Vorige week werd Aimé Van Hecke dan toch benoemd tot algemeen directeur Televisie van de VRT, na een moeizaam compromis tussen de raad van bestuur, de gedelegeerd bestuurder en de Vlaamse regering. En Van Hecke zelf? Die hield tot aan zijn benoeming wijselijk zijn mond, en ontvouwde dan glunderend zijn plannen.
‘Mijn belangrijkste opdracht is mezelf op termijn overbodig maken’, liet Aimé Van Hecke zich in een schaars interview ooit ontvallen. Maar als het van Tony Mary afhangt, komt het nooit zo ver. Te oordelen naar de moeite die hij zich de voorbije maanden getroostte om de ‘onmisbare’ Van Hecke in het directiecomité te laten zetelen, had de gedelegeerd bestuurder er veel, zo niet alles voor over om Van Hecke permanent bij de VRT in te lijven. Zelfs een regelrechte bestuurscrisis die resoneerde tot in het Vlaams parlement.
Van Hecke werd de afgelopen zeven maanden maar liefst drie keer benoemd tot televisiedirecteur, altijd zonder het fiat van de raad van bestuur. De raadsleden voelden zich niet alleen gepasseerd door Tony Mary omdat ze in het voorjaar Van Heckes ‘aanstelling’ uit de schrijvende pers mochten vernemen, ze stelden zich bovendien ernstige vragen bij de eigenzinnige selectiemethodes van Mary.
Na het plotse ontslag van televisiedirecteur Christina von Wackerbarth schoof Tony Mary extern adviseur en VRT-strateeg Aimé Van Hecke naar voren als haar gedoodverfde opvolger. Het VRT-bestuur meende echter dat er een potentieel belangenconflict sluimerde omdat Mergits-Van Hecke & Partners (MVP), het bedrijf van Van Heckes echtgenote Reinhilde Mergits, direct en indirect betrokken is bij de sponsoring van VRT-evenementen als De Sportpersoonlijkheid van het Jaar, Ketnet Splash en Het Swingpaleis. Mary had eerder dit jaar de voorzitter van de raad van bestuur, Guy Peeters, zelf op de hoogte gebracht van deze zweem van partijdigheid, maar zou de zaak later afwimpelen als een kwestie van ‘perceptie’.
Die perceptie werd – begrijpelijk – niet getolereerd door het bestuur. Maar er was meer. De raadsleden werden door Tony Mary in de wind gezet omdat hij het niet nodig achtte de gangbare procedures (met ook assessments) te volgen. Het besluit van Mary stond vast: de opvolger van Von Wackerbarth moest en zou Aimé Van Hecke zijn.
MARKETINGMAN
Aimé Van Hecke (°13 december 1959) is een geboren marketeer. Na een licentie in handels- en financiële wetenschappen aan het VLEKHO en een speciale licentie marketing aan de Universiteit Gent bekwaamt hij zich medio jaren ’80 in kwalitatief en kwantitatief marktonderzoek. Eerst bij Imadi, later bij Research International. In 1988 zet hij al zijn eerste stappen in de media: bij de Vlaamse Uitgeversmaatschappij (VUM) wordt hij bladmanager van Het Nieuwsblad/De Gentenaar.
Piet Van Roe, voormalig algemeen directeur van de BRTN (de vroegere VRT), loodst Van Hecke bij de openbare omroep binnen. Begin jaren ’90 werkt hij via zijn Marketing Innovation Center (Main Center) als zelfstandig consulent aan de herprofilering van de radionetten (regionalisering van Radio 2) en onder Van Roe verwerft Van Hecke een stevige machtspositie. Medio 1996 wordt hij extern adviseur van de tv-directeur. Kwatongen beweren dat hij de facto leider is van de publieke omroep: de eerste netmanagers van TV1 en Canvas/Ketnet (respectievelijk Erik Strieleman en Herman Pauwels) volgen de strategie zoals Van Hecke die heeft uitgestippeld.
Van Hecke maakt de VRT vertrouwd met moderne marketing- tools als het fel besproken Censydiam-onderzoek, waardoor de profilering van de netten en de programmaschema’s maximaal op het kijkgedrag afgestemd kunnen worden. Critici menen dat Van Hecke de openbare omroep te veel laat domineren door kijkcijfers en marketingsegmenten, maar zijn strategische planning op basis van gedegen marktonderzoek werpt in de late jaren ’90 wel vruchten af. Onder zijn ‘leiding’ en strategische adviezen klimt de VRT gestaag naar het marktleiderschap.
Als medeauteur van het ‘kernplan televisie’, als brein achter enkele stevige structurele wijzigingen en als eigenlijke architect van de huidige openbare omroep is Aimé Van Hecke de uitgelezen persoon om na het pensioen van Piet Van Roe op 1 juli 1999 als interim-televisiedirecteur op te treden. Maar na twee maanden neemt Christina von Wackerbarth het roer al van hem over.
DRIEHOEKSVERHOUDING
Niemand heeft ooit getwijfeld aan Van Heckes strategische kwaliteiten. Als iemand een langetermijnvisie voor de VRT kan ontwikkelen, en van de ene dag op de andere in het directiecomité kan meedraaien, is hij het wel. Die kwaliteiten spelen ongetwijfeld mee in de hardnekkigheid waarmee Tony Mary vast blijft houden aan zijn kandidaat. Van Hecke had als interim-directeur bovendien uitstekend gefunctioneerd.
Maar het belangenconflict en de kwestie van zijn assessment (behalve strategisch inzicht en vakkennis wordt gepeild naar de managementcapaciteiten van een kandidaat) zijn daarmee nog niet van de baan.
Hoewel Van Hecke de gedroomde kandidaat is, aanvaardt de raad van bestuur zijn benoeming niet. Tony Mary wordt eind september aangemaand om via een ‘normale selectieprocedure’ een toekomstige televisiedirecteur te rekruteren. De raad eist een search van potentiële kandidaten en een assessment binnen een termijn van zes weken. Mary stemt toe en zet een headhuntersbureau aan het werk. Dat bureau stelt later een longlist voor van zeventien kandidaten. Maar op de maandelijkse vergadering van de raad van bestuur op 20 oktober, amper twee weken na Mary’s tegemoetkoming, maakt de gedelegeerd bestuurder zijn voorkeur opnieuw duidelijk: Aimé Van Hecke blijft volgens hem ‘een van de bekwaamste tv-strategen in Vlaanderen, België en zelfs Europa’. De raad stelt zich vragen over de snelheid waarmee Mary tot een keuze komt. Er is geen shortlist en geen assessment. Het belangenconflict is nog altijd niet opgelost.
Er dreigt een impasse: Mary wil, terecht, de lege directiestoel niet langer laten innemen door een interimair die geen lid is van de directie. Hij benoemt Van Hecke, hoewel zoiets nog altijd – ondanks het maxidecreet van voormalig mediaminister Eric Van Rompuy (CD&V) – een taak is van de raad van bestuur. De raad, die overigens principieel niet gekant is tegen de kandidatuur, verwerpt de benoeming opnieuw. Het komt ei zo na tot een breuk tussen gedelegeerd bestuurder en raad van bestuur.
Ondertussen wordt de Vlaamse regering, aandeelhouder van de nv VRT, zenuwachtig. Alle fracties in het Vlaams parlement vragen de kersverse minister van Media Marino Keulen (VLD) om orde op zaken te stellen. Maar decretaal mag de minister slechts een enkele maatregel nemen: de gedelegeerd bestuurder ontslaan. De totale chaos is onwenselijk en dus werpt de minister zich op als informeel verzoener. Begin november neemt Mary gas terug en gaat hij akkoord met de verzuchtingen van de raad. Het remuneratiecomité van de raad onderzoekt de kandidatuur.
EEN BRIEF AAN DE MINISTER
Vorige week kwam dan de langverwachte shortlist van kandidaten. Er werden een aantal contracten van Mergits-Van Hecke & Partners overgedragen en er werd een regeling getroffen om belangenconflicten te vermijden: MVP zal in de toekomst geen rechtstreekse contracten met de VRT meer afsluiten. En tot een assessment voor de nieuwe televisiedirecteur komt het allicht niet. Tony Mary neemt de volledige verantwoordelijkheid en stelt zich garant voor Van Heckes managementskwaliteiten. Op maandag 24 november beslist de raad van bestuur dan unaniem om Aimé Van Hecke te benoemen tot lid van het directiecomité.
Iedereen lijkt tevreden met het compromis. Tony Mary heeft de algemene televisiedirecteur waar hij van droomde, het bestuur is opgelucht dat de patstelling van de baan is (en dankt in een brief de mediaminister voor zijn doeltreffende optreden), de aandeelhouders zijn tevreden en de VRT-medewerkers weten eindelijk ‘wie hun bazen zijn’. Slechts een stem bleef tijdens de hele hetze opvallend afwezig: die van Aimé Van Hecke.
Schijnbaar ongestoord door de bestuurscrisis ontvouwde een glunderende Van Hecke onlangs zijn strategische ondernemingsplan voor de VRT, dat ook volgend jaar zijn marktleiderschap verzekerd wil zien. Het Xi-project (‘ik zie’) moet in het najaar van 2004 resulteren in een grondig vernieuwde TV1. Canvas en Ketnet zullen het jaar daarna herprogrammeren. Hoog op het prioriteitenlijstje prijkt ook de vernieuwing van het journaal. Die operatie zou afgerond moeten zijn voor de Vlaamse en Europese verkiezingen. Voorts zijn er nog projecten voor de ‘moeder aller sportzomers’ (met Roland Garros, Wimbledon, het Europees voetbalkampioenschap, de Ronde van Frankrijk en de Olympische Spelen) en een reorganisatie van de directiestructuur. ‘Verwacht nog geen spectaculaire of strategische beslissingen’, zei Van Hecke vlak na zijn benoeming. Twee dagen later stelde hij Leo Hellemans aan als algemeen hoofdredacteur Televisie. Het nieuwe directielid bezwoer meteen zelf een crisis.
Bram Van Moorhem
Tony Mary noemt hem ‘een van de bekwaamste tv-strategen in Vlaanderen, België en zelfs Europa’.
