Discuswerper Philip Milanov behaalt zilver op het WK Atletiek. Het is pas de tweede Belgische zilveren medaille op een wereldkampioenschap.

Cédric Van Branteghem (ex-atleet): In de maanden voor het WK had Milanov zijn eigen Belgische record twee keer gebroken en won hij een Diamond League-meeting tegen de absolute wereldtop. Je voelde dat hij op de drempel van iets groots stond. Eén schakel ontbrak nog: Milanov moest bewijzen dat hij kon presteren onder druk. Dat is altijd moeilijk, maar bij de werpnummers geldt het nog meer. Niets is lastiger dan op de grote afspraken je allerbeste vorm vinden.

Milanov is een bescheiden, innemende jongeman die bekendstaat om zijn werkethiek. Het type dat hard traint en nooit gekke dingen doet. België gaat met hem nog mooie tijden beleven. In de WK-finale was hij een van de jongeren en dat terwijl je in het discuswerpen meekunt tot je veertigste. Het is een discipline die je niet afstompt. Je wint alleen maar kracht en hebt vooral jaren nodig om je techniek te perfectioneren. Op de Spelen van Rio volgend jaar behoort Milanov hoe dan ook tot de favorieten.

De ster van het WK was de Nederlandse Dafne Schippers, die goud pakte op de 200 meter en zilver op de 100 meter. Een blanke die de zwarten klopt in de sprint: was dat niet onmogelijk?

Van Branteghem: Schippers is een supertalent. De vergelijkingen met Usain Bolt zijn volkomen terecht. Ze is groot en zet lange passen, maar kan wel haar trapfrequentie hoog houden. Dat is een trendbreuk die bovendien een fenomenale topsnelheid oplevert. De doorbraak van Schippers is minder een verhaal van blank tegen zwart, dan van groot tegen klein. De toekomst lijkt aan lange sprinters zoals Bolt of Schippers.

Haar 21″63 op de 200 meter was een supertijd, al was de piste in Peking bijzonder snel. Dat zag je ook bij de 400 meter, waar de snelste finale aller tijden werd gelopen. De broers Borlée haalden er de schifting niet. Ik schrijf Jonathan en Kevin zeker niet af, maar ze zullen voortaan een jongere generatie moeten counteren die het niveau van de 400 meter met een ruk de hoogte injaagt.

Het Russische dopingschandaal maakte van 2015 een donker jaar voor de atletiek.

Van Branteghem: Dat er in Rusland gefoefeld wordt, verbaasde niemand. Maar op zo’n schaal en zo georganiseerd? In het Westen kon men zich dat amper voorstellen. Rusland werd tijdelijk geschorst, wat een drama moet zijn voor Russische atleten die niets verkeerds deden – ik ga ervan uit dat die bestaan – maar de Internationale Atletiekfederatie had geen keuze. In feite zegt men: ‘Rusland, de bal ligt in jullie kamp. Houd grote kuis en je kunt er nog bij zijn in Rio.’ Ik vrees trouwens dat er landen bestaan waar de situatie even erg is. Hopelijk komt dat allemaal zo snel mogelijk aan het licht.

Maar de sport komt dit zeker te boven. Dertien jaar geleden brak in de Verenigde Staten het Balco-schandaal uit, waarbij de grootste namen uit de atletiek zoals Tim Montgomery en Marion Jones betrokken waren. We hebben dat uitgezweet, maar het was een illusie te denken dat het dopingspook verdreven was. Waar geld is, zijn valsspelers. Sebastian Coe, de nieuwe voorzitter van de Internationale Atletiekfederatie, wacht een loodzware taak.