MA – 30-06

De ineenstorting van het Fortisaandeel heeft ons één ding weer heel duidelijk gemaakt: waarom Frank De Moor een hekel had aan de gebroeders Lippens. De arrogantie van geld en macht, dat was een combinatie waar De Moor niet tegen kon. Genetisch.

Hoe stuitend was het niet om Maurice Lippens vorige week te horen verklaren dat de gewone aandeelhouder blij mocht zijn met een raad van bestuur als die van Fortis, en met een ceo als Jean-Paul Votron. Die gewone aandeelhouder had net de helft van zijn zuurverdiende spaarcenten verloren, maar graaf Lippens had één goede raad: bijkopen.

Lang geleden, toen Knack nog op de Tervurenlaan gevestigd was, hebben wij tijdens een wat uitgelopen lunch bij de Bosniër eens aan Frank De Moor toegegeven dat wij aandelen van de Generale hadden gekocht. Een paar uur eerder, op de redactievergadering, had Frank net zijn vijftigste artikel tegen de Compagnie du Zoute aangekondigd. En hij had de lay-out de stuipen op het lijf gejaagd met een kaart waarop élk Zwinbosje genummerd was weergegeven, en in de legende uitvoerig werd beschreven: op hoeveel graden noorderbreedte en oosterlengte het zich precies bevond, hoe groot de oppervlakte was, wat de vroegere begroeiing was geweest, wat de toenmalige begroeiing was, wat in de toekomst de begroeiing kon worden, en nog enkele meer specifieke kenmerken. Frank had veertien bladzijden gevraagd, had er maar zeven gekregen, en was dus in een niet te best humeur. En toen hoorde hij dat uw dienaar aandelen van de Generale had gekocht. Frank hief beide armen ten hemel, en riep vertwijfeld uit: ‘Gij zijt zot.’

Daar viel niet veel tegen in te brengen. De Moor gooide een slivovitsj naar binnen, en schoot uit zijn sloffen: ‘Geld aan de Lippensen geven, gij zijt van uw verstand, zeker? Dat is niet alleen dom, het is misdadig. Ge kunt het beter vanaf de pier in zee gooien, dan hebt ge er meer plezier van en sticht ge minder kwaad. Hoeveel verlies hebt ge al geleden?’

‘Geen. Ze staan vier procent hoger dan toen ik ze kocht.’

‘Mooi. Ik spreek u nu toe in mijn functie van hoofdredacteur: daar staat een telefoon, ge belt nu naar uw bank, en ge draagt hen op die rommel vandaag nog te verkopen. Haast u, over een half uur sluit de beurs.’

‘Ja maar, Frank…’

‘Niets te ja maar Frank, dit is een bevel. Nu.’

De volgende ochtend donderde het aandeel van de Generale acht procent naar beneden, en namen wij ons voor wat actievere steun te verlenen aan de strijd tegen het versjacheren van de Zwinbosjes en het opzettelijk laten verkommeren van de Swimming Pool. Het weinige wat Frank in zijn eigen artikels niet durfde te schrijven over de gebroeders Lippens, schreven wij achteraan.

In één jaar tijd is de koers van Fortis nu met meer dan 60 procent gezakt, en dan mag Maurice Lippens van de voor één keer beleefde Lieven Verstraete op de openbare omroep verkondigen dat de gewone man geluk heeft om aandelen van Fortis te mógen kopen.

Eind juli is het vier jaar geleden dat we Frank De Moor verloren. Was hij er nog geweest, we hadden deze keer méér dan veertien bladzijden moeten afstaan. Op onze website was geen microbite meer vrij geweest. Alle beschikbare en onbeschikbare ruimte had Frank opgeeist, om met documenten en getuigenissen de juridische, financiële en morele verdorvenheid van de gebroeders Lippens aan te tonen. Daarna zou hij op zoek zijn gegaan naar een stevige beuk om alvast Maurice Lippens aan op te knopen.

DI – 01-07

Sensationeel nieuws uit de gerechtelijke wereld: meester Van Steenbrugge heeft een proces gewonnen. Tegen een schooltje uit Sint-Truiden. Weliswaar voor de rechtbank van Hasselt, maar men mag ook niet te veel ineens verlangen. Dezelfde avond nog mocht hij komen opscheppen in TerZake. Om onverklaarbare en zelfs lichtjes zorgwekkende redenen heeft Walter Van Steenbrugge een blog op de website van de VRT-nieuwsredactie. Zijn snelle bezoek was mogelijk een wederdienst, al is niet meteen duidelijk van wie aan wie.

Het proces draaide om het recht op het dragen van een hoofddeksel. Vier jonge sikhs waren van het atheneum van Sint-Truiden gestuurd omdat ze hun tulband niet wilden afleggen, vochten die beslissing aan op basis van artikel 9 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, en kregen van de rechter gelijk.

Een groot succes voor meester Van Steenbrugge, die zelf met een natuurlijke tulband om het hoofd geboren is. Voor hij de studio van TerZake binnenschreed om daar met bestudeerde en dure nonchalance de hippe televisieadvocaat te gaan vertolken, moet hij nog even voor het windkanon hebben plaatsgenomen. Geen twee van de zes miljard haren op zijn hoofd die dezelfde richting uit wezen.

De uitspraak van de rechtbank van Hasselt zou niet onopgemerkt blijven in de rest van de wereld, aldus meester Van Steenbrugge, die een dreigende opstoot van onbescheidenheid maar net de baas bleef. United Sikhs, een mondiale vereniging van sikhs met hoofdkwartier in New York, had de fondsen verzameld om zijn honorarium te betalen en zou nu ongetwijfeld de champagne ontkurken. Dat de vereniging in Parijs een soortgelijk proces tegen de Franse staat had verloren, kon enkel worden verklaard door het verschil in kwaliteit van toga.

Het spreekt vanzelf dat dit vonnis, voor zover het niet binnen de kortste keren door het hof van beroep wordt geannuleerd, verstrekkende gevolgen heeft. Godsdienstvrijheid behelst het recht om voor zijn godsdienst uit te komen, en dus ook als men in openbare dienst werkt, dat is een wat bredere interpretatie van wat de rechter heeft gezegd. Het hoofddoekenverbod in dit land is telkens weer een politieke beslissing geweest, van lokale mandatarissen zonder veel besef van wat er in de wereld omgaat. We denken aan Patrick Janssens in Antwerpen en Guy Verhofstadt in Gent, twee van de felste voorstanders van het verbod. Maar zodra een jurist met wat meer envergure zich met de kwestie bezighoudt, blijft het geen week overeind.

Meester Van Steenbrugge achtte het verre van uitgesloten dat het vonnis van Hasselt zelfs als precedent zou worden gebruikt om het hoofddoekenverbod in Turkije ongedaan te maken. Meer: de pogingen in Ankara om de islamitisch geïnspireerde AK-partij te verbieden, missen voortaan elke juridische grond.

Gesterkt door deze overwinning heeft meester Van Steenbrugge besloten om zijn actieterrein van nu af aan te verleggen naar religieuze betwistingen, waar hij kennelijk meer succes in boekt dan in assisen- en strafzaken. Het gerucht doet de ronde dat hij binnenkort in Rome de heiligverklaring van pater Damiaan zal aanvechten. En dit omdat de pater een streekgenoot is van Edwin Van Fraechem, de gepensioneerde rechter van het proces-Van Noppen. Van Steenbrugge zal zich laten bijstaan door de vermaarde kerkjurist Rik Torfs. En zal onvermijdelijk de degens moeten kruisen met meester Jef Vermassen s.j., sinds De grootste Belg de raadsman van de familie De Veuster.

In de geschiedenis zijn tot nu toe maar twee mannen erin geslaagd om het Vaticaan te doen plooien: Karel de Vijfde en Hendrik de Achtste. Om verscheidene redenen is Walter Van Steenbrugge een logische derde.

WO – 02-07

Bij het gerecht van Dendermonde zitten ze dan weer met de handen in het haar: vakantie! De ergste periode van het jaar. Niemand om aan te klagen, niemand om te vervolgen, niemand om te veroordelen, niemand om op te sluiten, en niemand om te laten ontsnappen. In andere gerechtshoven worden die maanden soms gebruikt om wat van de achterstand weg te werken, maar in Dendermonde ís er geen achterstand. Integendeel, er is voorsprong, de criminelen kunnen er hun rechters niet bijhouden, er zijn al mensen veroordeeld voor een misdaad die ze nog moeten plegen. En dat ze niet de hele Belgische bevolking achter slot en grendel steken, is meer om logistieke dan om legistieke redenen.

Dat komt ervan als men een beroep doet op superrechters die 99 zaken per zitting afhandelen, zoals politierechter Peter D’Hondt. Van lieverlee is D’Hondt dan maar zelf de straat opgetrokken. Springt te pas en te onpas midden op de rijweg, en houdt daar met opgeheven arm allerlei voertuigen tegen om vervolgens hun bestuurder op de bon te slingeren.

Dat is hem onlangs slecht bekomen toen hij aan een verkeerslicht in Aalst met zijn Mercedes décapotable een Porsche Carrera had klemgereden. D’Hondt wipte uit zijn wagen, tikte op de ruit van de Porsche, en toen die langzaam naar beneden gleed, duwde hij zijn magistratenkaart onder de neus van de boze chauffeur, die hij helaas te laat herkende: Mireille Schreurs!

D’Hondt was even van zijn melk, maar kon niet meer terug: ‘Ik ben politierechter D’Hondt, officier van politie en gerechtigd om inbreuken op het verkeersreglement vast te stellen en te laten verbaliseren. U reed 85 waar maar 30 gereden mag worden. Dat gaat u een aardige duit kosten.’

Mireille Schreurs bekeek D’Hondt van kop tot teen, deed weinig moeite om haar minachting te verbergen, en blafte terug: ‘Hoe weet gij dat?’

‘Omdat ik achter u reed en mijn snelheidsmeter 85 per uur aangaf.’

‘Momentje.’

Schreurs rommelde even in de handtas naast haar op de passagiersstoel, haalde daar haar eigen magistratenkaart uit, en stak die op haar beurt onder de neus van Peter D’Hondt: ‘Ik ben politierechter Schreurs, officier van politie en gerechtigd om inbreuken op het verkeersreglement vast te stellen en te laten verbaliseren. U reed 85 waar maar 30 gereden mag worden. Dat gaat u een aardige duit kosten.’

Daarna sprong het licht op groen, schreurde Schreurs weg, en liet de verbouwereerde Peter D’Hondt midden op het kruispunt achter. Waar hij drie tellen later omver werd gereden door een marktwagen van ‘De Rijdende Kip’.

DO – 03-07

Karel Vinck gaat de BAM redden, de Beheersmaatschappij Antwerpen Mobiel, bekend van de Oosterweelverbinding. Een goede keuze. Karel werd twee jaar geleden op de cover van dit blad nog uitgeroepen tot seriemoordenaar. Die kwalificatie sloeg eigenlijk op een reportagereeks van Marleen Teugels en Nico Krols: ‘Asbest, de seriemoordenaar’. Maar met de foto van Karel erboven lag een verkeerde interpretatie voor de hand. Zeker omdat de grote kop luidde: ‘Karel Vinck: 3 jaar cel’. Pal boven zijn hoofd stond nog een kop: ‘Spotgoedkoop en vaak dodelijk.’ Dat sloeg dan weer op een dossier over nepmedicijnen.

Dood en verderf, dat straalde die hele voorpagina uit, en er was weinig twijfel wie voor die rampspoed verantwoordelijk was: Karel Vinck. We zullen niet in detail alles weer oprakelen, maar u weet dat Karel in 2006 in Sicilië tot drie jaar cel met opschorting is veroordeeld, omdat hij als directeur van Eternit in de jaren zeventig zijn kachel had aangestoken met wetenschappelijke rapporten over de link tussen asbest en kanker.

Tien kindjes gestorven! Of twintig ouderlingen, dat weten wij niet meer precies. In elk geval was Vinck volgens Knack verantwoordelijk voor niet meer of niet minder dan een tweede Seveso. En dat de feiten al dertig jaar oud waren, werd kordaat van tafel geveegd: ‘Tot vandaag sterven er arbeiders van Eternit door asbestziekten met een lange incubatietijd.’ Met een héél lange incubatietijd dan wel, maar dat is typisch voor asbestziekten: men is soms 110 voor men voelt dat men geen 110 zal worden.

De volumeknop van de radio moest die ochtend op zijn zachtst worden gezet, zo luid klonk de verontwaardiging van Karel Vinck over het onrecht dat hem door Knack was aangedaan. Klacht ging hij indienen, een proces aanspannen, een rechtszaak beginnen, een gigantische schadevergoeding eisen, en Knack si en Knack la. En dat soort mensen komt dan ook altijd aanzetten met het cliché dat er onder Sus Verleyen wél nog niveau heerste in dit blad. Quod non.

We zijn twee jaar later: geen enkele klacht heeft hij ingediend, geen enkel proces heeft hij ingespannen, geen enkele rechtszaak is hij begonnen, geen enkele schadevergoeding heeft hij geëist. Integendeel: drie weken later zat hij netjes bij Rik Van Cauwelaert in de studio van Kanaal Z, alsof onze chef-Wetstraat zijn beste vriend was. Geen slecht woord over Knack kwam over zijn lippen. Marleen Teugels en Nico Krols kregen nadien trouwens de prestigieuze persprijs van Dexia, dat mocht Vinck ook in zijn zak steken.

Dat hij nu aan het hoofd komt van de BAM, is goed nieuws voor de Antwerpenaar. Van dat fijn stof heeft hij niets meer te vrezen. Er is wel een grote kans dat hij in ruil daarvoor een lading asbest in zijn lijf krijgt, maar daar is een Antwerpenaar tegen bestand. Wie Patrick Janssens kan verdragen, verdraagt ook asbest.

door Koen Meulenaere