De jonge Vlaming Jason Callewaert vindt het moeilijk om zijn partij, de N-VA, te verdedigen wanneer die het etiket extreemrechts krijgt opgeplakt.
Vlaams-nationalisme. Een term die bij veel mensen enkel maar negatieve connotaties oproept: asociaal, racistisch en fascistisch, om er maar enkele te noemen. Ik ben een jonge Vlaming, maar vind niet dat ik onder een van deze drie termen val. Meer nog: ik verwerp ze. Al jaren voel ik mij meer Vlaming dan Belg. Ik was dan ook blij om te zien dat de laatste jaren de discussie rond Vlaamse autonomie volop bezig was. Het leek er zelfs een tijdje op dat de Vlaamse Beweging na een zwarte periode opnieuw aan populariteit en draagvlak won.
Er is weinig twijfel over de rol die de N-VA hierin gespeeld heeft. Als oppositiepartij heeft ze jarenlang geijverd voor meer Vlaamse bevoegdheden, zonder daarbij aandacht te verliezen voor de sociale en economische kant. In haar programma, waarmee de N-VA heel snel aan populariteit won, kon ik me vinden. De N-VA groeide en kaapte kiezers weg van de Open VLD, de CD&V, maar ook van Vlaams Belang.
De N-VA kreeg snel de naam een overloperspartij te zijn, gevuld met opportunisten die hun kans zagen bij een partij die wél zou kunnen regeren. De N-VA heeft zich inhoudelijk echter altijd gedistantieerd van extreemrechts. Ik was er dan ook van overtuigd dat ze, eenmaal ze zou regeren, de overgelopen extreemrechtse kiezers duidelijk zou maken dat hun visie nooit onze visie zou worden. En daar is het de laatste maanden te vaak fout gelopen.
Een tweede N-VA
Na de federale verkiezingen van 2014 stapte de N-VA in een regering die de regering van de verandering zou worden. Het land zou sociaal en economisch weer op de rails gezet worden en er zou geen ruimte zijn voor het communautaire. Dat vond ik een goed idee. Teleurgestelde extreemrechtse kiezers zouden met de staart tussen de benen afdruipen naar het Vlaams Belang.
Dat ben ik blijven geloven tot september 2015. Toen stroomde het Maximiliaanpark in Brussel vol met vluchtelingen. Vanaf dan zag ik een tweede N-VA, die het belangrijk vond om straffe uitspraken te doen, ook al sloegen die nergens op. Meestal werden die snel bijgestuurd en genuanceerd, andere stierven na de beoogde polemiek een stille dood. Een voorbeeld.
In januari was er een vermeend incident in het zwembad van Koksijde waarbij een asielzoeker een minderjarige zou hebben aangerand. Meteen kwam N-VA-politica en burgemeester van Aartselaar Sophie De Wit met een voorstel voor snelrecht voor asielzoekers die zedenfeiten plegen. Dit voorstel werd gewijzigd naar snelrecht voor alle zedenfeiten. Dit is slechts één voorbeeld uit een hele reeks die een heuse polemiek veroorzaakten. En wat mij opvalt, is dat het steeds slechts de oorspronkelijke uitspraak is die kwaad bloed zet bij iedereen. Wanneer de nuancering komt, kunnen we plots wél inzien dat er een te verdedigen idee achter zit.
Hooligans
Nu valt mij op dat voor dat wetsvoorstel een grondwetswijziging nodig was geweest. Ik geloof niet dat iemand bij de N-VA het mogelijk acht dat een oppositiepartij dergelijke wetsvoorstellen zou steunen. De vraag rijst dus waarom de vertegenwoordigers van mijn partij systematisch voorstellen lanceren waarvan ze vooraf weten dat ze geen kans maken. Tegelijk zijn vrijwel al die uitspraken gelinkt aan de vluchtelingencrisis. Ik heb me lang afgevraagd waarom de N-VA voor die systematische stigmatisering van vluchtelingen kiest terwijl haar daden een geheel andere boodschap uitdragen. Sinds maandag heb ik eindelijk aanvaard dat datgene waar ik voor vreesde waarschijnlijk klopt.
Na de manifestatie van enkele hooligans aan de Beurs in Brussel ondertekenden vrijwel alle Vlaamse partijvoorzitters een verklaring waarin ze dergelijke acties veroordelen. N-VA-voorzitter Bart De Wever deed dat niet, omdat hij die groep geen extra aandacht wilde schenken en omdat er ook geen gezamenlijke verklaring was geweest ter veroordeling van de aanslagen in Brussel. Waarom grijpt de N-VA deze kans niet om afstand te nemen van extreemrechts?
Slaan en zalven
Het antwoord is simpel. Omdat ze dat niet willen. Overgelopen Vlaams Belangers vormen een groep die groot genoeg is om van de N-VA ook bij volgende verkiezingen de grootste partij te maken. Dat centrumrechtse kiezers nu en dan geshockeerd worden, wordt als collateral damage beschouwd. De strategie is al maanden dezelfde: we laten een ballonnetje op over vluchtelingen dat door onze rechtsere aanhang op applaus onthaald wordt en wanneer zij tevreden hun rug draaien, schieten we die ballon neer voor de ogen van onze gematigdere aanhang, want zij zijn intelligent genoeg om in te zien dat we het eigenlijk anders bedoelen. Zo blijft mijn partij ervoor kiezen om van twee walletjes te eten. Om rechts te slaan en links te zalven.
Ik geloof nog steeds in waar de N-VA voor staat. Maar ik vraag, nee, ik sméék de partijtop om de maskers af te nemen. In het beste geval ben ik dan een trotse militant van een Vlaamse volkspartij. In het slechtste geval werd ik bedrogen door gemaskerd extreemrechts. En dat zou verdomd veel pijn doen.
aantal lezers: 34.111
Jason Callewaert
‘Waarom lanceert de N-VA voorstellen waarvan ze vooraf weet dat die geen slaagkans hebben?’
