Hoe Theodore Roosevelts campagnespeech bijna fatale gevolgen had

In 1912 waren er drie sterke kandidaten voor het Amerikaanse presidentschap: Theodore Roosevelt, de voormalige president die weer terugkeerde; William Howard Taft, de zittende president die herkozen wilde worden; en Woodrow Wilson, die een nieuwe aanpak beloofde.

De presidentskandidaten

In 1908 had de Republikeinse president Theodore Roosevelt velen verbaasd door zich géén kandidaat te stellen voor een nieuwe ambtstermijn. In plaats daarvan zorgde hij ervoor dat zijn partij William Howard Taft als presidentskandidaat nomineerde. Taft won de verkiezingen, maar zijn beleid kon oud-president Roosevelt niet bekoren. Roosevelt gunde Taft geen tweede ambtstermijn en wierp zich daarom in 1912 op als tegenkandidaat van zijn voormalige protegé.

William Howard Taft was minister van Oorlog geweest onder Theodore Roosevelt. Zonder Roosevelt was Taft wellicht nooit president kunnen worden en hij geraakte dan ook moeilijk onder diens schaduw uit. Toch ging hij in het verkiezingsjaar 1912 voor een tweede ambtstermijn.

Woodrow Wilson, een voormalige professor met een uitgesproken intellectueel imago, was de kandidaat van de Democratische Partij. Als gouverneur van New Jersey had hij bewezen ook een daadkrachtige politicus te zijn. Wilson profiteerde van de verdeeldheid in het Republikeinse kamp en won de verkiezingen.

Klimaat

De Verenigde Staten waren aan het begin van de 20ste eeuw een nieuw tijdvak ingetreden. Roosevelts dynamische presidentschap had de weg vrijgemaakt voor een grotere federale overheid. Op buitenlands gebied weken de Verenigde Staten steeds meer af van hun isolationistische koers en manifesteerden ze zich stilaan als een belangrijke speler op het wereldtoneel.

Thema’s en standpunten

William Taft verdedigde als zittende president het conservatieve beleid dat hij had gevoerd. Hij was echter geen campagnebeest en het lukte hem niet goed om zijn verdiensten in de verf te zetten.

Theodore Roosevelt wierp zich binnen de Republikeinse Partij op als een progressief alternatief voor de behoudsgezinde Taft. Toen Taft de partijnominatie binnenhaalde, brak Roosevelt met de Republikeinen. Hij richtte een nieuwe partij op: de Progressieve Partij, die uiteraard Roosevelt als presidentskandidaat afvaardigde. De nieuwe partij ijverde voor een breed scala aan sociale en politieke hervormingen.

De standpunten van de Democratische kandidaat Woodrow Wilson verschilden in wezen niet zo veel van die van Roosevelt. Ook hij vond het belangrijk dat de zaken- en financiële wereld zich schikte naar de krijtlijnen die de overheid uitzette.

Bijzonderheden

In de Verenigde Staten nemen normaal twee partijen het tegen elkaar op, maar de verkiezingen van 1912 vormen daarop een uitzondering. Door de breuk in het Republikeinse kamp streden geen twee, maar drie grote partijen om het presidentschap.

Op 14 oktober 1912 werd Theodore Roosevelt beschoten toen hij een campagnespeech wilde houden. De kogel trof hem in de borst maar werd afgeremd door de opgevouwen speech in zijn borstzak en raakte geen vitale delen. Roosevelt gaf zijn 90 minuten durende toespraak alvorens naar het ziekenhuis te gaan.

Campagnemateriaal

Theodore Roosevelt noemde zichzelf vlak na de moordpoging een ‘bull moose’, een eland, om aan te geven dat er meer nodig was dan een kogel om hem te vellen. De eland werd meteen het symbool van de Progressieve Partij, die als bijnaam de ‘Bull Moose Party’ kreeg.

Regeerperiode

De Democraat Woodrow Wilson koos voor een erg actief presidentschap en kreeg een ongeziene hoeveelheid wetgeving door het Congres geloodst. Hij meende dat het algemeen belang gediend was bij overheidsregulering. Zijn buitenlands beleid werd gedomineerd door de oorlog in Europa. Aanvankelijk hield Wilson de Verenigde Staten uit de Eerste Wereldoorlog, maar in 1917 sloten de Amerikanen zich aan bij de geallieerden. Na de wapenstilstand nam Wilson het voortouw in de oprichting van een internationale vredesorganisatie. Die organisatie kwam er in de vorm van de Volkenbond, maar de Verenigde Staten werden, tot frustratie van Wilson, geen lid.