Volgende week worden de Masters in Augusta gespeeld. Tiger Woods bracht zijn major-zeges vorig seizoen op twaalf, nog maar zes minder dan het fabuleuze record van Jack Nicklaus. Achter Woods: Elin Nordegren. En leid ons niet in bekoring.
Lezers van Knack, aandachtige lezers althans, kennen Byron Nelson. Dat komt omdat wij hier, tot vervelens toe, elk jaar een hommage brengen aan een van de allergrootste spelers uit de geschiedenis van een sport die aan ‘allergrootste spelers’ geen gebrek heeft. Overdrijven hoort bij golf, zoals de fiets bij wielrennen.
Byron Nelson won tussen 8 maart en 4 augustus van 1945 elf golftoernooien op rij. Onwaarschijnlijk. En het heeft weinig gescheeld of het waren er veertien. In het twaalfde werd Nelson vierde, daarna won hij ook toernooien dertien en veertien. Nelson werd wel enigszins geholpen door de Tweede Wereldoorlog, iets wat behalve de fabrikanten van oorlogstuig en de smokkelaars van boter weinigen kunnen zeggen. Nelson hoefde niet in dienst, terwijl velen van zijn concurrenten wel onder de wapens werden geroepen, maar dat is niet meer dan een bemerking in de marge. Wie elf toernooien op rij wint, is een geniaal golfer.
Dat is ook het minste wat men kan zeggen van Tiger Woods, die op zijn eenendertigste alle belangrijke records van de tabellen aan het vegen is. Om te beginnen het legendarische majors-record van Jack Nicklaus. De majors zijn de belangrijkste vier toernooien van het jaar: Masters, US Open, British Open en US PGA. Nicklaus won er achttien, en leek voor de eeuwigheid buiten schot. De nummer twee in de tabel, de frivole maar wijlen Walter Hagen, kwam maar aan elf. Sinds vorig seizoen is Woods die elf voorbij. Nadat hij, geschokt door de dood van zijn vader en grote mentor Earl Woods, op de US Open voor het eerst in zijn carrière de cut van een major niet overleefde, nam hij later in de zomer op verbluffende wijze weerwraak door zowel de British als de US PGA te winnen.
Daarmee bracht hij zijn totaal op twaalf, en zegevierde hij in vier van zijn laatste acht majors, een fenomenaal gemiddelde. Het lijkt een kwestie van een seizoen of vier, vooraleer hij Nicklaus van de onaantastbaar gewaande eerste plaats stoot. Na de US PGA kwamen de verstandigste woorden van de Australiër Geoff Ogilvy, eerder vorig jaar verrassend winnaar van de US Open: ‘Ach, er moet er één de beste zijn, waarom Woods niet?’
Het andere superrecord is dus dat van Byron Nelson, die volgens de overlevering de fairways alleen verliet om in de bosjes te gaan plassen. Elf zeges op rij. Ben Hogan en Tiger Woods raakten aan zes. Woods deed dat tussen augustus 1999 en februari 2000, en vorig seizoen begon hij op de British Open aan een nieuwe reeks. De volgende vijf individuele PGA-toernooien waaraan hij deelnam, schreef hij allemaal op zijn naam, en dit seizoen dreef hij op de Buick Invitational in San Diego dat aantal op tot zeven. Negenhonderdduizend dollar bij op zijn rekening.
De hele golfwereld was nu gealarmeerd: zou er iemand Byron Nelson gaan bedreigen? De volgende afspraak was de Accenture Match Play Championship, op de schitterende Marana Golf Club in Arizona. Match play wil zeggen: op zoveel mogelijk holes beter doen dan je tegenstander. Dit in tegenstelling tot de meer gehanteerde formule van de stroke play, waar je met zo weinig mogelijk slagen de vier rondes van achttien holes moet afwerken. Match play vereist een andere ingesteldheid, en veel spelers houden er niet van. Tiger wel, maar toch moest hij in de derde ronde de vlag strijken voor Nick O’Hern, een Australische ex-rugbyspeler die nog geen enkel toernooi van betekenis heeft gewonnen.
Woods kan dus weer van nul af aan beginnen in de Masters. Enig realisme is geboden: de achttien van Nicklaus is al sensationeel genoeg, van de elf van Nelson mag niemand dromen. Zeker niemand die bij zinnen is, al zijn het per definitie niet díé mensen die je op een golfbaan aantreft.
Zegereeks gestopt of niet, voor zijn bankrekening is de schade beperkt. Aan prijzengeld alleen zit Tiger Woods momenteel op een carrièretotaal van 77 miljoen dollar. En prijzengeld is slechts een verwaarloosbaar stipje op zijn inkomstenkaart. Maar laten we niet afgunstig zijn op zijn geld.
ELIN è VERE
Nu zijn vrouw. Het begon gewoon, en van ’t een kwam ’t ander. Ze was fotomodel met een bescheiden orderboek, en verdiende een kroontje bij als kinderoppas van het gebroed van Jasper Parnevik, de Zweedse topspeler met de rare outfits. Over wie de Amerikaanse journalist Dan Jenkins schreef: ‘Hij ziet er altijd uit alsof hij bij het circus als laatste uit de bus met de clowns is gestapt.’
Als au pair dook Elin Nordegren regelmatig op in het circuit van de topgolfers, en we mogen wel zeggen dat ze daaruit de juiste keuze heeft gemaakt. Tiger stond op de tee van de British Open 2001 op Royal Litham, sloeg af met zijn dikke Bertha, en trof de dunne Elin recht in haar hart. En in haar portefeuille. En zo is juffrouw Nordegren nu officieel mevrouw Woods, en mogen we haar smørrebrødje gebakken noemen. Zoals dat van elke golfersvrouw.
Paul McCartney mag niet klagen, en Patrick Dewael zeker niet, vergeleken bij wat de Woods zal moeten afdragen bij de onvermijdelijke scheiding. Dat zal in de buurt komen van onze goede vriend Roman Abramovich, die 8 miljard euro moet afdokken aan Irina Malandina. ‘Plus een paar huizen’, haastte ze zich om de journalisten te corrigeren. En dat alles om haar in te ruilen voor een Russisch fotomodel, van wie je er in de ‘ 69‘ van John Dockx en Ray Van Mechelen vijf voor honderd euro kunt krijgen. Het zijn niet de rijksten die het meest prijsbewust zijn.
Elin Nordegren is geboren in Stockholm op 1 januari 1980, en trad op 5 oktober 2004 in het huwelijk met Tiger Woods. Op een golfbaan in Barbados. Dat overtrof, volgens ooggetuigen van beide plechtigheden, het huwelijk van Freya Van den Bossche in Thailand. En kostte voorzichtig geschat twee miljoen dollar. Woods had het hele golfdomein voor een week afgehuurd, inclusief het hotel met 110 luxekamers. Prijs per nacht voor één kamer: van zevenhonderd tot negenduizend (!) dollar. Gevraagd welk van de twee types kamer haar voorkeur wegdroeg, antwoordde Elin: ‘Die van negenduizend dollar.’
Bij de genodigden rijke televisie- en sportsterren als Oprah Winfrey, Michael Jordan en Charles Barkley, maar ook gewone jongens als Bill Gates. Die voor het bruidspaar een doos van de beste pralines had meegebracht. De muziek werd verzorgd door Hootie & the Blowfish, de Amerikaanse rockband rond de populaire maar wat ongelukkig genaamde zanger Darius Rücker. De vier leden van Hootie & the Blowfish zijn verwoede golfers, en sponsoren onder meer een liefdadigheidstoernooi dat de dag na de Masters op de baan van Augusta wordt gehouden. Sponsoring met een knipoog, want de secretaris van de Augusta Golf Club is de flamboyante Hootie Johnson, zeg maar de Michel Verschueren van Georgia. Rolt al jaren vechtend over de vloer met Martha Burk, voorzitster van de National Council of Women’s Organisations, omdat hij geen vrouwen in zijn club wil toelaten. Hootie valt nog liever dood, en als het van Martha afhangt zal dat niet lang meer duren.
Na het feest, dat tot in de vroege uurtjes duurde, trok het bruidskoppel op huwelijksreis met Tigers privéyacht, dat niet zonder enig cynisme ‘Privacy’ heet. Naar de mening van nautische deskundigen niet te koop onder de 22 miljoen dollar. Tiger kan er mee aanmeren op het binnenkoertje van zijn villa in Florida. Die villa bevindt zich op Jupiter Island, een privédomein ten zuiden van Orlando, en bestaat in feite uit vier verschillende huizen, een zwembad, een privéstrand, een aanlegsteiger, en een golfbaan. Volgens vastgoedmakelaars heeft het geheel 40 miljoen dollar gekost, dat is 1,3 miljard frank. Dat zal dus voor haar zijn.
HUWELIJK JA
En nu komen we bij dé vraag die ons vandaag bezighoudt: is een huwelijk gunstig voor de carrière van een golfer? Er zijn er die vinden van ja, en er zijn er die vinden van nee. ‘Elke golfer heeft een begripvolle vrouw nodig’, schreef P. G Wodehouse. ‘Al was het maar om ’s avonds aan haar te kunnen uitleggen wat er overdag is misgegaan.’ In het handboek van Dai Rees staat zwart op wit: ‘Er zijn twee beslissingen waarover een man niet te lang mag nadenken: over welke club en over welke vrouw hij zal kiezen. Te veel twijfelen leidt in beide gevallen tot fatale vergissingen.’
Niet iedereen deelt die mening. De Engelse amateurkampioen Nigel Denham bleef lang vrijgezel. Hij zei: ‘Ik ben al getrouwd met golf, en ik wens niet van bigamie te worden beschuldigd.’ Denham werd beroemd door het ‘ barroom window-incident’. Op het amateurkampioenschap op de Moortown Golf Club was zijn tweede shot op de achttiende per ongeluk in de negentiende hole terechtgekomen: het clubhouse. De bal was enigszins van de goede lijn afgeweken, en via een open venster in de bar beland. Omdat het clubhouse op sommige plaatsen tot de baan wordt gerekend, mocht Denham kiezen: spelen van waar de bal lag, of opnieuw slaan ten koste van een penaltystroke.
Om een verantwoorde keuze te maken, moest hij wel eerst zijn bal terugvinden, en dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Denham stormde met een groot gevolg de bar binnen, waar spelers die eerder hun wedstrijd hadden afgewerkt al flink in de drank hingen. De stemming werd ronduit uitgelaten toen Denham op handen en voeten onder alle tafels dook, op zoek naar zijn bal.
Uiteindelijk bleek die naast een plantenbak voor een ander raam te liggen. En van daaruit had Denham tot zijn verrassing een perfect zicht op de vlag. Hij aarzelde geen seconde, opende het venster, en sloeg zijn bal onder luid gejuich van al zijn tegenstanders met een perfecte chip tot op de green. Hierna klom hij naar buiten, greep zijn putter, werkte de achttiende in een verbluffende birdie af, en kroonde zich tot kampioen.
Tot enkele weken later de Royal and Ancient zich over de kwestie boog. De R&A, gehuisvest in het Schotse Saint-Andrews waar de golfsport is ontstaan, is de hoogste golfautoriteit in Europa. Volgens de eerbiedwaardige leden van de R&A had Denham wel het recht om vanuit het clubhouse een shot te nemen, maar had hij niet het recht het raam open te zetten. Titel kwijt! Later is die regel aangepast, en een raam wordt nu beschouwd als een verplaatsbaar onnatuurlijk object. Waarna de discussie losbrandde of dat dan ook gold voor de muur eromheen.
Dat zou namelijk nieuwe en spectaculaire mogelijkheden openen. Een variant op het ‘broodzak-shot’ van Walter Hagen. Die zag ooit zijn drive eindigen in een papieren broodzak, door een slordige toeschouwer op de baan achtergelaten. Dat had ook een dropshot en een extra stroke gekost, ware het niet dat Hagen een fantastisch idee kreeg. Hij vroeg de omstanders om een aansteker, stak de zak in brand, en toen die helmaal tot as was vergaan, had Walter een perfecte lijn naar de green.
HUWELIJK NEE
Ondanks die enkele voorstanders, zijn toch zij in de meerderheid die menen dat het huwelijk nefast is voor de carrière van een golfer. De al genoemde auteur Dan Jenkins stelt dat een getrouwde golfer heeft gekozen voor de twee zekerste wegen naar het krankzinnigengesticht. De Spaanse grootmeester Seve Ballesteros kreeg de hele vrouwenbeweging op zijn dak, nadat hij had verklaard dat vrouwen in alle opzichten inferieur waren aan mannen: fysiek, intellectueel en moreel. ‘Ik geef toe dat er misschien links of rechts een uitzondering kan zijn,’ zwakte Seve zijn bewering wat af, ‘maar in het golfmilieu ben ik die in elk geval nog niet tegengekomen.’
Elke echtscheiding wordt door deze mensen gezien als een unieke kans om een kwakkelende carrière weer op de rails te krijgen. En aan scheidingen is er geen gebrek, in het golfmilieu. David Feherty, nu een vermaard tv-analist, kende een problematisch jaar in 1995. Zijn vrouw trok bij een ander in, hij zelf kampte met overgewicht, en kreeg geen bal meer fatsoenlijk weg. Feherty dwong zichzelf tot een Spartaans dieet en een doorgedreven training, en kwam herboren aan de start van het volgende seizoen. ‘Ik ben 40 pond verloren’, snoefde hij, ‘en als je mijn vrouw erbij telt 170. Dat verschil voel je.’
Golfechtgenotes staan niet hoog aangeschreven. Hen wordt nogal eens verweten dat ze liefde verwarren met hebzucht. Toen de Amerikaanse rouwdouw en drinkebroer John Daly voor de zoveelste keer op droog zaad was geraakt, belde hij na een dramatisch shot op de twaalfde hole van Pebble Beach naar zijn vierde echtgenote: ‘Schat, het spijt me maar ik heb je nieuwe jacuzzi zopas in het meer geslagen.’
Zesvoudig major-winnaar Lee Trevino noemde alleen de Amerikaanse belastingdienst bij machte om de inhaligheid van zijn vrouw min of meer te benaderen. Lee, een uitbundige Mexicaanse Texaan uit El Paso die ooit bijna werd doodgebliksemd tijdens de Western Open, had over matrimoniaal geluk meerdere interessante gedachten: ‘De beste plaats om je vrouw te vergeten is in de armen van een andere.’ Of nog: ‘Het kan mijn vrouw niet schelen waar ik uithang. Zo lang ik me maar niet amuseer.’ Toen de secretaris van Augusta hem eens opbelde om te vragen of hij zijn vrouw zou meebrengen naar de Masters, sneerde Lee: ‘Als jij naar een banket gaat, neem je dan een sandwich met hesp mee?’
Na dit alles enkele jaren lijdzaam maar lucratief te hebben ondergaan, besloot mevrouw Trevino, Claudia Fenley geheten, om het echtelijke dak te verlaten en alles wat zich daaronder bevond mee te nemen. Een verontwaardigde Lee verklaarde toen in de krant: ‘Stel u voor wat een slag. Ik kom na achttien jaar tournee eindelijk terug thuis, is mijn vrouw ervandoor. Het enige wat ze heeft achtergelaten zijn een paar handdoeken met haar initialen op. Ik ben dus nu op zoek naar een nieuwe vrouw, een die niet zaagt en van wie de voornaam begint met een C en de familienaam met een F.’
Golfersvrouwen zijn overigens even gemeen van tong als hun echtgenoten. De vrouw van Ken Green vertelde in een lifestylemagazine: ‘Ken kleedt zich als een nerd, hij ziet eruit as een nerd, en ik zal u eens iets verklappen: hij ís ook een nerd.’
Aan de vrouw van Nick Faldo werd gevraagd waarom ze haar man niet kwam aanmoedigen: ‘Mocht hij boekhouder zijn, ging ik toch ook niet mee naar kantoor? En wanneer zou ik anders zijn geld moeten uitgeven?’ Toen Nick polste wat ze voor haar verjaardag wenste, een gouden halsketting of een diamanten ring, snauwde ze kortaf: ‘Een echtscheiding.’ Die heeft ze inmiddels beet, en armer is ze er niet van geworden.
WEDDEN OP LITTLE WOODS
Bij Woods is het zover nog niet, maar de eerste gevaren duiken niettemin op. Want Tiger organiseert met zijn Tiger Woods Foundation dit jaar voor het eerst zijn eigen PGA-toernooi: de AT&T National in Washington. Van alle nog levende spelers genieten alleen Jack Nicklaus en Arnold Palmer ook van een dergelijk voorrecht. De AT&T wordt daarmee onmiddellijk een van de topafspraken van het seizoen, omdat het verzekerd is van de deelname van Woods zelf. En dat maakt het verschil tussen een belangrijk toernooi, en eentje van ga daar liggen. Maar wat wil nu het onwaarschijnlijke toeval? Het noodlot? De miserie? Elin is zwanger! En dat is nog niet alles: het is voor de eerste week van juli. Net wanneer die AT&T plaatsvindt. Trevino had al bij de notaris gestaan, zoals Eddy Allcock op Kanaal Z. De weddenschappen op Little Woods zijn ondertussen geopend: zal hij Earl of Jack heten? En gebruikt de verloskundige een ijzeren zeven of een ijzeren vijf?
DOOR KOEN MEULENAERE
