Ach, Bruckner! Hoe lang heeft hij niet geleden onder dirigenten die in zijn symfonieën kathedralen wilden zien. Hij, de neurotische man die eenzaam schreef in zijn kamertje, aan zijn schrijftafel met een prent van de Maagd Maria en een foto van zijn moeder, de man die niet uit was op macht maar enkel op erkenning, de man die vocht met zijn duivels en ze heel soms, en wel in zijn muziek, losliet. Natuurlijk hield hij van kathedralen, maar hij was veel te bescheiden om ze te bouwen. Van Pablo Heras-Casado mogen we verwachten dat hij met Anima Eterna Brugge de zevende symfonie zal ontdoen van de mythe en ze steen voor steen weer zal opbouwen. Met de instrumenten die Bruckner kende, inclusief een origineel kwartet wagnertuba’s. Heras-Casado: ‘Ik denk dat onze Bruckner transparanter zal klinken dan je gewoon bent. Met een zekere lichtheid in klank, maar niet in de boodschap.’
