80 jaar na de aanslag op Hitler: ‘We mogen de erfenis niet misbruiken’

80 jaar geleden, op 20 juli 1944, waren zijn vader en haar grootvader betrokken bij een aanslag op Adolf Hitler: Alfred von Hofacker en Annette von Schlabrendorff getuigen over het belang van die dag voor Duitsland én voor hun familie.

Annette von Schlabrendorff (39) is lerares filosofie en politieke wetenschappen aan een Berlijns gymnasium. Haar grootvader was de advocaat Fabian von Schlabrendorff (1907-1980). Die had samen met anderen al in 1943 geprobeerd om de Duitse dictator Adolf Hitler te vermoorden. De aanslag mislukte en bleef onopgemerkt. Schlabrendorff was een goede vertrouweling en contactpersoon van zijn neef Henning von Tresckow, een van de centrale figuren achter de bomaanslag van 20 juli 1944. Nadat de aanslag was mislukt – Hitler kwam er met lichte verwondingen van af – werd hij gearresteerd en gemarteld en stond hij terecht voor het Volksgerechtshof, maar hij had het geluk om te overleven. Later werd hij rechter bij het Federale Constitutionele Hof.

Alfred von Hofacker (89) woont in Icking in Opper-Beieren. De advocaat is de op één na jongste van vijf kinderen van officier Caesar von Hofacker (1896-1944), die een neef was van Claus Schenk Graf von Stauffenberg. Caesar von Hofacker werkte voor de Duitse militaire bevelhebber in Frankrijk, Carl-Heinrich von Stülpnagel. Samen met deze laatste had hij de machtswisseling in Parijs voorbereid en geïnitieerd na de moordaanslag van 20 juli 1944. Daarvoor werd hij in december 1944 in Berlijn geëxecuteerd.

Meneer von Hofacker, uw vader Caesar von Hofacker was betrokken bij de moordaanslag van 20 juli 1944: een groep onder leiding van Claus Schenk Graf von Stauffenberg wilde Hitler vermoorden en Duitsland bevrijden van de nationaalsocialisten. Gaat u naar Berlijn voor de herdenkingen?

Alfred von Hofacker: Ja, zoals ik al jaren doe. Voor mij staat de oecumenische dienst in de executieloods in Plötzensee (de gevangenis in Berlijn waar politieke tegenstanders van het naziregime ter dood werden gebracht, nvdr) centraal. Als ik onder de balk zit waaraan mijn vader werd opgehangen, komt het verleden heel dichtbij.

Mevrouw von Schlabrendorff, u bent betrokken bij de organisatie van de herdenkingsplechtigheden. Welke gevoelens hebt u als u in Plötzensee staat? Of in het Bendlerblock, op de binnenplaats waar Stauffenberg en andere officieren die betrokken waren bij de moordaanslag werden neergeschoten?

Annette von Schlabrendorff: De kleinkinderen van de Schlabrendorffs komen altijd bij elkaar op Dodenherdenking. We groeiden allemaal op in de wetenschap dat onze grootvader Fabian von Schlabrendorff hielp bij het plannen van een aanslag op Hitler. Maar onze grootvader overleefde het bij toeval en ik kom een generatie later. Dat maakt het voor mij emotioneel gemakkelijker.

Het Bendlerblock is nu de zetel van het ministerie van Defensie. Het is gebruikelijk dat de partijen die in de Bondsdag vertegenwoordigd zijn, uitgenodigd worden voor de herdenking. Wat vindt u van de AfD?

Hofacker: Ik vind het deprimerend om te bedenken dat er een AfD-parlementslid naast me zit in het Bendlerblock en dat de partij zich opnieuw presenteert als een verzetspartij. Maar je moet het ermee doen. Ik ben tegen een verbod, dat zou contraproductief zijn.

Schlabrendorff: Gelukkig zijn wij in de meerderheid. Wat mij betreft mogen ze daar blijven zitten. We hebben wel besproken hoe we met de kransen van de AfD moeten omgaan. In dat verband zijn de jongerenworkshops in het Duitse Verzetsherdenkingscentrum belangrijk voor mij. Dit jaar staat in het teken van de verdediging van de republiek en de democratie.

Hofacker: Het is goed dat zo veel jongeren meedoen. Ik vind het verbazingwekkend hoe de vonk ook in de families van de nabestaanden is overgeslagen op de volgende generatie. Er is tegenwoordig veel participatie. Dat was eerst niet zo, het duurde even voordat deze vieringen werden geaccepteerd.

Waarom was dat?

Hofacker: 20 juli was voor de weduwen en kinderen van de verzetsstrijders hun privé-herdenkingsdag, zij wilden geen publieke herdenking. En toen leden van de Bondsdag zo respectloos waren om niet op te komen dagen, ook al waren er stoelen voor hen gereserveerd in het Bendlerblock, terwijl familieleden moesten staan… Maar gelukkig is het tegenwoordig anders georganiseerd.

Schlabrendorff: Mijn grootvader ging vanaf 1972 niet meer naar de herdenkingen van 20 juli in Berlijn, hoewel hij ze daarvoor wel had bijgewoond en er ook toespraken had gehouden. In plaats daarvan ontmoetten de nabestaanden elkaar privé op die dag. Hij heeft gezegd dat hij zich verzet tegen politici die actief waren tijdens de nazitijd en die zich deze gebeurtenis nu toe-eigenen. Sommigen hebben ook kritiek geuit op het feit dat 20 juli een herdenkingsdag voor het volk moest zijn. Toch was het niet het volk dat in opstand kwam tegen Hitler. Het waren een paar moedige mensen.

Maar je kunt de publieke herdenking ook zien als erkenning: het land heeft de betekenis van 20 juli voor de Duitse geschiedenis begrepen. De mannen rond Stauffenberg werden lange tijd door velen gezien als verraders, niet als helden.

Schlabrendorff: Dat is waar. En zulke herdenkingsdagen zijn belangrijk voor een natie.

Hofacker: Ze zijn een gelegenheid om de huidige politieke ontwikkelingen op te nemen en ze in verband te brengen met het verleden.

Kan het ook een last zijn als je vader als held wordt gevierd?

Hofacker: Mijn ervaring is dat dochters het gemakkelijker vinden dan zonen. Mijn zussen waren in ieder geval trots op onze vader. Ik daarentegen had en heb nog steeds problemen met de term held.

Waarom?

Hofacker: Vroeger had ik een droom die zich vreemd genoeg herhaalde: ik ben op de Königsplatz in München en ik ben in een grote menigte.Het is 1 mei. En plotseling zie ik een figuur uit de menigte steken. Hoger en hoger, hoger en hoger.Ik maak oogcontact en herken mijn vader. Ik roep: ‘Vader! Je leeft nog!’ En mijn vader draait zich met een minachtende blik om en verdwijnt weer in de menigte. Ik heb dit lang met me meegedragen omdat ik er niets mee kon doen. Maar de droom had een duidelijke boodschap.

En wat was die?

Hofacker: ‘Weg met het idee dat ik terugkom, ik leef niet meer.’ Dat was één. De andere was natuurlijk: mijn vader als een larger-than-life figuur. Onbereikbaar, in iedere betekenis. Tegelijkertijd vervulde het me met trots dat ik in sommige opzichten op hem leek. Mijn moeder zei bijvoorbeeld vaak: ‘Nou, de manier waarop je je koffiekopje optilt – net als je vader.’

Hoe aanwezig was de herinnering aan hem in de familie?

Hofacker: Ik was een boze jongere. Als mijn moeder niet wist wat ze moest doen omdat ik weer eens een heftige ruzie met mijn broers en zussen had gehad, zei ze: ‘Wat zou je vader nu zeggen als hij bij ons was?’ Dan sloot ze zich op in haar kamer, kwam naar buiten met betraande ogen en ik stond daar als een verwaterde poedel. De sterfdag van mijn vader, 20 december, was ook een last voor mij als kind. Er werd een kaars aangestoken en alle gordijnen werden dichtgetrokken. Het was een deprimerende sfeer.

Heeft dat een stempel op u gedrukt?

Hofacker: Natuurlijk had mijn vader een sterke invloed op mijn leven. Ten eerste werd ik, net als hij, advocaat. En ik was 40 jaar lid van de SPD. Omdat het voor mij de enige burgerlijke partij was die zich actief verzette tegen het nationaalsocialisme. En toen vroeg ik me steeds af: was het toeval dat ik 40 jaar lang actief was als hospiceverzorger?

Nico Wouters: ‘Als historicus en pacifist vind ik dat België zich dringend moet bewapenen’

En wat is uw antwoord?

Hofacker: Het speelde waarschijnlijk een onbewuste rol dat ik na de dood van mijn vader bezig was met zijn tijd in de gevangenis en het wachten op de executie.

Het verhaal van uw grootvader, mevrouw von Schlabrendorff, maakte hem ook tot een larger-than-life figuur. Zoals hij het in zijn aantekeningen beschrijft, probeerde hij al in 1943 een aanslag te plegen. Samen met anderen smokkelde hij een bom in een vliegtuig waarmee Hitler naar Oost-Pruisen wilde vliegen. De bom was vermomd als een geschenkverpakking met flessen Cointreau. Nadat de ontsteker dienst weigerde, vloog uw opa er achteraan en verving het pakketje zodat het er niet uit kon. Dat lijkt behoorlijk koelbloedig.

Schlabrendorff: Van wat ik van hem weet – ik heb hem nooit goed leren kennen – toonde hij niet echt veel emotie. Hij vertelde mijn oma helemaal niets over het moordplan. Ongetwijfeld ook om haar te beschermen.

Hofacker: Ik was lange tijd met de vraag bezig: wat ging er om in de hoofden van de vrouwen? Toen mijn moeder na 20 juli gearresteerd werd, trilde ze van angst voor het eerste verhoor, omdat er geruchten waren dat de vrouwen gemarteld zouden worden. Na het verhoor was ze woedend op mijn vader. Er was haar keer op keer gevraagd wat ze wist van de moordplannen en ze had eerlijk geantwoord dat ze er niet bij betrokken was. Ze voelde zich verraden door mijn vader.

Andere vrouwen waren op de hoogte van de details. Maar dat zou waarschijnlijk niet beter voor uw moeder zijn geweest.

Hofacker: Ik denk niet dat ze dat toen begreep. Mijn vader werd na zijn arrestatie gevraagd: ‘Wat dacht u eigenlijk, meneer von Hofacker, u hebt een vrouw en vijf kinderen?’ En toen zou hij geantwoord hebben met een iets ander citaat van Heinrich Heine: ‘Wat kan mij mijn vrouw en kinderen schelen? Wat er nu toe doet is mijn vaderland.’ Ik probeerde me voor te stellen wat mijn moeder dacht.

Ze moet iets geweten hebben. Ze verbrandde documenten Onmiddellijk na de mislukte moordaanslag verbrandde ze een aantal documenten.

Hofacker: Ik zal me altijd de avond van 20 juli herinneren. We woonden aan de Simssee in Opper-Beieren en zaten allemaal samen aan het diner, en toen kwam het speciale bericht op de radio. We bevroren allemaal: iemand had geprobeerd Hitler te vermoorden! Wij kinderen waren geschokt, we hadden geen idee van het verzet en de activiteiten van mijn vader. En het volgende wat ik me herinner, is dat mijn moeder de kamer verliet. En dan kijk ik uit het raam en zie haar haastig een vuur aansteken in de tuin op een heerlijke zomerdag.

Wat vertelde uw grootvader zijn kinderen over het verzet, mevrouw von Schlabrendorff?

Schlabrendorff: Mijn grootvader heeft al zijn herinneringen in een boek vastgelegd. Daarin beschrijft hij ook hoe hij zich mocht verdedigen in het proces na 20 juli. Spreken voor het volksgerechtshof maakte hem zo van streek dat hij een huilbui kreeg. De gebeurtenissen raakten hem diep en omdat hij een nogal gesloten persoon was, kon hij er nog minder over praten.

Maar hij was wel in staat om ze op te schrijven.

Schlabrendorff: Dat is precies wat de familie tegen hem kon gebruiken: hij werd vrijgelaten uit de gevangenis in mei 1945, maar in plaats van naar huis te gaan, schreef hij eerst zijn herinneringen op. Pas dan keert hij terug naar de familie en verlost hen van de onzekerheid of hij nog leeft. Mijn grootvader, zoals mijn vader en zijn vijf broers en zussen hem beschrijven, was een bijzonder karakter, iemand die geen echte nabijheid toeliet. Een autoriteitsfiguur die alleen het minimale zei. Zijn kinderen durfden toen ze jong waren nauwelijks met hem te praten omdat hij zo intimiderend was. Hij was niet erg goed met jongere kinderen in het bijzonder.

Uw grootvader werd gemarteld in de gevangenis. En het martelen hield pas op toen iemand beschuldigd werd. Uw grootvader noemde toen iemand die al dood was. Dat staat in zijn boek.

Schlabrendorff: Hijzelf werd ook niet beschuldigd. Dus anderen beschermden hem ook. Ik denk niet dat we ons vandaag de dag kunnen voorstellen hoe sterk de band tussen die mannen was. Misschien kenden ze elkaar op dat moment nog beter dan hun familie. Henning von Tresckow, die een sleutelrol speelde in de moordaanslag van 20 juli, beroofde zichzelf van het leven nadat die was mislukt. Hij was bang dat hij de martelingen niet zou kunnen doorstaan.

Hofacker: Mijn vaders kantoorjongen was bevriend met een gevangenisbewaarder in Plötzensee en ontving via deze vriend een pakje uit de gevangenis. Er zat een met bloed doordrenkt, gescheurd overhemd in. Ieder weldenkend mens zou zich afvragen: wat wilde mijn vader ermee bereiken? Niet dat het shirt hersteld en gewassen moest worden, maar dat de buitenwereld een verslag zou krijgen van het leven in de gevangenis. De laatste foto van hem is genomen tijdens het proces voor het Volksgerechtshof. Hij was de enige die maanden in de gevangenis doorbracht.

En wachtte op zijn executie.

Hofacker: Ja. Omdat ze meer informatie van hem wilden. Hans Speidel, hoofd van Legergroep B en ook deel van de verzetsgroep rond Stauffenberg, werd tegenover mijn vader in de gevangenis geplaatst. Mijn vader kende Speidel uit Parijs, maar zei dat hij het zich niet kon herinneren. Speidel ontsnapte en werd later commandant van de Navo-strijdkrachten. Helaas heeft hij na de oorlog nooit naar mijn moeder omgekeken. Dat nam ik hem persoonlijk kwalijk. Mijn moeder was ook erg teleurgesteld.

Schlabrendorff: Veel weduwen van de 20e juli waren behoorlijk berooid na de oorlog. Als advocaat steunde mijn grootvader sommigen van hen die voor de rechtbank moesten vechten voor een schadevergoeding of hun pensioen. De staat bleef echter de hele tijd het pensioen van de weduwe van de voorzitter van het Volksgerechtshof Roland Freisler betalen – en dat niet alleen.

Na de collaboratie: waarom de Belgische staat 242 mensen ter dood bracht

Uw vader, de heer von Hofacker, en uw grootvader, mevrouw von Schlabrendorff, waren aanvankelijk enthousiast over het nationaalsocialisme. Heeft dat het imago van de heldhaftige verzetsstrijder aangetast?

Hofacker: Nadat mijn moeder in 1974 op 75-jarige leeftijd overleed, vond ik op zolder een doos met een eindeloze hoeveelheid documenten over mijn vader. En opeens kreeg ik een heel ander beeld: hij was een enthousiast aanhanger van de beweging geweest.

Schlabrendorff: Wat waren dat voor aantekeningen?

Hofacker: Hij studeerde in die tijd in Tübingen, voordat Hitler aan de macht kwam, maar was een semester in Graz en hield daar een toespraak. Ik hield mijn adem in toen ik het las. Hij voerde campagne voor het aanbreken van het ‘Derde Rijk”.

Was uw moeder op de hoogte van zijn toenmalige houding tegenover de nationaalsocialisten?

Hofacker: Ik denk het niet. Hoewel hij zijn enthousiasme ook aan mijn moeder moet hebben overgebracht. Na de ontdekking in de doos probeerde ik uit de puzzelstukjes een beeld van mijn vader samen te stellen.

En wat bleek uit de puzzel?

Hofacker: Hij was een man wiens leven vol tegenstrijdigheden zat. Wie heeft dat niet in zijn biografie? Dit besef hielp me om hem als gelijke te accepteren. Maar het leidde ook tot ruzie met mijn broers en zussen.

Omdat u de herinnering aan uw vader bezoedeld zag?

Hofacker: Ik bracht veel tijd door op scholen en vertelde de mensen daar over deze andere kant van mijn vader. Mijn broers en zussen hoorden daarvan en zo ontstond er ruzie. Ze namen me kwalijk dat ik onze vader ontmantelde. Het is waar, ik heb hem uit elkaar gehaald, maar ik heb hem ook weer in elkaar gezet zodat ik hem als persoon en als verzetsstrijder kon accepteren.

U zet zich beiden in om de herinnering aan 20 juli levend te houden. Ziet u uw familiegeschiedenis, uw naam, als een missie?

Schlabrendorff: Ik geef onder andere filosofie en heb me intensief beziggehouden met recht, onrecht en rechtvaardigheid. Als mijn studenten horen dat ik de kleindochter van een verzetsstrijder ben, stellen ze meteen veel vragen. In eerste instantie voelde ik me ongemakkelijk omdat ik niets direct te maken had met deze moedige daad. Maar ik vond dat ik deze persoonlijke band moest gebruiken om interesse te wekken voor het Duitse verzet. De nalatenschap is een verplichting, maar we moeten die niet misbruiken en instrumentaliseren.

Wat bedoelt u daarmee?

Schlabrendorff: Mijn vader zei, toen er weer een discussie was over een verenigd Europa, dat hij daar geen campagne voor kon voeren in de naam van mijn grootvader. Omdat veel van de verzetsstrijders het Europese idee waarschijnlijk niet zouden hebben gesteund. Het waren overtuigde nationalisten. Het is hetzelfde met democratie: het was niet het nationale ideaal van veel verzetsstrijders. Mag de Stichting 20 juli zich dan vandaag inzetten voor de verzetsstrijders om onze democratie te versterken? Als jongere generatie zeggen we ja, omdat dit belangrijk is voor de relevantie. We willen dat mensen zich bewust zijn van het belang van verzet tegen een onrechtvaardige staat.

Hofacker: Het onderwerp verzet is en blijft belangrijk, vooral met het oog op de komende verkiezingen in Brandenburg, Thüringen en Saksen. Artikel 20, lid 4 van onze grondwet geeft elke Duitser het recht om zich te verzetten tegen iedereen die probeert onze grondwettelijke orde uit te schakelen als er geen andere remedie mogelijk is. Ik vind het belangrijk om van tevoren burgerlijke moed te oefenen om te voorkomen dat we het recht op verzet moeten gebruiken. Die geest moeten we uitdragen.

De nieuwe ‘Encyclopedie van de Vlaamse Beweging’: zonder Theo Francken maar met stoofvlees