In aanvulling op de 112 noodnummers van vorige week, zullen wij eens iets vertellen over Guy Verhofstadt. Zodat u goed weet wie of wat premier is van dit land. Maar schenk eerst iets stevigs in want het zal nodig zijn.
Kent u Derk-Jan Eppink nog? Derk-Jan, hoe kan een naam soms een afkomst verraden, kwam uit Nederland en was Wetstraat-journalist bij De Standaard. Hij was ook vaak te gast op radio en televisie. Een echte Van Thijn hebben wij in Vlaanderen nooit gehad, maar met deze gipsen afdruk waren wij al best tevreden.
Eppink hield het een paar jaar geleden voor bekeken op de Gossetlaan. Naar men fluistert, was de vervanging van het AVV-VVK door het www.Standaard.be ook voor hem de druppel te veel. Hij werd medewerker van Europees commissaris Frits Bolkestein, de VVD-coryfee uit Nederland. Eppink bleef wel columns schrijven in De Standaard en die waren, hoewel mild van toon, niet altijd even lovend voor de papenvreters van paars-groen.
Weet u wat Verhofstadt, de heraut van de opendebatcultuur, nu heeft gedaan? De Standaard heeft het zelf uitgebracht, maar voorzichtiger dan moest. Hij heeft die stukjes van Eppink in het Italiaans laten vertalen, en heeft ze opgestuurd naar Commissievoorzitter Romano Prodi met de vraag EU-ambtenaren, inzonderheid Eppink, te verbieden om kritiek te spuien op de regering van een EU-lidstaat.
Ja maar, hebt u ooit zo’n onderkruiper aan het werk gezien? Prodi belde Bolkestein en Eppink kreeg verbod om nog in De Standaard te schrijven, en ook een boek van hem dat klaarlag bij Lannoo mag niet verschijnen. Waarna ze bij de VUM van lieverlee Paul Goossens als vervanger aantrokken en Peter Vandermeersch in ‘Confidenties in Toscane’ mocht optreden. Waar hij Christian Van Thillo een gevaar voor de democratie mocht noemen. Er zit soms meer logica in dan u denkt.
Maar zo is dus de premier, altijd proberen om met wie hem niet bevalt af te rekenen via diens baas. Machiavelli met paranoia, dat is Verhofstadt. Belde ooit op maandag naar Knack om te melden dat er in een artikel dat op woensdag zou verschijnen een naam verkeerd gespeld stond. Onze chef-Wetstraat heeft zich toen vier weken lang ’s nachts in een boekenkast op de redactie verborgen om het lek te vinden.
Op een nacht hoorde hij daadwerkelijk een verdacht gestommel in zijn bureau, gooide de deuren van de kast open, en overmeesterde een totaal verraste nachtwaker die kwam kijken of alle computers waren uitgeschakeld. Even verrast was de kolossale hond die hij bij zich had, en op wiens aanwezigheid onze chef-Wetstraat niet gerekend had. De hond beet, Van Cauwelaert beet terug, en even later rolden beiden over het tapijt in een gevecht op leven en dood.
Het was uiteindelijk de hond die het onderspit moest delven, maar toen onze chef-Wetstraat om zeven uur ’s morgens op kousenvoeten zijn eigen huis binnensloop, beleefde hij op zijn beurt niet zijn beste moment. Een hele nacht wegblijven en dan thuis komen met kleren vol bloed en een nek vol tandafdrukken, dat laat zich zelfs in het Pajottenland niet makkelijk verklaren. ‘Ge hebt de hele nacht in een kast gezeten en toen ge eruit sprong zijt ge aangevallen door een hond die in uw hals heeft gebeten?’ riep mevrouw Van Cauwelaert ongelovig uit, alvorens het hoogstnodige in een koffer te proppen en weer bij haar moeder in te trekken.
Sinds die ongelukkige morgen heeft onze chef-Wetstraat geen goed woord meer voor de premier. Voordien ook niet, maar toen was er minder persoonlijke betrokkenheid. Wij hebben een knipsel liggen van een interview met Freddy Willockx. Onze chef-Wetstraat in de inleiding: ‘In 1999 loste hij de Belgische dioxinecrisis op door met een verbazend gemak de toorn van de Europese groten te trotseren. Kersvers premier Verhofstadt zat toen in het buitenland, in Toscane.’
Briljante zin. Kwam hij van iemand anders dan van onze hoofdredacteur, wij zouden ’t ook zeggen, misschien iets minder expliciet. Want er staat wat er staat: als zich echte problemen aandienen, vlucht Verhofstadt met zijn staart tussen de benen het land uit. Herinnert u zich de blokkades die boze transporteurs hadden opgeworpen uit protest tegen de hoge brandstofprijzen? Het hele land lag plat, maar de premier was op vakantie in de Verenigde Staten. Officieel ging hij daar het e-government bestuderen, terwijl op datzelfde moment zijn eigen p-government thuis ineenstortte. De truckchauffeurs gijzelden iedereen en van de regering kwam niet het minste signaal dat ze daartegen iets zou ondernemen.
Onze chef-Wetstraat was in die periode te gast in De Zevende Dag. ‘De feitelijke premier in deze crisis is Frank Vandenbroucke’, merkte hij daar voor heel televisiekijkend Vlaanderen fijntjes op. ‘Ik vraag me af waarmee die peperdure batterij communicatiegoeroes van Verhofstadt eigenlijk de dag doorbrengt.’
Dat was raak. Vooral omdat aan tafel ook Luc Coene zat, de kabinetschef van de premier, die er persoonlijk voor had gezorgd dat Verhofstadt in dit conflict op de achtergrond bleef. Terwijl Noël Slangen de premier onmiddellijk op de voorgrond had willen schuiven. Slangen werd verzocht zich niet te moeien en diende prompt zijn ontslag in. Dat trok hij nog sneller in dan hij klachten bij het gerecht pleegt in te trekken, maar tussen hem en Coene is het nooit meer goed gekomen. Zoals begin deze maand bleek toen Slangen zijn ontslag niet nam, maar kreeg.
Van Cauwelaert heeft ooit Verhofstadt met zijn State of the Union en zijn zeven projecten, waarvan er trouwens geen enkel gerealiseerd is, van de cover gegooid. Om hem te vervangen door Jean-Pierre Bemba, de leider van de Mouvement de Libération du Congo. ‘De man die Congo nodig heeft’, luidde het en wie zal dat een paar jaar later tegenspreken?
Na Vandenbrouckewerden in Knack achtereenvolgens Johan Vande Lanotte, Luc Van den Bossche, Rik Daems, Patrick Dewael, Magda Aelvoet, Mia De Vits, kardinaal Danneels en Louis Michel de echte premier van dit land genoemd. Eén keer zelfs Karel De Gucht, maar dat hebben ze in de drukkerij net op tijd kunnen schrappen. Men mag het ook niet te ver drijven.
Koen Meulenaere
