De aanleiding was een artikel van Joël De Ceulaer, die in zijn reeks over de zin van het leven aan wetenschapsfilosoof Jean-Paul Van Bendegem deze vraag had gesteld : ‘U lijkt sprekend op Jezus van Nazareth. Is dat een bewuste keuze ?’

Onze chef-economie, altijd de meest kritische lezer van de stukken van anderen, barstte in een onbedaarlijk lachen uit, sloeg Joël op de schouder en vroeg uitdagend : ‘Hebt gij die dan al in het echt gezien, die Jezus Van Nazareth ? Of op foto misschien ?’

De Ceulaer had net de laatste aflevering van zijn serie afgewerkt en had, enigszins tot zijn eigen verrassing, inderdaad de zin van het leven gevonden ( volgende week exclusief in dit blad). Die zin was niet : zich laten bespotten door een chef-economie. En dus sloeg Joël prompt terug : ‘Inderdaad heb ik Jezus gezien. En ik kan u vertellen dat hij geen sigaren rookt, en niet klakkeloos de communiqués van het Vlaams Economisch Verbond overschrijft.’

Die zat. Guido Despiegelaere nam dit antwoord op voor wat het was, namelijk een regelrechte belediging, tipte de as van zijn sigaar in de boterhammendoos van de Joël, en begon aan het ritueel dat wij allen zo goed kennen en vrezen: het oprollen zijner mouwen.

Het is niet de verhuizing naar het BMC, en de rustgevende Japanse tuin vol prachtige beeldhouwwerken en fonteinen, die meer zachtmoedigheid heeft gebracht op de redactie van Knack. Wel integendeel. Jos Grobben en zijn Cola-automaat ! Jos betreedt het BMC alleen nog met een geladen tweeloop over zijn schouder. Dit sinds hij ontdekt heeft dat de mannen van Trends zloty’s in zijn apparaat steken, in plaats van twintigfrankstukken.

En dat is niet alles. Op een dag stelde Grobben tot zijn afgrijzen vast dat er pal naast zijn Cola-machine, een ‘gezondheidsautomaat’ van Danone was neergezet. Voor de helft van de prijs die Jos voor elk van zijn blikjes aanrekent, kan je daar kiezen uit een breed assortiment aan gezondheidsbevorderende, en volgens sommige Weekendredactrices libido-stimulerende drankjes en papjes. Gevitamineerde Nr1 choco, zachte Grany mueslikoeken, Dan’Up magere yoghurt (kersen of perziken), magere platte kaas, Riz au Lait vanille, Moka Perlati, Actimel, en liefst vier smaken Prince Fourré.

Grobben sloeg grijs uit toen hij het zag, en eiste onmiddellijk een onderhoud met de verantwoordelijken van het BMC. ‘Alsof Cola ongezond is’, brieste hij door de gangen. Een uitspraak die in het licht van bepaalde gebeurtenissen uit het vorige jaar een beetje vreemd klonk.

Na lang ruziën werd uiteindelijk een compromis bereikt. De Danone-automaat staat nu in een onbereikbaar hoekje van de kelder, op de Cola-automaat hangt het opschrift ‘Gezondheidsfrisdranken’, en de prijs per blik is met vijf frank verhoogd.

‘Gezondheid heeft geen prijs, of leest gij de multigezondheidsspecial van Knack niet’, snauwde Jos naar onze chef-boeken die meende te mogen klagen. ‘Afgaande op uw teint, die ik als vaal tot asgrauw zou durven omschrijven, raad ik u trouwens aan wat vaker gebruik te maken van mijn automaat. En rook wat minder. Het is in uw ingewanden al even zwart als in de Vlaamse Beweging. Is dat wellicht de reden waarom ge het plotseling zo goed kunt stellen met Bert Anciaux ?’

Nooit in zijn leven was onze chef-boeken dieper beledigd. Zelfs niet toen de schepen van burgerlijke stand te Gent bij het voltrekken van de huwelijksplechtigheid, aan madam Reynebeau een tweede kans had gegeven door, in strijd met de geldende voorschriften, aan het lijstje officiële vragen toe te voegen : “Zaat gaa wel giel zekers, ma zoetje ?”

Zijn argwaan was gewekt door het Bewijs van Goed Gedrag en Zeden van de vreemd uitgedoste bruidegom, dat melding maakte van een belast gerechtelijk verleden. Wij zouden het niet mogen vertellen, maar vooraleer hij chef-boeken werd heeft Reynebeau zes jaar in de gevangenis gezeten wegens een gedurfde overval op een Mister Cash-loket. En dat met een afgekeurde Léopardtank die hij voor een prikje van het Zaïrese leger had gekocht. Een perfecte hold-up, al was het geen goed idee om met die tank ook op de vlucht te slaan. Dat viel nogal op, op een vrijdagavond in het centrum van Brugge. Zeker omdat de bestuurder een zwarte kous over zijn hoofd had getrokken, Duitse liederen zong, en door een onhandig manoeuvre een volledige vleugel van de Heilig-Hartkerk vernielde.

Qua crimineel gedrag kent Reynebeau op onze redactie zijn gelijke niet. Wat niet enkel blijkt uit zijn rubriek. Op een dag was hij een zeldzaam boek gaan kopen in de Librairie du centre, en stond buiten op de stoep het wisselgeld in zijn portefeuille weg te bergen. Toen stopte met piepende banden een Opel Kadett met twee ongure figuren, deur open, portefeuille en boek uit de handen van onze chef-boeken gegrist, deur dicht, Kadett weg. In exact vier seconden tijd. Een verbijsterde Reynebeau moest machteloos toezien hoe honderd meter verder het zeldzame boek door het raampje op de straat werd geslingerd, waar het prompt door een vertrekkende lijnbus tot moes werd gereden.

Na van de emotie bekomen te zijn, besloot hij dit staaltje vakmanskunst zelf te gaan toepassen, en het te verbeteren door de weinig wendbare Opel Kadett te vervangen door de blitse racemotor van madam Reynebeau. Na vijf dagen oefenen achtte het echtpaar chef-boeken zich klaar voor het werk. De eerste bij wie Reynebeau vanaf zijn duozitting een portefeuille weggraaide bleek een karatespecialist te zijn die bovendien behoorde tot de gerechtelijke politie van Gent. Toen madam Reynebeau weer wou optrekken, viel haar motor stil. Acht maanden cel, en dit slechts na tussenkomst van onze chef-justitie die dreigde een en ander over het Gentse gerecht in de openbaarheid te brengen.

Wij vertellen u dit alles vanaf een zonovergoten terras in het zuiden, waar onze gedachten oncontroleerbaar heen en weer slingeren door onze kokende hersenpan. Eén aloud enigma hebben wij zopas opgelost: de kruik is halfleeg en uw dienaar halfvol.

Koen Meulenaere