Het heeft geen haar gescheeld of den Baard had ook nog de play-offs gemist. Die schande is hem op het nippertje bespaard gebleven, maar voor de rest kunnen we moeilijk beweren dat BC Oostende een succesvolle competitie achter de rug heeft. Drie jaar geleden stak den Baard Rudolf Vanmoerkerke, de vader van de roemrijke kustploeg, een mes in de rug. Mister V stapte ontgoocheld op, gelukkig voor Vande Lanotte bij het begin van het seizoen, zodat hij nog kon teren op een door Vanmoerkerke geconcipieerd team. Kampioen. Mister V weigert die titel op zijn erelijst bij te schrijven, maar het zou al te belachelijk zijn om hem op die van den Baard te zetten.
De daaropvolgende twee seizoenen, het vorige en het huidige, stelde Vande Lanotte helemaal alleen de kern samen. Ziehier nu het resultaat: twee jaar naeen geen platte prijs. Ja, de bekerfinale begin april, maar enkel dankzij hoerenchance vooraf, en in de finale zelf riant onderuit tegen Luik.
Die avond zat het er bovenarms op tussen den Baard en Marijke Schaepelinck, general coordinator van de club en in het burgerleven de derde echtgenote Vande Lanotte. Bij Luik, moet u weten, wordt het goede weer mee gemaakt door twee Amerikanen die door den Baard uit Oostende zijn weggejaagd. Ralph Biggs was zogezegd te duur, en Michael Huger had gezondheidsproblemen en werd dan ook zonder boe of bah buiten gesmeten. Het is niet Vande Lanotte die de Verklaring van Quaregnon heeft opgesteld. Biggs en Huger veegden met Oostende de vloer aan.
Marijke was des duivels. ‘Biggs mag dan wel duur zijn’, slingerde ze den Baard in zijn gezicht, ‘maar wat gij tijdens het seizoen aan nieuwe spelers hebt moeten uitgeven, is een veelvoud van wat hij kostte.’ Dat was natuurlijk de spijker op de kop, vrouwen kunnen scherp zijn in basketbal. De ploeg die den Baard van het internet had geplukt, hing namelijk schots en scheef aan alle kanten. Dat hadden de kenners na drie wedstrijden reeds gezien, en al in oktober stond het in Kwaad Bloed.
Nu heeft een socialistisch potentaat als Vande Lanotte aan één en slechts één ding geen gebrek: geld. Wel aan goede smaak, tafelmanieren, eerlijkheid en mensenkennis, maar niet aan geld. Er zijn in Oostende massa’s vergunningen en toelatingen te begeven: in de stad zelf, bij de NV Plassendale, op het vliegveld, of in de haven. En ook de federale regering biedt tal van mogelijkheden. Telkens is het passeren langs kassa Baard, in de vorm van sponsoring of events rond de basketclub. Voor zijn nieuwe sporthal pikte hij zonder verpinken vijftig miljoen frank in bij de Vlaamse overheid: twintig bij Marino Keulen en dertig bij Renaat Landuyt. Dat zijn uw en mijn centen.
Kortom: geld genoeg, en dus ging den Baard, in blinde paniek na de rampzalige seizoenstart, spelers bijkopen. Zoals de Amerikanen Quinton Ross en Jason Gardner. Twee peperdure vogels die uiteraard niet in het Oostendse budget pasten, maar den Baard doet wel mankere begrotingen kloppen. Hierna verving hij Eddy Casteels door de Italiaan Matteo Bonnicioli, ex-coach van Skipper Bologna en een man met grote referenties: hij trainde de zoon van den Baard tijdens een jeugdkamp in Treviso! Met al die versterkingen herstelde Oostende zich min of meer, maar de play-offs bleven hoogst onzeker, en de nederlaag in de bekerfinale was een blamage.
En dus trok den Baard nog maar eens de markt op, en kocht de in Duitsland spelende Litouwer Marius Petravicius. Wat Vande Lanotte nu al enkele jaren doet in het Balticum is pure mensenhandel, en wat hij ze in ruil allemaal belooft aan Belgische regeringssteun een streng bewaard geheim. Wie weet sleept hij per Est of Let of Litouwer ook nog een paar verborgen Europese subsidies in de wacht.
Petravicius had in 24 uur tijd alle vereiste verblijfs- en arbeidsvergunningen, een huzarenstukje dat het gros der asielzoekers niet gegeven is. Vijf minuten vóór de opworp tegen Antwerpen kwam een parachutist van de luchtmacht door het dak van de Mister V Arena vallen met het laatste benodigde document.
In dat licht is het wel bijzonder sarcastisch dat uitgerekend den Baard klacht indiende tegen Pepinster, omdat dat geknoeid had bij de aanwerving van de Kroatische topper Bruno Sundov. Die zogezegd een aankomstverklaring had getekend, terwijl hij met Maccabi Tel Aviv in afzondering was voor de finale van de Europabeker.
De vaudeville die volgde, was zelfs in het basketbal ongeëvenaard. Oostende was in de eindstand op een met Luik en Bergen gedeelde derde plaats geëindigd. De onderlinge duels worden dan in rekening gebracht, en dat leverde Oostende de vierde stek en een ticket voor de play-offs op. Maar omdat de klacht van den Baard werd aanvaard, kreeg Pepinster twee forfaitnederlagen en twee punten minder, waardoor ze in de eindstand plotseling met vier gelijk stonden. En toen de rangschikking van díe onderlinge duels werd opgemaakt, was Oostende vijfde en lag het uit de play-offs! En miste ook Europees basket.
Zo, dat was binnen het uur een regeringszaak. En zie: Bergen, de club van Elio Di Rupo, bood ‘spontaan’ aan om zijn plaats aan Oostende af te staan, maar dat vond den Baard wat al te vernederend. Waarna de basketbond, na machinaties waarvan niemand weet hoe ver ze reikten, zijn eigen beslissing na een halve dag zonder blozen herriep. Pepinster kreeg zijn twee punten terug! En Oostende zat opnieuw in de play-offs! Waar het meteen werd uit gekegeld door Charleroi. Zeven keer tegen Charleroi gespeeld dit seizoen, zes keer op hun doos.
Slotsom: tweede jaar op rij niks. Voor Marijke Schaepelinck was de maat vol. Ze pakte woedend haar koffers, en verliet het pand aan de Nieuwpoortsesteenweg. Naar men fluistert, woont ze nu bij Mister V.
Koen Meulenaere
