Bladspiegel

Redactie Knack

06-05-2008, 22:00 Bijgewerkt op: 20-01-2021, 16:19

ma 28 04

Expo 58 zeg. Is er onder u iemand die de naam Expo 58 nog maar kan horen uitspreken zonder dat hij moet gaan overgeven? Hoe is het mogelijk om de mensen zo te overvoeren. Geen rem staat er meer op. Geen journalistieke filter die nog selecteert en resumeert. Alles wat in voorraad is, wordt tot de laatste druppel over uw hoofd uitgekapt.

Allemaal de schuld van meneer de marketeer van De Standaard, die alle grenzen heeft verlegd met ‘De 16 is voor u’, de vierendertigdelige reeks over de formatie. Duurde langer dan de formatie zelf, en die had op haar beurt al langer geduurd dan wat voor formatie ook.

Het is een nieuwe en onrustwekkende vorm van verslaggeving, die in ieders belang een krachtig halt moet worden toegeroepen. Als we elk woord moeten kennen dat is gesproken, geschreven, of ge-sms’t, dan hebben we geen journalisten meer nodig maar stenodactylo’s. Dan kunnen we er beter zelf gaan bij zitten, het zou de zaken ook sneller vooruit doen gaan.

Er moet dus hoogdringend een wet komen die paal en perk stelt aan deze ergerniswekkende evolutie. Een verbod op weekendkranten, nu meteen. En een absoluut verbod, op straffe van het vuurpeloton, om nog terug te blikken op zaken die tien, twintig, vijftig of honderd jaar geleden gebeurd zijn. Want ook dat fenomeen neemt ondraaglijke proporties aan.

Wij hebben daar onlangs een audiëntie over aangevraagd, én gekregen, bij onze chef-Wetstraat, tevens directeur. Die zich blijkbaar heeft voorgenomen Peter Vandermeersch op te volgen als ‘Marketeer van het Jaar’. Goochelde met begrippen als ‘het merk Knack positioneren in het bredere mediaveld’, ’targets halen’, ‘crossmediale benchmarking’, ‘assessments’, ‘incentives’, ‘hardcore business’, en wat nog allemaal. Vooraleer hij vijf minuten ver was hadden wij het al opgegeven. Alleen het op meer dreigende toon uitgesproken woordje ‘outplacement’ zijn wij nadien gaan opzoeken in het woordenboek. Blijkt managersengels te zijn voor ‘ontslag’.

Waar zou het waanidee eigenlijk vandaan komen om iets dat vijftig jaar geleden gebeurd is interessanter te vinden dan iets dat zevenenveertig jaar geleden gebeurd is? Berg u al maar voor deze Mariamaand: veertig jaar na mei ’68! Piet Piryns heeft geen vrije avond meer in zijn agenda. En het is deze maand ook twee maanden geleden dat Hugo Claus is overleden, daar zal Piet ook zijn werk mee hebben. 2014-2018! We mogen er niet aan denken. Dat wordt erger dan diezelfde periode honderd jaar geleden. Binnen blijven, is de enige raad die wij kunnen geven.

Volgende zaterdag is het drie weken geleden dat Flor Koninckx tijdens een alcoholcontrole betrapt werd op geïntoxiceerd rijden. Hadden wij meer plaats, wij zouden u nu al verblijden met een vooruitblik op alle terugblikken. Maar over die positieve controle moeten wij toch nog iets vertellen. Flor kwam die vermaledijde avond namelijk terug van de voetbalwedstrijd tussen Racing Genk en FC Dender, en nu wil het toeval dat uw dienaar diezelfde wedstrijd had bezocht, en dat Racing Genk de gezelligste perskamer van eerste klasse heeft. Verdere toelichting lijkt overbodig.

Wij kwamen dus even goed geladen als Flor licht zwalpend over de E314 gereden, en besloten alvast een eerste sanitaire stop in te lassen op de parkeerplaats van Zonhoven. Wie wat ouder wordt, kan het moeilijker ophouden. Zo recht als nog kon, stuurden wij de auto dat parkeerterrein op, half uit het zijraampje hangend en luidkeels schunnige liederen schallend. Schets onze verbazing toen wij plots merkten dat het daar vol blauwe zwaailichten en politiecombi’s stond. Wij meenden ons laatste uur geslagen, maar toen snauwde een van de officieren ons boos toe: ‘Mijnheer alstublieft, van die flauwe plezanten gelijk gij die doen alsof ze zat zijn, hebben we er bij elke controle twintig. Rijd maar gauw door, want we hebben juist Flor Koninckx van de televisie betrapt.’

‘Amai. En hoeveel heeft hij op?’

‘Hijzelf beweert: één aperitief, twee glazen wijn en vier pinten. Maar dat lijkt ons een heel voorzichtige schatting.’

‘Dat zou toch niet mogen hé mijnheer, voor een gendarm? Allez, goede avond nog.’

Wat verder toch maar eerst gaan plassen, daarna gsm gepakt en Het Laatste Nieuws opgebeld. Daar wisten ze er al van. ’s Maandags stond Flor op de voorpagina. Dat moet maar eens gedaan zijn met al die dronken politici op de weg. En altijd zijn het socialisten. Voor de volgende verkiezingen twijfelt Flor nog: in Leuven opkomen of in Sint-Truiden. In dat laatste geval moet hij wel nog leren hoe je een alcoholcontrole professioneel ontvlucht. Snel naar huis rijden, deur niet opendoen als je eigen agenten beneden staan te bellen, en de volgende ochtend een week op vakantie vertrekken.

di 29 04

Gelezen, vorige week op Knack.be, onze te weinig geprezen website? Kabouter Drift uit Laakdal, wereldrecordhouder electoraal verlies, heeft in de Senaat tegen een advies gestemd dat hij zelf had ingediend! Had over de inspectie van Franstalige scholen in de Vlaamse Rand rond Brussel een tekst opgesteld die door de commissie Institutionele Zaken moest worden goedgekeurd, en stemde er vervolgens zelf tegen! Tot verbijstering van alle aanwezigen.

Hierna sloeg hij de andere dertien senatoren op hun neus, gooide een tafel door het raam, reed woest naar huis, roste iedereen af die het ongeluk had zich daar te bevinden, bonkte met zijn hoofd een halfuur tegen een eiken kast, beet een zilveren kandelaar middendoor, en sprong dan van de derde verdieping naar beneden. Waar hij een inderhaast opgeroepen interventiebataljon van de federale politie ernstige fysieke en materiële schade toebracht. Daarna ramde hij met de kop vooruit twee verlichtingspalen en het uitstalraam van een schoenenwinkel. Kabouter Drift is van het opvliegende type.

Het stemgedrag van liberale parlementsleden is dezer dagen voor een normaal denkend mens niet meer te begrijpen. Herman De Croo vluchtte letterlijk weg uit de zittingzaal van de Kamer, toen daar gestemd zou worden over de oprichting van een parlementaire onderzoekscommissie naar het geknoei bij eerst de uitbouw en daarna de verkoop van ABX-Logistics. De Croo had nota bene zélf die onderzoekscommissie geëist, maar toen er over gestemd werd, maakte hij zich als een bange haas uit de voeten. Omdat Yves Leterme zijn veto had gesteld. Leterme heeft liever dat de waarheid niet aan het licht komt, dat is beter voor een goed bestuur en voor Etienne Schouppe.

En zo ontspringen ook Jannie Haek en den Baard de dans, men zou er bijna bewondering voor krijgen als het niet zo crimineel was. In juli 2006 zorgde Haek ervoor dat ABX-Logistics werd verkocht aan de Britse groep 3i voor 80 miljoen euro, terwijl een Italiaanse groep die 340 miljoen euro wou geven niet eens mocht meebieden. In ruil voor die 80 miljoen ging de NMBS voor 110 miljoen euro engagementen aan, zodat 3i in de praktijk 30 miljoen euro kréég om ABX-Logistics over te nemen, anderhalf jaar later is het 600 miljoen euro waard. Op 13 december 2006 betaalde 3i een kapitaalsverhoging van… 30 miljoen euro bij Electrawinds, het paradepaardje van het Oostendse industriepark NV Plassendale waarvan den Baard op dat moment al voorzitter was. Nog enkele maanden later werd den Baard ook voorzitter van Electrawinds zelf. Al die tijd sponsorde ABX vanzelfsprekend de basketclub van Oostende. Omdat ‘woord en wederwoord’ in deze rubriek een heilig principe is, specificeren wij dat het hier volgens den Baard een toevallige samenloop van omstandigheden betreft.

Van Yves Leterme mag dat alles niet onderzocht worden. En dus gaat Herman De Croo als een laffe wezel lopen. Twee weken later stemde hij in met het opschorten van de plenaire Kamerzitting, hoewel hij dat vijf minuten later in strijd met de democratische regels noemde. De Croo is zelf nog voorzitter geweest van de Kamer, wist u dat? Pleitte toen voor de herwaardering van het parlement.

VR 02 05

Als Karel De Gucht het van iemand op zijn zenuwen heeft gekregen tijdens zijn gezellige trip naar Congo, dan was het niet van Joseph Kabila, niet van Colette Braeckman, evenmin van de als een pauw rond paraderende Pieter De Crem, nee, dan was het van zijn partijgenote Hilde Vautmans. Hilde is voorzitster van de commissie Buitenlandse Zaken in de Kamer. Een troostprijs, want eigenlijk had ze fractieleider moeten worden volgens haar eigen plan en dat van de ex-premier, maar toen daarover gestemd werd in die fractie beten ze met hun tweeën in het stof.

Als voorzitster van een zo belangrijke commissie kon Hilde niet ontbreken op een zo belangrijke trip, en haar behendigheden als amazone konden in de brousse nog best van pas komen. Hilde rijdt net als Fientje veel te paard. Soms zelfs met Patrick Dewael, als Greet Op de Beeck nieuwe gordijntjes is gaan kopen voor haar huis in Tongeren, of weer overspannen op bed ligt.

Van ’s morgens tot ’s avonds heeft Vautmans elke Congolees en elke Belg aangeklampt om hen maar vooral op het hart te drukken dat zij de ex-premier goed heeft gekend. Guy van hier en Guy van daar, tot iedereen er zijn buik van vol had. Werd er overlegd hoe het ene of het andere probleem moest worden aangepakt, dan zat Hilde er onmiddellijk tussen: ‘Guy zou dat zo gedaan hebben.’ Of: ‘Guy vond altijd dat…’

Iedere Congolees of Burundees in een officiële functie had prijs: ‘Hebt u Guy nog gekend? Ik ken Guy goed, ja. En Guy kent mij goed. Guy weet wat ik kan, en wat ik niet kan. Ik organiseerde van alles voor Guy: zijn agenda, zijn fundraisingdiners, af en toe wat ontspanning. En als Guy soms te verlegen was om bepaalde dames aan te spreken, dan deed ik dat voor hem.’

Het Belgische ambassadepersoneel! Dat heeft in Kinshasa nochtans geleerd geduld te hebben. Stapelgek werden ze van dat gekwetter: ‘Was u hier al toen Guy op bezoek is geweest?’ ‘Hebt u nog contact met Guy?’ ‘Zal ik uw groeten overbrengen aan Guy?’ Een lagere gezant die niet beter wist, vroeg domweg of Hilde mevrouw Verhofstadt wás. En of ze allang ziek was.

Het meest verbaasd was nog Joseph Kabila. Die had net tot zijn stijgende ergernis een preek moeten aanhoren van een botterik uit Berlare, een ex-koloniaal die scheen te geloven dat het meester-slaafregime van onder Leopold II nog altijd van kracht was in de Congo, zoals het dat ook is in sommige Berlaarse huishoudens. Toen dat pedante trio Belgische ministers eindelijk was vertrokken, hing er alweer een andere blanke aan de bel: Hilde Vautmans! Zou het de president behagen indien Guy een keer openlijk zijn excuses kwam aanbieden voor de neerbuigende arrogantie van De Gucht? Of voor al wat de Belgen misdaan hebben in zijn land? Want Guy had dat nog gedaan. Bij leiders die nog veel meer doden op hun geweten hadden.

‘Guy doet dat in principe gratis,’ drukte Hilde de president op het hart, ‘maar mocht ge in het oosten van uw land nog een kist coltan kunnen missen, of een paar klompjes goud, dan zou dat natuurlijk van pas komen, want hij is zijn paleis in Toscane aan het verbouwen. Een rol koper uit Katanga zou ook nuttig zijn, want Guy legt de elektriciteit zelf. Guy kan dat. Guy kan veel. Guy heeft eerst in Ambleteuse zijn nieuwe duplexappartement moeten opknappen, dan heeft Guy een huis van vier verdiepingen in Gent heringericht, Guy heeft zijn boot opnieuw gedecoreerd, en Guy gaat ook zelf zijn collectie dure Italiaanse oldtimers reviseren, een doos kobalt zou hij niet afwijzen. Guy heeft zichzelf wel een riante uittredingsvergoeding als ex-premier bezorgd, maar het zijn toch grote investeringen. En aan mij zijn stilaan ook wel kosten. Een diamantje aan mijn vinger in plaats van dat geslepen glas waarmee ik altijd word afgescheept, zou niet…’

Hierna vertrouwde Hilde de president nog toe dat Guy vóór het eind van dit jaar opnieuw premier hoopt te worden: ‘Hij heeft daarover een akkoord gesloten met Elio di Rupo. Dat is een groot geheim, zelfs in de partij heeft hij het aan niemand gezegd, maar Guy heeft het wel aan mij toevertrouwd. Guy kent mij. Guy weet wat ik kan. Guy hoopt om bij nieuwe verkiezingen meer dan een miljoen stemmen te halen.’

Joseph Kabila bekeek Hilde Vautmans van kop tot teen en dacht er het zijne van. Zoals zovelen.