Maar het was een mooie mediacoup die de Wetstraatpers een tijdje in het getouw hield. Ook al vermocht geen van de recensenten en krantencommentatoren een nieuwe gedachte uit Het einde der pilaren te vissen.
Intussen stoot het voornemen van De Gucht om met de assistentie van gewezen CVP’ers Van Hecke en Karel Pinxten een grote volkspartij uit te bouwen in de eigen VLD op een groeiende scepsis. Het is ze daar ook niet ontgaan dat het trio Karel De Gucht, Patrick Dewael en Guy Verhofstadt de jongste weken uit elkaar drijft. Het begint zelfs naar buiten te sijpelen dat ze de VLD-voorzitter in de omgeving van de premier al eens Karel De Klucht noemen. Een onschuldig grapje? Allicht. Maar toch een weinig gunstig voorteken voor een verdere samenwerking. Het afbranden van minister van Justitie Marc Verwilghen door zijn eigen partijgenoten begon met dat soort besmuikte grapjes.
Intussen zijn er elders verschuivingen aan de gang die op termijn verstrekkendere gevolgen voor het uitzicht van het Vlaamse politieke landschap kunnen hebben dan het vakantiewerkje van De Gucht en Van Hecke.
Halverwege 2002 vertrekt ACW-voorzitter Theo Rombouts met vervroegd pensioen. Lange tijd werd in kringen van de christelijke arbeidersbeweging gedacht dat Marc Justaert, de voorzitter van de Christelijke Mutualiteit, Rombouts zou opvolgen. Maar de CM kampt, net als enkele andere ACW-organisaties, met financiële moeilijkheden en met een teruglopend ledenbestand. Waardoor de ster van Justaert is verbleekt.
De jongste weken valt bij ACW’ers steeds nadrukkelijker de naam van Bea Cantillon als mogelijke opvolger. De Antwerpse academica en gewezen CVP-senator trad de voorbije maanden ook op als adviseur van minister van Sociale Zaken Frank Vandenbroucke (SP.A). En dat laatste is niet onbelangrijk.
Toen Freddy Willockx (SP.A) en Norbert De Batselier (SP.A), bijgestaan door Maurits Coppieters (ex-VU), destijds hun Sienjaal uitschreven, keek het ACW vanop een veilige afstand met belangstelling toe. Rombouts en zijn medewerkers stonden net iets te dicht bij de CVP om voluit in die vernieuwingspoging mee te kunnen stappen.
Met Cantillon aan het ACW-roer zal die terughoudendheid heel wat minder zijn. Zij staat op vertrouwelijke voet met de meeste SP.A-kopstukken. Tegelijk zijn de Vlaamse socialisten op zoek naar andere aanknopingspunten, want ‘de truc met Patrick Janssens’ werkt niet.
De SP.A blijft, sinds het aantreden van paars-groen, in nauw contact met de christelijke arbeidersbeweging. Tel daarbij de toenemende ontgoocheling van tal van ACW-kaders die hun hoop op Agalev hadden gevestigd, en er wordt van alles mogelijk.
Rik van Cauwelaert
