De pas overleden Brit David Kirke bedacht het bungeejumpen. Zijn elitaire kolderbrigade, de Dangerous Sports Club, bewees dat idioten ook mensen zijn.
David Potter – Kirke komt later – stamt uit een gegoed gezin. Pa leraar wiskunde aan het kekke Wellington College in Crowthorne, een uurtje buiten Londen. Mama uit een familie met vier oorlogsgedecoreerden. Als oudste van zeven erft David de genen van zijn vader, ook oorlogsheld, alpinist en notoir lid van de Cambridge Night Climbers die ’s nachts daken in de universiteitsstad beklimmen. De jongen gaat vanzelfsprekend naar Wellington – zijn vader werkt er dan als housemaster – maar vliegt buiten wegens consequent wangedrag. Zijn ouders sturen hem naar Canada om er encyclopedieën te verkopen.
Priesters
David neemt moeders familienaam over om zijn pa niet meer in verlegenheid te brengen. Een paar jaar later studeert hij toch filosofie en psychologie in Oxford. Het Corpus Christi College stuurt de eloquente zuipschuit – hij heeft niet overal verstand van, wel overal een mening over – met een zogenaamd gentleman’s third of minimale kwalificaties de wereld in. Zo belandt Kirke bij een Londense uitgeverij en een literair magazine.
Hij heeft niet overal verstand van, wel overal een mening over.
Maar dan rijdt een bus zijn lief, voor zijn ogen, dood. De jongeman crasht, neemt ontslag, zoekt in Oxford zijn drinkebroers weer op en start met de boys bon chic bon genre de Dangerous Sports Club of DSC. ‘We wilden iets spannends in ons leven’, zegt Kirke later. ‘Altijd iets nieuws zoeken was een roeping, zoals bij priesters.’ Graham Chapman van Monty Python wordt lid. Of Tim Hunt, broer van James, het grootste fuifbeest ooit uit de formule 1. En Colin Dexter, bedenker van Inspector Morse, luncht elke donderdag met de surrealistische bende.
Op 1 april 1979 springen vier leden van de 76 meter hoge Suspension Bridge in Bristol. Kirke voorop. Weliswaar vastgemaakt met elastisch touw dat op vliegdekschepen landende toestellen afremt. Het idee voor de eerste bungeejump haalt David bij eilandbewoners van Vanuatu, die zich zo ritueel met lianen van torens gooien. De politie arresteert hen alle vier. Als ze beloven die strapatsen voortaan te laten, komen ze ervan af met 100 pond boete. Maar even later springen ze van de Golden Gate Bridge in San Francisco. En ze blijven jumpen, van mobiele kranen en uit luchtballonnen. Zo ontstaat een nieuwe extreembelevenis.
Franse wijn
In het mondaine Sankt Moritz suist de club de piste af met een op ski’s gemonteerde piano of een boot met acht man. De Zwitsers, die nooit spuwen op gratis marketing, verbieden het broederschap echter op een echte dubbeldekker naar beneden te razen. Kirke – altijd uitgedost in pandjesjas, met buishoed en champagne binnen handbereik – experimenteert ook met deltavliegen, ultralight vliegtuigjes en basejumpen. Altijd zonder veel kennis van zaken. ‘Wij waren nu eenmaal de Dangerous Sports Club’, verklaart Kirke. Hij valt eens uit een deltavlieger en raakt ernstig gewond als een kanon hem de Ierse Zee inschiet.
Veel geld houdt de DSC er niet aan over. Soms vindt Kirke een fijn merk van bier of spirituele dranken als sponsor. Eén keer wil hij een Franse wijn onder clublabel uitbrengen. Maar wanneer de verkoop moet beginnen, staan er van de 1000 ingekochte flessen nog 14 in de kelder. De rest dronken de vrolijke vrienden zelf op.
Pas in de jaren negentig, wanneer vrouwen en gezinnen bij veel DSC-leden hun wetten dicteren, neemt de roekeloosheid in Kirkes leven af. Maar de chaos, het gelach en de gelagen zeker niet. Hij wordt de zatte maar gefêteerde oom. Kort verdwijnt hij – permanent in geldnood – in de cel na kaartfraude. Fijn, meent hij, want hij verblijft in de gevangenis waar zijn icoon Oscar Wilde ooit zat. Bij zijn overlijden zegt een van zijn vrienden: ‘Weten dat hij gewoon in bed ging overlijden, zou David woest gemaakt hebben.’
