Factcheck: geen bewezen verband tussen schurftepidemie en migratie

Volgens een artikel op V-NIEUWS is de schurftepidemie niet los te zien van de grote asielinstroom. De auteur suggereert dat migratie ervoor heeft gezorgd dat schurft terug is in België. Daar is geen bewijs voor. Schurft komt overal meer voor en experts wijzen andere mogelijke oorzaken aan.

Deze factcheck is uitgevoerd op basis van de beschikbare informatie op de datum van publicatie. Lees hier meer over hoe we werken.

Op de website van V-NIEUWS lezen we een artikel met de kop: ‘Migratie brengt niet alleen migranten: schurftpatiënten verdubbeld op vijf jaar.’ Volgens Jonas Naeyaert, de auteur van het stuk, is het geen toeval dat zowel migratie als het aantal gevallen van scabiës – in de volksmond schurft genoemd – toeneemt.

Naeyaert verwijst naar cijfers over de toename aanvan schurftgevallen in asielcentra van Fedasil die werden opgevraagd door federaal parlementslid Dominiek Sneppe (Vlaams Belang). Naeyaert was in het verleden persverantwoordelijke van het VB en is momenteel voorzitter van Vlaams Belang Gent.

‘Er is inderdaad meer schurft dan vroeger. Dat is een wereldwijde evolutie’, zegt dokter Jelle Visser van het Instituut voor Tropische Geneeskunde. ‘In België denken we dat het minimaal om een verdubbeling gaat, maar het is moeilijk om exacte cijfers te geven omdat individuele gevallen ondergerapporteerd worden.’ Volgens Visser zijn in die algemene data geen gevallen bij asielzoekers meegenomen.

Over de oorzaken heerst volgens hem vooral veel onduidelijkheid. ‘Er zijn verschillende theorieën. Het kan dat de scabiësmijt resistenter wordt tegen de middelen waar we mensen die er last van hebben mee behandelen. Maar het is ook mogelijk dat er gewoon beter op gelet wordt.’ Dokter Wouter Dhaeze van het Departement Zorg van de Vlaamse overheid noemt de resistentie tegenover de zalf die courant gebruikt wordt als mogelijke, maar niet bewezen reden.

Naeyaert herhaalt in een reactie dat asielmigratie wel degelijk veel schurftgevallen met zich meebrengt. Dokter Visser bevestigt dat: ‘Voor sommige landen is het merendeel van de asielzoekers besmet met scabiës.’ Dhaeze vindt het niet zo vreemd dat er in asielcentra zo veel gevallen van schurft zijn. ‘Die mensen zijn vaak in onhygiënische omstandigheden gevlucht en leven dicht op elkaar.’

Maar volgens hem heeft een hoog aantal besmettingen in asielcentra niet noodzakelijk een impact op besmettingen elders. ‘Daarvoor zou nauw contact nodig zijn tussen mensen die in asielcentra leven en de autochtone bevolking. Dat is meestal niet het geval.’ Dat zegt ook dokter Visser: ‘Bij een uitbraak in een asielcentrum is het niet zo dat er ook in de omgeving van dat centrum meer gevallen worden vastgesteld.’

Volgens Dhaeze was er in het verleden ook al sprake van stijgingen en dalingen. Het is dus niet zo dat scabiës uit ons land verdwenen was en migranten het opnieuw hebben binnengebracht. Bovendien loopt de stijging in besmettingen met scabiës niet gelijk met de toestroom van migranten. ‘In 2011 en 2012 was al een eerste stijging merkbaar in de Belgische cijfers’, stelt Dhaeze. Eerder berichtte Knack dat er volgens dermatologen in 2013 al sprake was van een schurftepidemie.

Visser weet dat het aantal gevallen van schurft al aan het stijgen was voordat er meer migranten met scabiës in België aankwamen. Daarom acht ook hij de kans niet reëel dat migratie een significante bijdrage geleverd heeft aan de verdubbeling in het aantal consultaties wegens scabiës.