De zevende dag. Op zondagvoormiddag ga ik naar de mis en daarna komen de kleinkinderen. En als dat niet zo was, keek ik nog niet.’

Een tweede goede beurt maakte Leterme door de Rwandese dictator Paul Kagame niet te ontvangen. Opmerkelijk, want sommigen van zijn voorgangers vielen deze door de Verenigde Naties van oorlogsmisdaden en genocidaire massamoord beschuldigde tiran om de hals. Iemand het Joenk gehoord? Of de Rat?

Nee, die Leterme valt ons meer en meer mee. Gaat hoog eindigen bij de komende verkiezingen.

WO/ 08/ 12

Met WikiLeaks en de arrestatie van Julian Assange heeft Sinterklaas op de valreep een prachtig geschenk door de schoorsteen van alle televisiepraatprogramma’s gemikt. En van hun geschreven equivalent: de met de dag uitgebreider én irritanter wordende opiniepagina’s in onze zelfverklaarde kwaliteitspers. Wat zijn er weer veel opgewonden heertjes rondom een met spots verlichte tafel tekeergegaan. Wat is er weer niet aan meninkjes verkondigd.

In Reyers Te Laat werd aan onze eigen hoofdredacteur, Karl Van den Broeck, gevraagd wat Knack zou hebben gedaan indien die pipo met zijn 250.000 documenten bij ons was komen aankloppen. Een mens mag er niet aan denken. Volgens Karl zouden wij die stukken zorgvuldig bestuderen, één na één, zouden we ze grondig checken, en zouden we van Assange eisen dat hij, in vertrouwen, zijn bron bekendmaakt. En anders komt het niet in Knack! Voilà, dat is de juiste ingesteldheid. Dít is kwaliteitsjournalistiek.

Omdat er toch niemand deze rubriek leest, kan het geen kwaad om nog een tweede scenario te ontwikkelen, indien die klokkenluider met zijn rommel was komen aanzetten op het Brussels Media Centre, waar de betere redacties van de Roularta Media Group gevestigd zijn. En ook Knack, jaja, u bent heel grappig.

Ten eerste zou hij niet voorbij de receptie raken. En als hij wat te veel complimenten zou verkopen, zouden de blitse meisjes van ons onthaal hem wel een trap in zijn klokkenspel geven zodat die vanzelf beginnen te luiden. Vrouwen zijn niet overal zo toegankelijk als op lezingen in Zweden. Maar stel, hypothetisch geval, stel dat hij die schier onneembare klip toch zou passeren, en onze redactiekantoren binnen zou banjeren, dan was het eerste bureau waar hij terechtkwam dat van bovengetekende. En daar zou zich het volgende gesprek ontspinnen.

– ‘ Dag meneer, mijn naam is Assange. Ik kom van ver, uit Australië, en ik heb in deze omslag geheime documenten over malversaties van het Amerikaanse leger en de Amerikaanse diplomatie.‘

– ‘Danke vriend, danke, geef maar hier. Amerika zegt ge? Ik zal het aan onze chef-buitenland bezorgen. Als die een van de weken tijd heeft, zal hij er wel een oogske op gooien. Hoeveel documenten zitten erin?’

– ‘250.000. ‘

– ‘WAT? Hoeveel?’

– ‘250.000.’

– ‘250.000?! En dat zouden wij moeten lezen? Gij vangt, zeker? Zot. Wie heeft u binnengelaten? Hier zie, pak uw envelop maar terug mee. Wacht, ik zal u een adres geven: Gossetlaan 28 in Groot-Bijgaarden, laat ze het daar maar uitvlooien. Dan schrijven wij het daarna wel af.’

Akkoord, de uitleg van Karl klonk beter dan die van uw dienaar, die misschien niet uit het echte journalistieke hout gesneden is.

door Koen Meulenaere

Degenen onder u die graag hadden meegedaan aan het wereldkampioenschap Dwaze Knuppel: zilver kan nog.