In 1860 stonden vier kandidaten tegenover elkaar in de verkiezingen. Abraham Lincoln versloeg zijn drie rivalen en werd president. Ontdek hoe hij deze belangrijke overwinning behaalde en de toekomst van Amerika vormde.
De verkiezingskandidaten
Abraham Lincoln begon zijn politieke carrière in Illinois bij de Whigs, een partij die pleitte voor een sterke federale overheid en een gunstig klimaat voor handel en industrie. De Whigs raakten echter intern verdeeld en in 1856 sloot Lincoln zich aan bij de recent opgerichte Republikeinse Partij. In 1860 vaardigden de Republikeinen hem af als presidentskandidaat.
De Democraat Stephen Douglas was ook een man uit Illinois. In 1858 stond hij daar al eens rechtstreeks tegenover Lincoln, in de strijd om een Senaatszetel. In 1860 troffen ze elkaar opnieuw in de campagne voor de presidentsverkiezingen.
John Breckinridge was een Democraat uit Kentucky en dus een partijgenoot van Douglas. De Democraten raakten in 1860 ernstig verdeeld over de nominatie van hun presidentskandidaat. Douglas werd de officiële kandidaat voor de Democratische Partij maar heel wat Democraten uit de zuidelijke staten beslisten zich af te scheuren en John Breckinridge te nomineren.
Er was ook een vierde partij die een behoorlijke aanhang wist te verwerven: de Constitutionele Unie, met John Bell als presidentskandidaat.
Klimaat
De verkiezingen van 1860 verliepen in een gespannen sfeer. De Verenigde Staten waren al enkele decennia verdeeld over de slavernijkwestie. Volgens een compromis uit 1820 was slavernij verboden in de staten ten noorden van de 36e breedtegraad en toegelaten ten zuiden daarvan. Maar de kwestie was daarmee niet opgelost. Noord en Zuid ruzieden vooral over de vraag wat er in de nieuwe staten – de voormalige territories – moest gebeuren. Mochten de inwoners van die staten zelf kiezen of was het aan de federale overheid om daarover te beslissen?
Thema’s en standpunten
De kwestie die het land beroerde, verdeelde ook de presidentskandidaten. Lincoln keurde slavernij publiekelijk af, maar stelde zich toch voorzichtig op. Hoewel hij tegen een verdere uitbreiding van de slavernij was, kwam het volgens hem niet toe aan de federale overheid om het slavernijsysteem in het Zuiden af te schaffen. Stephen Douglas vond dat alle staten afzonderlijk moesten kunnen beslissen of ze slavernij toestonden. Veel zuidelijke Democraten meenden dan weer dat slavernij simpelweg overal toegelaten moest worden.
Bijzonderheden
De kiesstrijd van 1860 speelde zich af in een verdeeld land en dat was duidelijk merkbaar in de verkiezingscampagne. Vier belangrijke kandidaten streden tegen elkaar, maar in de praktijk bestond de campagne uit een parallel tweegevecht: het noorden vormde het strijdtoneel van Lincoln en Douglas, terwijl in het zuiden Breckinridge en Bell naar de gunst van de kiezer dongen.
Regeerperiode
Vlak na de bekendmaking van Lincolns verkiezingsoverwinning kondigde South Carolina aan dat het zich zou afscheiden van de Unie. Even later volgden meerdere zuidelijke staten dat voorbeeld. De afscheiding leidde tot de Amerikaanse Burgeroorlog, die het hele presidentschap van Abraham Lincoln zou domineren.
Fragment uit de inauguratiespeech
Toen Lincoln in maart 1861 de eed als president aflegde, was de afscheiding van de zuidelijke staten al een feit. In zijn inhuldigingstoespraak probeerde hij de brokken tussen Noord en Zuid alsnog te lijmen:
‘I am loath to close. We are not enemies, but friends. We must not be enemies. Though passion may have strained it must not break our bonds of affection. The mystic chords of memory, stretching from every battlefield and patriot grave to every living heart and hearthstone all over this broad land, will yet swell the chorus of the Union, when again touched, as surely they will be, by the better angels of our nature.’
Abraham Lincoln, 4 maart 1861
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier